User Tag List

Էջ 3 4-ից ԱռաջինԱռաջին 1234 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 56 հատից

Թեմա: Հուզական այրում (burnout)

  1. #31
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հաճախ, ես կասեի՝ դեպքերի մեծամասնությունում, մարդը բավական ուշ է կռահում, որ ինչ-որ բան չյո-տը-նի-տո ա։ Ու կռահելուց հետո էլ բավական ժամանակ է անցնում, մինչև մարդը հասկանում է, որ էդ չյո-տը-նի-տոն իր մեջ է, որոշ դեպքերում՝ էդպես էլ չի հասկանում։

    Ու էդ չյո-տը-նի-տոն հաճախ մոտավորապես այսպիսի զգացողությամբ է հանդես գալիս՝ դու նստած ես թախտին ու քեզ զգում ես այնպես, ինչպես կզգայիր, որ հանկարծ քեզ վրա մե՜ծ գորշ արջ հարձակվեր։ Երբեմն էլ զգում ես այնպես, կարծես էդ արջը արդեն քեզ բռել է, ու մարմնիդ ինչ-որ մասից սկսել է պատառներ պոկել ու ուտել։ Ու, ոնց որ երազում լինի։ Պատահե՞լ է։ Եթե այո, շնորհավորում եմ, մենք մեր կաշվի վրա զգում ենք, թե ինչ են տագնապային խանգարումներն ու կլինիկական խուճապը։

    Առօրյա տագնապներն ու տանգապային խանգարումները տարբեր են, մենք կարող ենք տագնապել իրական վտանգներից՝ իրական արջից, ավտովթարի հավանականությունից, ուժեղ պայթյունից, երակի կտրվածքից ու ֆշշացող արյունից․․․ Շատ համը չհանեմ :Ճ
    Երբ որ մեր նյարդերն ու ուղեղի նեյրոնային կապերը քայքայված են, ապա մենք կարող ենք ունենալ տագնապային զգաղոցություններ առանց որևէ իրատեսական պատճառի։ Ասենք պատկերացրեք, մի որևէ էկզոտիկ կղզում, ծովի ափին նստած դիտում ենք մայրամուտը, բայց մարմնում ճնշում կա, կոկորդում՝՝ կծիկ, ծոծրակում՝ ծակծկոցներ, ոնց որ մի տեսակ նվաղես՝ առաջին ամուսնական գիշերը անսպասելի տհաճ հայտնություն կատարած հարսի պես․․․ Ու պահի տակ սկսում ես չլսել ալիքների հաճելի ճլմփոցը, արևի կողքի բոսորագույն ամպերը, ոտքերդ գրկող ավազի տաքությունը, կողքովդ անցնող նանարի խաղերը․․․ Մի խոսքով։

    Հա, ուրեմն տագնապային խանգարումների դրսևորումները տարբեր են, բայց առավել հաճախակի հանդիպողներից վայթե էս երկուսն են՝
    - Կարճաժամկետ, կամ երկարաժամկետ (ասենք՝ կյանքում) ինչ-որ բան չհասցնելու, չավարտելու, կորցնելու, բաց թողելու կամ նմանատիպ մի բանի զգացողություն՝ տագնապ
    - Սեփական առողջական վիճակի, էս կամ էն ֆիզիոլոգիական ախտանիշի վրա ֆոկուս եղած ու էդ ախտանիշը, կամ ախտանիշները ամենատարբեր մահացու խնդիրների (սրտամկանի ինֆարկտ, ուռուցքներ) հետ ասոցացնելու հակում, ու դրա հետ կապված... էլի տագնապ

    Կարող են նաև այլ լինել, ասենք հարձակման, երկրաշարժի, կոնորավիրուսով, կամ մեկ այլ չոռով վարակվելու վախերից բխող տագնապներ… Էստեղ հիմնական մեխն այն է, որ այդ տագնապները ոչնչով չհիմնավորված տագնապներ են, որոնք ոչ մի կերպ արագ չեն անհետանում:

    Տագնապային խանգարումները հուզական այրման մեջ գտնվողների մոտ հաճախ են հանդիպում: ՈՒ հաճախ նրանք նաև հանդես են գալիս դեպրեսիայի ախտանիշների ձեռքը բռնած, դեպրեսիաներն ու տագնապները քույր ու եղբայր են: Շատ կարևոր է, որ մարդը սկսի գիտակցել, որ կա այդպիսի մի բան՝ տագնապային խանգարումներ, ու դա սեփական մարմնի կլինիկական դրսևորում է, որը իրական կյանքի ու վտանգների հետ կապ չունի:

    4. Ֆիզիոլոգիական խնդիրների վերլուծություն, իրական խնդիրների տարբերակում ու բուժման մեթոդների ընտրություն

    Տևական հուզական այրման մեջ գնտվելուց, նորմալ է, որ մենք ունենք ֆիզիոլոգիական խնդիրներ, բա ի՞նչ էինք կարծում :Ճ
    Դրական «նորությունն» այն է, որ այդ խնդիրները դեպքերի մեծամասնությունում մահացու չեն, դե վիճակագրորեն… Ամեն դեպքում արժի հայելու մեջ նայել ու համոզվել, որ էնտեղ ճապոնացու դեմք չենք տեսնում:
    Էդ խնդիրները անհրաժեշտ է փորձել օբյեկտիվորեն հասկանալ, որպեսզի դրանց դրվող լուծումները լինեն էֆեկտիվ, հակառակ պարագայում ձեզ կարող է սպառնալ երկար ու բարակ քարշ գալ մի հիվանդանոցից մյուսը, ծանոթանալ երկրի բոլոր «լավագույն» բժիշկների հետ, ստամոսը բռերով լցնել տարբեր գունավոր կոճակներ, տուտուզի վրա ասեղների ծակոցներից կայուն ցավոտ հանգույց գոյացնել, ու... մնալ նույն, խրոնիկ սիմպտոմներով տառապող դժբախտ, թշվառ ու արդեն աղքատացած մեկը:
    Նույնիսկ երբեմն ձեր վզին շնչելու ապարատ կփաթաթեն, տարբեր գրելկաներ, կլիզմայի ապարատներ...

    Էս փուլում հարկավոր է գիտակցել, որ ֆիզոլոգիական ախտանիշների մի զգալի մասը կարող են հոգեբանական լինել, կամ լինել երկարատև սթրեսի արդյունք: Առհասարակ շատ հիվանդություններ կարող են լինել սթրեսի արդյունք: Ու եթե փորձում ենք բուժել հիվանդությունը առանց սթրեսից ազատվելու, ապա բժիշկներն ունեն դրական նորություն՝ հերթական ցմահ մշտական հաճախորդը: Ընդհանրապես բժշկանան հետազոտությունների միջով անցնելն ու տարբեր բժիշկների հետ գլուխ դնելը ինքնին կարող է լրացուցիչ սթրեսի աղբյուր լինել, ու չափից հաճախ բժիշկների մոտ այցելությունից ու դրական էֆեկտներ չստանալուց կարելի է հուզական այրում ստանալ:

