ձև տամ իբր գրելու եմ

[մարդ եղած վախտ]

Տնեցիք, մաման, մասնավորապես, սիրում էր, որ ամեն ինչ իդեալական մաքուր, կոկիկ լինի, որ իրերը միշտ իրենց տեղում լինեն, որ տարածքում ավելորդություններ չլինեն։ Մեծանալուց ես սեփական տարածք չունեի, ու իմ <եսությունը> արտահայտվում էր էդ մաքուր տարածքում թափթփելով, իմ իրերը էս ու էն կողմ շաղ տալով, ինչը, իհարկե, կոնֆլիկտի բուն էր բներում ապրող բոլորիս համար։ Էդ տարիներից հետս հասուն տարիք էի բերել թափթփվածության հետ կապվածություն - տարածքը իմն ա, եթե ես էդտեղ կարող եմ թափթփել։ Վերջին տարիներին տանը մաքրություն անելուց սովորաբար կամ մինչև վերջ չէի մաքրում, դասավորում, կամ դասավորելու վերջում ինչ-որ իրեր տեղաշարժում, զուգահեռ գծերը խախտում էի, սեղանին ինչ-որ բաներ էի շպրտում, որ հանկարծ <շատ կոկիկ> չլինի։

Վերջին անգամ մաքրություն անելուց առաջին անգամն էր, որ քաոս ավելացնելու կարիք չունեցա։ Մի քիչ քաոտիկ էր, այնուամենայնիվ, բայց վերջապես զգացի, որ մաքուր, հավաքած, իմ դուրն էլ ա գալիս։

[մարդ եղած վախտ]

Մանկապարտեզում թե դպրոցում մի հանդեսի ժամանակ ինձ տվել էին արտասանելու մի տող՝ ինչքան լեզու գիտես, այնքան մարդ ես։ Գաղափար չունեի՝ ինչ ա նշանակում, էդ տողի հնչողությունը տանել չէի կարողանում, մտածում էի՝ ինձ հաստատ չեն սիրում, որ էդ անիմաստ, տհաճ տողն են տվել, բայց համենայն դեպս խելոք֊խելոք արտասանում էի, որ գլխիս խոսակցություն չբերեմ։

Էսօր դեյթինգ ափով մի ամերիկացու պրոֆիլի տակ տեսնեմ՝ ինչքան լեզու գիտես, այնքան մարդ ես։ Մի նորմալ նախադասություն ընտրեիր էլի, տնաշեն։ Ինչևէ, գրեցի, կհանդիպենք։

[մարդ եղած վախտ]

Առաջին անգամ փսիխոդելիկ տրյուֆել փորձեցի (ոչ առաջին փսիխոդելիկը առհասարակ)

Սկսեցի երեկոյան ժամը 9-10ի շուրջ (4-6 ժամանոց թրիփ էր սպասվում), նետֆլիքով Hannah Gadsby-ի վերջին շոուն վերջացրի, հետո` Midnight Gospel միացրի: Քանի որ չգիտեի` ինչ սպասել (կոնկրետ տրյուֆելից չգիտեի), պահի տակ թվաց` գուցե գլուխս պայթի Midnight Gospel-ի գույներից ու մտքերից, բայց ոչինչ չպայթեց, շատ էլ հանգիստ էի, միայն վերջույթներումս թեթևություն ու տաքություն էի զգում, ոնց ալկոհոլից ա երբեմն լինում։

Հետո թվաց՝ մեծ վատնում կլինի, եթե ամբողջ երեկոն անցկացնեմ էկրանի դիմաց, տեղափոխվեցի գետնին, մեծ հայելու դիմաց։ Սկսեցի շարժվել, պարել․ ոչ մի տարօրինակ բան։ Էդ պահին միտք մեխվեց - ֆիզիկականությունը կարևոր ա ինձ ֊ աշխարհը ֆիզիկապես զգալը, կպնելը, ուժ փոխանցել ու ուժ ստանալը, մարմնականությունը իմ՝ կենդանի զգալու մասեր են։ Հերթական անգամ որոշեցի, որ պետք ա կոնտակտ սպորտի գնալ, կամ պարի։ Պարի հաստատ կգնամ, գուցե նաև քիքբոքսինգի։

Երաժշտություն ուզեցի։ Ինչ֊որ մեդիտատիվ բան դրեցի, ուուուուուու, քամի, խաղաղ․․․ զգացի, որ ուղեղս լրիվ ուրիշ ալիքի տակ ա ֊ Leprous֊ի Pitfalls ալբոմը միացրի ֊ պրոգրեսիվ մետալ, բիթերը մտքերիս տեմպով էին։ Բառերը դեպրեսիվ էին, բայց նաև ինձ դեպրեսիվ շրջանից անցած էի զգում, ու միայն մեղեդու ու բառերի սիրունությունն էի գրանցում։

Շարունակեցի շարժվել, պարել, յոգայի ինչ-որ դիրքեր ընդունեցի, ինչ-որ դիրքեր, որոնց ծանոթ չէի, հետո ագռավի վրա կանգնեցի։ 1, 2, 3, 4, ինչ-որ պահի ձեռքս փախավ տակիցս։ Մտածեցի ֊ հնարավոր չի, հետո երբ ծնոտի վրա իջա, մտածեցի ֊ հնարավոր ա։ Վերադարձա ագռավի դիրքին… 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7… ինչ հանգիստ եմ։

Պարկետի հետ կոնտակտը հաճելի էր։ Երբ շարժվում էի, պարկետի վրա ստվերներ էի գցում, որ արտակարգ սիրուն էին։ Հաջորդ միտքը ֆիքսվեց ֊ ես շատ֊շատ պարզ եմ։ Ինձ պարզ բաները արտակարգ հաճույք են պատճառում։ Էդ ստվերները, օրինակ։ Հաջորդ 20 րոպեն երաժշտության տակ ստվերներ էի նկարում պարկետին։ Պարտադիր ա՞ թրիփ անել, ստվերներից հաճույք ստանալուն ժամանակ հատկացնելու համար։ Լավ հարց էր։

Եթե ինչ֊որ բան սիրում ես, թրիփի ժամանակ պատիկներ ավելի ես սիրելու։

Հետո խաչաձև ոտքերով նստած էի հայելու առաջ ու հայելին․․․ մոգական էր։ Դժվար ա բացատրել թե ինչ ազդեցություն ուներ հայելին, բայց ամեն շարժում անիմացված ու հարթեցված էր թվում։ Դեմքս, բացարձակ սովորական, հազարավոր անգամներ տեսած դեմքս (քանի՞ անգամ ա մարդ կյանքում իրա դեմքը տեսնում) չափազանցված միմիկաների ունակ, առանձնակի հետաքրքիր էր։ Ինձ տեսնելուց հաջորդ միտքը ֆիքսվեց ֊ ես իրոք շատ սովորական եմ։ Ոչինչ չկար իմ վրա տարօրինակ։ Սովորական դեմք, սովորական մարմին։ Հայացքով սկսեցի իջնել արտացոլանքիս վրայով, ու երբ հասա իմ ու գետնի կոնտակտին, ձեռքերս, որ դրված էին կոճերիս, ամենասիրուն բանը թվացին։ Ժպտացրեց։ Էդ սովորականությունը օրհնություն թվաց, ոչ թե՝ անեծք։ Ես ինչքան հնարավոր ա սովորական եմ, թերևս միայն սիրուն ձեռքերով։ Հրաշք միտք էր։ Տարիներ առաջ հոգեբանս հարցրել էր՝ ի՞նչ եմ ուզում թերապիայի պրոցեսից ստանալ, ասել էի՝ ուզում եմ նորմալի տեղ անցնեմ (normal-passing)։ Ուզում եմ մարդիկ ինձ նայեն, հետս խոսեն ու մտածեն՝ հա ի՞նչ, ոչ մի արտասովոր բան։ Դեյթինգ ափում ամենահաճախ պատահող անհամապատասխանությունը, որ մարդկանց հետ ունենում եմ, էն ա, որ ես ուզում եմ լինել նորմալ, իսկ մնացածները ուզում են լինել weird, ու փնտրում են մարդկանց, ովքեր իրենք էլ ուզում են լինել weird։ Հայելու մեջ ինձ ամենաերջանիկ նորմալը զգացի։

