User Tag List

Էջ 1 5-ից 12345 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 72 հատից

Թեմա: ձև տամ իբր գրելու եմ

  1. #1
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    ձև տամ իբր գրելու եմ

    փորձում եմ տեսնել էս ոնց ա աշխատում

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նիկեա (24.06.2020)

  3. #2
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բաժանվելու մասին

    Ինչ֊որ մտքեր են հոսում։
    Էսօր։
    Մարդկանց միությունը պետք ա պրակտիկ sustainable լինի։
    Ու ես քեզնից չեմ նեղանում, որ պատրաստ չես մեր միասին լինելուն։ Ես տենց եմ հասկանում մեր բաժանումը, որ դու պատրաստ չես մեր միասին լինելուն։
    Օկայ։
    Էդ տարբեր պատճառներով վախենալու ա ինձ։ Օրինակ, մտածում եմ, որ էլ չեմ սիրի ու կամ որ մեր հարաբերության պես հարաբերություն չեմ ունենա։ Ու մտածում եմ, որ ինձ էլ չեն սիրի։ Քո պես չեն սիրի, ու իրար պես չենք լինի էլ։

    Ու երբ մտածում եմ ինչ եմ սիրում մեզնից կամ ինչի եմ սիրում մեզ, կամ ինչի եմ սիրում քեզ, ոնց եմ սիրում քեզ․․․ Եսիմ շատ սիրուն ես ինձ ու սիրուն ես ապրում իմ համար։ Հաճելի ա քեզ նայելը, հաճելի ա քո կողքը լինելը, քեզ կպնելը, ձեռքդ բռնելը։ Քո ներկայությունը հաճելի ա։ Սիրուն ես դու։ Ու ինձ լավ ա քո հետ։ Ինձ ընդունում ես դու ու կամ չեմ խանգարում քեզ։ Իմ գոյությունը քեզ չի խանգարում ու իմ՝ ես լինելը։ Նաև որտև դու ինձ չես տեսնում, որ քեզնով ես տարված լիքը ժամանակ, բայց այդուհանդերձ ես քեզ չեմ խանգարում, ու կարամ լինեմ, ու էդ հաճելի ա։ Քո ապրելով ես էլ էի ապրում։ Քո զգալով ես էլ էի զգում ու ես լիքը ժամանակ քո միջոցով էի զգում։

    Բայց չեմ նեղանում իսկապես, որ դու պատրաստ չես ու կարելի ա սա թողնել, ու քո համար պրակտիկ չի, չարժի մեր հարաբերությունը իրա գնին։ Ու երևի իմ համար էլ։ Պետք չի զոռել ու էդ գինը քերել մեզնից։

    Չեմ ընդունում, որ մենք բնական հասել էինք էդ կետին, որ պետք ա բաժանվեինք։ Որտև իմ տեսլականը մեր համար էն էր, որ երկաաաար երկաաար տարիներ միասին լինենք, իմ տեսլականում սենց կետ չկար։ Բաժանվելու կետ չկար, այլ կային կետեր, երբ պետք էր գտնել լուծումներ, իսկ ես լուծումներ գտնելու սիրահար եմ, գիտես։ Բայց չեմ մեղադրում քեզ, որ բաժանվելը քո համար լուծում ա։ Որ մեր հարաբերությունը բնական ավարտ ուներ քո ներսում ու կամ բաժանվելը լուծումների մեջ էր։ Չէ, հարգում եմ քո որոշումը, ընդունում եմ։ Ու մեր արանքում տեսնում եմ էդ պատը, որի հետևում քեզ լավագույնն եմ մաղթում։

    Երևի ավելի լավ ա, որ սենց էմոցիաներ չեն լինի էլ, որտև երևի սենց հարաբերությունները երկարատև չի լինում պահել։ Հայացքներս հարաբերությունների նկատմամբ փոխվեցին։ Մերսի։ Հուսով եմ առողջացան։ Ու եթե ինձ ուրիշ մարդ չկա, որ կսիրի, ու կամ ես իրական, լրիվ, խորը, առանց պայմանականությունների սիրո արժանի չեմ, ապա դու էլ արժանի չես տենց մեկին սիրելու։ Դու արժանի ես նենց մեկի սիրելու, ով սիրո արժանի ա, ու իմ պես խեղվածին սիրելու բեռը քոնը չի։

    Տխուր ա մեկա քեզ չունենալը, բայց նաև, գիտես, ես սովոր եմ կորցնելու։ Մարդկանց։ Ու դաժե չի ցավում։ Կարևորը չես մեռել։ Ու հիմա, երբ պատկերացնում եմ, որ ուրիշ մարդու հետ լինես, հանգիստ եմ։ Մի քանի օր առաջ հանգիստ չէի, խանդում էի իմ ներսում, նախանձում էի, իսկ էսօր հանգիստ եմ։ Մեր արանքում պատը հաստ ա, ու ես քո բեռը չեմ։ Հաճելի ա, որ սկսում եմ ինձ տեսնել արդեն իմ աչքերով, ոչ թե քո։ Ու հաճելի ա մեր արանքի պատը տեսնելը։ Մտավոր վարժություն ա էս, համարյա չարչարանք, բայց նրանցից, որ ինձ ավելի լիարժեք ա սարքում։ Ինձ՝ քանդվածիս, ավելի ա ցնցում, ավելի ա լարում, ու եթե ես կառուցվելու եմ երբևէ էլի, ապա հիմա սա լրիվ էն կետն ա, որ իմ ներսի ավերակներում քարը քարին չի թողնում։ Ու եթե կառուցվելու եմ էլի, ապա ոչ էս ավերակների վրա։ Ցավոտ, առողջ ու արթնացնող ա էս։

    Ու դաժե չեմ փոշմանում, որ մորս ասեցի աղջիկդ․․․ բանը․․․ նրանցից ա։ Մորս կորցնելն էլ նույն ձև ցնցում էր, ցնցող էր։ Էն հիմար եսը, որ հուսով էր, թե կա առանց պայմանականությունների սեր ֊ մեռավ։ Ու մերս լավ ա չի մեռել։ Իսկ ես ավելի անվախ եմ։ Գիտեմ, ինձնից անվախ արդեն դժվար էր պատկերացնել, բայց հոգեկանը ֆանտաստիկ տարածք ա ու իրա սահմանները մտքով քարտեզագրելը անիմաստ գործ ա։ Քեզ թվում ա արդեն սահմանին ես, վսյո, էլ միլիմետր տեղ չկա առաջ գնալու, մեկ էլ հետևիցդ բրթում են ու դու քիթբերանի ընկնում ես կոշտ բետոնին, ու տենց արունլվիկ զարմանում ես, թե ոնց կարար աչքիդ երևացող անդունդը էդքան խաբուսիկ լիներ։ Ու տենց ամեն ընկնելով ամեն ինչից զատ նաև մի մարդաբոյի չափ տարածք ես ներսդ գրավում, մինչև իսկապես հասնես տեղ։ Իսկ ընդեղ էլ հետհայացք գցող չկա։ Խոսալու բան չկա, ոչ էլ խոսացող։ Ու դաժե տխուր չի, բայց ափսոս էդ չխոսացածը։

  4. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Jarre (12.02.2023), John (30.07.2020), Meme (25.06.2020), Sambitbaba (01.07.2020), Աթեիստ (24.06.2020), Արամ (01.07.2020), Արէա (01.07.2020), Բարեկամ (03.07.2020), Գաղթական (01.02.2021), Նաիրուհի (25.06.2020), Նիկեա (24.06.2020), Ուլուանա (25.06.2020)

  5. #3
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի օր երբ հերթական անգամ կռված էինք ու ֆրուստրացված էի հարաբերություններից, լավ խմած մտա դեյթինգ ափ ու խառը մարդկանց սկսեցի գրել։ Սկսեցի մի տղու հետ ավելի ինտենսիվ խոսալ էդ գիշեր ու համարս տվեցի, որ ուրիշ պլատֆորմում խոսանք։ Առավոտ զարթնեցի գլխացավով ու էշացած ու գրեցի, որ իրականում հարաբերություն ունեմ, որը փակ ա, ու կարճ ասած կներես, բան, ման, հաջող։ Մի քիչ մուննաթ եկավ, հետո ասեց օկայ, իսկ կարող ա՞ ուզեմ շոու նայեմ։ Ի՞նչ շոու։ Դե արդյունքում սեքս շոու։ Արդեն ասեցի, որ հարաբերություն ունեմ, ու չեմ պատրաստվում դավաճանեմ։ Ասեց օկայ, հասկացա որ հարաբերություն ունես, ու մեր մեջ ֆիզիկական կամ էմոցիոնալ կապ չի կարա լինի, բայց իմ առաջարկը էն ա, որ ես շոու անեմ, իսկ դու նստես դիվանին, գարեջուր խմես ու նայես։
    Մի քանի շաբաթ երկար բարակ քննարկեցինք, թե ինքը ոնց ա էդ պատկերացնում, թե ինձնից ինչ ա սպասում և այլն ու երբ հանգիստ էի էդ սահմանների հետ, ու հետաքրքված էի պրոցեսում, դուխս հավաքեցի ու սիրածիս հետ խոսացի։ Սիրածս ոչ միայն ինձ գրողի ծոցը չուղարկեց, չմտածեց, որ շեղված եմ ու ինքը ոչ մի ընդհանուր բան չի ուզում հետս ունենա, այլ նաև ասեց, որ օկայ ա, եթե գնամ էդ շոուն նայեմ։ Ավելի շատ սիրեցի իրան ու ավելի մոտ զգացի, շոուի հավեսս էլ փախավ։