    Դրա համար եթե մենք ունենք իսկապես անհանգստացնող սիմպտոմներ, որ կարծում ենք լավ կլինի դրանց համար հետազոտվել, ապա իսկապես արժե մի խելքը գլխին թերապևտի մոտ գնալ, մեկ մեկ հանդիպում են, որ նաև քթի ծակ ունեն հասկանալու, որ ձեր խնդիրների մի մասը կարող են հոգեկան լինել, հայերս «հոգեկան» բառից խրտնում ենք, ու գերադասում ենք «հոգեբանականը», թող լինի հոգեբանական: Բայց պարտադիր նախքան բժշկի գնալը, խելացի մարդիկ խորհուրդ են տալիս մի քիչ ինֆորմացիա հավաքել դեսից դենից (ասենք՝ ինտերնետից, կամ akumb.am-ից) ու կազմել ձեր հարցերի ցուցակը ու նաև պարտադիր բժշկին հաղորդել, որ հնարավոր է, դուք գտնվում եք սթրեսների և/կամ հուզական այրման մեջ, բժիշկների մեծ մասը ձեր կյանքի կամ ապրելակերպի վերլուծության վրա ժամանակ չեն ծախսի (բացի այն դեպքերից, երբ դուք գնում եք ժամավճարով հոգեբանի մոտ), ուստի անհրաժեշտ կլինի էֆեկտիվորեն նախապատրաստվել անցկացնելու այդ 10-20 րոպեն, որ նրանք մեծահոգաբար կհատկացնեն ձեր դժգոհությունները լսելուն ու այդ ընթացքում եթե ձեր բախտը բերի՝ նաև ճիշտ խորհուրդներ տալուն, կամ հետազոտություններ կամ դեղորայք նշանակելուն։

    Բայց այստեղ չենք մոռանում մի կարևոր հանգամանք, այն է, որ ձեր զգացողություններն ու ֆիզիոլոգիական սիմպտոմները կարող են ընդամենը տագնապային խանգարման արդյունք լինել, այն է՝ հիպոխոնդրիա, սա տագնապային խանգարում է, որի դեպքում մենք անընդհատ անհանգստանում ենք, ես կասեի՝ տագնապում ենք, որ ունենք ինչ-որ լուրջ հիվանդություն, եվ անընդհատ ստուգում ենք մեր ունեցած այս կամ այն ախտանիծները, փնտրում ինտերնետում, ու գնտված համընկնումների ցուցակի մեջ առանձնանցնում հատկապես ծանր հիվանդությունները։
    Երկու օրինակ բերենք։
    Օրինակ 1․ Հաճախ երկարատև սթրեսների արդյունքում մարդուս մոտ կարող են առաջանալ ստամոքսաղիքային խանգարումներ՝ փորկապություն, կամ լուծ, անկանոն տուալետ, չմարսված սննդի մնացորդներ, գազյիկներ, սրտխառնոց և այլն։ Հաճախ բժիշկները որևէ լուրջ պաթոլոգիա չեն հայտնաբերում բացի նշված սիմպտոմներից ու որակում են հիվանդությունը որպես գրգռվախ աղիքի սիմպտոմ, որը ինքնին բավականին տհաճ բան է, բայց դրական կողմն այն է, որ մարդս ավելի ու ավելի չի վատանում ու ի վերջո չի մեռնում դրանից։ Բայց ահա հիպոխոնդրիայով տառապողները կարող են կասկածել բժիշների երակացությունների վրա ու որոշել, որ պատճառը ստամոքսի խոցն է, աղիների, կամ ենթաստամքսային գեղձիմ կամ լյարդի քաղցքեղը և այլն։ Օրինակ հաճախ են մարդիկ հաստ աղիքի գազային կուտակումից առաջացած ցավը խառնում ասենք լյարդի ցավի հետ (դե ոչ բոլորը գիտեն բոլոր օրգանների ճշգրիտ տեղերը)
    Օրինակ 2․ Հաճախ, երկարատև նստակյաց վիճակից, և դրան հաջորդող կտրուկ շարժումներից, ասենք մարդս ողջ օրը նստել է կոմպյուտերի դիմաց ու օրվա վերջում դուրս է գալիս վազելու, բնականաբար՝ առանց մարդավարի տաքանալու ու ձգումների: Ինչը կարող է բերել կրծքավանդակի դիմացի աճառային հյուսվածքների կարճաժամկետ բորբոքման՝ կոստոխոնդրիտ (նույնիսկ հայերենը չեմ գտնում), սա չափազանց հաճախակի հանդիպող ֆենոմեն է, բավականին անշառ, բայց կարող է առաջացնել չափազանց սուր ու տհաճ ցավ կրծքավանդակում, ինչպես նաև ճառագայթել դեպի մեջք, զուգահեռ դժվարացնելով մարդուս շնչառությունը։ Եվ մեզ այս պարագայում ի՞նչ է թվալու՝ դե իհարկե, մենք սրտամկանի կաթված ենք տանում։

    Իհարկե սա չի նշանակում, թե ախտանիծները պետք է անտեսել, ու տժժալ (մենք ոչ մի պրոբլեմ չունենք, սաղ հոգեկան ա), բայց որպեսզի չբարդացնենք մեր առանց այդ էլ արդեն բարդացված կյանքը, ցանկալի է փորձել հնարավորինս լինել դիսկրետ ու օգտագործել ողջամտության ու սառնասրտության մնացորդները, եթե այդպիսիք մնացել են մեր չարչրկված ուղեղում։

    Հուզական այրումից դուրս գալը շատ ավելի համալիր լուծումներ, համառություն ու համբերություն է պահանջում, քան կարող է թվալ։ Հետևաբար ավելացրեք ձեր առաջնահերթությունների ցուցակում՝ համբերություն, սառնասրտություն, ու կրկնում ենք՝ ամեն ինչ օքեյ ա, օքեյ ա, օքեյ ա․․․
    Si vis pacem, para bellum

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Բարեկամ (17.09.2020), Հայկօ (15.09.2020), Նաիրուհի (15.09.2020)

  3. #32
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Քանի որ Վիշապը խնդրել էր, էս թեմայում էլ գրեմ, գնամ։ Ոչ բոլոր գրառումներն եմ կարդացել թեմայում։

    Բըրնաութն ընդհանրապես ակադեմիական միջավայրում ահավոր տարածված ա. ես լիքը կոլեգաներ եմ ունեցել, որ դրա պատճառով sick leave֊ի են գնացել, որովհետև ահավոր երկարատև ժամերով ու չվարձատրվող աշխատանք ա (նկատի ունեմ՝ լրացուցիչ ժամերի համար չվարձատրվող), մրցակցային միջավայր ու որպես կանոն շեֆությունից ոչ մի գովեստի խոսք։ Ինքս էլ երկու անգամ բըրնաութի շեմին եմ էղել լրիվ հինգ պակաս վիճակում, բայց ժամանակին կանխարգելել եմ։ Իսկ ո՞նց։ Ուղղակի երկու անգամն էլ տարվա վերջն էր, ու ձմեռային արձակուրդն օգնեց, պլյուս երկու անգամն էլ էդ արանքում ուրիշ աշխատանքի առաջարկ էի ստացել ու ընդունել, ու չնայած էդ աշխատնաքներից մեկը մյուս փետրվարին նոր սկսվելու ա, բայց ուրիշ տեղ պահանջված լինելու զգացողությունը հոգեբանորեն բավական լավ ա ազդում։ Հա՛, թերապիայի էլ եմ գնացել, որ ուղղակի խեղկատակություն էր։