Հաջորդ պահին մարմնով առաջ ծալվեցի ու ճակատս իջացրի պարկետին։ Աչքերս փակեցի ու հայտնվեցի ինչ֊որ կիբերպանկ լաբորատորիայում, որտեղ քունքերիցս ինչ֊որ լարեր ու խողովակներ էին միացված ու կյանքը, դեղնավուն հեղուկի տեսքով, դուրս էր ծծվում քունքերիցս։ Իմ տեսադաշտում միայն լարերի կծիկներ, տարբեր թարթող լույսերով տվիչներ ու մոնիտորներ էին, բայց վստահ էի, որ էս համակարգի հակառակ կողմում մերս ա ու իմ կյանքի հեղուկը ինձնից դուրս ա քաշվում հենց իրա կողմից։ Մտածեցի, որ արժեր մարմինս ուղղեի, անջատվեի էդ համակարգից, հետո զգացի, որ ես մորս նկատմամբ ոչ մի տիպի դիմադրողականություն չունեմ, ու էսքան անարժան զավակ լինելու պարագայում ինձնից հասնում ա թողնել, որ մերս վերցնի ինչ ու ինչքան ուզում ա։ Մտքերս փոխակերպվեցին ձանձրույթի ու սկսեցի սպասել, մինչև էս համակարգը քաշի ինձնից՝ ինչ հնարավոր ա, մինչև կենսական հյութերս վերջանան, ու ինչ֊որ վստահ գիտակցում ունեցա, որ ինձնից ինչ֊որ բյուրեղ ա մնալու, որը հեղուկ չի, ու միայն իմն ա, ու էդ բյուրեղը վերցնելու եմ, գնամ աշխարհը տեսնելու։ Սպասել․․․ սպասել․․․ թուլություն իջավ վրաս ու ինչ֊որ պահի իսկապես թվաց, որ էլ հեղուկ չկա ներսումս, էլ ոչինչ չէր հոսում ինձնից, կարելի էր անջատվել։ Անջատվեցի։

Մի քիչ նստած մնացի․ դատարկված, էշացած։ Բաց աչքերով իրականությունը լրիվ նույնն էր, առերևույթ ոչ մի արտասովոր բան չկար, կարելի էր տրվել հենց նոր կատարվածի դառնությանը կամ վերադառնալ օրվան ու շարունակել անել՝ ինչ նորմալ մի օր կանեի էդ ժամերին։ Նորմալ օրերին էդ ժամին ատամ կլվայի։ Վեր կենալը ջանք պահանջեց, բայց հաստատ որոշել էի, որ սովորականի պես պիտի ատամ լվամ ու պիտի էդ օրը ապրեմ սովորական օրվա պես։ Էդ պահին հաջորդ միտքը մեխվեց ֊ պիտի ջանք թափեմ սովորականի համար, հակառակ դեպքում կարող ա սիրուն ստացվի։ «Սիրուն»֊ի ու «սովորական»֊ի, «ջանք»֊ի ու «թույլ թողնելու» հակադրությունը․․․ Մտածեցի՝ մերս շատ էր ջանք թափում սովորական լինելու համար։ Կարելի էր նաև թողնել՝ գուցե սիրուն ստացվեր։

Ատամներս խոզանակելուց էլի հայտնվեցի հայելու առաջ։ Երջանկություն էր դեմք ունենալը, տեսնել կարողանալը, մարմին ունենալը, ունենալ ձեռքեր, որ կարող են բարդ շարժումներ անել, ատամ խոզանակել։

Վերջին ծնունդս մերս չէր շնորհավորել։ Խոցել էր։ Ի՞նչ ա նշանակում, երբ մարդը, ում հեշտոցով ես անցել աշխարհ գալուց, համարում ա, որ շնորհավորանքի արժանի իրադարձություն տեղի չի ունեցել։ Նշանակում ա՝ գրողին թե չես ծնվել(՞)։ Բայց արի ու տես, որ էդ մարդու տրամադրություններից անկախ, ես վայելում եմ մարմին ունենալու երջանկությունը։ Անչափ շնորհակալ եմ ձեզ, տիկին, ինձ ձեր հեշտոցից դուրս մղելու, տարիներ շարունակ ինձ սնելու, իմ վրա ջանք թափելու համար։ Չկա ավելի մեծ երջանկություն, քան մարմին ունենալը, թերևս, ու էդ երջանկությունը դուք եք ինձ պարգևել։

Եթե ունակ ես ինչ֊որ բան զգալ, թրիփի ժամանակ էդ կզգաս պատիկներ ավելի ուժգին։

Որոշեցի ունենալ սիրուն երեկո․ դուրս եկա տնից։ Շուրջը աշխարհը նույնն էր, բայց լրիվ այլ կերպ էր հասնում գիտակցությանս ու շատ դժվար էր հասկանալ՝ ինչում ա տարբերությունը։ Սկսեցի քայլել ռիթմով, դեռ ինչ֊որ մետալ լսելով։ Ձեռքերս՝ գրպաններում, նախաբազուկներս՝ կոնքոսկրերիս հենած․ ուսերով, արմունկներով ու կոնքոսկրերով կմախքամկանային ուղղանկյուն ֆիքսվեց, որը ամեն քայլի հետ արտակարգ ամրության զգացում էր տալիս։ Երջանկություն էր մարմին ունենալը։
Հետո ինչ֊որ պահի զգացի, թե ինչն եմ տարբեր տեսնում։ Աշխարհից լրիվ նույն ճառագայթներն էին լցվում աչքերիս մեջ, բայց սովորաբար ուղեղս էդ ինֆորմացիան ֆիլտրում ա ըստ էականության (relevance)։ Օրինակ՝ իրերի սահմանները ավելի էական են, քան մակերեսի խորդուբորդությունները։ Աշխարհին նայելուց գիտակցությանը գծերն ավելի բարձր նախապատվությամբ են հասնում, քան մակերևույթների կառուցվածքները։ Թրիփի ժամանակ էս բալանսը խախտված էր։ Ուղեղս չէր ֆիլտրում էական գծերը անէական մակերեսայինությունից, ու հանկարծ ասֆալտը ոչ թե հարթ, գորշ, ձանձրալի հատակ էր, այլ խորդուբորդություններով ու երանգներով հարուստ ինֆորմացիայի ծով։ Թրիփի ժամանակ թվում ա՝ ամբողջ ինֆորմացիան, որ աչքերից լցվում ա ներս, տենց էլ ամբողջությամբ լցվում ա գիտակցություն։ Էդ դետալայինությունը ամեն ինչին արտակարգ սիրունություն էր հաղորդում։

Տենց քայլելով, զմայլվելով, հաջորդ միտքը մեխվեց ֊ ամենը, ինչ տեսնում եմ, առաջարկ ա ու հրավեր իրա հետ ներգրավվելու ֊ նստարանը առաջարկ ա իրա վրա նստելու, ծառը հրավիրում ա իրանով հիանալու, խաչմերուկը հրավեր ա ճանապարհս փոխելու։ Էս, թվաց, կյանքի վրա ուղղակի պրոյեկտելի էր․ կյանքով անցնում ենք ու կյանքը պարբերաբար մեր ուղղությամբ ա շպրտում հրավերներ ու առաջարկներ, ու մենք ազատ ենք ընդունել կամ մերժել, մոտենալ կամ հեռանալ․ էդ կամքի ու որոշման ազատությունն էլ երջանկություն էր։

Ինչ֊որ պահի պառկեցի մի նստարանի․ երկինքը սև էր, մի քանի բուռ աստղերով։ Ազնիվ կլինի ասել՝ երկնքից ավելին էի սպասում։ Սպասում էի՝ տիեզերքի հետ ինչ֊որ գերտիեզերական կապ զգալ, բայց չէ․ սիրուն էր, հաճելի, էն մեղմ ջերմությունը, որ ողողում էր ներսս էդ երեկո մինչև երկնքի հետ ներգրավվելը, ողողում էր նույն ուժգնությամբ, բայց ոչ ավելի։ Իմ ու աշխարհի միջև սահմանները մշուշված էին մինչև էդ պահը ու էդ պահին էլ մշուշված էին նույն չափով։ Էդ պահերից մեկում հաջորդ միտքը մեխվեց ֊ ես իրականում ամբիցիոզ չեմ․ ես ճամփորդ եմ կյանքով, ինձ հետաքրքիր են կյանքը որպես երևույթ, մարդիկ, մարդու վիճակը, իմ հետաքրքրությունները զգայական են․ կյանքը ինձ վախենալու չի, կյանքի վերջն էլ վախենալու չի, իմ նպատակը հենց էս ա, էս ճամփորդությունը կյանքով։