    Հետո երբ արդեն բաժանվել էինք, ու դատարկ պարապ էի ներսում, գնացի էդ անծանոթ տղու տուն, ում չէի հանդիպել, հետը անձամբ չէի խոսել, որ ինքը բավարարի իրան, իսկ ես նստեմ դիվանին, գարեջուր խմեմ, նայեմ ու ասեմ ինչ անի։

    Ասել էր կուզե՞ս քեզ կանացի ներքնաշորերով դիմավորեմ։ Ասել էի հա, դավայ։
    Ասել էր ինձ կկպնե՞ս առհասարակ։ Ասել էի չգիտեմ։
    Ասել էի կարա՞մ կպնեմ, ասել էր հա։
    Ասել էի կարա՞մ մաստուրբացիա անեմ եթե ուզեմ, ասել էր հա, ջան, կայֆ։
    Ասել էր ի՞նչ կուզես անեմ, ի՞նչ կուզես տեսնես։ Ասել էի ի՞նչ ես անում,, ի՞նչ կարաս անես։ Ասել էր կարաս դու էլ ինձ ինչ ուզես անես։
    Ասել էր կուզես գետնին լինե՞մ թե անկողնուն։ Ասել էի գետնին։

    Տենց ապահով, բան, ման, խոսակցություններ։

    Վերջին պահին խնդրեցի, որ սովորական շորերով դուռը բացի որ մի պահ սովորական մարդկային կոնտակտ ունենանք։

    Մի պահ սովորական մարդկային կոնտակտ ունեցանք։

    Գարեջու՞ր։ Ջուր։

    Հաջորդ պահին հանված, խառնված սպասում էր հրամանի։ Ես զարմացած, օտար տանը, նայում էի կարմիր լիֆ֊տրուսիկով նիհար֊երկար տղու, ով իրա տանը էդ պահին իրան անհարմար էր զգում։

    Ես նստեցի դիվանին, ջուրս վերցրի, ու ասեցի, որ կարա ինչ-որ ձև սկսի։ Մենք երկուսս էլ էն տիպերից էինք, որ մենք մեզնով հերիք չենք։ Իրան թույլտվություն ա պետք հաճույք ստանալու համար, դաժե կարգադրություն։ Իրա հաճույքը լիարժեք ա, եթե ուրիշի համար ա ու “թույլատրելի”։ Ոնց որ էն երեխեն, որ սոված ա, բայց մինչև իրան մեծերից չասեն, որ գնա հացը վերցնի, պանիրը դնի վրեն, կծի ուտի, ինքը իրան թույլ չի տա ու հանգիստ խղճով չի ծամի կուլ տա։
    Ես էլ ըտեղ էի, որ տեսնեի ուրիշ մարդու հաճույք ստանալուց։ Ու նաև իրա հաճույքի մաս լինեի։ Ինձ վալիդացված եմ զգում տենց վայթեմ։

    Հաջորդ պահին կանացի ներքնաշորերով չոքած էր գետնին, դեմքը գետնի փայտերին սեղմված ու փորձում էր պահի մեջ լինել, իրա ձայների մեջ ջանք էր զգացվում։ Ինձ հաճելի ա եթե իրան հաճելի ա, ու փորձում էր իրան հաճելի լիներ, որ ինձ հաճելի լիներ։ Հարցրի կարա՞մ կպնեմ իրան։ Կարելի էր։ Սկսեցի մատներով անցնել մարմնի վրայով։ Իրա մաշկը իմից սպիտակ էր ու հարթ, առանց մազերի։ Նախանձեցի։

    Ասեց նուրբ ես կպնում։ Քննադատում էր։

    Բա հետո՞։ Հետո՞ ինչ անի։ Հիմա սենց։ Սկսեց տենց։ Օկայ։ Վեր կացա տեղից։ Ես սովորական հագնված, նասկիներով, կարամ քայլեմ սենյակում, ասեմ սենց կամ նենց, իսկ ինքը տկլոր, տեղում մեխված, հազիվ հավասարակշռություն ա պահում ձեռքով, լարված մկաններով, միամիտ դեմքով նայում ա, սպասում ա։ Կայֆ։ Ինձ սկսեց դուր գալ։ Սկսեցի շարժել կահույքը։ Հարմարացնել իրա շուրջ։ Ինձ դուր ա գալիս։ Կարամ կպնեմ իրան։ Ձեռքերս դրեցի ուսերին, ծանրացրի ձեռքերս, սկսեց հետևել ձեռքերիս։ Ավելի մոտ զգաց, ավելի ներգրավված։ Ձայները փոխվեցին, իրան դուր ա գալիս։ Ինձ դուր ա գալիս էդ իշխանությունը։ Կարամ հետ քաշվեմ, ու կարձագանքի, կարամ մոտ գնամ ու կարձագանքի։ Հետ եմ քաշվում։ Նստում եմ, ու կարգադրություններ եմ անում։ Հետևում ա։

    Կարաս պրծնես։ Պրծավ։

    Նայեցինք իրար դեմքի ու սկսեցինք խնդալ։

    Ասեց ամեն անգամ զարմանում ա ինչքան անիմաստ ա էդ մի քանի վայրկյանի համար էդքան ջանք թափելը, իրան տենց հիմար վիճակի մեջ դնելը։ Իբր ե՞ս ինչ եմ անում ըտեղ։ Ես իրա հանցակիցն եմ։ Մեզ երկուսիս էլ հասարակությունը կքարկոծի։ Ուզում ա հստակ փոխանցի, որ ես իրա հետ եմ եղել էդ ընթացքում, որ իմ վարքը նույնքան աբսուրդ ա։ Օկայ։

    Ահագին հոգնած էի առհասարակ ու մնացի իրա դիվանին նստած մի որոշ ժամանակ ու քանի ինքը մաքռտում էր կողքերը, սկսեցի իրա իրերին ձեռք տալ, տունը հետազոտել հայացքով։ Ու բռնեցի ինձ էն մտքի վրա, որ ինձ իրավունք եմ տվել իրա իրերին կպնելու ու տունը հայացքով չափելու։ Հետո զգացի, որ դեռ ահագին իշխանություն եմ զգում իմ վրա, ոնց որ իմ հարճի տանը լինեմ ու ես ըտեղ տեր֊տիրակալ եմ։ Ու սկսեցի խնդալ, արդեն զուտ իմ վրա։ Ինձ իշխանություն ունենալու թակարդի մեջ զգացի, էդ իլյուզիայի, որ իբր իսկապես ես ըտեղ ինչ֊որ բան եմ որոշում ու լրիվ վերցրել եմ իմ վրա էդ դերը։ Ինձ իբր կարելի էր հրամաններ տալ ու առանց հարցնելու ուղղակի չափչփել էդ մարդու իրերը։ Ինքը տեսականորեն կարար ինձ սպաներ, մանրացներ ու կորցներ զուգարանի ծակում, բայց ես ինձ մեծ ու տեր էի զգում չգիտես ինչի։ Ու ցնդելու ապշած էի իմ վրա, թե ինչքան հեշտ էր ինձ էդ իլյուզիայի մեջ գցելը։ Ու էլ չզարմացա էն բոլոր մարդուկների վրա, որ կորցնում են իրանց ըտեղ։ Էն պահակի վրա, որ իրան սկսում ա աստված զգալ, երբ պահեստի բանալին ձեռն ա, կամ էն գյուղապետը, որ սկսում ա ավելի լայն լոնքերով քայլել գյուղում։

    Մի քիչ խորացանք էդ թեմայով, ու ասեց, որ ԲԴՍՄ խաղերում հնազանդ պարտնյորը ավելի շատ իշխանություն ունի, որտև ցանկացած պահի կարա ասի վերջ ու էդ դոմինանտ պարտնյորի դոմինանտության վերջն ա։ Հնազանդ պարտնյորն ա իշխանություն տալիս դոմինանտին ու ոնց տվել ա, կարա տենց էլ վերցնի։ Հաճելի էր էդ գիտակցումը։

    Էդ պահին ճիշտ կլիներ վեր կենայի գնայի տուն, բայց շարունակեցի մնալ դիվանին ու շարունակեցինք խոսել։ Հետո չգիտեմ ինչի մեկնումեկս մեջ բերեց կորոնավիրուսի թեման, ու ըտեղից մեր քննարկումը դառավ կատարտրոֆիկ բանավեճ, որ հեչից 2 ժամ ձգվեց ու վերջում էնքան ներվայնացանք իրար վրա, որ ուժասպառ վեր կացա տուն գնալու էս տարվա տեսածս ամենահորդառատ անձրևի տակ, ու էնքան ներվային, որ թքած ունեի էդ անձրևի վրա։

    Արդյունքում էդ տղու հետ շատ զգայուն, խոցելի պահեր էինք կիսել էդ օրը, բայց էդ իրիկունը անցկացրի էդ անհեթեթ, անիմաստ բանավեճի ներվայինության հետ։ Շատ հեշտ ստացվեց էդ անցումը։ Խնդալու։

  6. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Jarre (12.02.2023), John (30.07.2020), Sambitbaba (01.07.2020), Աթեիստ (01.07.2020), Արամ (01.07.2020), Արէա (01.07.2020), Արշակ (01.07.2020), Գաղթական (01.02.2021), Նաիրուհի (02.07.2020), Նիկեա (04.07.2020)