    Մի քիչ զարմանում եմ, որ էստեղ դեղ նշանակելուց եք խոսում, որովհետև չնայած որ օրինակ Դանիան պեր կապիտա ամենաշատ հակադեպրեսանտ սպառող պետությունն ա, բըրնաութի դեպքում էստեղ հակադեպրեսանտ չեն նշանակում։ Սովորաբար էս խնդիրներն ավելի համալիր լուծում են ստանում։ Հարցն էն ա, որ եթե մի աշխատավայրում մի հոգի ունի բըրնաութ, հավանականությունը մեծ ա, որ ինքը միակը չի։ Իմ նախկին գործի տեղը օրինակ էլի շատերը կային (էդ ժամանակ ես լավ էի, բայց հողը մանրից նախապատրաստվում էր ), ղեկավարությունն ինչ֊որ թրեյնինգներ֊բաներ էր կազմակերպել կոլեկտիվ հուզականության, տո եսինչ գիտեմ ինչի մասին։ Հետո, մեզ մոտ պարբերաբար հարցումներ են անում աշխատավայրերում։ Ու որտեղ խնդիրներ կան, անմիջապես արհմիությունների օգնությամբ անդրադառնում են դրանց։ Մի խոսքով, չնայած լիքը կանխարգելիչ միջոցառումներին, էլի լիքը լինում են դեպքեր։ Էդ դեպքում հակադեպրեսանտների վրա նստացնելու փոխարեն ուղարկում են թերապիայի (կոնկրետ աշխատավայրի հարցերում մասնագիտացած թերապիստներ են) ու վճարովի sick leave֊ի մի քանի ամսով։

    Ինչ վերաբերում ա ապրելակերպում փոփոխություններ մտցնելուն, ապա դա ճոխություն ա, որ ոչ բոլորը կարան թույլ տան։ Ես հիշում եմ՝ որ Ֆինլանդիայում էդ հինգ պակաս վիճակում էի, ինձ կողքից խորհուրդ էին տալիս, թե հոբբիներով զբաղվի, մարզվի, էս արա, էն արա։ Նեա, ոչ մի բան չես կարա անես։ Նախ որտև ժամանակ չկա։ Իսկ էն քիչ ժամանակն էլ որ կա, լրիվ բթացած վիճակում ես, ոչ մի բան չես կարում անես։ Ես սկի չէի կարողանում ճաշ էփել, իսկ ավելի ուշ նույնիսկ չէի կարողանում ուտել։ Դեռ ես հնարավորություն ունեի աշխատանքս փոխելու, բայց լիքը մարդիկ բըրնաութի մեջ դրա հնարավորությունը չունեն ուղղակի, դրա համար բանը բանից անցնում ա կամ էլ նստում են դեղերի վրա։ Չէ՛, իրանք թամբալ չեն, անուղեղ չեն, ուրիշ բան չեն։ Ուղղակի իրանց կյանքի պայմաններն իրանց թույլ չի տալիս, իրանց խնամքի տակ կարան էրեխեք լինեն, որոնց միակ կերակրողն են, կարան իմիգրանտ լինեն, ում էդ պետությունում գտնվելը կախված ա հենց կոնկրետ էդ աշխատանքն ունենալուց ու լիքը ուրիշ հարցեր։ Պետք չի տենց միանգամից թամբալի պիտակ կպցնել։

    Ու կարանք լիքը աղյուսակներով համեմատենք, թե բըրնաութը դեպրեսիայից ինչով ա տարբերվում, բայց իրական կյանքում ամեն ինչ շատ բարդ ա, սիմպտոմները շատ խառն են։ Իրականում մի պարզ տարբերություն կա. մարդուն ուրիշ աշխատավայրում դնելով որևէ բան փոխվու՞մ ա, թե՞ չէ։ Եթե հա, ուրեմն բըրնաութ էր։

    Իսկ թե ինչու Հայաստանում չկա բըրնաութ, կարծում եմ՝ մի քանի պատճառ կա։ Նախ, կա, ռեանիմատոլոգ ընկերներիս մոտ տեսել եմ, ուղղակի չի խոսվում դրա մասին, պլյուս աշխատողի հոգեկան ու ֆիզիկական առողջությունը Հայաստանում զրո արժեք ունի։ Երկրորդ, մենք՝ հայերս, բավական կոփված ազգ ենք, ինչ քաքի մեջով ասես չենք անցել, ու մեզ կոտրելն էնքան էլ հեշտ չի, ի տարբերություն օրինակ փափուկ պահած դանիացիների, որ եթե հանկարծ շեֆն ասում ա՝ մի ամսից հոդվածը սեղանիս լինի, միանգամից հազար կտոր են լինում։ Երրորդ՝ Հայաստանում շատ ավելի լուրջ խնդիրներ կան, քան բըրնաութը։ Գնահատված լինել֊չլինելու, հանգստանալու ժամանակ ունենալ֊չունենալուց առաջ մարդիկ զուտ գոյության կռիվ են տալիս։ Ասենք նույն էն ժամանակ, երբ ես Ֆինլանդիայում իմ բըրնաութի դեմ կռիվ էի տալիս, մամաս Հայաստանում քաղցկեղով էր դիագնոզվել ու պետք էր քիմիայի փող ճարել, էդ փողն էր որոշելու մամաս ապրելու ա, թե չէ։ Դրա ֆոնին իմ հոգեհուզական վիճակը հենց նաև ինձ համար խիստ անկարևոր էր։

  4. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (15.09.2020), Moonwalker (15.09.2020), Արէա (15.09.2020), Արշակ (15.09.2020), Հայկօ (15.09.2020), Նաիրուհի (15.09.2020), Ուլուանա (15.09.2020), Տրիբուն (15.09.2020)

  5. #33
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Քանի որ Վիշապը խնդրել էր, էս թեմայում էլ գրեմ, գնամ։ Ոչ բոլոր գրառումներն եմ կարդացել թեմայում։
    Շա՜տ շնորհակալ եմ ։Ճ Ես ասում էի՝ մեկը օգներ՝ շարունակեինք խրոնիկ այրումից դուրս գալու ելքերն ու միջոցները գրի առնելը, ոչ թե Դանիայի կյանքը պատմեիր ու գնայիր։
    Էնքան հոգնած եմ, որ գրած տեքստերիս տառասխալներն ու ոչ միայն, կեսերից սկսում եմ չնկատել, հիմա նայում եմ, խայտառակություն եմ գրել ։Ճ

    ․․․ բայց ժամանակին կանխարգելել եմ։ Իսկ ո՞նց։ Ուղղակի երկու անգամն էլ տարվա վերջն էր, ու ձմեռային արձակուրդն օգնեց, ․․․
    Բախտդ բերել է՝ Եվրոպայում ես։ Նահանգներում արձակուրդներին կաշխատեիր ու կհասնեիր դռակոնի լեյվլ։ Ես ահագին դժվար եմ պատկերացնում արձակուրդներին, կամ շաբաթ-կիրակի, կամ ժամը 5-ից հետո աշխատող եվրոպացի, ողջ կյանքումս մի երկու կտտցրածի եմ հանդիպել, որ փառասիրությունը մեջներն ավելի շատ էր, քան կյանքը վայելելու ձգտումը։ Իսկ սիլիկոնային հովտում գիշերվա կեսին մարդիկ կոլեկտիվ աշխատում են, իրար հետ տելեկոնֆերանսին կպած, ասենք՝ հեղինակավոր Apple-ում։ Հենց էրեկ գիշերվա 3-ին կնկաս բռնի ուժով եմ քարշ տվել կոմպի մոտից ննջարան

