Arjo-ի խոսքերից
Խոռ նահապետի ցեղի տոհմավագներից Միանդակին (Միդատի), որը ըստ Մ. Խորենացու՝ անկոտրում ու ձեռներեց բնավորության տեր այր էր և դրա համար էլ տվել էին անդառնալի մականունը, կարողանում է իր շուրջ համախմբել իր ցեղակիցներին, և մեծ օգնություն է ցույց տալիս Խեթերի թագավոր Մուրսիլի I-ին՝ պատերազմելու Ամովրհացիների դեմ ու գրավելու նրանց իշխանության տակ գտնվող Հալաբ և Բաբելոն քաղաքները՝ հիմք դնելով պատմական Խուռում կամ Խանիգալբատու (Հայոց Միջագետք) կոչվող երկրի իշխանությանը, որը իր անունով հետագայում կոչվում է Միտաննիի թագավորություն և գտնվում էր Արմի երկրից հարավ-արևմուտք ընկած տարածքներում: Ըստ նույն պատմիչի՝ նրա սերունդներից է առաջացել հին հայկական Մանդակունիների նախարարական տոհմը:
Միանդակի սերունդներից Կոռնակի (Կիռտա) որդի Շավարշը դառնում է այդ երկրի առաջին թագավորը, որին հաջորդում է Պերճը: Մ.թ.ա. XV դարի կեսերից Միտաննիի թագավորությունը սկսում է հզորանալ և նրա թագավոր Պաղդասարի (Պարսադատտար) որդի Սանասարին (Սանուսսադատտար) հաջողվում է իրեն ենթարկել Կիլիկիան, Հյուսիսային Ասորիքը, Ծոփքը (Իսուվան), Աղձնիքը (Ալզեն), Առապխան և Շամշիադատ I-ի հիմնած Ասորեստանի զգալի մասը՝ Աշուր և Նինվե քաղաքներով:
Էջանիշներ