  7. #4
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հաջորդ անգամ հանդիպման գնացի ուրիշ մի մարդու հետ։ Մի 2 ժամ քայլեցինք, խոսացինք, ու հայտնվեցինք այգում երեկոյան 9ի շուրջ, երբ երկինքը սիրուն էր ու թեթև անձրև էր գալիս։ էդ սիրուն վիճակում մեզ բռնեցի էն կետի վրա, որ արդեն մի 10-15 րոպե ա Իսրայելի ու Պաղեստինի թեմայով ենք խոսում ու հակառակ կարծիքների ենք ու էդ ընթացքում ադրենալինս գնալով աճում ա։
    Ասեցի ֆանտաստիկ միտք ունեմ ֊ արի էս թեման թողնենք։ Թողեցինք։ Երկինքը սիրուն էր, ադրենալինս իջավ։ Իրիկունը փրկվեց։

  8. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Jarre (12.02.2023), Sambitbaba (15.07.2020), Աթեիստ (14.07.2020), Գաղթական (01.02.2021), Նաիրուհի (14.07.2020), Նիկեա (14.07.2020)

  9. #5
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի շաբաթ գնացի ալպերում հեծանիվ քշելու։ Անկապ մի պահի երեխեքից մեկի մոտ ասեցի ի՞նչ անեմ կյանքիս հետ ֊ ասեց երևի հեծանիվ քշելուց էդ հարցի պահասխանը կգա։ Առաջին օրերին սկսեցի մտածել, որ ես էլ սուիցիդ կանեմ։
    Հոգեբանիս ասեցի, որ մտածում եմ սուիցիդ կանեմ վերջը։ Հոգեբանս սկսեց մահ բառը օգտագործել ու տարօրինակ սկսեց հնչել էդ բառը։
    Հեծանիվ քշելուց մտածեցի, որ ուզում եմ հոգեբանիս պատրաստել, բայց հետո հասկացա, որ ուզում եմ հոգեբանս հետս լինի երբ ես մոտենում եմ էդ մտքին։ Ապուշ միտք էր։ Տենց չի լինում։ Ախպորս սկսեցի կարեկցել։ Ինքը մենակ էր ու ես իրա հետ չէի էդ ժամանակ։ Ու սկսեցի մտածել, որ իրան ավելի լավ կլիներ եթե հետը լինեի, եթե էդքան մենակ չլիներ։ Ասեցի, որ լավ ա իրան երբ էլ չկա, որտև շատ էր տանջվում։ Հոգեբանս հարցրեց բա քե՞զ ֊ ես էլ, ասեցի, ինձ էլ ա ավելի լավ որ ինքը չի տանջվում։ Իմաստ չկար էդ խոսակցությունը շարունակել։
    Ասեց, որ սիրուն էի պատմում ալպերից ու արժի հիշեմ, որ տենց էլ ա լինում իմ կյանքում։ Եսիմ։ Տենց չես ապրում։
    Ու ասեցի, որ հիմա չեմ որոշել որ էսա էսօր սուիցիդ եմ անելու, բայց գիտեմ, որ էդ լինելու ա։ Էդ ուղղակի իմանում ես։ Ոնց ախպերս գիտեր, ոնց ես գիտեի իրա համար։
    Ինչ֊որ ձև կա մտածելու, ինչ֊որ մտքեր կան, որ հոսում են մի անգամ, ու էդ պահից գիտես, որ ժամանակի հարց ա։ Այ տենց գիտեմ, որ ժամանակի հարց ա։ Ապրելու անունակության, հոգեկան հաշմանդամության մի հատ սահման կա, որը մի անգամ ա պետք հատել ու սկսում ես գլորվել ներքև ֊ ինչ֊որ պահերի նեղ անցուղիներում լռվելով, ցեխերի մեջ դանդաղելով, խոտերի մեջ մոլորվելով, բայց արագ կամ դանդաղ ֊ վերջը հասնում ես ներքևի կետին։ Ամենաներքևի կետին։ Ու դրա հետ բան չի լինում անել։ Ու հետհայացքը էդ ճանապարհին ցույց ա տալիս, որ գլորվելդ արդյունք ա մենակ, որ էսինչ֊էսինչ պահերից երբ ոտերդ կտրվեցին, երբ ձեռքերդ կտրվեցին, երբ դառար էդ կլոր֊անմկան զանգվածը ֊ էդ ժամանակվանից արդեն ներքև գնալը որոշում չի, այլ իրերի բնական ընթացք։
    Ուզում եմ մեղադրեմ, ուզում եմ կռվեմ պահի տակ, բայց ջոկում եմ, որ անիմաստ էներգիայի ծախս ա։ Կա իրականություն, որը կամ ընդունում ես հիմա, կամ իրա հետ կռվելուց հետո։ Արդեն շատ մեծ եմ կռվելու համար։
    Ալպերում էդ օրերին նոր մարդկանց հանդիպեցի ու էդքան ազատ չէի շփվել վաղուց։ Էդքան արխային ֆլիրտ չէի արել, իսկ էդ պահին հանգիստ էր ստացվում, որտև էլ չէի տեսնելու իրանց ու որտև գիտեի, որ սուիցիդ եմ անելու։ Հետաքրքիր էր, որ տենց հաշտություններից հետո թեթևություն ա գալիս։ Էդ թեթևության հետ ավելի սիրուն ես դառնում։ Նույն մարմինն ունեի, նույն ճարպերը մեկումեջ, ու ընդգծող մայկեքից էի հագած, բայց նաև մարնիս նկատմամբ ինքնագիտակցությունս չկար։ Ավելի հանգիստ էի շարժվում, ավելի գրավիչ էի։ Վաղուց տենց ա, ինչքան թքած ունեմ, էնքան հեշտ ա ստացվում։ Եթե կարենայի տենց ապրել, կթվար դաժե նորմալ եմ։
    Սկսեցի նայել, թե ԴՆԹս ինչ ա ասում հեչ։ Բոլոր >16հազար ասոցիացիաների վրայով անցա ու լիքը հասկանալի ու անհասկանալի բաներ իմացա։ Օրինակ՝ իմացա, որ տղամարդկանց հատուկ ճաղատություն հավանաբար չեմ ունենա, ոչ էլ շագանակագեղձի կամ ամորձիների քաղցկեղ ։) ։ Արգանդի վզիկի քաղցկեղը, պարզվեց ահագին ռիսկային ա, փոխարենը պապիլոմայի դեմ պատվաստվել եմ վաղուց ֊ էդ չկպավ։ Դրանից զատ ինչի հակվածություն ասես որ չունեի ֊ ասենք հաստ ու ուղիղ աղիքի, թոքի, ստամոքսի, ենթաստամոքսային գեղձի, վահանաձև գեղձի, ու կարճ ասած քիչ բացառություններով ինչ օրգան ունեմ, դրա քաղցկեղի ռիսկն էլ ունեմ։ Դա նորություն չի, ոչ էլ հուզեց առանձնապես։ Փոխարենը իմացա, որ սովորաբար օգտագործվող քիմիաթերապիայի դեղերը լիքը կողմնակի էֆեկտներ կունենան։
    Քաղցկեղից զատ լիքը հետաքրքիր բաներ պարզվեց, ու նաև պարզվեց թե ինչ կարգի ամեն տիպի հետազոտություններ կան արած։
    Օրինակ, feeling fed-up, feeling guilty, feeling hurt, feeling lonely, feeling miserable, feeling nervous, feeling worry, feeling tense - էս սաղ զգացողությունները մոտս ակտիվ են ու էդ սաղ կարելի էր կարդալ ԴՆԹ֊ից։ Փաստորեն էս սաղ ապուշ ձևը, որով ապրում եմ, որով մեր ընտանիքն էր ապրում, զուտ արտաքին պայմաններից չէ՞ր ֊ մեր ԴՆԹ֊ից է՞ր։ Եսիմ։ Երևի թե ոնց ենք արձագանքում աշխարհին ֊ էդ ԴՆԹ֊ում ա։ Սովետը ամբողջ ԱՊՀ տարածքում էր քանդվել։ Միլիոններով մարդիկ էին գործ կորցրել, մազից կախված, անհուսալի, անհույս վիճակում, ծեծ կերած, նեղված, ստորացված, բայց երևի էդ հարյուրավոր միլիոններից մի քանի հազարների մոտ ա տանը տենց կատաստրոֆիկ ինքնալիկվիդացնող մթնոլորտ եղել։ Անտեր ԴՆԹ֊ն։
    ԴՆԹ֊ս ասեց էդքան խելոք չեմ ինչքան սպասում էի։ Խելոք եմ, օկ, բայց էդքաաաան չէ։ Նաև ասեց, որ էդքան էլ հմայիչ չեմ, ոչ տղամարդկանց, ոչ կանանց գնահատմամբ։ Պարզվեց արևից փռշտալն էլ պատահական չի, ոչ էլ խոտից ալերգիան։ Ու ահավոր շատ ուրիշ ասոցիացիաներից զատ մի լավ բանից կառչեցի։ Ասեց հիպոկամպիս ծավալը ու հիպոկամպի պոչի ծավալը ահագին մեծ ա։ Հետո կարդացի, որ դրանց ծավալը ասոցացված ա PTSD-ից ապաքինման հետ։ Եսիմ, հույս ունեցա, որ կարող ա և։

  10. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Jarre (12.02.2023), Բարեկամ (03.08.2020), Նիկեա (14.08.2020), Ուլուանա (01.08.2020)