    Մի քիչ զարմանում եմ, որ էստեղ դեղ նշանակելուց եք խոսում․․․
    Էստեղ խոսում ենք, ավելի շուտ՝ ես մենախոսում եմ արդեն իսկ բըրնաութի մեջ հայտնված ու էնտեղ երկար լռված վիճակից դուրս գալու մասին։ Դեղերը հաճախ նշանակում են բժիշկները, որովհետև բըրնաութի մեջ հայտնված մեկի ախտանիշները կլինիկական դեպրեսիա են, որ կան։ Բարեբախտաբար մեծամասամբ ատիպիկ դեպրեսիա են, բայց դե դեպրեսիան էլ մեծամասամբ ատիպիկ է լինում ։Ճ
    Si vis pacem, para bellum

  6. #34
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Որ ասում էի՝ հայերիս մեծ մասը այ սենց թքած վերաբերմունք ունի, ճիշտ էի ասում։

    Ինչևէ, փորձենք շարունակել։
    Ուրեմն, երբ որ մարդս մի փոքր ուշքի է գալիս դադարից, ասենք՝ կարճաժամկետ պլանով մի փոքր «հանգստանալու» ընթացքում, ապա հետագան շարունակելը կարելի է փորձել հետևյալ հիմնական ուղղություններով.
    1. Մտածողության վերականգնում և/կամ առողջացում, կայուն դիմադրողականության հաստատում, ԿՎԹ
    2. Ֆիզիոլոգիական խնդիրների շտկում, ապրելակերպի փոխակերպում
    3․ Աշխատանքի, կամ այն խնդիրների, որոնք մեզ հասցրել են հուզական այրման, վերանայում ու վերաարժեքավորում, կարիերայի և/կամ անձնական կյանքի առաջնահերթությունների վերադասավորում

    Հարկ է նշել, որ ոչ բոլորն են ի վիճակի լինելու ինքնուրույն փորձերով հաջողությամբ դուրս գալու իրավիճակից:
    Հնարավոր է, որ կարճատև դադարը օգնել է մի փոքր օբյեկտիվորեն գիտակցելու ինքզինքի առողջության ոռայինությունը, բայց հաճախ
    անհրաժեշտություն կզգացվի օգնության դիմել: Մի խելքը գլխին մասնագետ, և/կամ հարազատ մարդ, ու գուցե օնլայն կապ նմանատիպ խնդիրներ ունեցողների հետ, akumb.am, բան...
    Այս փուլում օբյեկտիվ իրականությունը ամբողջությամբ գիտակցելը մի փոքր բարդ է, մանավանդ եթե մարդուս մոտ նկատվում է արտահայտված դեպրեսիա, և/կամ ապաանձնավորում, տագնապներ, ուստի մարդս կարող է կամ թերագնահատել իրավիճակի ծանրությունը, կամ էլ գերագնահատել ու դիմել անիմաստ ծայրահեղ քայլերի։

    Հուզական այրումից դուրս գալը երբեմն նույնքան բարդ է, որքան ասենք կլինիկական դեպրեսիան ամբողջությամբ բուժելը, ու երբեմն էլ չի հաջողվում 100%-ով վերականգնվել ու ունենալ նախկին 25 տարեկանի էներգիան ու խանդավառությունը, հետևաբար մեկ անգամ էլ կրկնենք, անհրաժեշտ է ձևավորել իրատեսական սպասելիքներ, կամ էլ կայուն «օքեյ» վերաբերմունք հաստատել ցանկացած արդյուքների ու նորանոր փորձանքների նկատմամբ։ Սա ռադիկալ-հանգիստ մտածողության ձևավորումն է, որին կանդրադառնանք։
    Ու ինձ թվում է, որ թեման պոտենցիալ կարող է օգտակար լինել ատիպիկ դեպրեսիա և/կամ տագնապային խանգարումներ ունեցողներին։
    Եթե այդպիսիք կան ու կարդում են, կառաջարկեմ թեմայում պատմել ձեր խնդիրների ու նաև ձեռնարկած քայլերի, կամ լուծումների մասին, որոնք ձեզ օգնել են, կամ՝ չեն օգնել։
    Հուշեմ, որ խնդիրներով կիսվելը ձեզ վրա կարող է դրական թերապևտիկ ազդեցություն թողնել։

    Քիչ-քիչ գրեմ, որ սխալների հավանականությունը քչանա։

    (շարունակելի)
    Si vis pacem, para bellum

  7. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Բարեկամ (17.09.2020), Նաիրուհի (16.09.2020), Ուլուանա (16.09.2020)

  8. #35
    լեռնադուստր
    Նաիրուհի-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.06.2009
    Հասցե
    Ամստերդամսկ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    3,488
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իմ դեպքում ախտորոշված դեպրեսիային գումարվեց burnout-ը։ Վերջին 1-1,5 տարին անտանելի էր։ Հա, իմ դեպքում ոչ թե աշխատանքով էր պայմանավորված, այլ դասեր+ծանր վիճակում գտնվողի խնամք+լիքը պարտավորություններ+ոչ մի ֆիզիկական/հոգեբանական աջակցություն չունենալ+եղբորս ու մամայիս մոտ առողջական ու հոգեբանական խնդիրներ (ու էս ամենի ֆոնին ձևացնել, որ ամեն ինչ լավ ա, որ ուրիշներին չանհանգստացնես)։ Ապրիլի կողմերը էնքան ջախջախված էի զգում, որ ապատիայի գերադրական աստիճան էր սկսվել։

    Ինչն աշխատեց իմ դեպքում։

    Հասկացա, որ հոգեպես ու ֆիզիկապես էնքան եմ սպառված, որ դրանից վատ լինել չի կարող։
    Համակերպվեցի վիճակի հետ, հասկացա, որ ոչինչ փոխել չեմ կարող։
    Հաշտվեցի անկարողության հետ։
    Թքած ունեցա պարտականությունների վրա ու դադարեցի որևէ բան անել, բացի շանս մասին հոգ տանելուց։
    Սկսեցի չմտահոգվել ոչ իմ, ոչ ուրիշների, ոչ էլ մարդկության ապագայի համար

    Ինչպես սկսեցի վերականգնվել (դեռ պուճուր քայլեր եմ անում, բայց զգում եմ, որ ճիշտ ուղու վրա եմ)։

    Մի անգամ պատահաբար պատասխանեցի ուրիշ երկրում ապրող ընկերուհուս զանգին։ Գիտեի, որ ինքն էլ խնդիրներ ունի ու ամիսներով կապի դուրս չի գալիս։ Զարմանալիորեն լավ էր։ Ինձ կարողացավ համոզել հանձնվելուց առաջ մի անգամ էլ փորձել, ու իր հոգեբանի համարը տվեց։
    Մի քանի օր ինքս ինձ համոզելուց հետո գրեցի էդ հոգեբանին։ Իննձ համար ժամանակ գտավ։
    Սկսեցինք համատեղ աշխատել կյանքի վերադառնալու ճանապարհային քարտեզի վրա (էս փուլը լիքը վայրիվերումներով ա մինչև հիմա․ խուսափողականություն, հոգնածություն, թքած ունենալու նոպաներ, բան)։
    Շարունակեցի պատասխանատվություն չվերցնել, քանի դեռ սիրտս կանգնում էր էդ մտքից։
    Ինձ թույլ տվեցի չունենալ ակնկալիքներ, պլաններ, երազանքներ, բայց փորձել ապրել "ինչ կլինի՝ կլինի" սկզբունքով։
    Եղանակը լավացավ։
    3 շաբաթով գնացի հանգստանալու՝ էդ ընթացքում ընդհանրապես չմտածելով, թե հիմա առանց ինձ աշխարհը փլվելու ա, շունս հիվանդանալու ա, համալսարանից հեռացվելու եմ, կամ էլ մարդ ա մեռնելու։
    Սկսեցի քիչ-քիչ խոսել մարդկանց հետ առանց գնահատականների կամ հավանական կարծիքների մասին մտահոգվելու։ (Ապատիայի արձագանքներն են, բայց հլը որ դրական ա ազդում իմ տագնապայնության ֆոնին)։
    Հասկացա, որ աշխարհը չի քանդվում։
    Կորոնան օգնեց։ Հասկացա, որ ոչ միայն ես եմ վատ ու տեղում դոփում եմ, այլև մարդկանց մեծ մասը (կներեք ցինիզմի համար )

