Ու՞ր է գնում մարդկությունը

[Varzor]

Չգիտեմ, թե իրականում որքան է մարդկության պատմությունը, բայց ինչ-որ ներքին համոզմունք ունեմ, որ մեր քաղաքակրթությունը ոչ առաջինն է, ոչ էլ վերջինը։
Եվ ի՞նչ, մի՞թե մեր քաղաքակրթությունն այլ ճանապարհ և ընտրություն չունի, քան կործանվելը։ Միգուցե ընտրությունը կործանվելու տարբերակի մեջ է միայն։ Եվ որքա՞ն դեռ այս տեմպերով կդիմանանք։
Եթե շրջադարձային փոփոխություններ չլինեն, ապա կործանումն անխուսափելի է։ Ախր դրա մասին խոսում են թե գիտությունը և թե կրոնները։ Լավ, մեկին կամ մյուսին չենք հավատում, բայց երկուսի՞ն էլ։

Առաջարկում եմ քննարկել, միգուցե էս քննարկումը մի փոքրիկ դրական տեղաշարժ բերի հարցում կամ էլ ձեռքներս թափ տանք ու շարունակենք քայլել դեպի մոտակա անդունդը, ինչպես մի խելացի մարդ է գրել՝ "սև ջանդամը"․․․


Հ․Գ․
Թեմայի մտահաղացումը @Վիշապ -ինն է։

[Freeman]

Ջհանդամի գյոռը։
Բայց հուսով եմ, ժամանակ կունենամ վաղը լուրջ կարծիք գրելու))

[Varzor]

Ջհանդամի գյոռը։
Բայց հուսով եմ, ժամանակ կունենամ վաղը լուրջ կարծիք գրելու))

Աչքիս նույն բանն ես գրելու, բայց ավելի ինտիլիգենտ ձևով

[Նաիրուհի]

Ջհանդամի գյոռը։
Բայց հուսով եմ, ժամանակ կունենամ վաղը լուրջ կարծիք գրելու))

Սրանից

Ու ինձ համար մեկ ա՝ ուր կգնա. մինչև տեղ հասնի, հաստատ մեռած կլինեմ (համարյա ©Լուի XV):

[Sambitbaba]

Ջհանդամի գյոռը։
Բայց հուսով եմ, ժամանակ կունենամ վաղը լուրջ կարծիք գրելու))

Սրանից
Ու ինձ համար մեկ ա՝ ուր կգնա. մինչև տեղ հասնի, հաստատ մեռած կլինեմ (համարյա ©Լուի XV):

Դադարեք վախենալ իրականությունից, և ամեն ինչ լավ կլինի: Նման պատասխաններն ուղղակի վախի դիմակներ են:

[Բարեկամ]

Լավ թեմա ա, ու կարելի ա հետաքրքիր քննարկում ծավալել՝ էվոլուցիայի և/կամ մարդկային միջամտության հիմքով, եթե հրաժարվենք էպիտետներից՝ դրախտ-ջհանդամ, լավ-վատ և այլն։

[Վիշապ]

Ինձ բնական ու նորմալ է թվում, որ եթե մարդկությունը ունի սկիզբ, ապա պիտի ունենա վերջ:
Ըստ մոլորակի ամենախելացի համարվող ֆենոմենալ դեմքերից մեկի՝ լուսահոգի Ստիվեն Հոքինգի, մարդկությունը պիտի հասցնի գաղութացնել մեկ այլ մոլորակ առաջիկա 100 տարիների ընթացքում, կամ էլ ոչնչանալ։ Եթե համարենք այդպես, ապա առաջիկա 100 տարում երևի մի ջերմոցանման բան մարդկությունը կկարողանա Մարսի վրա սարքել ու Երկիրը պայթեցնել ու վերջապես ազատվել այս ատելի մոլորակից, որտեղ մենք մեզ խորթ ենք զգում, դժբախտ ու անբավարարված (այլ կերպ չեմ կարողանում բացատրել այս քաոսը, որը ստեղծել ենք) ։
Հիմա նայենք 100 տարին իրատեսական է, թե՞ ոչ։ 20-րդ դարի արդյունաբերական հեղափոխության ընթացքում մենք դրամատիկ ձեռքբերումներ ունեցանք՝ մակբուք, այփադ, ըմմմ․․․ այֆոն, գումարած՝ լուսադիոդային հեռուստացույցներ ու վերջապես՝ Տեսլա ավտամաբի՜լլլլ։ Հա, ու վայֆայով իրար կապակցված ընդունիչներ, սառնարաններ, լվացքի մեքենաներ, էսպրեսոյի ապարատ․․․
Ինչ եմ դուրս տաիս, ախր մարդիկ Լուսին են թռել այս ընթացքում, Վոյաջերներ ենք բաց թողել Արևային համակարգից դուրս դեպի բաց տիեզերք, որոնց մեջ ամեն դեպքում ոսկե սկավառակներով թողել ենք մարդկության հարուստ ժառանգությունը հուսալով, որ դրանք կռաստվեն ինչ-որ այլմոլորակայինների, ու սրանք կլսեն մեր երաժշտությունը ու կհուզվեն․․․ Մի խոսքով մենք լրիվ պատրաստ ենք գրողի ծոցը գնալուն ։Ճ
Շեղվեցի, ոնց որ։ Ուրեմն ինձ թվում է, որ առաջիկ հարյուր տարում մենք դժվար թե հասնենք Պրոքսիմա Կենտավրոսի b, բայց Մարս հասնելու շանսեր կան, հարց է, թե Երկրի պես երբեմնի դրախտավայրից դժգոհ մարդս ինչ քացախ ա անելու Մարսի վրա ։Ճ

Հա, մտածում եմ, որ որոշ կատակլիզմներից հետո երկիրը մի քիչ կազատվի մարդկային վարակից ու գուցե ստացվի վերականգնել մարդային պայմանները որոշ մնացած ու արդեն այլ արժեհամակարգ ունեցող սերունդների համար։ Կամ էլ մարդիկս կմուտացվենք ու կվերածվենք ծծմբի երկօքսիդով սնվող դոնդողանման զանգվածների, այդ դեպքում կարելի է նաև միգրացվել Վեներա։

[Բարեկամ]

Ինձ բնական ու նորմալ է թվում, որ եթե մարդկությունը ունի սկիզբ, ապա պիտի ունենա վերջ:
Ըստ մոլորակի ամենախելացի համարվող ֆենոմենալ դեմքերից մեկի՝ լուսահոգի Ստիվեն Հոքինգի, մարդկությունը պիտի հասցնի գաղութացնել մեկ այլ մոլորակ առաջիկա 100 տարիների ընթացքում, կամ էլ ոչնչանալ։ Եթե համարենք այդպես, ապա առաջիկա 100 տարում երևի մի ջերմոցանման բան մարդկությունը կկարողանա Մարսի վրա սարքել ու Երկիրը պայթեցնել ու վերջապես ազատվել այս ատելի մոլորակից, որտեղ մենք մեզ խորթ ենք զգում, դժբախտ ու անբավարարված (այլ կերպ չեմ կարողանում բացատրել այս քաոսը, որը ստեղծել ենք) ։
Հիմա նայենք 100 տարին իրատեսական է, թե՞ ոչ։ 20-րդ դարի արդյունաբերական հեղափոխության ընթացքում մենք դրամատիկ ձեռքբերումներ ունեցանք՝ մակբուք, այփադ, ըմմմ․․․ այֆոն, գումարած՝ լուսադիոդային հեռուստացույցներ ու վերջապես՝ Տեսլա ավտամաբի՜լլլլ։ Հա, ու վայֆայով իրար կապակցված ընդունիչներ, սառնարաններ, լվացքի մեքենաներ, էսպրեսոյի ապարատ․․․
Ինչ եմ դուրս տաիս, ախր մարդիկ Լուսին են թռել այս ընթացքում, Վոյաջերներ ենք բաց թողել Արևային համակարգից դուրս դեպի բաց տիեզերք, որոնց մեջ ամեն դեպքում ոսկե սկավառակներով թողել ենք մարդկության հարուստ ժառանգությունը հուսալով, որ դրանք կռաստվեն ինչ-որ այլմոլորակայինների, ու սրանք կլսեն մեր երաժշտությունը ու կհուզվեն․․․ Մի խոսքով մենք լրիվ պատրաստ ենք գրողի ծոցը գնալուն ։Ճ
Շեղվեցի, ոնց որ։ Ուրեմն ինձ թվում է, որ առաջիկ հարյուր տարում մենք դժվար թե հասնենք Պրոքսիմա Կենտավրոսի b, բայց Մարս հասնելու շանսեր կան, հարց է, թե Երկրի պես երբեմնի դրախտավայրից դժգոհ մարդս ինչ քացախ ա անելու Մարսի վրա ։Ճ

Հա, մտածում եմ, որ որոշ կատակլիզմներից հետո երկիրը մի քիչ կազատվի մարդկային վարակից ու գուցե ստացվի վերականգնել մարդային պայմանները որոշ մնացած ու արդեն այլ արժեհամակարգ ունեցող սերունդների համար։ Կամ էլ մարդիկս կմուտացվենք ու կվերածվենք ծծմբի երկօքսիդով սնվող դոնդողանման զանգվածների, այդ դեպքում կարելի է նաև միգրացվել Վեներա։

Այսօրվա մարդը Երկիր մոլորակի վրա իրեն զգում ա խորթ, դժբախտ ու անբավարարվա՞ծ։
Տարօրինակ ընկալում ա։

Ո չորուցամաք Մարսի վրա՞ ա իրեն զգալու հարազատ, բախտավոր ու բավարարված։

[Sambitbaba]

Հա, սկիզբն էլ է նորմալ ու բնական և վերջն էլ, եթե եկել է այդ վերջի ժամանակը:
Ամենայն հավանականությամբ, մենք գալիս ենք այս կյանք ինչ-որ բան սովորելու համար: Եվ եթե մարդկության ամբողջ փորձի պատմությունը պետք է տեղավորվի նրան հատկացրած 45 րոպե տևող դասընթացի մեջ, և եթե այս ամբողջ ընթացքում առանձնապես բան չենք սովորել, - ուրեմն կարելի է, չէ՞ համարել, որ մենք ծախսել ենք մեզ հատկացված 45 րոպեներից առաջին 5 կամ 10 րոպեն ընդամենը և մինչև ավարտին հասնելը դեռ ահագին ժամանակ ունենք:
Էլ չեմ ասում արդեն, որ մեզ բոլորիս էլ հայտնի են կյանքի տարբեր տարբերակներ: Օրինակ. բոժոժը մահանում է և ծնունդ է տալիս թիթեռին: Իսկ եթե փորձենք մտնել "Ով է մարդն իրականում" թեման, կտեսնենք, որ մեզանից շատերը մեզ հենց այդպիսին էլ համարում են, մոտավորապես Նաիրուհու և Ֆրիմենի ոճով. որդ, միջատ, բլոճ, մոլախոտ և նման այլ բաներ: Եվ սա էլ, ուրեմն, հուսադրում է, որ ներկա իրավիճակում մենք մեծ հնարավորություն ունենք ի վերջո փոխակերպվել մարդու: Սա էլ հնարավոր տարբերակ է:

Հնարավոր տարբերակ էր նաև Հոկինգի տարբերակը:
Հնարավոր էր նաև կրոնի առաջարկած Աշխարհի Վերջի տարբերակը:
Հնարավոր էր նաև մայաների առաջարկած Ժամանակների Վերջի տարբերակը:

Ուրիշ տարբերակներ այս պահին չեմ հիշում ու շատ հնարավոր է, չգիտեմ էլ նույնիսկ, բայց այս թվարկածներիս մասին որոշ բաներ ենթադրել կարող եմ:

Բայց սկզբում ինչ եմ ցանկանում ասել: Եթե մեզ իրոք հետաքրքիր են լուրջ եզրակացություններ և եթե մենք իրոք ցանկանում ենք հասկանալ, թե ինչ է մեզ սպասվում և ուր ենք մենք գնում, ուրեմն առաջինը, ինչ մեզ անհրաժեշտ է անել, նորից սկսել սովորել տեսնել կյանքն իր ամբողջականությամբ, այլ ոչ թե մասնատված տարբեր մասերի:
Մարդը եռամիասնական էություն է, բաղկացած է մարմնից, մտքից և հոգուց և ուրիշ կերպ նա լինել չի կարող: Բայց այսօրվա այդ եռամիասնական էությունը սովոր է իրեն տեսնել միայն որպես երեքտարածքային էություն, այսինքն, միայն նյութակ վիճակում, այսինքն, միայն որպես մարմին:
Փորձը ցույց է տալիս, որ դա չի աշխատում: Ինչպես չեն աշխատել նաև մարդու մյուս երկու տարբերակները, երբ գործել են առանձին:
Հավանաբար շատերը գիտեն, որ մենք համարվում ենք հինգերորդ ռասա:
Առաջին երկու ռասաներն ունեցել են մտավոր և եթերային մարմիններ: Եվ իրենց փորձն էլ փորձել են ապրել մտքի օգնությամբ: Մատնվել են անհաջողության:
Երրորդ ռասան՝ առաջին նյութականը, - Լեմուրացիներն են: Սրանց փորձի հիմքը եղել է, ամենայն հավանականությամբ, հոգևորը: Նույնպես անհաջողության են մատնվել:
Չորրորդ ռասան արդեն Ատլանտներն են: Սրանց մասին, կարծում եմ, արդեն շատերը գիտեն և գիտեն նաև, որ նրանք՝ Պլատոնի հորինած հեքիաթը չեն, այլ եղել են իրականում: Ատլանտները նրանք են, որոնք, ընտրելով նյութական փորձը, իրենց տվեցին գիտական առաջընթացներին և ի վերջո իրենք իրենց կործանեցին հենց գիտության շնորհիվ:
Հինգերորդ ռասան արիացիներն են: Իսկ արիացի է այսօրվա ամբողջ մարդկությունը: Առաջին հայացքից մենք ընթանում ենք ատլանտների փորձի ճանապարհով, բայց դա այնքան էլ այդպես չէ: Այդ տարբերակը մենք չընտրեցինք: Հակառակ դեպքում, մեր ժամկետի ավարտն էր 2000 թվականը: Մենք ընտրեցինք եռամիասնական, միավորված փորձի տարբերակը:

Եվ ուրեմն:

Հոկինգի տարբերակ... Այն չէ, որ առաջինն ինքն ասաց այդ մասին: Այսինքն, կարող է և ինքն է ասել, բայց ուրեմն նոր չի ասել: Որովհետև արդեն 1970-ականներին կային նման խոսակցություններ և կային նաև տեղեկություններ, որ Գաղտնի Կառավարությունը Մարսի վրա բնակավայրեր է կառուցում, որ լուրջ արհավիրքի դեպքում տեղափոխվեն այնտեղ: Բայց երբ 1990-ականների ամենասկզբում նրանց ասվեց, որ կփրկվի կամ ամբողջ մարդկությունը կամ ոչ ոք, նրանք դադարեցրին այդ շինարարությունը և նույնիսկ, ասում են, իրենք էլ դադարեցին գոյություն ունենալ, չնայած այդ մասին ես չէի պնդի:

Կրոնի՝ Աշխարհի Վերջի տարբերակը: Բոլոր կրոններն ու աղանդները սպասում էին դրան 2000 թվականի շուրջ, մի երկու տարի այս ու այն կողմ: Բայց, ինչպես տեսնում եք արդեն 20 տարի է անցել, և այսօր որոշ կրոններ խոսում են 3000 թվականի մասին: Ոչ այն է, որ նրանք մեզ խաբեցին: Ոչ, իրականում իրենք էլ շփոթության մեջ են, և դա լավ տեսանելի է: Ուղղակի մարդկությունը չընտրեց Աշխարհի վերջը:

Մարդկությունն ընտրեց Ժամանակների Վերջը:

[ivy]

Ինձ բնական ու նորմալ է թվում, որ եթե մարդկությունը ունի սկիզբ, ապա պիտի ունենա վերջ:
Ըստ մոլորակի ամենախելացի համարվող ֆենոմենալ դեմքերից մեկի՝ լուսահոգի Ստիվեն Հոքինգի, մարդկությունը պիտի հասցնի գաղութացնել մեկ այլ մոլորակ առաջիկա 100 տարիների ընթացքում, կամ էլ ոչնչանալ։ Եթե համարենք այդպես, ապա առաջիկա 100 տարում երևի մի ջերմոցանման բան մարդկությունը կկարողանա Մարսի վրա սարքել ու Երկիրը պայթեցնել ու վերջապես ազատվել այս ատելի մոլորակից, որտեղ մենք մեզ խորթ ենք զգում, դժբախտ ու անբավարարված (այլ կերպ չեմ կարողանում բացատրել այս քաոսը, որը ստեղծել ենք) ։
Հիմա նայենք 100 տարին իրատեսական է, թե՞ ոչ։ 20-րդ դարի արդյունաբերական հեղափոխության ընթացքում մենք դրամատիկ ձեռքբերումներ ունեցանք՝ մակբուք, այփադ, ըմմմ․․․ այֆոն, գումարած՝ լուսադիոդային հեռուստացույցներ ու վերջապես՝ Տեսլա ավտամաբի՜լլլլ։ Հա, ու վայֆայով իրար կապակցված ընդունիչներ, սառնարաններ, լվացքի մեքենաներ, էսպրեսոյի ապարատ․․․
Ինչ եմ դուրս տաիս, ախր մարդիկ Լուսին են թռել այս ընթացքում, Վոյաջերներ ենք բաց թողել Արևային համակարգից դուրս դեպի բաց տիեզերք, որոնց մեջ ամեն դեպքում ոսկե սկավառակներով թողել ենք մարդկության հարուստ ժառանգությունը հուսալով, որ դրանք կռաստվեն ինչ-որ այլմոլորակայինների, ու սրանք կլսեն մեր երաժշտությունը ու կհուզվեն․․․ Մի խոսքով մենք լրիվ պատրաստ ենք գրողի ծոցը գնալուն ։Ճ
Շեղվեցի, ոնց որ։ Ուրեմն ինձ թվում է, որ առաջիկ հարյուր տարում մենք դժվար թե հասնենք Պրոքսիմա Կենտավրոսի b, բայց Մարս հասնելու շանսեր կան, հարց է, թե Երկրի պես երբեմնի դրախտավայրից դժգոհ մարդս ինչ քացախ ա անելու Մարսի վրա ։Ճ

Հա, մտածում եմ, որ որոշ կատակլիզմներից հետո երկիրը մի քիչ կազատվի մարդկային վարակից ու գուցե ստացվի վերականգնել մարդային պայմանները որոշ մնացած ու արդեն այլ արժեհամակարգ ունեցող սերունդների համար։ Կամ էլ մարդիկս կմուտացվենք ու կվերածվենք ծծմբի երկօքսիդով սնվող դոնդողանման զանգվածների, այդ դեպքում կարելի է նաև միգրացվել Վեներա։

Դեռ չեմ կողմնորոշվում՝ համաձայն եմ հետը, թե չէ, բայց էս գրառումը շեդևր ա, ինչ հավես ա գրված

[Նաիրուհի]

Դադարեք վախենալ իրականությունից, և ամեն ինչ լավ կլինի: Նման պատասխաններն ուղղակի վախի դիմակներ են:

Ես չեմ վախենում իրականությունից, այլ ուղիղ նայում եմ հենց ներկային՝ առանց ապագայի մասին մտածելու։

Չեմ հավատում կրոնին, գիտությանը որոշ չափով հավատում եմ, բայց միայն ներկայի ու մոտ ապագայի համար։ Հավատում եմ էվոլյուցիային, բնության/Տիեզերքի՝ մարդուց վեր լինելուն (հատկապես ուժերի/հնարավորությունների անհամեմատելիության առումով), ինչպես նաև զարգացման անկանխատեսելիությանն ու չկանխորոշված լինելուն։ Ու էդ խորը հավատից ելնելով էլ ջհանդամիս չի, թե էդ հսկա Տիեզերքում, որի մասին մենք մեծ հաշվով դեռ շատ քիչ բան գիտենք, մարդկությունը՝ որպես կենդանատեսակ, Երկիրը՝ որպես մոլորակ, կամ թեկուզ կյանքը էն վիճակով, որը կա Երկրի վրա, ուր է գնում կամ ինչ ավարտ է ունենալու։

Ինձ համար հազարապատիկ հետաքրքիր է նայել ուրիշների՝ ինչ-որ բան փոխելու/պայմանավորելու ջանքերին (մարդկության ապագայի համար), գիտության զարգացմանը, մարդկանց ու սոցիումի փոփոխություններին, բայց էդ ամենը հետաքրքիր է ներկայի ու շատ մոտ ապագայի համար, հետաքրքիր է որպես պրոցես։

Եթե անգամ ներկայի ինչ-որ բան պայմանավորելու է homo sapiens կենդանատեսակի ապագան, ես դժվար դա տեսնեմ ու իմանամ, քանզի հետմահու կյանքի որևէ տեսակին էլ չեմ հավատում։ Էս էր հակիրճ ամփոփված նախորդ պատասխանիս մեջ։

[Sambitbaba]

Ես չեմ վախենում իրականությունից, այլ ուղիղ նայում եմ հենց ներկային՝ առանց ապագայի մասին մտածելու։

Չեմ հավատում կրոնին, գիտությանը որոշ չափով հավատում եմ, բայց միայն ներկայի ու մոտ ապագայի համար։ Հավատում եմ էվոլյուցիային, բնության/Տիեզերքի՝ մարդուց վեր լինելուն (հատկապես ուժերի/հնարավորությունների անհամեմատելիության առումով), ինչպես նաև զարգացման անկանխատեսելիությանն ու չկանխորոշված լինելուն։ Ու էդ խորը հավատից ելնելով էլ ջհանդամիս չի, թե էդ հսկա Տիեզերքում, որի մասին մենք մեծ հաշվով դեռ շատ քիչ բան գիտենք, մարդկությունը՝ որպես կենդանատեսակ, Երկիրը՝ որպես մոլորակ, կամ թեկուզ կյանքը էն վիճակով, որը կա Երկրի վրա, ուր է գնում կամ ինչ ավարտ է ունենալու։

Ինձ համար հազարապատիկ հետաքրքիր է նայել ուրիշների՝ ինչ-որ բան փոխելու/պայմանավորելու ջանքերին (մարդկության ապագայի համար), գիտության զարգացմանը, մարդկանց ու սոցիումի փոփոխություններին, բայց էդ ամենը հետաքրքիր է ներկայի ու շատ մոտ ապագայի համար, հետաքրքիր է որպես պրոցես։

Եթե անգամ ներկայի ինչ-որ բան պայմանավորելու է homo sapiens կենդանատեսակի ապագան, ես դժվար դա տեսնեմ ու իմանամ, քանզի հետմահու կյանքի որևէ տեսակին էլ չեմ հավատում։ Էս էր հակիրճ ամփոփված նախորդ պատասխանիս մեջ։

Նաիրուհի ջան, եթե ջհանդամներիս չի, ուրեմն որտեղի՞ց կարող ենք իմանալ ինչ-որ բան ոչ միայն Տիեզերքի մասին, այլև ընդհանրապես ինչ-որ բանի մասին, մեր մասին...
Հենց ջհանդամին չլինելն է պատճառը, որ դու քեզ կենդանատեսակ ես համարում այն ընկալումով, ինչպես դու հասկանում ես "կենդանատեսակ" բառը: Իրականում հա, ճիշտ ես, մենք կենդանատեսակ ենք, քանի որ Տիեզերքում ուղղակի ոչ-կենդանատեսակ ոչինչ գոյություն չունի, որովհետև ամեն ինչ կենդանի է այնտեղ: Ցավալին այն է, որ ասելով կենդանատեսակ, դու հասկանում ես անասնատեսակ կամ գազանատեսակ, և այդ պատճառով էլ ամեն ինչ դադարում է ջհանդամիդ լինել: Իսկ այ, անասնատեսակի համար, իրոք որ, ոչինչ ջհանդամին չի, որովհետև ջհանդամին չլինելու համար պետք է գիտակցություն-մտածողություն չունենալ, ինչը և բացակայում է անասնատեսակի մոտ և նրա "ջհանդամիս չի" վիճակը լրիվ արդարացված է:
Կարելի՞ է ուրեմն գոնե ենթադրել, որ եթե մարդուն տրված է այդ գիտակցություն-մտածողությունը, ուրեմն նա ինչ-որ բանով տարբերվում է անասնատեսակից: Ու նաև, կարելի՞ է ենթադրել, որ եթե մեկը վիզ դրած իրեն անասնատեսակ է համարում, ուրեմն փորձում է հրաժարվել գիտակցություն-մտածողությունից...

Ցավոք, պետք է քեզ հիասթափեցնեմ, սիրելիս: Գիտակցություն-մտածողությունից անհնար է հրաժարվել: Հա, կարելի է չմտածել, բայց դա երկարատև չի, որովհետև իրականությանը չի համապատասխանում: Ու վախերն էլ միշտ չէ, որ դրած՝ խեղդում են մարդուն: Նրանք էլ նահանջում են երբեմն ու գիտակցությունն էլ սկսում է շողարձակել, ինչպես արևը ամպերի հետևից:

Ինչու եմ հիշատակում վա՞խը... Որովհետև իրոք, վախենալու է գիտակցութուն-մտածողությամբ ապրելը: Սկսում ես քեզ պատասխանատու զգալ շատ բաների նկատմամբ, առանց ինչի հանգիստ ապրում էիր քեզ անասնատեսակ համարելիս:
Հիմա չեմ ուզում թվարկել, թե որքան շատ են այդ պատասխանատվություն կոչեցյալները, - այդքան ժամանակ չկա ու չեմ կարծում, թե իմաստ էլ կա: Բայց ուզում եմ, որ վստահ լինես մի բանում, որ կոնկրետ քո մասին ոչինչ չասացի, այս ամենը մեզ բոլորիս է վերաբերվում, էնպես որ հանկարծ չփորձես ինձանից նեղանալ, լա՞վ:
Եվ "անասնատեսակ" բառի մեջ էլ ավելի վատ ոչինչ չունեմ բացի այն, ինչ դու դրել ես "կենդանատեսակ" բառի մեջ. ես ուղղակի ամեն ինչ անվանեցի իրենց անուններով:

[Sambitbaba]

Չգիտեմ, թե իրականում որքան է մարդկության պատմությունը, բայց ինչ-որ ներքին համոզմունք ունեմ, որ մեր քաղաքակրթությունը ոչ առաջինն է, ոչ էլ վերջինը։
Եվ ի՞նչ, մի՞թե մեր քաղաքակրթությունն այլ ճանապարհ և ընտրություն չունի, քան կործանվելը։ Միգուցե ընտրությունը կործանվելու տարբերակի մեջ է միայն։ Եվ որքա՞ն դեռ այս տեմպերով կդիմանանք։
Եթե շրջադարձային փոփոխություններ չլինեն, ապա կործանումն անխուսափելի է։ Ախր դրա մասին խոսում են թե գիտությունը և թե կրոնները։ Լավ, մեկին կամ մյուսին չենք հավատում, բայց երկուսի՞ն էլ։
Առաջարկում եմ քննարկել, միգուցե էս քննարկումը մի փոքրիկ դրական տեղաշարժ բերի հարցում կամ էլ ձեռքներս թափ տանք ու շարունակենք քայլել դեպի մոտակա անդունդը, ինչպես մի խելացի մարդ է գրել՝ "սև ջանդամը"․․․
Հ․Գ․
Թեմայի մտահաղացումը @Վիշապ -ինն է։

Եվ ուրեմն.

1.Գիտությանը չենք հավատում:
2.Կրոնին չենք հավատում:
3.Երկուսին էլ չենք հավատում:

Ժամանակին Գեորգի Գյուրջիևը անտեսեց (կոպիտ ասած) ֆակիրի, տերտերի և յոգի ճանապարհները և առաջարկեց Չորրորդ Ուղի:
Միգուցե փորձենք նրանից օրինա՞կ վերցնել: Չէ՞ որ վերջիվերջո մեր հայրենակիցն է ու լավ էլ հարգված ամբողջ աշխարհում միչև օրս...

Ես առաջարկում եմ մտածել Վարզորի առաջարկած կետերին հարիր Չորրորդ Տարբերակի մասին.

4. Երկուսին էլ հավատում ենք:

Կարծիքնե՞ր...

[Գաղթական]

Մարդկությունը սլանալուց ա լինում դեպի պայծառ ապագա, մեկ էլ հետևից մի կովիդ ճվում ա՝ ըստե մի տե պահի, իջնող կա..

Մեզ հատուկ ա խմբային բնազդը:
ՈՒ միշտ ա հատուկ եղել:
Դրա համար էլ տենց բաղձանքով կուճկվում ենք ինչ-որ գաղափարների շուրջ, որ հետո գերագույն հաճույքով հալածենք ու կոտորենք էդ կռուգից դուրս մնացածներին:

Նենց որ Մարս ու Լուսնի վրա բադրջան աճացնելը մի երևելի ապագա դժվար թե խոստանա:
Ինչ-որ պահի հաստատ էնտեղ արմատ գցած գաղութն աճելու ա էնքան, որ պատերազմ հայտարարի Երկրին...

[Նաիրուհի]

Չգիտեմ, թե իրականում որքան է մարդկության պատմությունը, բայց ինչ-որ ներքին համոզմունք ունեմ, որ մեր քաղաքակրթությունը ոչ առաջինն է, ոչ էլ վերջինը։
Եվ ի՞նչ, մի՞թե մեր քաղաքակրթությունն այլ ճանապարհ և ընտրություն չունի, քան կործանվելը։ Միգուցե ընտրությունը կործանվելու տարբերակի մեջ է միայն։ Եվ որքա՞ն դեռ այս տեմպերով կդիմանանք։

Եթե քաղաքակրթություն ասելով նկատի ունես (գիտատեխնիկական) զարգացման մեր կամ մեզնից բարձր աստիճանի հասած ու կործանված մարդկային քաղաքակրթություն, ապա ես էլ ներքին վստահություն ունեմ, որ տենց բան չի եղել ու դժվար էլ լինի։ Ու քանի որ Տիեզերքում ոնց որ թե ամեն ինչ մահկանացու է, կարծում եմ, որ կործանվելն այլընտրանք չունի միայն պարզ չէ, թե ինչ հանգամանքներում է լինելու։ Կուզեի էդ ժամանակ վերակենդանանալ, տեսնել՝ երբ, ոնց ու ինչից ա մեր կենդանատեսակը վերանալու, հետո նորից հանգիստ խղճով մեռնել։