Հետո հայտնվեցի ինչ֊որ խաղահրապարակում ու կախվեցի պտտաձողից։ Լուռ գիշերով մուգ երկնքի ֆոնին ձեռքեր, մետաղական ձող․․․ Իմ էսթետիկ գնահատականներով դժվար էր ավելի սիրուն բան տեսնել։ Ուզեցի նկարել, բայց հնարավոր չէր նկարել․ ձեռքերս բռնած էին պտտաձողը։ Էդ պատկերը, աշխարհի ամենասիրուն պատկերը հնարավոր չէր ֆիքսել, հնարավոր չի բառերով նկարագրել, իրան մի անգամ տեսա ու իրա մասին հիշողությունները մահանալու են իմ հետ։ Իմ բոլոր ապրածները, տեսածները մահանալու են իմ հետ։ Կյանքի, փորձառությունների էդ վերջնականությունը անհնարին ողբերգություն թվաց։ Էդ օրվա ամենադրամատիկ պահն էր։

Վերադարձա տուն, քնեցի։

Հաջորդ առավոտ արթնացա անտանելի գլխացավով ու ամբողջ օրը չկարողացա տեղիցս շարժվել։

Հաջորդող մի քանի օրերին ծայրահեղ դեպրեսիվ էի։ Թվում էր՝ հուզական դիմադրողականությունս կորցրել եմ։ Նախկինում թեթև տխրացնող մտքերից էդ օրերին սուզվում էի թանձր անելանելիության մեջ։ Վերականգնվեցի։

Հետաքրքիր ու թանկ նստող փորձառություն էր։

հ.գ. առաջին անգամ պսիխոդելիկ թրիփ ունենալուց արժի լինել մարդկանց հետ, ովքեր էդ փորձառությունը արդեն ունեցել են ու գիտեն՝ ինչ սպասել։

[մարդ եղած վախտ]

Մադլեն

2-րդ մոտեցում ու վերջ

Մ ֊ Հեյ, ո՞նց ես: Ահագին ժամանակ ա անցել, հիմա ավելի լավ եմ, էն անգամ շատ հաճելի էր հանդիպելը։ Կուզեի էլի հանդիպենք, եթե դու էլ կուզես տենց մի բան կրկնել։

Մև ֊ Հեյ, հավես ա քեզնից լսելը։ Ուրախ եմ, որ ավելի լավ ես ու բաց ես հանդիպման։ Ես էլ հավեսով կհանդիպեի։
Միայն թե անցած անգամվա բաժանվելու ձևը շատ շփոթեցնող էր։ Պետք ա խնդրեմ, որ եթե հանդիպենք ու էլի ինչ֊որ պահի որոշես, որ պիտի չհանդիպենք, ապա ասես, թե ինչում ա խնդիրը (անցած անգամ մի 1000 պատճառ գտա, թե ինչի պետք ա ինձ կամ մեր միասին անցկացրած ժամանակը չհավանեիր, կուզեմ էլ տենց չլինի)

Մ ֊ Շատ շատ կներես, որ քեզ տենց զգալ եմ տվել։ Էդ ժամանակ ես էլ շատ շփոթված էի։ Եթե լրիվ անկեղծ լինեմ, ապա շատ երկար հարաբերության մեջ եմ (արդեն 6 տարի) ու ձմռանը որոշեցինք բացել հարաբերությունը։ Դու առաջին մարդն էիր ում հետ հանդիպեցի, ամեն ինչ նոր էր ու ինքս էլ չգիտեի՝ ոնց վարվել, դրա համար որոշեցի մեր առաջին հանդիպումով ավարտել։ Որոշումը քո հետ ոչ մի կապ չուներ, դու էնքան լավն էիր: Հիմա ավելի լավ տեղում եմ, ավելի վստահ եմ զգում ինձ։ Բայց նաև էդ պատճառով մեր միջև ոչ մի լուրջ բան չի կարող լինել։ Եթե էս ամբողջ ինֆոյից հետո դեռ կուզես հանդիպել, ես շատ կուզեի։
Ու խոստանում եմ սրանից հետո հետդ ավելի ուղիղ լինել։

Մև ֊ Ցավոք, էս ամբողջ իրավիճակը գլխիվայր շուռ ա տալիս ինձ համար։ Փաստացի, դու ազնիվ չես եղել պրոֆիլում քո հարաբերության ստատուսի շուրջ [ասել էր սինգլ ա], հետո ազնիվ չես եղել երբ հանդիպել ենք։ Ես նախընտրում եմ, երբ մարդիկ ազնիվ են, երբ լիքը կորցնելու բան ունեն, իսկ դու ազնիվ չես եղել շատ քիչ կորցնելու բանի պարագայում (ուղղակի չեմ տեսնում՝ ինչ կորցնելու բան կարելի ա ունենալ մի մարդու հետ, ում հենց նոր ես հանդիպել)։ Ինչևէ, անկախ հարաբերության ֆորմատից, ինձ համար կարևոր ա վստահության հիմք ունենալ, իսկ էս դեպքում էդ հիմքը խախտված ա։ Մոտս նենց տպավորություն ա, որ հետս միանգամյա օգտագործման սեքս֊խաղալիքի պես ես վարվել, իսկ էդ էն վերաբերմունքը չի, որ ընդունում եմ իմ նկատմամբ։ Մի խոսքով, քեզ լավագույնն եմ մաղթում քո հարաբերության ու ոչ մոնոգամիայի ճանապարհին, բայց դրա մաս չեմ կարող լինել։
Հա, նաև հասկանալի ա, որ էդ իրավիճակը քո համար նոր ու անհասկանալի ա եղել 6 տարվա մոնոգամ հարաբերությունից հետո։ Կոմունիկացիան ու էմոցիաների հետ վարվել սովորելը սենց դեպքերում լիքը ժամանակ ու սխալներ ա տանում։ Էդ հասկանալի ա, բայց մեկ ա՝ չի դզում։

Մ ֊ Ինձ կարևոր ա հիմա ասել, որ դու միանշանակ միանգամյա օգտագործման չէիր [չի ասում՝ սեքս֊խաղալիք չէիր]։ Մեր անցկացրած երեկոն մոգական էր ինձ համար ու իրան կփայփայեմ իմ հիշողություններում։ Ես գիտեմ, որ ինչ֊որ սխալ բան եմ արել, ու հասկանում եմ քո որոշումը սրանով ավարտել։ Քեզ լավագույնն եմ մաղթում։ Հուսով եմ, որ եթե հետո այլ իրավիճակում հանդիպենք, կարող ենք գոնե ընկերական խոսել։

Մև ֊ Իհարկե, լավագույնս։

Մեկ֊մեկ ուզում եմ fuck-ի վարիացիաներ արձակեմ, բայց չեմ անում, ոչ էլ իմաստ կա։
Փաստացի 2.5 ժամի արդյունքում մարդը երկու անգամ ինձ շողուլից գցեց մի երկու շաբաթով։

Էս խաբելու կամ առհասարակ ոչ ամբողջ էական ինֆորմացիան ասելու հարցը ահագին հետաքրքրական ա։
Մի կողմից կատաղում եմ, մյուս կողմից մտածում եմ` մեղադրելու ա՞: Էդ հանդիպմանն էլ պարզ էր, որ մարդը ոչ բաց լինելու հմտություն ուներ, ոչ էլ ռեսուրսներ։ Հիմա ակնհայտ ա, որ իրա հարաբերությունը խնդիրներ ուներ էն ժամանակ ու իրա ձեռքերը զբաղված էին էդ հարաբերությունը դզմզելով։ Օդից ընկած սեքս-օբյեկտի (իմ) վրա հաստատ էներգիա չկար ծախսելու։ Էդ պարագայում ասելը` հարաբերություն ունեմ, 6 տարի, որոշել ենք բացել, հոգոց հանել, չիմանալ՝ ինչ ասել, չիմանալ` ինձնից ինչ սպասել… շատ ծանր ա հնչում երեկոյի համար։ Ասելը - ես միայն հուքափ եմ փնտրում, հաջողություն - էժան ա։ Մեղադրելու ա՞: Երևի՝ չէ։

Բա բորբոսող պատերի վրա նոր աբոյ քաշելը մեղադրելու ա՞: Գոնե մի քանի օր աչք ա շոյում։ Մեղադրելու ա՞:

Իսկ առհասարակ աղքատությունը, սակավությունը՝ փողի, հուզական ռեսուրսների, էներգիայի, գիտելիքի, ինքնավստահության, ու դրանից բխող սանտավիկ ճլպացնելու պրակտիկաները մեղադրելու չեն երևի, բայց նաև դրանց պատճառով առաջացող ցավերն էնքան անհեթեթ կամ խուսափելու են թվում։ Կամ էլ ռեսուրսների կռիվը, ռեսուրսների կառավարումը էն ա, ինչի շուրջ պտտվում ա կյանքը վերջին հաշվով ու էդ տվայտանքներից ծնվող դրամաներից ու ոդիսականներից ավելի իմաստալից բան չկա էլ։

Առատություն եմ ուզում․ սակավության հետ համբերությունս հատնել ա։

[մարդ եղած վախտ]

Մինչեւ նախկինիս հանդիպելը, ով պարբերաբար հպարտ հայտարարում էր, որ ինքը կին ա, "կինը" երբեք ինչ-որ բան չէր եղել, որ ես կուզեի լինել։
Իմ տեսած կանանց մեջ մեկը չկար, ում ուզում էի հարգել ու ոչ խղճալ, ով գրավիչ էր ու ոչ գռեհիկ, ով ուժեղ էր ու էդ ուժը վախ չէր ներշնչում, ում թուլությունը էնքան չքողարկված էր, որ իրանից օգտվելուց ինքդ քո աչքից կընկնեիր, ով ասելիք ուներ, բայց ոչ դիմացինին ընդհատելու հաշվին, ով կարող էր ինքն իրեն պաշտպանել ու ոչ միայն քծնանքով, ոչ էլ նույնիսկ լկտիությամբ։


Ու կարեւոր չի, թե ինքը ինչքանով էր էդ. կարևոր էր, թե ես ինչ էի տեսնում իրա մեջ։

[մարդ եղած վախտ]

Վազելը քաղաքային կյանքին մասնակցելու իմ ձևերից ա։ 14 աստիճան։ Ո՞րն ա քո եղանակը. էս ա իմ եղանակը։ Ամառվա 32 աստիճանի համեմատ էս ճանապարհը հիմա քիթ քաշելու պես վայրկենական թռնող բան ա, բայց ոչ էս անգամ։

Էս անգամ նորմալ չեմ քնել, որտև հարցրել ա` կարող ա՞ ուզեիր գալ իմ տուն, իսկ ես ասել եմ` սիրով ։)

։)-ը զուսպ ժպիտ ա։ Նշանակում ա դու առաջարկում ես, ես համաձայնվում եմ, բայց նախաձեռնությունը միեւնույնն ա` քոնն ա։ Ժպտացող դեղին բոքոնիկը գոհունակություն ա արտահայտում, իսկ ես միայն համաձայն եմ:

Շուու- մեկ երկու երեք չորս --նչ, արտաշու- մեկ երկու երեք չորս --նչ

Մտածում եմ կարող ա երեկոյան գրկենք իրար, կարող ա նույնիսկ իրար մաշկի կպնենք, ապուշացած ժպտում եմ, ու զգում եմ, որ հաշիվը կորցրի, մոռացա շնչել, շունչս կկտրվի հեսա-հեսա։
Կենտրոնացի. Շուու-...մեկ երկու…

Մի օր էս միտքը պատահեց - եթե միշտ մենակ դանդաղ ու երկար ես վազում, դառնում ես դանդաղ ու երկար վազող, բայց էսօրվա պլանը ուղղակի կատարելն ա։

Ասում ա կարող ա՞ միասին ուտելիք սարքենք, համ էլ օտտոլենգի ունեմ։ Յարաբ էդ ի՞նչ կլինի․ բանջարեղե՞ն, համեմու՞նք։ Շե՜ֆ ա, բանից պարզվում ա։

----

Էս գրելուց ոնց-որ թե հիվանդանում եմ ու չքնելուց ա գուցե, կամ հորմոններից, բայց ինձ թվում ա մարմինս հրաժարվում ա։
Անհնար ա թվում որոշում կայացնելը բաց տարածքում, առանց հենման կետերի․ ռուսերեն ориентир-ը հրաշք բառ ա։
Ձգվում եմ մարդու, ու մարդու մոտիկ լինելու մտքից սիրտս խառնում ա. դեռ, էլի։ Ինձ թվում ա ընտանիք ունենալու ողբերգության հետ չեմ հաշտվի։ Տանել չեմ կարում իմ մենակությունը, բայց ուրիշ մարդու հետ կապված լինելը էլ ավելի անհնարին ա թվում։ Ուզում եմ մարմինս թողնեմ մի տեղ ու մոռանամ՝ որտեղ եմ թողել։ Կարար տենց լեգենդ լիներ անիծված մեկի մասին, ով թողել ա մարմինը մի տեղ ու մոռացել ու հետո ամբողջ հավերժություն իրա մարմինն ա փնտրում։ Հավերժությունը երևի երկար ժամանակ ա, երևի հոգնացնող։

Թվում ա իմ կյանքը դիակ տիրապետելու (handle իմաստով) մասին ա։ Նրանց, որ կամ արդեն դիակ են, կամ որ դառնում են, կամ որ չկան դեռ, բայց եթե լինեին, հաստատ դառնալու էին կամ դիակ կամ տիրապետող, իսկ ավելի հավանական ա` երկուսն էլ։

----

֊ Կյանքերից մեկ էլ էն ա իմաստալից թվում, երբ քարշ ես գալիս անկողնուց անկողին, տարին տարվա վրա, սիրով ու կրքով։
֊ Էդ իմաստալից կյանքերից վերջը ո՞րն ա իրատեսական։
֊ Ասեցի իմաստալի՞ց։

----

֊ Սեր եմ խժռում։
֊ Սերը չեն խժռում, կում-կում են անում, լիզում են․ երկար, դանդաղ, վայելելում են։
֊ Կարող ա որ խժռում ես, բանը էդ երկար֊դանդաղ վայելելուն չի հասնում։
֊ Դե տենց ու՞մ ա պետք։
֊ Ո՞վ ա դատողը։

----

Ասում ա` what a way to lose your head

----

Չգիտեմ՝ ինչ եղավ էս գրառման հետ

----

Մի շաբաթ հիվանդանալ֊լավանալուց, ամեն ցերեկ քնելուց հետո էս մազութը կարդալուց մտածում եմ` դե լավ, ոչինչ, կյանքն ա տենց։

[մարդ եղած վախտ]

Էս տարվա մտքերից մեկը, որ մտել ա գլուխս էն ա, որ մենք էլ (մարդիկ) էվոլյուցիայի ընթացքում ոչ թե օպտիմիզրել ենք իրականության էլ ավելի օբյեկտիվ ընկալումը, այլ բազմանալը ու էդքան էլ շուտ չմեռնելը։ Իրականության, օբյեկտիվության ու ճշտի հետ բոցաշունչ կապվածությունս ահագին մարել ա։ Էլ ավելի շատ թքած ։) Տվեք էն հայելին, որում ինձ զննելուց հետո ավելի լավ տրամադրությամբ եմ տնից դուրս գալու։

----

Ուզում եմ երեխա ունենամ։ Լիզբեթը ասում ա (բառացի չեմ ցիտում) շնչավորները ուզում են (պետք ա) ձագ ունենան, դրա համար սեռական ցանկություն են ունենում, ոչ թե հակառակը։

----

֊ ուզում եմ էլ ավելի վայրի, էլ ավելի շնչեղ, էլ ավելի թավ ապրեմ
֊ թաղեմ քեզ այյյ․․․ էլ ու՞ր․․․ այ անպատասխանատու անշնորհակալ անսրբություն անօրեն ան֊բարոյականություն անսիրտ ընկեցիկ
֊ հա․․․ ասում էի վայրի․․․
֊ ո՞նց պիտի անենք բա էդ վայրին
֊ մտածում եմ ինչ֊որ վախեր ունեմ դեռ
֊ ի՞նչ վախեր
֊ մենակ մնալու կարող ա․․․ կամ էն որ ասում են․․․ մեռնելուց մի բաժակ ջուր տվող չի լինի․․․ էդ տիպի․․․ բայց հիմա գրելուց զգում եմ, որ էդ վախի մնացորդ ա ավելի շուտ․․․ հիմա հանգիստ եմ էն մտքի հետ, որ հա ի՞նչ, շատ հնարավոր ա, որ մի բաժակ ջուր տվող էլ չի լինի․ մի բաժակ ջրի երաշխիք առհասարակ կա՞
֊ արի մահվան շուրջ ուղղակի էս ձևակերպումը անենք ֊ դու մահանալուց լինելու ես թույլ, մենակ ու անօգնական
֊ ըըըըը, էս փաստի պես ա հնչում
֊ քեզ ոչ մեկ չի կարողանալու օգնել
֊ հա, գիտեմ
֊ քեզ թվում ա՝ էն, ում ձեռքը գուցե լինի բաժակ, մեջը՝ ջուր, ով կարող ա նույնիսկ թևը տանի մեջքիդ հետևը ու օգնի իրանդ պահել, քեզ դարձնելու ա պակաս մենակ, պակաս անօգնական, պակաս թույլ
֊ գուցե և․․․
֊ ․․․․
֊ ․․․․
֊ ասե՞մ
֊ ասա
֊ դու մեռնելուց հաստատ լինելու ես մենակ, թույլ, անօգնական, եթե նույնիսկ բերանիդ մեջ պիպետկայով ջուր կաթացնեն, շուրթերիդ 7 ծաղիկների յուղ քսեն
֊ հա․․․
֊ ․․․
֊ բայց մտածում եմ․․․ եթե մեկը ձեռքը դներ դեմքիս․․․ կամ ձեռքս բռներ․․․ երևի մահվան հետ առերեսվելն ավելի հեշտ ա երբ ուրիշի մաշկը կպնում ա քոնին
֊ հաաաա․․․
֊ ․․․
֊ մոտս տենց տպավորություն ա, որ մեր խոսակցությունը հակադրում ա բաժակով ջուր տալը ձեռքը դեմքին դնելուն
֊ էդ ո՞նց
֊ տատական իմաստությունը ասում ա, որ բաժակով ջուրը կարևոր պահ ա
֊ հետո՞
֊ ինձ թվում ա մեր ասոցիացիան մի բաժակ ջրի հետ նենց ա, իբր բաժակով ջուր տվողը հաստիք ա․ կա ինչ֊որ կոնտրակտ, ավելի ճիշտ՝ ամուսնության կոնտրակտը, որտեղ ասվում ա, որ երբ ճշտով, իրա ձևերով ամուսնանում ես հակառակ սեռից մեկի հետ, ունենում ես երեխեքից մի երկու հատ, ապա կոնտրակտում ավելանում ա էդ կետը ֊ բաժակով ջուր տվողի հաստիք, իրա՝ մահվան մահճի կողքը համբերատար սպասելու ու ջուր տալու պայմանագրային պարտավորությամբ։
- բա ձեռքը դեմքին դնելն ի՞նչ կապ ունի
- էն կապը, որ պայմանագրում տենց կետ չկա։ Եթե մեկը ձեռքը դնում ա դեմքիդ, կամ ձեռքդ բռնում ա, ապա երևի թե իրա կամքով ա դնում, ոչ թե որտև ունի տենց պարտավորություն։
- հա, իմ ուզածը ոնց-որ թե էդ ա, որ եթե կողքս կա մարդ, ապա իրա կամքով ա կողքս։ ջուր տվողի հաստիքը ինձ էդքան էլ չի հուզում։ տո էդ ջուրն էլ պետքս չի․․․
- ուրեմն կարիք չկա անհանգստանալու հաստիքի ու կոնտրակտների մասին։ Քո գործը դառնում ա ստեղծել, գտնել հարաբերություններ/միջավայրեր, որտեղ մարդիկ ուզում են քո կողքը լինել կոնտրակտներից ու պարտավորություններից անկախ
֊ իբր էդ հեշտ խնդիր ա՞
֊ հեշտ խնդիր չի․ բայց հիմա կարևոր ա տարանջատել էդ երկու խնդիրները․ հասարակական նորմերը ասում են, որ քո հարցերը լուծվում են կոնտրակտով, իսկ ես ասում եմ, որ կոնտրակտով լուծվում ա բաժակով ջրի հարցը. դու ուզում ես լուծելը “ձեռքը դեմքին” հարցը
֊ հասարակությունը հիմա կպնդի, որ իրականում էդ նույն հարցն ա, ու որ էն, ով իրա կամքով ուզում ա ձեռքը դեմքիդ դնի, ջուր էլ կտա
֊ էդ քո մի մասն ա ուզում պնդել, որտև մենք էս պահին երկուսով ենք, ու հասարակությունը խոսակցությանը չի մասնակցում։ Իսկ առհասարակ հասարակությունը ո՞վ ա։ Էն մտքերը, որ վերագրում ես հասարակությանը կոնկրետ մարդկանց շուրթերից են հնչում: Ովքե՞ր են էդ մարդիկ։ Չկա աբստրակտ հասարակություն, որը հասարակական ռադիոյով իրա հասարակական պնդումներն ա տարածում զարթնող քաղաքում:
- հա, հասարակությունը էս պահին ինչ-որ բարեկամներ են ու բնագիտության դասատուս, ում համար կոնտրակտը գնահատման չափանիշ ա։
- լավ, հիմա ուզում ե՞նք էդ մարդկանց ներգրավել էս խոսակցության մեջ, լսել իրանց կարծիքները։
- ոչ էս պահին։ Հիմա իմ կարծիքներն ու կարիքներն եմ ուզում լսել։
- դե արի քո կարծիքներն ու կարիքները լսենք
- ինձ թվում ա հասա ձեւակերպման
-հապա՞
-էդ “հասարակություն”-մարդկանցից լսում եմ, որ պետք ա վախենալ “մի բաժակ ջուր տվող” չունենալու հեռանկարից։ Էդ վախը ինձ կապկպում ա, տագնապներ ա տալիս, մինչդեռ իմ ուզածը “մի բաժակ ջուր” չի, այլ ավելի մեծ բան
- ո՞րն ա էդ ավելի մեծ բանը
- աչքիս սերը։ Չկաշկանդված ու չկաշկանդող սեր հասուն, չվախեցող մարդկանց հետ։
- բա բնագիտությանդ դասատուին ոնց պիտի բացատրես էդ չկաշկանդված ու չկաշկանդող սերդ։
- էլ կարիք չեմ զգում բնագիտությանս դասատուին ինչ-որ բան բացատրել։
- լավ
- …
- ինձ թվում ա արժի այնուամենայնիվ մի օր ձևակերպել, թե որն ա քո ուզած սերը
- հա... երեւի․․․ բայց մի ուրիշ անգամ․․․

֊֊֊֊

չվախենալու մասին ամենատպավորիչ բառերից ֊ https://youtu.be/7ZdlJcwgMuk?si=sAwMiAuaOh9nIIBx&t=1155

[մարդ եղած վախտ]

2023-ի պլաններից երբ դեռ ընդամենը մի 6%-ն ա անցել

2024֊ից 2.5% պակաս

1. Ուզում եմ լավացնեմ աշխատանքային էթիկաս. ուզում եմ խելքին զոռ տալու պահերից չվախենալ․ չհաջողելուց չվախենալ ու էդ վախի պատճառով չշեղվել (պրոկրաստինացնել)․ թվում ա բոլոր շեղումներս չհաջողելու վախի հետ առերեսվելու պատրաստություններ են. Կուզեմ դրա կարիքը չլինի

Էս ոլորտում ամենամեծ ձեռքբերումս էն էր, որ պոմոդորո տեխնիկայի (25 րոպե կենտրոնանալ ինչ֊որ խնդրի վրա, 5 րոպե հանգիստ) ինչ֊որ վարիացիա սկսեց աշխատել, ու մի քիչ հաջողվեց պլանավորված կենտրոնանալ․ նաև պարզ դարձավ, որ կենտրոնանալու համեմատ էլ ավելի մեծ խնդիր ա մոտիվացիան․ սովորաբար ինչ֊որ բան անելու հավես չունեմ, իմաստը չեմ տեսնում կամ էդ պահին ակտուալ խնդիրները լուծել չեմ ուզում. ոնց֊որ թե ինձ գրելը ավելի հաճելի ա, 2024֊ին պիտի ավելի շատ բան փորձեմ կապել գրելու հետ

3.Կուզեմ սովորել իմ ամենախորքում մարդկանց վերևից չնայել, չվախենալ բացարձակ սովորական լինելուց։ Կուզեմ կարողանամ մի կողմ թողնել իմ ներքին “արդարացումները”, որ իբր ինձ ապրելու իրավունք են տալիս, որտև ես ինչ֊որ առումներով արտասովոր լավն եմ: Կուզեմ ինքս ինձ այլոցից բարձր դասելու էդ շատ խորքային կարիքը չունենամ։ Դրա շուրջ լիքը աշխատելու բան ունեմ, լավ կլինի եթե էս տարի անեմ։

Արդարացումներ, ապրելու իրավունք֊շմիրավունք չգիտեմ, բայց էս տարի էլ ավելի անտանելի սնոբ եմ դարձել։ Հանդուրժողականությունս, համբերատարությունս գնալով պակասում են, ու պարբերաբար մտածում եմ՝ տեսնես ոնց են կողքիս մարդիկ սրան հանդուրժում։ Հույսս էն ա, որ էս սնոբությունը պիկին մոտ ա ու վերջը մի օր սկսելու ա պակասել, բայց դե՝ աստված գիտի

4. Սահմանել ֆինանսական նպատակներ ու փորձել դրանց հասնել։ Ավելի գիտակցված ծախսել, պլանավորված կուտակել, գուցե փորձեմ ներդրումներ անել։

Գիտակցված ծախսել ասիր ու պրծար… Մի կողմից խայտառակ քձիփ եմ դարձել, մյուս կողմից գլխիցս մեծ շագանակներ եմ կերել ու դեռ էլ ավելի մեծերն եմ ուզում ուտել գալիք տարիներին։ Հուսով եմ քթիցս դուրս չեն գալու դրանք, բայց նաև փողի հետ խաղալը դուրս եկել ա։ Պիտի փորձեմ ֆինանսական գրագիտությունս բարձրացնել ու էս ոգևորությունս արդյունավետ ուղղորդել։

5. Կուզեմ ոճիս ու ներկայանալիությանս վրա աշխատեմ մի քիչ, գուցե էքսպերիմենտներ անեմ էս թեմայով։

Հագուստեղենի հետ հարաբերություններս ահագին լավացան։ Էս քձիփությանս ֆոնին, քանի որ ձեռքս չէր գնում շորեղենի վրա ծախսել, սկսեցի հինումին շորեր իրար խառնել, նոր լավ ու վատ կոմբինացիաներ փորձել, հին շորերս նոր ձևով կրել ու երբեմն լավ բաներ ստացվեցին։ Արդյունքում նաև մոտս տենց զգացում առաջացավ, որ ինչ շոր կամ հանդերձանք էլ տան՝ կկրեմ։ Համենայն դեպս ներքին զգացողությունս ահագին անկախացավ արտաքին հանդերձանքից ու արտաքին հանդերձանքին “հարմարվելը” զվարճալի փորձառություն դարձավ։ Ասենք՝ նկատելը, թե դեմքիս արտահայտությունը կամ քայլվածքս ոնց ա փոխվում շորերից կախված, ահագին հետաքրքիր էր։ Հեռուստացույցով դրան ասում են՝ հանդիսատեսին նոր կերպարով ներկայանալ ֊ լավ զբաղմունք ա։

6. Շարունակել նոր մարդկանց հանդիպել, փորձարկել հարաբերությունների ձևեր, հասկանալ, թե այնուամենայնիվ ինչը կաշխատի ինձ համար։ Եթե էս տարի երկարաժամկետ զուգընկեր գտնեմ, արտակարգ կլինի։ Կամ եթե հասկանամ, որ մենակ լինելը էն ա ինչ ուզում եմ, էլի ոչինչ։ Դեռ որ գոհ եմ։

Էս տարի էլ նախորդի համեմատ ահագին աճեցի հարաբերությունների առումով։ Նոր մարդկանց իսկապես հանդիպեցի, էդ հանդիպումներից սովորելիքներ ունեի, ինչ֊որ բաներ սովորեցի։ 2024 մտնում եմ նոր հարաբերությամբ ու նոր կասկածներով, բայց նաև գիտակից զուգընկերոջ հետ ու իմ ուզածների մասին ավելի հստակ պատկերացումներով, քան երբևէ։

7. Կուզեմ ավելի շատ արվեստոտ միջոցառումների գնամ, եթե արվեստոտ ընկերներ ճարեմ էդ պրոցեսում, ընտիր կլինի։ Արվեստոտ միջավայր եմ ուզում ընկնեմ, բայց կոնկրետ ոնց՝ չգիտեմ։

Մի շարք միջոցառումների գնացի, արվեստոտ մարդկանց պատահեցի ռեալ ու վիրտուալ։ Էն բոհեմյան, իլիկոտ միջավայրը որ փնտրում էի, չգտա, իլիկը փակվեց։ Կյանքումս հայտնվեց մի պոետ, որ պարբերաբար պոեզիա ա կարդում ինձ համար։ Հաճելի ա, բայց մարդկանց շարունակում եմ փնտրել էս ու հաջորդ կետում։

8. Ուզում եմ ինձ համայնքի մաս զգալ։ Եթե կողքովս համայնք անցնելուց լինի, պետք ա ուշադիր լինեմ, գուցե փորձեմ ինտեգրվել։ Չգիտեմ նույնիսկ ինչ համայնք կարա դա լինի, բայց պիտի ուշադիր լինեմ ինչ ա կատարվում շուրջս էդ թեմայով։

Այվին ասեց Ակումբն էլ ա համայնք, զգա քեզ համայնքի մաս։ Մի քիչ զգացի։ Ակումբը ավելի շատ տեղ սկսեց զբաղեցնել կյանքումս, բայց, իհարկե, համայնքի մաս լինելու փոսը չլցրեց։ Ինչ֊որ պահի ձևակերպեցի, որ իմ ուզածը ընկերները չեն, այլ ընտանիքը։ Ընտանիք չգտա, բայց դեռ մտածում եմ թե ինչ ա ընտանիքը, ոնց ա մի խումբ մարդկանցով հնարավոր հավաքվել, դառնալ ընտանիք։ Ովքեր են էդ մարդիկ, ուր են էդ մարդիկ, ինչի շուրջ ա հնարավոր հավաքվել և այլն։

9. Մի շարք ֆունդամենտալ գիտելիքներ եմ ուզում ներս անել։ Աշխատանքային էթիկաս լավացնելուց էս կետն էլ կշահի վայթեմ։

Որոշ պլանավորած բաներ սովորեցի, որոշները՝ չէ։ Սովորեցի նաև որոշ չպլանավորած բաներ։ Մի քիչ աճեցի։ Մի տարվա համար շատ էր թե չէ՝ չգիտեմ։


Էս տարվա այլ խառը հավես դիտարկումներից են․
֊ հասուն տարիքում առաջին անգամ փորձեցի ջրի տակ աչքերս բացել ու նորմալ բան չտեսա, որտև ամեն ինչ ֆոկուսից ընկած էր, բայց փորձելը՝ հավես
֊ պատահաբար 17.7 կմ վազեցի․ ինձ թվում ա էր 11կմ եմ վազել, էն էլ պարզվեց 11 մղոն էր․ զոռով անցնող “կմ”֊եր էին․ սրանից ոգևորված, հաջորդ տարի եթե հաջողացնեմ, կիսամարաթոն կվազեմ
֊ Աֆրիկան տեսա հեռվից․ overview effect-ի տիպի ապշեցնող ու շունչ կտրող էր Աֆրիկան․ հին աշխարհ, աշխարհագրություն, պատմություն․․․ կապվեցին իրար․ նաև առաջին անգամ տեսա, թե ոնց ա արևը մայրամուտին իջնում ծովի մեջ․
֊ լիքը պարեցի ու պատրաստվում եմ լիքը պարել
֊ 10 գիրք կարդացի պլանավորած 12-ի փոխարեն ու գուցե դեռ հաջողացնեմ ևս երկուսը կարդալ
֊ էս ամբողջ տարի ալկոհոլ չխմեցի ու շատ հույս ունեմ, որ կշարունակեմ չխմել մնացած կյանքում էլ․ հիմա մարդկանց ասում եմ, որ ալկոհոլը իմ թմրանյութը չի ու դեռ փնտրում եմ իմ թմրանյութը

[մարդ եղած վախտ]

Երեխա ժամանակ երբ տատին տոլմա էր փաթաթում, գնում֊գալիս նայում էի․ կլոր գլանները ղազանի եզրերից սկսվում էին, պտպտալով հասնում էին կենտրոն, ամբողջ հատակը ծածկում։ Հետո սկսվում էր երկրորդ շերտը ղազանի ծայրերից, էլի հերթով պարուրաձև ավելանում, երկրորդ շերտը ծածկում։ Էդ գնալ֊գալու արանքներում ասում էի ֊ տատի, տուր ես էլ փաթաթեմ, որտև դե ի՞նչ դժվար բան կա, միսը դնում ես թփի կամ կաղամբի (այսինքն՝ քյալամի, իբր ում եմ խաբում) թերթի մեջ, սարքում ես գլան։
Բայց երբ էդ թուփը (դեռ քյալամի մասին չեմ խոսում) վերցնում ես․․․ ինքը հարթ, անհասկանալի ձևի, կտրտված եզրերով, մի կողմը՝ պլպլան, մյուս կողմը՝ անփայլ ու լիքը ջիղերով, միսը ու՞ր դնես, ինչքա՞ն դնես, ո՞նց անես որ մեջից չփախնի։ Տատին էդ տոլման ափի մեջ էր փաթաթում, որ ուզեիր՝ նույնիսկ աչքերը փակ, դեռ որ հեծանիվ քշել իմանար, քշելով էլ կփաթաթեր, բայց ինձ հատկացնում են տախտակ։ Ու սկսում ա․․․ թուփը վերցնում ես, պոչը պոկում ես, անփայլ կողմը վերև՝ դնում ես տախտակին, մի ճաշի գդալի կեսով միս վերցնում, դնում ես էդ ջղերի հատման մասում, էս կողմից ես տերևը ծալում, մատներով պահում, հետո մյուս կողմից, էլի պահում ես, հետո ամենալարված պահն ա գալիս, որտև համ պետք ա պահես, համ․․․ պը֊տը֊տես․ էդ եղած֊չեղած տասը մատներդ ընկնում են ոտատակ, չես իմանում որը որ ձեռքին էր կպած, ոնց ըտեղ հայտնվեց, ճակատիդ քրտինքն էլ ընդեղից ա գնում, ցուցամատդ տեղից փախնում ա, ֆարշը պզզում ա դուրս․․․ մի խայտառակ լարված վիճակ․․․ հետո վերջը զոռով, մի կերպ հետ ես գալիս ելման դիրք, փաթաթում ես, պարզվում ա՝ թույլ ես փաթաթել․ տատիի դատավճիռն ա ֊ դա կփխլվի։ Մի 5 անգամից մի կերպ ստանում ես տձև, կանաչ բան, որի մեջ հաստատ կա միս, բայց երբ տատիի խղճի վրա ազդելով ստանում ես ղազանում քո ներդրումը ունենալու թույլտվությունը, միանգամից պարզ ա դառնում, որ քո դրած տոլման տոլմաների շրջապատում չի ընդունվելու։
Մտածում ես՝ էդ էլ իրա բախտից ու ձեռնամուխ ես լինում հաջորդ դժբախտի շինարարությանը, վերցնում ես թուփը, բայց, գրողը տանի․․․ դու էն մյուս թփով էիր սովորել, իսկ էս մեկը լրիվ ուրիշ բնավորություն ունի․․․

Հետո ինչ֊որ պահ ա գալիս, որ ձեռքդ ընկնում ա մի հատ ճղճղված, ավիրված թուփ, որը․․․ անհնար ա․․․ քեզնից գոհ ասում ես ֊ տատի, էս մեկով չի լինի, բայց տատին վերցնում ա, դրա պես մի ուրիշ ավիրված թուփ դնում ա վրայից, որ դրանք իրար խաչուփաչ կարկատանով ծածկեն ու մնացածը պարզ ա։ Հետո լրիվ ուրիշ սպորտ ա դառնում տեսնելը, թե տատին էլ ինչից կարող ա տոլմա ստանալ։

Տատիի հետ տոլմա փաթաթելը անհասկանալի իրավիճակներում կողմնորոշվելու արքայական վարժանք էր

[մարդ եղած վախտ]

Մի քանի թեմա կա, որոնց մասին շատ վաղուց ուզում եմ գրել, ու ինչքան երկար չեմ գրում, էնքան էդ թեմաների վրա ճնշումը մեծանում ա, որ լավ գրեմ, տենց կամուկացով հետաձգում եմ, ճնշումը էլ ավելի ա մեծանում ու տենց․․․ հիմա քարը փեշիցս թափում եմ ու գրում եմ դերերի մասին

Պարը -- մի շրջան լինդի հոպ էի պարում, որտեղ կան լիդի (lead) - դասականորեն տղամարդու ու ֆոլոուի (follow) - դասականորեն կնոջ դերերը։ Պարին որոշեցինք գնալ ընկերներիցս մեկի (իգական սեռի) հետ։ Քանի որ պարը զուգապար ա, ավելի հեշտ էր խմբին միանալ հենց որպես զույգ՝ որպես լիդ ու ֆոլոու, էդ պատճառով որոշեցինք, որ առաջին կիսամյակում ես կլինեմ լիդը, ինքը` ֆոլոուն, իսկ հաջորդին կփոխվենք տեղերով: Դասը կազմակերպված էր նենց, որ բոլոր զույգերը տեղերով փոխվում էին ու 5 րոպեի ընթացքում բոլոր ֆոլոուները պարում էին բոլոր լիդերի հետ։ Սկզբից երկու կին կար լիդերի մեջ, հետո մնացի մենակ։ Պարում էի 22-70 տարեկան կանանց հետ, որոնցից շատերը դասին միացել էին իրանց զուգընկերների ու ամուսինների հետ։ Սկզբում կանանցից շատերը, հատկապես ավագ սերնդի կանայք հետս պարում էին հուշտ եղած , բայց ինչ֊որ պահի ես իրանց սովորեցի, իրանք՝ ինձ, ու ընդհանուր առմամբ քանի որ ես` ի տարբերություն լիդերի մեծ մասի, գոնե ռիթմի զգացում ունեի, լիքը կանայք ակնհայտ ուրախանում էին երբ հասնում էր իմ հետ պարելու իրանց հերթը։
Դասից դուրս էդ ակումբը կազմակերպում էր նաև սոցիալական երեկոներ, որտեղ պարբերաբար հավաքվում ու միասին պարում էին ակումբի տարբեր խմբերի, տարբեր մակարդակների պարողներ։
Էդ սոցիալական երեկոների ընթացքում ինձ մոտենում էին մեր խմբից կանայք, կամ այլ խմբերից տղամարդիկ, ու քանի որ ես գործարանային ձախլիկ եմ, որ աջլիկացվել ա դպրոց գնալու տարիներին, մոտս հայելային շարժումները ստացվում են ինքնաբերաբար, այսինքն՝ ֆոլոու պարելն էլ մոտս ստացվեց ըստ էության միանգամից։ Ֆոլոու պարելը անչափ հաճելի էր, հատկապես երբ պարում էի ինձնից շատ ավելի փորձառու տղամարդկանց հետ, ովքեր ինձ համարձակ շպրտում էին էս կողմից, բռնում՝ էն կողմից, պտտում, մոտեցնում, հեռացնում, հստակ ազդակներ տալիս ու ստիպում, որ հետևեմ իրանց ազդակներին։ Պարը տանելու պատասխանատվությունը ինձնից փորձառու լիդի վրա ամբողջությամբ թողնելով կարելի էր ֊ ոնց դասականը կասեր ֊ թուլանալ ու վայելել։

Հետո մի օր ինձ մոտեցան մեր խմբից կին ու տղամարդ ֊ 50-ի շուրջ ամուսիններ ֊ ու խնդրեցին, որ ամուսնու հետ պարեմ որպես լիդ, որտև էդ տղամարդը վաղուց ուզում էր փորձել նաև ֆոլոուի դերը, բայց իրա կինը լիդ չէր կարողանում պարել։ Էս փորձառությունը մի քանի առումով հետաքրքիր էր։ Նախ, էդ տղամարդու նկատմամբ հարգանքս տասնապատկվեց, որտև ինքը էնքան հարմարավետ էր զգում իրա` տղամարդ ու ամուսին լինելու մեջ, որ կարող էր նաև իրեն թույլ տալ ֆոլոու պարել։ Հարգանքներս մեծացան նաև կնոջ նկատմամբ լրիվ նույն պատճառով ֊ կինը իրա ամուսնու նկատմամբ ուներ էնքան վստահություն, որ ամուսնու՝ “կնոջ” դերում պարելու մեջ տեսնում էր զրո խնդիր ու դեռ մի բան էլ ամուսնուն օգնում էր գտնել լիդ։ Ու վերջում զարմանալի էր, որ իրանք երկուսով ամուսնու համար հարմար լիդի դերում տեսնում էին ինձ, ու իմ նկատմամբ էդ վստահությունն էլ անվերջ շոյող էր։

Լինդի հոպը թարգեցի, չնայած որ հավես էր։ Նախ՝ այլ մարդու հետ անընդհատ ֆիզիկական կոնտակտի մեջ ես, բայց հստակ ձևակերպված ու ապահով սահմաններով։ Պարը հաջողվում ա, երբ զույգը իրար զգում ա ու առհասարակ միասին պարելը մարդկանց հետ հարաբերվելու շատ սիրուն ձև ա։ Լինդի հոպում (երևի այլ զուգապարերում ևս, չգիտեմ) զույգերից մեկը՝ ֆոլոուն պիտի լրիվությամբ վստահի լիդին, ու լիդը պիտի կարողանա պարը լիդ անել՝ առաջնորդել։ Հաճելի էր ինչ֊որ մեկին լրիվությամբ վստահելը ու հաճելի էր երբ ինչ֊որ մեկը քեզ լրիվությամբ վստահում ա, բայց եթե, օրինակ՝ ֆոլոուն էդքան էլ չի վստահում կամ լիդը լավ լիդ չի, ապա պարը, ըստ էության, ձախողված ա։ Ու էս վերջին՝ դերերի բաժանման ու անհամաչափության պատճառով որոշեցի զուգապարերը թարգել։

Էս պարերից ինձ մնաց էն հեշտությունը, որով պատրաստ եմ դերս փոխել (switch) ու էն բծախնդրությունը, որով հետևում եմ, թե ինչքանով են կողքիս մարդիկ պատրաստ իրանց դերը փոխել։

֊֊֊

շարունակելի

[մարդ եղած վախտ]

Մորս հետ -- մի օր փորձում ենք տուն գնալ։ Մերս գիտի, որ ես կիվի եմ սիրում ու իրա երբեմնի սերը խտանում ա ինձ կիվի առնելով։ Էդ կանգառի կողքը մի անթրաշ, փորիկով, տիպիկ ձյաձ - փողոցային առևտրական - կիվի ա ծախում։ Մերս որոշում ա, որ պիտի կիվի առնի։ Առնում ենք։ Առևտրականը մեզ առաջարկում ա պլաստիկ տոպրակ, որից ես երդվյալ կրոնավորի պես հրաժարվում եմ։ Մերս գոհ ա։

Հետո տեսնում ենք, որ էդ մարդը սկսում ա սեմուշկա չրթել, թափել փողոցում։ Մերս իրան ներսից ուտելով սկսում ա մրթմրթալ` թե բա մաքուր ավլած փողոցը կեղտոտում ա, էն տոպրակը որ մեզ էր տալիս, թող կլեպները լցներ մեջը… Մերս սեմուշկա տանել չի կարում…

Մորս ասում եմ ֊ էդ որ ինձ ես ասում, իրան ասա։
Մերս մի քայլ գցում ա իրա ուղղությամբ, երկմտում ա, հետ ա գալիս - ախր ո՞նց ասեմ։
Ասում եմ ֊ հենց տենց, մաքուր ավլած փողոց ա, խնդրում եմ մի թափի, էդ տոպրակը որ մեզ էիր տալիս, խնդրում եմ քո աղբի համար օգտագործի։
Էլի քայլ, հետ քայլ։
Ասում եմ ֊ ես ասե՞մ։
Ասում ա ֊ չէ է՜, լա՜վ։
Ասում եմ ֊ թո՜ղ, թող ասեմ։
Գնում էդ մարդուն ասում եմ նույն բառերով, մերս աչքի պոչով բայց լրիվ ուշադրությամբ հետևում ա։
Էդ մարդը նախ շփոթված, հետո մուննաթ դեմքով շուռ ա գալիս, առանց բառ ասելու նստում ա իրա մեքենան։
Մերս գոհ ա ու հաղթական։

Թվում ա՝ մորս առաջ օրինակ եմ ծառայում։
Մտածում եմ՝ եթե երեխա ունենամ ու տենց պահ չգա, որ իրանից օրինակ վերցնեմ, ուրեմն երևի մի բան սխալ ա գնացել։

շարունակելի

[մարդ եղած վախտ]

Պատահեցի Ռեգինա Սպեկտորի tiny desk concert֊ին։ Կախվեցի loveology-ից (https://youtu.be/Eq5inG547JA?si=HJka..._qt48&t=104)։

Էս երգի հետ լիքը դառը մարսելիք հետ լցվեց բերանիս մեջ երևի հեռավոր 2000֊ականներից ու դրան նախորդած 50-80 տարիներից։ Թե կոնկրետ ինչ լցվեց, դժվար ա ասել, բայց էս կինը խորհրդանշում ա էդ դառնությունը ֊ խորհրդային։

Էս կինը էն նորմալն ա, որ ես չեմ եղել, որ չեմ լինի։ Էն ընտանիքն ա, որ չեմ ունեցել ու չեմ ունենա։ Ընտանիքի էն ինտելիգենտ ընկերներն են, որ դաշնամուրի շուրջ չեն երգել ու չեն երգելու սպիտակ, խմորի պես փափուկ թևերով, ծաղկավոր փոռիկներով գարնանային շորիկում, լայն, պայծառ ժպիտով տանտիկնոջ նվագի տակ, երբ տունը լցված ա անուշ բիսկվիթի հոտով։ Էս կինը, որ իրա՝ խնամքով արդուկած կոստյումով, վոլգա քշող ամուսնու պարծանքն ա։ Էդ վոլգայից էլ ավելի նախանձելի կինն ա։ Էս ժպտացող, պայծառ կինը․․․ որ անկողին մտնում ա իրա վառ կարմիր պամադայով, որ հեզ ա, մի քիչ միամիտ, որ լավ տեղյակ ա իրա դերից․․․ Իրա դերը․․․ քաղցրիկ ժպտալն ա, վոլգայի դեմը նստելը, չհակաճառելը, գլուխը կախելը, ու խորը հևալը երբ ամուսինը խորը․․․ ամոթխած։ Կին մի ասա, ծփացող երազ ասա։

Էս կինը ոնց֊որ երջանկության անցաթուղթ լինի էն սերնդի, որ իմ աշխարհն ա ստեղծել։ Էդ աշխարհը էլ չկա, իսկ անցաթուղթը մեկ ա ուզում են։

Էս կինը նաև հորս մուգ դարչնագույն ալիքավոր մազերն ա` աջ կողմի վրա սանրած․ բարի, լսող տղայի մազեր։ Տան փեջն ա ձմռանը, տանը լցված ծուխը, “Բաղնիքդ անուշ”֊ը նոր տարվա օրերին։

֊֊֊

-․․․ հետ չեմ գալու։
-...
- Հը՞։ Չէ, չունեմ։
-...
- Ըհը, ես էլ ձեզ։