    Արդյունքում մոտ երեք ամսում էնքան վերականգնվեցի, որ ի վիճակի եղա վերականգնվել համալսարանում (էլի շնորհակալություն կորոնային ու համալսարանի սրտացավ աշխատողներին)։ Կարողացա մասամբ լուծել 4-5 ամսվա ընթացքում կուտակված հարցերը, շտկել նաև ինձ վրա ազդած բացթողումները, դիմել և ստանալ ինտեգրացիայի ժամկետի երկարաձգում, ստեղծել տանն ինձ համար սեփական անկյուն, ուր կարելի է մտնել միայն թույլտվությամբ։ Կարողացա օգնություն խնդրել էն հարցերի համար, որոնք միայնակ լուծելն ուժերիցս վեր է։ Առաջին անգամ Նիդեռլանդներում գտնվելուս մոտ 4 տարվա ընթացքում կարողացա սոցիալիզացվելու փորձեր անել (չվախենալ ցույց տալուց, թե ես ով եմ, չվախենալ ու չամաչել հազար ու մի պրիմիտիվ բաների համար, որոնք թաքցնելու համար նախկինում խուսափում/վախենում էի մարդկանցից)։ Որոշ նախկին պարտականություններ սկսեցի վերածել հաճույքի ու ժամանցի, թեկուզ դաս սովորելը կամ շանս հետ զբոսանքը։ Սկսեցի քիչ-քիչ հոգ տանել իմ մասին (օրը գոնե մի անգամ սնվել, շաբաթը գոնե մեկ-երկու անգամ լողանալ ու էս մակարդակի տարրական բաներ։ Նույնիսկ մի անգամ մատնահարդարման եմ գնացել, ինքնուրույն մազերս եմ կտրել/ներկել)։

    Կարծում եմ՝ անհատական ա, թե ում մոտ ոնց ա դրսևորվում, կամ ում դեպքում հաղթահարելու ինչ միջոցներ կաշխատեն։ Ինձ համար որոշիչ եղավ էն գիտակցումը, որ ամուր կանգնած եմ հատակում, ու դրանից էն կողմ ինչ էլ լինի, արդեն մեկ ա։ Տենց որոշ ժամանակ լռվեցի, հաշտվեցի վիճակի հետ, որոշեցի այլևս ոչինչ չփոխել, հետո ճիշտ ժամանակին ճիշտ մարդ հայտնվեց ու իր օրինակով ցույց տվեց, որ հատակից բարձրանալու տարբեր ձևեր կան, ու որ դա ընդհանրապես հնարավոր ա։
    իսկ մարդը
    վախենում ա
    որ իրան
    չեն սիրի:

  9. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Բարեկամ (16.09.2020), Ուլուանա (16.09.2020), Վիշապ (17.09.2020)

  10. #36
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նաիրուհին հիշեցրեց, որ ես կարևոր բաներ եմ մոռացել նշելու: Ոչինչ, աշխարհի վերջը դեռ չի եկել, ուստի նշենք որոշ մոռացվածներից:

    Ընդհանրապես, ներքոհիշյալներից յուրաքանչյուրը առանձին թեմայի նյութ կարող է լինել, ու կապ ունենալ որոշ հոգեկան հիվանդությունների հետ,
    բայց ես ձեզ մի բան ասեմ©. այս ախտանիշների մեծ մասը իրար կամ բարեկամներ են, կամ էլ դավադրության պլանի մաս են, սրանք իրար հետ այս կամ այն չափով կապ ունեն։
    Կարճ ասած՝ քայքայված նյարդերով մարդու մոտ սրանք կամ էպիզոդներով, կամ բոլորը միասին հանդես են գալիս, մոտավորապես այսպես․
     •
    • 
     Սեղմել՝ ցույց տալու համար



    Եվ հիմնականում, ես կասեի՝ վայթե դեպքերի գերակշիռ մեծամասնությունում, հոգեկան հիվանդությունները չարչրկված ուղեղի ու սթրեսների արդյունք են:

    Սոցիոֆոբիա

    Սոցոֆոբիան դա մենակության ձգտումը չի, ասենք կան լիքը առողջ մարդիկ, որ մյուսների հավեսը շատ չունեն ու իրենք իրենց վայելում են բնության մեջ,
    կամ ասենք՝ իրենց իզոլացված աշխատանքի, երաժշտության, ձկնորսության, դիլդոների ու սեքս տիկնիկների, և այլնի հետ, շատ չմանրանանք։
    Բայց այսպիսիք խնդիր չունեն մեկումեջ «քաղաք իջնելու» ու խանութներով ֆռֆռալու, կամ ընկերներով գարեջուր խմելու, գիշերային ակումբներում «պրիվատ» վերցնելու և այլն:

    Սոցիոֆոբիան տագնապի, կամ խուճապի զգացողություն է, երբ հարկ է լինում այս կամ այն կերպ առնչվել էն, էն, էն․․․ մարդկանց հետ։
    Նույնիսկ մի հասարակ բան, ասենք պետք է տնից դուրս գալ ու ասենք հաց առնել… Աա երբեմն լուրջ պրոբլեմ է ու կարելի է մահանաներ ման գալ՝ մի փոքր այն հետաձգելու, դե հաց առնելու վերջում կարող է self-checkout-ում խնդիր լինի, կարիք ունենաս խանութի աշխատողի օգնությանը դիմելու, օյ օյ օյ։
    Կամ, եթե խանութը self-checkout չունի, ըմմմմ․․․ «բարև, ոնց ե՞ք, ամեն ինչ կարգի՞ն է... ձեզնից այսքան... շնորհակալություն, հաճելի օր», սոսկալի է:
    Իսկ գուցե խանութում հաց չկա, գուցե զանգել է պետք… Իսկ ի՞նչ հարցնել զանգելիս, ճիշտ կլինի՞ «բարև ձեզ, ուզում էի իմանալ»... թե՞ «բարև ձեզ, ես զանգել եմ, որպեսզի հարցնեմ...»... «բարև ձեզ, իսկ չէի՞ք ասի խնդրեմ»... «հոպար, հաց կա՞»... Երևի պետք է սկբից՝ «կներեք, սա խանու՞թն է»... «կներե՞ք», թե՞ «ներեցեք»... Իսկ ինչի՞ է պետք առհասարակ ներողություն խնդրել… Ու նման մտմտումներ ու կամուկացներ ցանկացած սոցիալական հարաբերությունից առաջ:
    Կամ ասենք մի կերպ հաջողվում է տնից դուրս գալ, ու այ քեզ դժբախտություն, պարզվում է հարևանդ դրսում ծաղիկներն է ջրում։ «Ինձ նկատե՞ց․․․ բարևե՞մ, թե՞ արագ գնամ հակառակ ուղղությամբ․․․ Երևի ճիշտը ձևացնել է, թե բան եմ մոռացել, հետ գնամ տուն»․․․
    Մի փոքր ավելի ծանր դեպքերում, մարդս սկսում է վերլուծել անցած գնացած սոցիալական «պատահարը». «ճիշտ բարևեցի՞», «պիտի ասեի՝ ուզում էի իմանալ, ոչ թե ուզում էի իմանայի», «ոնց որ մի քիչ գոռգոռոց կար բարևիս մեջ», և այլն:
    Սրան զուգահեռ, հոսող մտքերի մեջ հանդիպում են անընդհատ վերլուծություններ անցած-գնացած դեպքերի ու պատահարների մասին, սեփական արարքներին հիմնականում բացասական գնահատականներ տալով, կամ.

    Մեղքի զգացում
    Սա փոքրիշատե ծանր դեպքերից է, և կարող է հանդես գալ թե աշխատանքի մեջ տևական անհաջողությունների միջով անցածների մոտ, և թե՝ անձնական կյանքում, կամ ընտանիքում տևական խնդիրներ ունեցողների մոտ։ Հաճախ ծանր մեղքի զգացում կարող է նաև առաջանալ ինչ-որ կորուստից հետո՝ հարազատ մարդու մահ, խոշոր ֆինանսական կորուստներ, դժբախտ պատահար, հրդեհներ․․․ Ասենք հիմա մտածում եմ՝ տենես էս Օրեգոնի որոշ անտառներ պաժառ տված հիմարի գլուխների մոտ մեղքի զգացում կա՞, թե՞ չէ։
    Ինչ կապ ունի սա հուզական այրման հե՞տ։ Կարող է օժնդակել։ Կամ հուզական այրումը կարող է հագեցնել որոշ անձնական հոգեկան կամ թե կուզեք՝ հոգեբանական խնդիրների սրման։
    Մեղքի զգացումը կարող է լինել օբյեկտիվ հիմքերով, ասենք՝ մենք ժայռից ցած ենք գլորել մեր զառամյալ տատին, ներողություն չենք խնդրել մեր մահացող հարազատից կյանքում ունեցած որոշ ստոր վերաբերմունքների համար, ձաղկել ենք հարազատ զավակին՝ կարմրացնելով վերջինիս տուտուզը, նեխած ձու ենք դրել աշխատավայրի միկրոէլոկտրոնային վառարանի մեջ, բանկ ենք թալանել ու դուրս գալիս գնդահակարել ենք փոքր-ինչ ուշացած ոստիկաններին և այլն, այսինքն ամենատարբեր ծանր, փոքր ու միջին իրական ու գարշելի մեղքերի համար։
    Կոնկրետ աշխատանքային գործունեության պատճառով հուզական այրման հասածների մոտ կարող է մեղքի զգացում առաջանալ՝ սեփական բառադի սխալների, կամ անգործության պատճառով, թիմակիցների ու մնացած օգտագործողների կյանքը դժոխքի վերածելու համար, բայց սա շա՜տ, շա՜տ, շա՜տ հազվագյուտ երևույթ է, եթե այդպիսի բան առհասարակ կարող է լինել։
    Եվ կարող է լինել բավականին սուբյեկտիվ, կամ կասկածելի հիմքերով, ասենք մոլորակի կլիմայական փոփոխությունների, Հիսուս Քրիստոսի խաչվելու, Հայաստանի իշխանափոխության, Բայդենի չընտրվելու և այլ պատահարների համար։
    Անկախ նրանից, թե ինչքանով են մեղքի զգացման հիմքերը օբյեկտիվ, սույն զգացումը խորացնում է սուբյեկտի տառապանքները, թե հոգեպես, և թե մարմնապես։

    Սրանցից ազատվելու մասին կխոսենք մտածողության բաժնում։

    (Շարունակելի)
    Si vis pacem, para bellum

  11. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Արէա (17.09.2020), Բարեկամ (17.09.2020), Հայկօ (17.09.2020), Նաիրուհի (17.09.2020)

  12. #37
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը

    Մեղքի զգացում
    Սա փոքրիշատե ծանր դեպքերից է, և կարող է հանդես գալ թե աշխատանքի մեջ տևական անհաջողությունների միջով անցածների մոտ, և թե՝ անձնական կյանքում, կամ ընտանիքում տևական խնդիրներ ունեցողների մոտ։ Հաճախ ծանր մեղքի զգացում կարող է նաև առաջանալ ինչ-որ կորուստից հետո՝ հարազատ մարդու մահ, խոշոր ֆինանսական կորուստներ, դժբախտ պատահար, հրդեհներ․․․ Ասենք հիմա մտածում եմ՝ տենես էս Օրեգոնի որոշ անտառներ պաժառ տված հիմարի գլուխների մոտ մեղքի զգացում կա՞, թե՞ չէ։
    Ինչ կապ ունի սա հուզական այրման հե՞տ։ Կարող է օժնդակել։ Կամ հուզական այրումը կարող է հագեցնել որոշ անձնական հոգեկան կամ թե կուզեք՝ հոգեբանական խնդիրների սրման։
    Մեղքի զգացումը կարող է լինել օբյեկտիվ հիմքերով, ասենք՝ մենք ժայռից ցած ենք գլորել մեր զառամյալ տատին, ներողություն չենք խնդրել մեր մահացող հարազատից կյանքում ունեցած որոշ ստոր վերաբերմունքների համար, ձաղկել ենք հարազատ զավակին՝ կարմրացնելով վերջինիս տուտուզը, նեխած ձու ենք դրել աշխատավայրի միկրոէլոկտրոնային վառարանի մեջ, բանկ ենք թալանել ու դուրս գալիս գնդահակարել ենք փոքր-ինչ ուշացած ոստիկաններին և այլն, այսինքն ամենատարբեր ծանր, փոքր ու միջին իրական ու գարշելի մեղքերի համար։
    Կոնկրետ աշխատանքային գործունեության պատճառով հուզական այրման հասածների մոտ կարող է մեղքի զգացում առաջանալ՝ սեփական բառադի սխալների, կամ անգործության պատճառով, թիմակիցների ու մնացած օգտագործողների կյանքը դժոխքի վերածելու համար, բայց սա շա՜տ, շա՜տ, շա՜տ հազվագյուտ երևույթ է, եթե այդպիսի բան առհասարակ կարող է լինել։
    Եվ կարող է լինել բավականին սուբյեկտիվ, կամ կասկածելի հիմքերով, ասենք մոլորակի կլիմայական փոփոխությունների, Հիսուս Քրիստոսի խաչվելու, Հայաստանի իշխանափոխության, Բայդենի չընտրվելու և այլ պատահարների համար։
    Անկախ նրանից, թե ինչքանով են մեղքի զգացման հիմքերը օբյեկտիվ, սույն զգացումը խորացնում է սուբյեկտի տառապանքները, թե հոգեպես, և թե մարմնապես։

    Սրանցից ազատվելու մասին կխոսենք մտածողության բաժնում։

    (Շարունակելի)
    Եթե կարելի է՝ մի մեղքի զգացման ավելացում իմ կողմից, որը հուզական այրման պատճառ կարող է դառնալ․

    աշխատանքիդ մեջ թերանալու, քեզ մաքսիմալ չներդնելու մեղքի զգացողությունը։ Այլ կերպ ասած՝ հենց հուզապես չայրվելու մեղքը

  13. #38
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Եթե կարելի է՝ մի մեղքի զգացման ավելացում իմ կողմից, որը հուզական այրման պատճառ կարող է դառնալ․

    աշխատանքիդ մեջ թերանալու, քեզ մաքսիմալ չներդնելու մեղքի զգացողությունը։ Այլ կերպ ասած՝ հենց հուզապես չայրվելու մեղքը
    Սա իրական, առողջ ու անվնաս մեղքի զգացում է ։Ճ
    Si vis pacem, para bellum

  14. #39
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Սա իրական, առողջ ու անվնաս մեղքի զգացում է ։Ճ
    Վիշապ ջան, Չայրվելու, ոչ թե այրվելու։ Ինձ թվում ա՝ սխալ ես կարդացել

  15. #40
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վիշապ ջան, Չայրվելու, ոչ թե այրվելու։ Ինձ թվում ա՝ սխալ ես կարդացել
    Ճիշտ եմ կարդացել։ Եթե մեղավոր ես զգում, որ ամբողջ ուժերդ չես ներդրել ու գլուխ ես պահել, ապա ոչ էլ բըրնաութի մեջ ես, ու հետևաբար դժվար թե դրանից շատ մի ծանր դեպրեսիայի մեջ ընկնես, կամ խրոնիկական պաթոլոգիաներ առաջանան դրանից, որ բուժվելու ու թերապիաների կարիք ունենաս:
    Նենց թեթևի մեջ մեղավոր ես զգում, որ բացարձակ հիվանդագին մեղքի զգացում չի, էդ մոտավորապես՝ «ա՜խ, ինչ պուպուշ երեխա էր, ես պիտի նրան պաղպաղակ հյուրասիրեի» տիպի մեղքի զգացողություն է… դե մի՜ քիչ գուցե ավելին, լավ :Ճ

    Հ.Գ. Ես մի քիչ հումոր եմ ավելացնում նկարագրություններին, բայց հիշեցնեմ, որ խոսքը գնում է իրականում բավականին ծանր ու աննախանձելի վիճակների մասին, որոնք կարող եք ցանկանալ ձեր թշնամուն... կամ չցանկանալ, որովհետև դուք բարի եք:
    Վերջին խմբագրող՝ Վիշապ: 17.09.2020, 08:24:
    Si vis pacem, para bellum

  16. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նաիրուհի (17.09.2020)

  17. #41
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ճիշտ եմ կարդացել։ Եթե մեղավոր ես զգում, որ ամբողջ ուժերդ չես ներդրել ու գլուխ ես պահել, ապա ոչ էլ բըրնաութի մեջ ես, ու հետևաբար դժվար թե դրանից շատ մի ծանր դեպրեսիայի մեջ ընկնես, կամ խրոնիկական պաթոլոգիաներ առաջանան դրանից, որ բուժվելու ու թերապիաների կարիք ունենաս:
    Նենց թեթևի մեջ մեղավոր ես զգում, որ բացարձակ հիվանդագին մեղքի զգացում չի, էդ մոտավորապես՝ «ա՜խ, ինչ պուպուշ երեխա էր, ես պիտի նրան պաղպաղակ հյուրասիրեի» տիպի մեղքի զգացողություն է… դե մի՜ քիչ գուցե ավելին, լավ :Ճ

    Հ.Գ. Ես մի քիչ հումոր եմ ավելացնում նկարագրություններին, բայց հիշեցնեմ, որ խոսքը գնում է իրականում բավականին ծանր ու աննախանձելի վիճակների մասին, որոնք կարող եք ցանկանալ ձեր թշնամուն... կամ չցանկանալ, որովհետև դուք բարի եք:
    խոսքը (i.e. իմ խոսքը) այսպես կոչված "բուժման" կամ "ինքնաբուժման" փուլում գտնվելու մասին էր, երբ փորձում ես ավելի թեթև նայել աշխատանքին, երբեմն գլուխ պահել, առաջվա մանրակրկիտությամբ չմոտենալ, չտանջել քեզ՝ ամեն ինչ մինչև վերջ հնարավորինս կատարյալ անելու ձգտմամբ` գիշերներ լուսացնելով։
    Ու էդտեղ տեղի է ունենում եթե ոչ բուն կամ "խնդրո առարկա" հուզական այրումը, ապա դրա հետ կապված, կամ դրա ածանցյալ հուզային տագնապները (մեղքի զգացման տեսքով)՝ թե քաշվելու ես, էս ինչ ես դառել՝ բառադի ու անպատասխանատու, որակդ գցել ես, դեդլայներդ չես հասցնելու կամ էնքան ես ուշացնում, որ հետո եռակի ես այլվելու, և այլն՝ նման բաներ, որոնք պակաս "այրում" չեն իրենց բնույթով․ բավական զզվելի, պարանոյիկ ու բեքգրաունդում ռեզիդենտ նստած-սղոցող զգացումներ են։
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 17.09.2020, 08:59:

  18. #42
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    խոսքը (i.e. իմ խոսքը) այսպես կոչված "բուժման" կամ "ինքնաբուժման" փուլում գտնվելու մասին էր, երբ փորձում ես ավելի թեթև նայել աշխատանքին, երբեմն գլուխ պահել, առաջվա մանրակրկիտությամբ չմոտենալ, չտանջել քեզ՝ ամեն ինչ մինչև վերջ հնարավորինս կատարյալ անելու ձգտմամբ` գիշերներ լուսացնելով։
    Ու էդտեղ տեղի է ունենում եթե ոչ բուն կամ "խնդրո առարկա" հուզական այրումը, ապա դրա հետ կապված, կամ դրա ածանցյալ հուզային տագնապները (մեղքի զգացման տեսքով)՝ թե քաշվելու ես, էս ինչ ես դառել՝ բառադի ու անպատասխանատու, որակդ գցել ես, դեդլայներդ չես հասցնելու կամ էնքան ես ուշացնում, որ հետո եռակի ես այլվելու, և այլն՝ նման բաներ, որոնք պակաս "այրում" չեն իրենց բնույթով․ բավական զզվելի, պարանոյիկ ու բեքգրաունդում ռեզիդենտ նստած-սղոցող զգացումներ են։
    Հնարավոր է, որ նկատի ունես պրոկրաստինացիան (գործերը ձգձգելը) ու դրա համար մեղավոր զգալը։ Ասենք մտածում ես, որ ժամանակդ քամուն ես տվել, ու բոլոր գործերդ թողել ես վերջին օրվան։ Այո, դա խրոնիկ սթրեսի փուլն է, որը կարող է բերել հուզական այրման (կարող է և չբերել)։ Էստեղ մեղքի զգացումը իրականում դեռևս իրական ու օբյեկտիվ մեղքի զգացում է։ Իմ նկարագրությունը մի քիչ ավելի «post-mortem», այսինքն բըրնաութից հետո ունեցած պաթոլոգիական մեղքի զգացման մասին է, որը կարող է օբյեկտիվությունից հեռու լինել:
    Վերջին խմբագրող՝ Վիշապ: 17.09.2020, 09:04:
    Si vis pacem, para bellum

  19. #43
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հնաարավոր է, որ նկատի ունես պրոկրաստինացիան (գործերը ձգձգելը) ու դրա համար մեղավոր զգալը։ Ասենք մտածում ես, որ ժամանակդ քամուն ես տվել, ու բոլոր գործերդ թողել ես վերջին օրվան։ Այո, դա խրոնիկ սթրեսի փուլն է, որը կարող է բերել հուզական այրման (կարող է և չբերել)։ Էստեղ մեղքի զգացումը իրականում դեռևս իրական ու օբյեկտիվ մեղքի զգացում է։ Իմ նկարագրությունը մի քիչ ավելի «post-mortem», այսինքն բըրնաութից հետո ունեցած պաթոլոգիական մեղքի զգացման մասին է, որը կարող է օբյեկտիվությունից հեռու լինել:
    Չէ, իմ նկատի ունեցածը հենց հետ-բըրնաության զգացողության մասին ա, այսինքն՝ երբ փորձում ես "բուժվել", փոխել վերաբերմունքդ գործի (այն կատարելու կարգի) հանդեպ՝ ի դեմս ավելի թեթև մոտեցման, ու տեղ ունենում ես էդ մեղքի զգացումը, որ միգուցե սխալ բան ես անում, ճիշտը առաջվա կարգն էր (թեկուզ այրումով), իսկ հիմա դավաճանում ես ինքդ քեզ, գցում ես [կարծեցյալ] որակդ և այլն։
    Ի դեպ, էդտեղ պրոկրաստինացիայի մատն էլ ա խառը, որն ի հայտ ա գալիս տագնապի ֆոնի վրա․ խուսափում ես գործից՝ վախենալով հերթական բըրնաութից։ Մի խոսքով, բարդ ա համակարգված ներկայացնելը, թե իրականում ինչ ա տեղի ունենում։

  20. #44
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Չէ, իմ նկատի ունեցածը հենց հետ-բըրնաության զգացողության մասին ա, այսինքն՝ երբ փորձում ես "բուժվել", փոխել վերաբերմունքդ գործի (այն կատարելու կարգի) հանդեպ՝ ի դեմս ավելի թեթև մոտեցման, ու տեղ ունենում ես էդ մեղքի զգացումը, որ միգուցե սխալ բան ես անում, ճիշտը առաջվա կարգն էր (թեկուզ այրումով), իսկ հիմա դավաճանում ես ինքդ քեզ, գցում ես [կարծեցյալ] որակդ և այլն։
    Ի դեպ, էդտեղ պրոկրաստինացիայի մատն էլ ա խառը, որն ի հայտ ա գալիս տագնապի ֆոնի վրա․ խուսափում ես գործից՝ վախենալով հերթական բըրնաութից։ Մի խոսքով, բարդ ա համակարգված ներկայացնելը, թե իրականում ինչ ա տեղի ունենում։
    Եթե արդեն հուզական այրման մեջ ես, ապա դու էլ ի վիճակի չես լինելու մեղքի զգացում ունենալ ներկայիս գլուխ պահելուդ համար, սեփական փորձից եմ ասում։
    Հակառակը, դու ամեն գնով փորձելու ես թքած ունենալ, ու մեղքի զգացում ես ունենալու (արդեն ինքդ քո նկատմամբ) յուրաքանչյուր լրացուցիչ աշխատանք կատարելիս։ Սենց նայելու ես հայելու մեջ ու ասելու ես՝ «կներես, սիրելիս, էսօր էդ ժողովին չպիտի մասնակցեյի», կամ՝ «ապուշ, չէիր կարո՞ղ էդ նոր առաջադրանքը չվեցնել»…
    Ես հենց էսօր մենեջերիս ՈՉ եմ ասել մի քանի անգամ, ու ոչ միայն մեղքի զգացում չունեմ, այլև հպարտանում եմ դրանով (էն անեկդոտի պես, էն որ ասում ա՝ բա էլ չիշիկ չես անու՞մ տակդ, - անում եմ, բայց արդեն հպարտ եմ դրա համար ։Ճ)։

    Իսկ եթե ուղղակի հոգնած ես, ու ուզում ես ավելի թեթև վերաբերվել աշխատանքին, բայց միևնույն ժամանակ մեղքի զգացում ունես, ապա սա հակասական սթրեսային վիճակ է։ Ճիշտը մեղքի զգացումը գրողի ծոցն ուղարկելն ու անմիջապես հանգիստ վերցնելն է, որովհետև էդ վիճակում արդեն մարդուս արտադրողականությունն ու էֆեկտիվությունն ընկած է, ինչը բերելու է ոչ այդքան որակյալ արդյուքների ու լրացուցիչ խորացնելու է այրումն ու մեղքի զգացողությունները։
    Si vis pacem, para bellum

  21. #45
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վիշապ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Եթե արդեն հուզական այրման մեջ ես, ապա դու էլ ի վիճակի չես լինելու մեղքի զգացում ունենալ ներկայիս գլուխ պահելուդ համար, սեփական փորձից եմ ասում։
    Հակառակը, դու ամեն գնով փորձելու ես թքած ունենալ, ու մեղքի զգացում ես ունենալու (արդեն ինքդ քո նկատմամբ) յուրաքանչյուր լրացուցիչ աշխատանք կատարելիս։ Սենց նայելու ես հայելու մեջ ու ասելու ես՝ «կներես, սիրելիս, էսօր էդ ժողովին չպիտի մասնակցեյի», կամ՝ «ապուշ, չէիր կարո՞ղ էդ նոր առաջադրանքը չվեցնել»…
    Ես հենց էսօր մենեջերիս ՈՉ եմ ասել մի քանի անգամ, ու ոչ միայն մեղքի զգացում չունեմ, այլև հպարտանում եմ դրանով (էն անեկդոտի պես, էն որ ասում ա՝ բա էլ չիշիկ չես անու՞մ տակդ, - անում եմ, բայց արդեն հպարտ եմ դրա համար ։Ճ)։

    Իսկ եթե ուղղակի հոգնած ես, ու ուզում ես ավելի թեթև վերաբերվել աշխատանքին, բայց միևնույն ժամանակ մեղքի զգացում ունես, ապա սա հակասական սթրեսային վիճակ է։ Ճիշտը մեղքի զգացումը գրողի ծոցն ուղարկելն ու անմիջապես հանգիստ վերցնելն է, որովհետև էդ վիճակում արդեն մարդուս արտադրողականությունն ու էֆեկտիվությունն ընկած է, ինչը բերելու է ոչ այդքան որակյալ արդյուքների ու լրացուցիչ խորացնելու է այրումն ու մեղքի զգացողությունները։
    Դե չէ, արդեն ասացի, որ պոստ-հուզականայրման փուլ ա (ըստ իս)․․․ Այսինքն, էս պահին կակռազ այրման մեջ չես, բայց նոր աշխատանք ա ի հայտ եկել, ու արդեն տագնապում ես, թե հերթական անգամ գլխիդ ինչ ա գալու (հասկացիր՝ ինչ ես բերելու), ու սկսվում ա պրոկրաստինացիան՝ մեղքի զգացումով։


    Հ․Գ․ Ամեն մեկս կարծես մեր ոչխարներից ենք պատմում, մինչև գանք ընդհանրություններին
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 17.09.2020, 09:42:

Էջ 3 4-ից ԱռաջինԱռաջին 1234 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •