Երկրորդ շերտը հեղինակի փոխազդեցությունն է լուսանկարչության սուբյեկտի հետ:
Նույնիսկ եթե բաժակ եք նկարում, այն կարող է անդրադարձնել լուսանկարչին ու իր ապարատը: Դա կարող է լինել կոմպոզիցիայի մաս: Կարող է լինել անցանկալի միջամտություն: Նորից՝ այստեղ էլի առաջանում է հեղինակային որոշման հարց: Բայց եթե առաջին շերտում հարցը զուտ տեխնիկական էր, այստեղ ամեն ինչ բարդանում է, ու այլ ունակություններ են պահանջվում. սուբյեկտի հետ աշխատելու ունակություններ:
Երբ կենդանիներ եք նկարում: Կարող եք նկարել ձեր կատվին՝ ձեզ հետ խաղալիս: Կարող եք դիրք ընտրել: Կամ կարող եք իրենց նկարել իրենց բնական միջավայրում:
Դիմանկար ստուդիայում: Երբ դուք ընտրում եք լուսավորությունը, հայացքը, դեմքի արտահայտությունը: Փողոցային լուսանկարչություն ու candid դիմանկարներ, որտեղ ձեր միջամտությունն, իդեալական դեպքում, պիտի զրոյական լինի:
Այս բոլոր իրավիճակներն ազդում են նաև առաջին շերտի վրա. փողոցում առանց ուշադրություն գրավելու նկարելու համար պետք է ուշադրություն չգրավող, փոքր տեխնիկա: Կենդանիներին իրենց բնական միջավայրում նկարելու համար պետք են երկար ֆոկուսային հեռավորություններ:
Կարճ ասած, այս երկրորդ շերտում լուսանկարիչը որոշում է՝ ինչ աստիճանի է ինքն ազդում իր սուբյեկտիվ վրա, ու արդյոք ազդու՞մ է: Արդյո՞ք ձեր սուբյեկտը պոզա է ընդունում նկարելուց, թե՞ դուք իրեն նկարում եք իր բնական վիճակում:
Մեջբերել
Էջանիշներ