  11. #6
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Տրիգերի մասին

    Մեր խմբում մի տղա կա ֊ ստերեոտիպիկ մաթեմատիկոս - քչախոս, անվստահ, անփույթ հագնված, անհաստատ քայլվածքով, կոր մեջքով, ու աբսուրդագույն հոգեկանով։ Իրա հետ խմբում ամենաշատը կարծեմ ես եմ շփվում, բայց նաև երբեմն ահավոր տրիգեր ա անում։

    Ծնվել ա Ֆիլիպիններում, մեծացել ա Իտալիայում, տատն ու պապը Ֆինլանդիայի՝ շվեդերեն խոսացող փոքրամասնությունից են, մասամբ Շոտլանդացի ա, Օքսֆորդն ա ավարտել, իրան համարում ա ֆինն, բայց ոչ ֆիններեն ա խոսում, ոչ էլ շվեդերենը։ Էս կարճ կապեցի, բայց ասածս էն ա, որ խառն ա։
    Լիքը կուտակված ագրեսիա ունի ներսում, ու էդ նկարելով ա արտահայտում։ Մի իրիկուն երբ երկուսով էինք, պարզվեց, որ մարդկանց մասեր ա նկարում։ Հետո պարզվեց մի կոնկրետ մասի ֆետիշ ունի ֊ կանացի մասի, ու էդ նույն մասը անթիվ անհամար անգամներ նկարել ա։ Հետո խմբում տարբեր առիթներով իրա մտքերից, արած նկարներից վախացնող, ինչ֊որ արյունոտ, խտացված ագրեսիա ա զգացվում։ Մյուս կողմից բուսակեր ա, որտև մոլորակի մասին ա մտածում։ Տենց ինչ֊որ կոմպենսացիա ունի։
    Իրա վրայից միշտ հոտ ա գալիս, որտև շորերը նորմալ չի լվանում կամ կարող ա նորմալ չի լողանում։ Պահի տակ գլուխ ա գովում, թե տանը ինչ կատաստրոֆիկ կեղտոտ ա, ու երբ ինքը ասում ա կեղտոտ, ես հասկանում եմ, որ էդ իմ պատկերացրած կեղտոտը չի, այլ բազմապատկած 10֊ով։
    Հետո պարզ դառավ, որ մորից վախենում ա, հետո պարզ դառավ, որ համ էլ ատում ա, հետո պարզ դառավ, որը կեղտոտ մնալը մոր նկատմամբ իրա ապստամբությունն ա։

    Արձակուրդից եկավ ու պարզվեց մազերը կտրել ա։ Կտրելը ո՞րն ա․․․ Հետևից 3մմ֊ով սկսել էր վերցնել, հետո ջոկել էր էդ շատ կարճ ա, սկսել էր 6֊ով վերցնել, ու ոչ մի պահի չէր հավասարացրել, էդ մազ կտրող սարքի տեղերը դեռ երևում էր։ Կտրելուց առաջ իրա մազերը երևի 2սմ էին, ու գլխին տեղ֊տեղ 2սմ֊անոց փնջեր էին մնացել։ Ու 2 լավ մեծ փունջ ամեն ականջի վրա հանգիստ նստած էր։

    Բարև, բարլուս, ո՞նց ես, ի՞նչ կա, ու քանի ինքը պատմում էր, մազերը աչքովս ընկան ու չնայած առաջին հայացքից լացելու խնդալու էր, երկրորդ պահից ներսումս սկսեցի գոռալ։ Էդ կարգի անտարբերությունը իրա տեսքի նկատմամբ ինձ թվաց ինքն իրան ատելու մասին էր։ Ասենք մարդը իրա սոցիալական եսը ոտատակ ա տալիս տենց, ու գժվեցի էդ տեսնելուց։ Էդ ամբողջ օրը մտքումս գոռգոռացի, ինչ ասես չասեցի, ու տենց էլ չհաջողացրի հանգիստ մտածել, թե այ ո՞նց ա կարելի մարդուն ասել, որ մազերդ անհավասար ա։

    Իրիկունը մի ընկերուհու հանդիպեցի, ու ինչ֊որ պահի սկսեցի պատմել մազերի մասին։ Քանի ես ինձ կորցրած դետալներն էի նկարագրում, ցույց էի տալիս ինչը ոնց էր, ինքը իրան կորցրած խնդում էր։ Հետո ասեցի, որ տխուր եմ, ու չգիտեմ ոնց խոսամ հետը, որտև գժվում եմ տեսնելուց, թե ինչ անտարբեր ա ինքն իրա նկատմամբ։ Ընկերուհիս հազիվ խնդալը թարգեց, ու ոտի վրա սկսեց բառեր շարել։ Ու սենց հանգիստ դեմքի արտահայտությամբ, փափուկ ձայնով, հոգատար։ Ասեցի, որ շատ լավ ա հնչում իրա ասածը, որտև հենց մտածում եմ էդ տղուն տեսնեմ, կամ հետը խոսամ․․․․ ու սկսեցի ձայնով, համարյա գոռալով ասել ինչ մտքիս գալիս էր։ Թողեց։ Իսկ այ ընկերուհուս ասածը հանգիստ էր, ոչ ինքն էր նեղվում ասելուց, ոչ էլ էդ տղեն կնեղվեր։ Տենց ինքը մի քանի տարբերակ էլ ձևակերպեց, ու սկսեցի մոտավորապես կրկնել թե այ ես ոնց կկարենայի էդ ասել, ձայնն ու միմիկան էլ ընդօրինակելով։ Հանգիստ էր, տենց կարայի։
    Հաջորդ օրը գնացի էդ տղուց բան հարցնեի, հարցրեցի, սկսեցինք խոսալ, ու վերջում մազերի մասին ասեցի ոնց սովորել էի։ Ուրախացավ։ Ասեց, որ չի տեսել թե ոնց ա հետևից, բայց կարա ապարատը բերի գործի, դզեմ։ Ինչ հեշտ էր։

  12. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.08.2020), CactuSoul (09.08.2020), Jarre (12.02.2023), Sambitbaba (10.08.2020), Աթեիստ (10.08.2020), Արէա (09.08.2020), Բարեկամ (11.08.2020), Նաիրուհի (10.08.2020), Նիկեա (14.08.2020), Ուլուանա (10.08.2020)

  13. #7
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հ.Գ. վերևի գրառմանը ֊ չեմ մտածում, թե բուսակերությունը միշտ կոմպենսացիայի մասին ա

  14. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Աթեիստ (10.08.2020), Նաիրուհի (10.08.2020), Նիկեա (14.08.2020), Ուլուանա (10.08.2020)

  15. #8
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ գրելը հեշտ ա, երբ էմոցիոնալ լարվածություն եմ ունենում։ Էդ լարվածությունը խցկում եմ բառերի մեջ, կապկպում եմ իրար, մի տեղ շպրտում եմ ու մի քիչ թողնում ա, բայց նաև մեղքի զգացում ունեմ, որ լուծումները չեմ գրում։ Լուծումները հանգիստ գլխում են գալիս, իսկ էդ ժամանակ գրելու հրատապություն չեմ զգում։ Նաև, լուծումները լղոզված եզրերով են, իրանց երկար ծամծմում եմ, կասկածելով եմ բառեր ընտրում ու տենց կախված են մնում սովորաբար։ Հիմա գրում եմ լղոզված լուծումների դիրքից ու հանգիստ գլխով, երբ լավ եմ։

    Ասման բաժանվելու ընթացքի մեջ էր իրա 6 տարվա ընկերոջից։ Էդ օրը խմած էր ահագին ու եթե սովորաբար սոցիալական նորմերին ա հետևում, էմոցիաներին չի տրվում, ապա էդ օրը գոռալով ասում էր, որ թքած ունի որ արդեն կես ժամ ա դուրսն ենք ու լարումից սարսռալով պատմում էր, որ բաժանվում են։ Իրա 6 տարվա ընկերոջը - ոչ միայն սիրածին, կորցնում ա։ Ասման էլ քայքայված ընտանիքից ա, իրանց տանն էլ ռումբ կա, որ կարա պայթի ամեն պահի, ու իրա հարաբերությունից բռնվում էր մի քիչ։ Հիմա երբ հարաբերությունը մատների արանքով դուրս ա հոսում, Ասման հավասարակշռությունը կորցնում ա։ Էդ նման ա նրան, որ բաց ծովում ինչ-որ փայտի կտոր գրկած լռված լինես, մեկ էլ գան էդ փայտը քեզնից խլեն։ Չգիտես ով, չգիտես ինչի, բայց խլում են։ Երբ տեղից էլ ոտներիդ տակ հող չէր, ու սենց թե նենց բաց ծովում ապահով չէիր, երբ ձեռդ տենց մի փայտ ա ընկնում, սկսում ես մտածել, որ էդ քեզ փրկելու ա, ու կառչում ես։ Էդ կորցնելուց քեզ թվում ա էդ քո միակ շանսն էր, ու վախը սկսում ա քեզ կլանել։ Երևի մեռնելու վախն ա։ Էդ վախը էնքան բացարձակ ա, որ քեզ թվում ա ավելի վատ չի կարա լինի։

    Երբ ինքը պատմում էր էս, ես գիտակցեցի, որ դրա միջով անցել եմ։ Ոչ միայն անցել եմ - ծանոթ ա, այլ անցել եմ - հետևում ա։ Թեթևացած շունչ քաշեցի ու ուրախացա, որ անցել եմ, լավ եմ։ Ու նաև, ինքը էդքան մենակ չէր էդ պահին, իրա հետ էի, լսում էի իրան, ուրախ էի իրա համար, որ հետն էի։ Իրար զգում ենք։

    Ասմային ասեցի, որ չգիտեմ ինչ ասեմ, բայց իրան հասկանում եմ, որտև ինչ-որ ուրիշ դետալներով, բայց ընդհանուր առմամբ անցել եմ/անցնում եմ դրա միջով ու հիմա կամ, լավ եմ։ Ու քանի որ չգիտեմ ինչ ասեմ, ոնց ասեմ, կարամ իմ փորձից պատմեմ։

    Հիմա իմ փորձից եմ պատմում թարմ գլխով։

    Իմ փորձի վերջին ցիկլը էն էր, որ իմ ամենաթանկ հարաբերությունները կորցրի միաժամանակ։ Էդ հարաբերությունները ինձ լցնում էին, ու էդ փորձը պատկերացնելը զուտ հարաբերությունների կորուստը չի, այլ կորուստը էն ամեն ինչի ինչ քեզ լցնում ա։ Ցանկացած մարդու համար կարելի ա առանձնացնել ներսի պահող սյուները, ու եթե դրանք հաջորդաբար սկսեն քանդվել, կգա մի պահ, որ մարդը հավասարակշռությունը կկորցնի։ Ցանկացածի համար կա էդ մինիմալ քանակը, որից հետո սկսում ես փլվել։ Ինձ պահող սյուները փոքրաթիվ են, բայց էդ ուրիշ հարց ա։ Ինձ թվում ա էդ կետից հետո մարդկանց ռեակցիաները ամեն դեպքում ունիվերսալ են։

    Գիտեմ, որ Ասմայի վախերն էլ սրա մասին են։ Պարզ ա, մարդիկ տարբեր են կորուստը ապրում, բայց էս կորուստը առանցքային լինելիությանը կպնում ա։

    Ասում եմ, որ վատ ա լինում։ Իսկապես, շատ վատ ա լինում։ Բայց տենց լինում ա, որ անցնում ա։ Ես կամ ու լավ եմ։ Ու ոչ թե ձևական, Ասմային դուխ տալու համար, այլ իսկապես լավ։ Հաճելի ա ասելը "կամ ու լավ եմ"։ Կրկնում եմ մտքում մի քանի անգամ։

    Էդ ներսի դատարկությունից մեռնում ես։ Մթնոլորտի քաշը սկսում ես զգալ, սկսում ա ճզմել քեզ բոլոր կողմերից։ Ուղեղդ ցավում ա գոյությունից։ Չես կարում լինես, չգիտես ոնց լինես։ Ոչ մի կոնկրետ բան, բայց ինչ-որ բան, ամեն ինչ, հիշացնում ա, որ իզուր ես։ Ու մի ժամ չի, մի օր չի, այլ երկար օրերով, շաբաթներով, ամիսներով ցավում ես լինելուց ու չես կարում փոխես/ փոխվես։

    Հիմա կամ ու լավ եմ։ Ու էդ իմ մասին չի։ Իմ շնորհքը չի։ Իմ իմացածից չի։ Ու դրա համար պատասխանատվություն չեմ վերցնում։ Ուղղակի տենց լինում ա, որ ինչ-որ պահի սկսում ես ուրիշ բաներ զգալ։ Առանց դրա համար ջանք թափելու, առանց որոշելու, ուղղակի գլխումդ ինչ-որ բաներ են սինթեզվում, փոխանցվում, փոխազդում ու ինչ-որ բան սիրուն ա աչքիդ։ Ինչ-որ բան ինչ-որ պահի հաճելի ա լինում անկախ քեզնից։ Երբ ուղղակի ֆիզիկապես չես մեռնում ինչ-որ ժամանակ, տենց ստացվում ա։

    Չգիտեմ օգնում եմ, թե հակառակը։

    Մի գիշեր ծանոթներիցս մեկի տանը մնացի, ու երազում տեսա իբր մեջքի վրա ընկնում եմ բարձր ժայռից։ Ու երբ խփվեցի գետնին ամբողջ մարմնիցս արցունքներ թռան։ Լիքը արցունքներ։ Ոնց որ երբ թաց սպունգը գցես շատ բարձրից։
    Առավոտը երբ սպասում էի զարթնեին, մարմնի կեսով դիվանին փռված նայում էի պատին Աֆրիկայից ինչ-որ նկարի, որտեղ մարդը կենդանիների հոտ էր քշում։ Երգ էի լսում ու Coldplay-ից magic-ը միացավ։ Սկսեցի ժպտալ սիրունությունից, առավոտից։ Հետո երբ հասավ and if you were to ask me after all that we've been through still believe in magic? լարվեցին մկաններս ու yes, I do-ից արցունքներ սկսեցին գնալ։ Կուզեի բառեր գտնել էդ պահի համար

  16. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (22.08.2020), Sambitbaba (20.08.2020), Բարեկամ (21.08.2020), Նաիրուհի (22.08.2020), Նիկեա (20.08.2020), Ուլուանա (20.08.2020)

  17. #9
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ ես մարդկանց ասում եմ ֊ ինչ սիրուն ես ֊ ինձ հաճախ ասում են մերսի ու ժպտում են։ Երբ ինձ մարդիկ ասում են ֊ ինչ սիրուն ես ֊ ես մտածում եմ հո քո՞ռ չես, սկսում եմ էդ մարդկանց դատողության վրա կասկածել։ Ու երբ դադարը երկարում ա, ասում եմ ֊ հա՞, դե լավ։ Բայց կարելի ա նաև էդ վերցնել, ժպտալ, ասել մերսի։

  18. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.09.2020), Sambitbaba (06.09.2020), Varzor (08.09.2020), Աթեիստ (07.09.2020), Նաիրուհի (06.09.2020), Նիկեա (06.09.2020), Ուլուանա (06.09.2020)

  19. #10
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կապվածության տեսությունից

    Մարտի լոքդաունից քյարը մնաց էն, որ կապվածության տեսության մեջ խորացա։ Ինձ ու սիրածիս (ըհըմ․․․ նախկին) բրինձ մաքրող տատուս մանրակրկտությամբ զննեցի մեր հարաբերության ֆոնին ու ահագին անհասկանալի ու անտանելի բաներ հասկանալի ու տանելի դառան։

    Էդ տեսությունը պատմականորեն սկսել ա նկարագրել, թե երեխեքը ինչ տիպի հարաբերություններ են ձևավորում ծնողների կամ խնամակալների հետ, սովորաբար մոր հետ։ Էս կապվածությունը երեխեքը հետո տանում են հասուն կյանք ու էդ կաղապարները (պատտերնները) փոխանցվում են հասուն կյանքում իրանց ամենամոտ կապվածություններին ֊ դասական դեպքում սիրային զուգընկերոջ հետ հարաբերություններին։ Տենց նկարագրում ա, թե ոնց են մարդիկ ուրիշ մարդու հետ հարաբերությունները ընկալում, իրանք իրանց ոնց են ընկալում էդ հարաբերության մեջ, ինչ կարիքներ են ունենում, ոնց են իրանց կարիքները արտահայտում, ոնց են արձագանքում ուրիշների կարիքներին, ինչ ինսիքյուրիթիներ են ունենում, սեքսին ոնց են վերաբերվում ու հարաբերության ու կյանքի այլ ասպեկտներում ոնց են իրանց դրսևորում։

    Ըստ էդ տեսության մարդիկ 4 տիպի են։ Կա 1 ապահով (secure) տիպ, որը տենց էլ կոչվում ա, ու 3 անապահով տիպ ֊ anxious preoccupied, dismissive avoidant ու fearful avoidant.

    ֊ Ապահով կապվածությամբ մարդը, ամենաադեկվատն ա հարաբերություններում, բավարար առողջ մանկություն ա ունեցել։ Իրա կարիքները լսում ա, արտահայտում ա, զուգընկերոջ կարիքները լսում ա, արձագանքում ա, իրա սահմանները գիտի, ու պահում ա։
    ֊ Anxious preccupied (անհանգիստ տարվա՞ծ) մարդը լքված լինելու վախ ունի։ Էս տիպի մարդիկ մանկության ընթացքում ծնողից բավարար ուշադրություն են ստացել և այլն, բայց ասենք երկար ժամանակով բաժանվել են ծնողից ինչ֊որ պատճառներով։ Հասուն տարիքում էլ էդ լքված լինելու վախը արտահայտվում ա, օրինակ` զուգընկերոջ հետ չափից շատ կոնտակտ ուզելով կամ չափից շատ փորձել գոհացնելով (people-pleasing)։ Էս դասական կպչուն մարդիկ են։
    ֊ Վանող խուսափող (dismissive avoidant) մարդը մեծացել ա միջավայրում, որտեղ էմոցիոնալ անտեսված ա եղել։ Իրա կարիքները չեն լսվել, արձագանք չի ստացել, ու էդ ներքնայնացվել ա։ Էս տիպի մարդիկ սկսել են իրանք էլ իրանց էմոցիաները անտեսել ու տենց են արձագանքում նաև այլ մարդկանց էմոցիաներին։ Առհասարակ էմոցիոնալ մտերմությունից խուսափում են, չափից դուրս ինքնաբավ են ու նույնն են սպասում նաև ուրիշներից։
    ֊ Վախվորած խուսափող (fearful avoidant) մարդիկ ինչ֊որ տիպի տրավմա տարած մարդիկ են մանկության ընթացքում, ու հարաբերության մեջ համ կպչուն են, համ վանող։ Էս մարդիկ վստահելու խնդիր ունեն, բայց նաև մտերմության կարիք։ Հարաբերության մեջ իրանք մոտ են ձգտում, հետո վախենում են թե իրանց կցավացնեն ու հեռու են գնում, հետո մոտիկ ու տենց։ Մարդկանց էմոցիաների նկատմամբ շատ զգայուն են, ու անընդհատ տարված են այլ մարդկանց կարդալով, որ հասկանան թե իրանց երբ են “գցելու”։

    Մի 2 բառով սենց, ու պարզվեց, որ իմ ու սիրածիս (հա, նախկին) դինամիկան լրիվ գրքային դինամիկա ա վանող ու վախվորած խուսափողների մեջ։ Ինձ էլ, սիրածիս էլ ավելի շատ սկսեցի սիրել ու ներել գուցե մեր ջղաձգումները։
    Հարաբերությունից դուրս պարզվեց, որ լիքը խասյաթներ, որ ես վերագրում էի իմ էությանը, իրականում իմ կապվածության տիպից են, ու իրանք չէին լինի եթե նորմալ կյանք ունեցած լինեի։ Բոլոր ընկերներիս գլուխը տարա էս տեսությամբ ու իմ ու իրանց հարաբերությունները սանրելով, ու պարզվեց, որ լիքը մարդիկ տենց խազված են ամենախորքում։ ՈՒ հիմա, երբ պատերազմ չի, էս նուրբ սենտիմենտալությունները էական են դառնում հանկարծ։ Ու ոնց մեկ մեկ հայերեն պոռնո եմ ուզում, ուզեցի հայերեն կարդամ կապվածությունների մասին, ու պարզվեց միակ հանրամատչելի նյութը բլոգնյուզից ա։ Վիկիում ոչ մի բան չկար։ Փոխարենը հայերեն վիկիում Մերժվածը կա ու կարելի ա կարդալ Տապասյայի ու Իչչայի մասին 14 ծանոթագրություններով։ Երևի տատս ա գրել։ Էդ ի՞նչ ա նշանակում հայերեն գրող ու կարդացող ժողովրդի մասին։ Որ մենք քիչ ե՞նք։ Ու հե՞տ։ Ուզում եմ տենց մտածեմ։

  20. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (01.10.2020), Sambitbaba (27.09.2020), Նաիրուհի (27.09.2020), Ուլուանա (27.09.2020)

  21. #11
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հայաստանի հետ հարաբերություններից

    Նախորդ գրառման մեջ աչքով տվի, մի հատ էլ փորձեմ։

    Ու հիմա, երբ մենք դեռ չենք հաղթել, ու պատերազմը շարունակվում ա, ու էս սխալ պահ ա հարաբերություններ պարզելու, հենց հիմա եմ զգում կարիքը քո հետ հարաբերություններ պարզելու։

    Հայաստա՛նս, իմ պառավ մեր, քո հետ չի լինում, առանց քեզ չի լինում, բա ո՞նց ենք անելու։ Դու էլի ընկած, ես էլի անզոր։ Քանի կար պապերի արյունով էիր մեղքի ու պարտքի տակ գցում, հիմա ախպերոց, քրոց։ Ես քեզ ասում եմ սենց չի լինի, մի բան պտի փոխվի, էս սաղ առողջ չի, բայց դու կույր ես, ինձ չես տեսնում, չես լսում, նոր ծնված կատվի պես խարխափում ես, տնքում ես ցավից։

    Ես քեզ հարցնում եմ ի՞նչ անեմ քո համար։ Ու ինձ հարցնում եմ, բայց ինչի՞ եմ ինչ֊որ բան ուզում անեմ քո համար։ Քեզ ասում եմ ինչ ուզես կտամ քեզ, ու ինձ ասում եմ բայց ի՞նչ եմ ստացել քեզնից։ Քեզ ասում եմ կմեռնեմ քո համար, ինձ հարցնում եմ, բա կապրե՞մ քո համար։ Ջղայն եմ քո վրա։ Հարցնում եմ քեզ ֊ էս մերն ե՞ս ուզում լինես քո սերունդների համար։ Գիտեմ, չես պատասխանի։ Քո ցավից էն կողմ ոչ մի բան չի հասնում գիտակցությանդ։ Խոսակցության հույս չկա, սխալ պահ ա հարաբերություններ պարզելու։

    Ես ուզում եմ երբ էս մութն անցնի, գոռամ ականջիդ տակ, որ բացես աչքերդ ոչ թե լացելու, այլ տեսնելու համար։ Ու բերանդ բացես ոչ թե հոգոց հանելու, այլ բառեր ասելու համար։ Մերոնցից էնքան սովոր են լացելու, սոված բերանների, փնթի սեքսի, մրոտ ու բառադի մեծացող երեխեքի։ Մերոնք քեզ են նայում, քեզնից էն էդ խղճուկությունը սովորում, ու թվում ա նորմալ ա։ Ոնց դու, նենց էլ մենք։ Բայց հերիք ա քեզ։ Մեծանալու վախտն ա։ Գոնե հիմա։

    Մարդ կա ինձ կասի դու ուղղակի անասուն ես, հայրենիքը հարցերով չեն սիրում, իսկ ես կասեմ, որ ուզում եմ իմ հայրենիքը հարցերի պատասխանելով էլ սիրելի լինի։ Ուզում եմ բոլոր մարդիկ իմ հայրենիքում էս հարցերը կարենան իրանց տան, պատասխանեն, ու դրանից հետո էլ սիրեն։ Իսկ մեր սերը հիմա հիվանդ կապվածություն ա, ու ոչ ազատ սեր։ Էն հիվանդ ու հաշմանդամ ծնողի սերն ա, ում ավելի շատ խղճում ես, ում չգիտես ոնց թողնես գնաս քո կյանքի հետևից։ Իսկ իմ էս ծնողը ինձ նաև չի ընդունում, ես պիղծ եմ իրա համար։ Պադվալից նոր֊նոր դուրս եկող, դեռ թույլ մկաններով հայրենիքս, քեզ հիմա կգան, կասեն ասում էինք չէ՞։ Չես կարա քեզ թույլ տաս աշխարհ դուրս գալ։ Դու ուրիշ ես, էս պադվալին հարմար ես։ Ստեղ պտի մնաս, երեխեքիդ ստեղ բերես մեծացնես, ու շատ, լցնես աջ ու ձախ, որ արանքում մեռնեն էլ ջանդամ, քեզ կարևորը նայող լինի ու պադվալից պոկվող չլինի։ Իսկ դու պետք ա չլսես ու դուրս գաս աշխարհ։ Ոտքերիդ կանգնես, ու ոնց կայացած մարդիկ, թողնես քոնոնց կայանալ, բրթես քոնոնց, որ կայանան։ Ու քեզ ապրելով սիրեն ու ոչ մեռնելով։

  22. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (03.11.2020), CactuSoul (03.11.2020), Sambitbaba (13.11.2020), Արէա (29.11.2020), Գաղթական (01.02.2021), Նաիրուհի (30.10.2020), Նիկեա (02.11.2020)

  23. #12
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սեր, մեր, եսիմ

    Շատ ջղային էի մեր բաժանումից, որտև մենք բաժանվում էինք, քանի որ չէինք կարա 2 կին միասին լինեինք։ Իմ սիրելին չէր կարա հանգիստ ասեր իրան մոտ մարդկանց թե բա սիրած մարդ ունեմ, էս ա։ Ամաչում էր, որ իրա հարաբերությունը նորմալ չի, ամաչում էր, որ իմ հետ ա։ Գործից կհանեին հավանաբար, եթե պարզ լիներ, որ ինքը “նորմալ” չի։ Իրա ասելով իրա մոր հետ չէր կարողանալու երբեք խոսալ։ Իրա դիրքից մենք երբեք հանգիստ չէինք կարողանալու ապրել։ Իրա համար մեր հարաբերությունը նորմալ չէր, լիարժեք չէր, քանի որ ազատ չէր լինելու։ Մենք արդեն մի քանի անգամ բաժանվել ու միացել էինք մինչև էս, ու էդ բոլոր բաժանվել֊միանալու արանքներում իմացել ենք, որ սիրում ենք իրար։ Ու էս անգամ արդեն միասին ահագին ճանապարհ անցած՝ բաժանվեցինք վերջին անգամ, որտև այ մեր միությունը անհնար ա։ Շատ չարացնող էր էդ գիտակցումը, որ աշխարհում անհնար ա մեր երջանկությունը։ Ես սիրում եմ իրան, ինքը սիրում ա ինձ, բայց չի կարելի։

    Էս վիճակը նկարագրելուց իմ սթրեյթ ծանոթներին ուզում էի երբեմն հարցնել, թե այ ի՞նչ կզգային, եթե իրանց ու իրանց սիրածի միությունը կարելի չլիներ։ Զուտ պարզվեր, որ իրանց ներկա ամուսնու/կնոջ, ընկերոջ/ընկերուհու հետ չեն կարա միասին լինեն։ Ու որոշ ծանոթների դեպքում էդ իրավիճակը շատ դժվար էր պատկերացնելը, ու իմ հարցը անիմաստ էր լինելու։ Էդ մարդիկ, ովքեր հիմա ամուսնացած ու երջանիկ են չակերտներով կամ առանց չակերտների, ընտրել են երջանկությունը, ոչ թե մարդու։ Եթե իրանց՝ էս պահին զուգընկերոջ հետ լինելը հնարավոր չլիներ, իրանք էդ մարդուն չէին էլ սիրելու։ Իրանք ընտրելու էին մարդու, ում հետ երջանիկ լինելը հնարավոր ա լինելու, ինչը աշխարհը թողնելու ա, ողջունելու ա։ Շուկայի կանոններից ա երևի։
    Էդ պրիզմայից, երբ իմ շուրջը մարդիկ երջանկությունն էին ընտրում, ես սիրված լինելու համն էի առել ու կառչած էի ինձ սիրողից։ Ինքն էլ իրա “ինչորայա”ից փախնելով կառչած էր ինձնից։ Մենք սկզբից գիտեի՞նք որ 2 կին միասին չեն լինում, աշխարհը չի թողնելու։ Երևի։ Տենց վիճակներում երջանկությունը որպես կողմնակի էֆֆեկտ չի պատահում։
    Մաքուր երջանկությունը ինքնին արժի նպատակ լինի, իսկ զուգընկերը՝ միջոց։
    Սիրելիս արդեն ընտրել ա երջանկությունը։ Պատերազմը զարթնացնում ա։

    Գժվում եմ, որ մարդիկ էս պարզունակ բաները մեծանալու ընթացքում հասկանում են, կամ ինտուիտիվ ներծծում են շրջապատից, իսկ ես տարիներով գլուխ ու էմոցիա եմ ջարդում, ու կամ տենց էլ բան չեմ հասկանում։

  24. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (30.11.2020), Freeman (29.11.2020), John (29.11.2020), Sambitbaba (29.11.2020), Skeptic (29.11.2020), Աթեիստ (29.11.2020), Արէա (29.11.2020), Գաղթական (01.02.2021), Ուլուանա (29.11.2020)

  25. #13
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    երազի անալիզ 2018 թվից

    Կանգնած եմ ձեռքերս վերև, մի հատ հողի թմբի վրա, առաստաղն եմ պահում, որ չփլվի։ Քանի հազիվ հավասարակշռված եմ, փորձում եմ հասկանալ ինչ գործ ունեմ ըտեղ։ Շատ պարզ ա, էս կարգի գործերը ուժեղների վրա են մնում․ քանդվող եկեղեցի ամեն մարդ չի կարա պահի, ու արդեն հանգիստ եմ։ Գործնական եմ տրամադրված, բայց ձանձրացած․ հմուտ եմ սենց վիճակներում։ Էս եկեղեցին իսկապես փլվում ա, առաստաղից փոշի ու սալեր են թափվում․ էդ փոքր սրահում էնքան փոշի կա օդում, որ պատերը չեն երևում, բայց ես չեմ հանձնվում, ձեռքերով շոշափում եմ, փորձում եմ դիրքս պնդացնել, ավելի մեծ մակերեսով եմ պահում։ Օգուտ չկա, առաստաղը փլվում ա ամեն տեղից ու արդեն պարզ ա, որ սենց կառույց պահելը ինձնից վեր ա, ինչքան էլ ուժերս գերմարդկային են։ Նույն հանգիստ, ինքնավստահ տրամադրությամբ փորձում եմ դուրս գալ ըտեղից, համարյա ավտոմատ ամեն քայլիս առաստաղն եմ պահում, ոտքերիս դիրքն եմ գնահատում․ սենց վիճակներին ծանոթ եմ։ Դուրս եմ գալիս նախասրահ, ու ստեղ առաստաղը հսկայական պանել ա, որը իջնում ա ու ամբողջ եկեղեցին դանդաղ սուզվում ա։ Ես պանելը հանգիստ պահելով դանդաղ մոտենում եմ ելքին, որտեղից դրսի լույսը երևում ա ու ոնց որ ուրախ եմ, որ պրծնելու եմ ըտեղից։ Արդեն մի քանի քայլ ա մնացել, որ դուրս գամ, ու մամային եմ տեսնում, որ ինձ ընդառաջ ա վազում, ու ուզում ա մտնի եկեղեցի։ Մաման ասում ա, որ եկեղեցուց քարեր ու բարձեր պետք ա վերցնի, որտև չի կարողանում քնի։ Ես ձանձրացած ու մի քիչ գրգռված(annoyed) էլի հավասարակշռում եմ պանելը գլխիս վերևում, ու ուզում եմ հասկանամ ինչ ա ուզում մաման։ Ասում եմ, որ եկեղեցին փլվում ա, ու տարբերակ չկա իրան պահելու, իմաստ չկա ըտեղ մտնել։ Մամայի դեմքը այլայլված ա, ինձ բացատրում ա, որ իրա անկողինը անհարմար ա, իրա ողնաշարը զգայուն ա շատ, ու ինքը չի դիմանում առանց քնելու, ու իրան քարեր են պետք ըտեղից, ու իջնում ա եկեղեցու հատակին, իմ մոտ, ուզում ա խորանա սենյակում։ Ես նյարդային եմ, որտև չեմ կարում մամային բացատրեմ, որ ըտեղ իմաստ չկա մնալ ու ոչ մի քար պետք չի հավաքել։ Ու նաև զզված եմ, որտև մաման մեկա թքած ունի իմ վրա ու իմ ասածների վրա, ու ես էլ ոնց որ իրա վրա թքած ունեմ, մտածում եմ “ինչ ուզում ես արա”, մեկա շանս չունեմ հետ պահելու․․․
    Էդ նեղ մաջալին զանգ ա գալիս, վեր եմ թռնում, ու իսկապես զանգում են։ Մտքումս հայհոյում եմ, նայում եմ հեռախոսին․ 5։40․ հայկական համար ա, ավտոմատ 3 ժամ գումարում եմ։ Հլը կիսաարբած եմ գիշերվանից, բայց պատասխանում եմ, կենտրոնացած եմ բառերը նորմալ արտասանելու վրա։ Տղամարդ ա, ասում ա իմ քարտից գիշերը առևտուր են ուզել անեն, ուզում ա իմանա ես ե՞մ եղել։ Գիշեր․․․ գիշեր․․․ գիշեր․․․ մանրից հիշում եմ․ խմած էի․․․ ու հա, ինչ֊որ բան էի ուզում առնեի չէր ստացվում։ Անկապ հարցեր եմ տալիս մինչև հիշեմ, ասում եմ ես էի, ու կախում ենք։
    Ջոկում եմ, որ հենց նոր շատ էմոցիոնալ էի․․․ հա, երազում էի․․․ ինչ երազ․․․ հիշեցի․․․ եկեղեցին, մաման․․․ Ներսումս խնդում եմ վրես։ Նորից եմ անցնում երազի վրով։ Փորձում եմ հասկանալ ինչի մասին էր։ Միանգամից չխկում ա, շատ պարզ ա։
    Մաման ինչ֊որ վեհ ընտանեկան արժեքներ ուներ, մեզ էդ արժեքներն էր ուզում փոխանցեր, բայց ես լրիվ ուրիշ բան դուրս եկա, ու մամայի արժեքների եկեղեցին փլվում ա։ Ես ամեն ձև փորձում էի պահել էդ, բայց ինչ֊որ պահի էնքան եմ կտրվել էդ արժեքներից, որ էդ պատկերացրած աշխարհը փլվում ա, ու մաման էնքան ա ֆիքսված դրանց վրա, որ պատրաստ ա էդ փլատակների տակ մնա։
    Խնդալս գալիս ա ինչքան պարզ ա միտքս էս երազը սարքել ու նաև ինչքան կարևորություն եմ փաստորեն ներսումս տալիս նրան, որ մաման ինձ մերժում ա։ Մաման ինձ մերժում ա առանց դաժե ինձ նորմալ իմանալու։ Էս սենսիթիվությունս ներսիս ցինիկին զվարճացնում ա, ու տրամադրությունս անհնարին բարձր ա։ Մտքովս հոգեբանս ա անցնում։ Մտածում եմ հազիվ նորմալ երազ եմ տեսել, պատմեմ։ Մի տեսակ հպարտ եմ մտքիս սարքած երազի համար, մտածում եմ կգնահատի։ Էդ մտքից վապշե ա տրամադրությունս բարձրանում։ Ուրախ քնում եմ։
    Էդ երեկոյան հանդիպում եմ հոգեբանիս ու հենց սկզբից ինձնից գոհ ասում եմ որ երազ եմ տեսել։ Մեր նախորդ հանդիպումը ինտենսիվ էր, հոգեբանս մտքերով էդ հանդիպման հետ ա, ճշտում ա ոնց եմ եղել։ Լավ եմ եղել։ Հետ ենք գալիս երազիս։ Երազը հիշում֊պատմում եմ, ու ընթացքում ավելի եմ զվարճանում տարբեր դետալներից։ Գիտակցությունս ղժում ա անգիտակցությանս պարզության վրա։ Հոգեբանս լուրջ տեսք ունի, ասում ա հետաքրքիր երազ ա, բայց իմ տրամադրութունը չի կիսում։ Նեղվում եմ, որ զավեշտը չի գնահատում։ Վերջում ասում եմ էպիկ ա ինչքան պարզ ա սիմվոլիկան։ Էս մեծամտությունս ուշադրությունը գրավում ա։ Հարցնում ա ո՞րն ա սիմվոլիկան։ Պատմում եմ մամայի արժեքների մասին, ու թե ոնց չեմ կարում դրանք պահեմ, ու ոնց մաման չի հանձնվում։ Ասում ա կուզե՞ս էքսպերիմենտ անենք։ Հոգեբանիս դեմքից կարդում եմ, որ էդ վստահությունիցս բան չի մնալու, լրջանում եմ, բայց հավատս չի գալիս, որ երազը այլ բանի մասին կարա լինի։ Արդեն խաղային հետաքրքրություն ունեմ։ Կուզեմ, իհարկե։

    Ասում ա երազը սենց ընդհանուր պատմեցիր, որ սենց ա լինում, նենց ա լինում․․․ հիմա մենակ քո անունից պատմի, առաջին դեմքով։ Պատմում եմ համարյա նույն պատմությունը, մենակ փորձում եմ ամեն նախադասության ենթական “եսը” լինի։ Հեշտ ա։ Հոգեբանս հետևում ա․ տպավորություն ունեմ անցնում ա ասածներիս վրով, ինչ֊որ բաներ ա դասավորում։ Ես անհամբեր եմ, սպասում եմ հաջորդ հրահանգին։ Հիմա մամայի անունից պատմի։ Տհաճություն եմ զգում, չեմ ուզում մամայի հետ իդենտիֆիկացվեմ, բայց մի քիչ շնչում եմ, ջոկում եմ մամայի դիրքից էդ սաղ ռացիոնալ ա։

    »Ես վատ եմ քնում, մեջքս ցավում ա, ու ինձ անկողնուս մեջ լիքը մանր բարձեր, քարեր են պետք։ Ես հոգնել եմ, էլ չեմ դիմանում առանց քնելու ու գնում եմ էդ եկեղեցուց քարեր հավաքեմ։ Մոտենում եմ եկեղեցուն, Դուդային եմ տեսնում, կանգնած ա պանելի տակ, ասում ա մի մտի։ Բացատրում եմ, որ էլ չեմ կարում առանց քնելու, պետք ա էդ քարերը հավաքեմ։ Ասում ա մի մտի, բայց չի խանգարում մտնելուն։
    Դուդայի հոգեբանը ինձ ա դիմում֊ ասում ա, բայց էդ եկեղեցին քանդվում ա, խորտակվում ա։ Ասում եմ հա, բայց ինձ էդ քարերը պետք են։ Ասում ա բայց ըտեղ հստակ վտանգ կա, էդ եկեղեցին սուզվում ա։ Ազդում ա նյարդերիս էս հոգեբանը։ Ասում եմ չէ, դու չես հասկանում, ես չեմ դիմանում առանց քնելու։ Տոնս ագրեսիվ ա։
    Հոգեբանս ասում ա լավ։ Ես դուրս եմ գալիս մամայի դերից։ Մամայի դիրքում լիքը լարվածություն քաշեցի։
    Հիմա քարի դիրքից պատմի։ Խնդում եմ։ Մտածում եմ հոգեբանս կայֆավատ ա լինում, չնայած գիտեմ որ կայֆավատ չի լինում։ Տարբեր մտքերով ժամանակ եմ ձգում, մինչև պատրաստ լինեմ քարի մեջ մտնել: Ասում եմ զվարճանում ես, ու մտքեր են հոսում․ եթե ես հոգեբան լինեի, կզվարճանայի․ չէի զվարճանա․ էնքան խառնված եմ, տարբերակ չկա էս զվարճալի չլինի․ պարզ ա, որ զվարճալի չի։ Քարի դիրքը․․․
    » Ես քար եմ քանդվող եկեղեցու գետնին։ Հարցնում ա ո՞նց ա քար լինել քանդվող եկեղեցու գետնին։ Ոչ մի ձև, ասում եմ։ Ասում ա բայց փլվում ա եկեղեցին, քո վրա բաներ են թափվում։ Հա, թափվում են։ Ասում ա ո՞նց ա թափվող քարերի տակ մնալը։ Ոչ մի ձև, ես քար եմ, եկեղեցու գետնի քարերի հետ տենց ա լինում։ էմոցիա չունեմ դրա նկատմամբ։ Լավ, շարունակում եմ։ Մի հատ կին կա, ուզում ա գա, ինձ հավաքի։ Հարցնում ա ո՞նց ա էդ։ Էդ միտքը ինձ շոյում ա։ Ես արժեքավոր եմ մի հատ կնոջ համար։ Ներսումս փշաքաղվում եմ։ Իրականում ուզում եմ գա, ինձ վերցնի։
    ․․․․
    Հիմա եկեղեցու դիրքից․․․
    Էլ խնդալս չի գալիս։ Ինտենսիվությունից խնդում եմ ամեն դեպքում։
    » Ես հին, մեծ եկեղեցի եմ, որ փլվում ա։ Ինձ փորձում են պահեն, բայց ես շատ մեծ եմ ու ծանր ու հին, ինձ պահել չի լինի։ Ես մեկա քանդվում եմ։ Հարցնում ա ո՞նց ա որ փլվում ես։ Ես շատ ծանր եմ ու հին, սյուներս չեն պահում ինձ էլ, քայքայված եմ ես։ Հոգնած եմ արդեն, հանգստացնում ա, որ փլվում եմ։

    Համարյա քրտնած եմ։ Հոգեբանս զգում ա, որ դժվար ա ինձ։ Մի քիչ ժամանակ ա տալիս։ Զգում եմ, որ աջակցում ա ուժեղ, հասկացնում ա, որ լավ էի “աշխատում”։ Մտքերիս չեմ հետևում էլ։
    Հիմա երազի դիրքից։ Ասում ա ինչի՞ մասին ես դու։ Ի՞նչ էիր ասում Դուդային։
    » Ես Դուդայի երազն եմ։ Երեկ ինձ թվում էր գիտեմ ինչի մասին եմ, բայց հիմա էլ չգիտեմ։
    Հոգնած եմ։ Էլ խնդալու չի։ Էդ սաղ ես էի։

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (04.12.2020), Sambitbaba (30.11.2020), Գաղթական (01.02.2021), Ուլուանա (30.11.2020)

  27. #14
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես, օրինակ, շատ եմ սիրում Հայաստանը փրկելը։ Մոտս շատ էլ լավ ա ստացվում, մի բան էլ հաճույք եմ ստանում։ Հատկապես եթե ալկոհոլ կա զակուսկիով, թե պետք եղավ, օրը մի քանի անգամ կփրկեմ։ Ֆռթցրա ու փրկի, ֆռթցրա ու փրկի։ Դե մեկ ա ինձնից ավել բան չի հասնում։ Բանը, ես զբաղված եմ։ Հա ի՞նչ, էդքան ասիմ ինչ պետք ա անել, մեկը չի լսու՞մ՝ անի։ Էդ ա էլի, հիմար ազգ ա, էդքան փրկում փրկում ես, ու ոչ մի բան։ Գնամ քնեմ, գլուխս ցավաց էդ զակուսկիից։

  28. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (31.12.2020), Աթեիստ (30.12.2020), Արէա (30.12.2020), Գաղթական (18.01.2021), Նիկեա (02.01.2021)

  29. #15
    Մշտական անդամ
    մարդ եղած վախտ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.07.2017
    Գրառումներ
    460
    Բլոգի գրառումներ
    11
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի հատ միջավայրում եմ, որտեղ մարդիկ ապագա են գծում։ Շեֆիս գրած մի հատ գրանտ եմ նայում։ Մարդը ուզում ա սարքի իրա ապագայի աշխարհը։ Ինչ անհավանական հաջողակ պետք ա լինի իմ նման մեկը ստեղ հայտնվելու համար։ Ու ինչ կարգի տխմար պետք ա լինի իմ նման մեկը, որ չկարենա տարիներով դեպրեսիայից դուրս գա։ Հա, հա, գիտեմ, ախր ես, բանը, տրավմա, բան, խնդիրներ, կյանքը, բլա, պատերազմ, բան, Հայաստանը, տենց, հասկացանք։ Ինչ֊որ պահից հերիք ա բայց։

    Վերջերս էվոլյուցիայի հետ երկար խոսակցություններ եմ ունենում։ Կուզեի տենց չլիներ, բայց թքած ունի իմ վրա։ Մեր սաղի վրա։ Էվոլյուցիան ապրողների հետ ա, ու նրանց, որ տարածվում են։ Եթե ապրող չես ֊ մեռի, լիքը ապրողներ կան։ Ուզում ես մնաս ֊ ապրի։ Իսկ էվոլյուցիան մեկա թքած ունի։ Այլ էմոցիա չունի։ ․․․ բայց եթե ապրող ես, ձեր խոսակցությունը կարա շարունակվի։

    Շեֆս էս տարվա առաջին միթինգին հիշատակեց, որ 1980֊ականներին մեկը բալերինայի հեշտոցի կծկումները ձայնագրել ու ուղարկել ա տիեզերք։ Էդ միտքը ունենալուց հետո, մարդը մտածել ա ֊ էդ արտակարգ միտք ա, ու պետք ա իրան իրականացնել, ու իրականացրել ա (ընթացքում կասեցվել ա, բայց էդ չի էականը)։ Շեֆս ասեց, որ ուզում ա մենք մեր մտքերում ու պրոյեկտներում էդ համարձակությունը (boldness) ունենանք։ Ինձ համար ուզում եմ խաղայինությունը(playfulness) ավելացնել։ Երևի ապագան տենց ա կառուցվում։

  30. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (20.01.2021), Sambitbaba (18.01.2021), Աթեիստ (17.01.2021), Գաղթական (18.01.2021), Նիկեա (09.02.2021)

Էջ 1 5-ից 12345 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •