ձև տամ իբր գրելու եմ

[մարդ եղած վախտ]

փորձում եմ տեսնել էս ոնց ա աշխատում

[մարդ եղած վախտ]

Բաժանվելու մասին

Ինչ֊որ մտքեր են հոսում։
Էսօր։
Մարդկանց միությունը պետք ա պրակտիկ sustainable լինի։
Ու ես քեզնից չեմ նեղանում, որ պատրաստ չես մեր միասին լինելուն։ Ես տենց եմ հասկանում մեր բաժանումը, որ դու պատրաստ չես մեր միասին լինելուն։
Օկայ։
Էդ տարբեր պատճառներով վախենալու ա ինձ։ Օրինակ, մտածում եմ, որ էլ չեմ սիրի ու կամ որ մեր հարաբերության պես հարաբերություն չեմ ունենա։ Ու մտածում եմ, որ ինձ էլ չեն սիրի։ Քո պես չեն սիրի, ու իրար պես չենք լինի էլ։

Ու երբ մտածում եմ ինչ եմ սիրում մեզնից կամ ինչի եմ սիրում մեզ, կամ ինչի եմ սիրում քեզ, ոնց եմ սիրում քեզ․․․ Եսիմ շատ սիրուն ես ինձ ու սիրուն ես ապրում իմ համար։ Հաճելի ա քեզ նայելը, հաճելի ա քո կողքը լինելը, քեզ կպնելը, ձեռքդ բռնելը։ Քո ներկայությունը հաճելի ա։ Սիրուն ես դու։ Ու ինձ լավ ա քո հետ։ Ինձ ընդունում ես դու ու կամ չեմ խանգարում քեզ։ Իմ գոյությունը քեզ չի խանգարում ու իմ՝ ես լինելը։ Նաև որտև դու ինձ չես տեսնում, որ քեզնով ես տարված լիքը ժամանակ, բայց այդուհանդերձ ես քեզ չեմ խանգարում, ու կարամ լինեմ, ու էդ հաճելի ա։ Քո ապրելով ես էլ էի ապրում։ Քո զգալով ես էլ էի զգում ու ես լիքը ժամանակ քո միջոցով էի զգում։

Բայց չեմ նեղանում իսկապես, որ դու պատրաստ չես ու կարելի ա սա թողնել, ու քո համար պրակտիկ չի, չարժի մեր հարաբերությունը իրա գնին։ Ու երևի իմ համար էլ։ Պետք չի զոռել ու էդ գինը քերել մեզնից։

Չեմ ընդունում, որ մենք բնական հասել էինք էդ կետին, որ պետք ա բաժանվեինք։ Որտև իմ տեսլականը մեր համար էն էր, որ երկաաաար երկաաար տարիներ միասին լինենք, իմ տեսլականում սենց կետ չկար։ Բաժանվելու կետ չկար, այլ կային կետեր, երբ պետք էր գտնել լուծումներ, իսկ ես լուծումներ գտնելու սիրահար եմ, գիտես։ Բայց չեմ մեղադրում քեզ, որ բաժանվելը քո համար լուծում ա։ Որ մեր հարաբերությունը բնական ավարտ ուներ քո ներսում ու կամ բաժանվելը լուծումների մեջ էր։ Չէ, հարգում եմ քո որոշումը, ընդունում եմ։ Ու մեր արանքում տեսնում եմ էդ պատը, որի հետևում քեզ լավագույնն եմ մաղթում։

Երևի ավելի լավ ա, որ սենց էմոցիաներ չեն լինի էլ, որտև երևի սենց հարաբերությունները երկարատև չի լինում պահել։ Հայացքներս հարաբերությունների նկատմամբ փոխվեցին։ Մերսի։ Հուսով եմ առողջացան։ Ու եթե ինձ ուրիշ մարդ չկա, որ կսիրի, ու կամ ես իրական, լրիվ, խորը, առանց պայմանականությունների սիրո արժանի չեմ, ապա դու էլ արժանի չես տենց մեկին սիրելու։ Դու արժանի ես նենց մեկի սիրելու, ով սիրո արժանի ա, ու իմ պես խեղվածին սիրելու բեռը քոնը չի։

Տխուր ա մեկա քեզ չունենալը, բայց նաև, գիտես, ես սովոր եմ կորցնելու։ Մարդկանց։ Ու դաժե չի ցավում։ Կարևորը չես մեռել։ Ու հիմա, երբ պատկերացնում եմ, որ ուրիշ մարդու հետ լինես, հանգիստ եմ։ Մի քանի օր առաջ հանգիստ չէի, խանդում էի իմ ներսում, նախանձում էի, իսկ էսօր հանգիստ եմ։ Մեր արանքում պատը հաստ ա, ու ես քո բեռը չեմ։ Հաճելի ա, որ սկսում եմ ինձ տեսնել արդեն իմ աչքերով, ոչ թե քո։ Ու հաճելի ա մեր արանքի պատը տեսնելը։ Մտավոր վարժություն ա էս, համարյա չարչարանք, բայց նրանցից, որ ինձ ավելի լիարժեք ա սարքում։ Ինձ՝ քանդվածիս, ավելի ա ցնցում, ավելի ա լարում, ու եթե ես կառուցվելու եմ երբևէ էլի, ապա հիմա սա լրիվ էն կետն ա, որ իմ ներսի ավերակներում քարը քարին չի թողնում։ Ու եթե կառուցվելու եմ էլի, ապա ոչ էս ավերակների վրա։ Ցավոտ, առողջ ու արթնացնող ա էս։

Ու դաժե չեմ փոշմանում, որ մորս ասեցի աղջիկդ․․․ բանը․․․ նրանցից ա։ Մորս կորցնելն էլ նույն ձև ցնցում էր, ցնցող էր։ Էն հիմար եսը, որ հուսով էր, թե կա առանց պայմանականությունների սեր ֊ մեռավ։ Ու մերս լավ ա չի մեռել։ Իսկ ես ավելի անվախ եմ։ Գիտեմ, ինձնից անվախ արդեն դժվար էր պատկերացնել, բայց հոգեկանը ֆանտաստիկ տարածք ա ու իրա սահմանները մտքով քարտեզագրելը անիմաստ գործ ա։ Քեզ թվում ա արդեն սահմանին ես, վսյո, էլ միլիմետր տեղ չկա առաջ գնալու, մեկ էլ հետևիցդ բրթում են ու դու քիթբերանի ընկնում ես կոշտ բետոնին, ու տենց արունլվիկ զարմանում ես, թե ոնց կարար աչքիդ երևացող անդունդը էդքան խաբուսիկ լիներ։ Ու տենց ամեն ընկնելով ամեն ինչից զատ նաև մի մարդաբոյի չափ տարածք ես ներսդ գրավում, մինչև իսկապես հասնես տեղ։ Իսկ ընդեղ էլ հետհայացք գցող չկա։ Խոսալու բան չկա, ոչ էլ խոսացող։ Ու դաժե տխուր չի, բայց ափսոս էդ չխոսացածը։

[մարդ եղած վախտ]

Մի օր երբ հերթական անգամ կռված էինք ու ֆրուստրացված էի հարաբերություններից, լավ խմած մտա դեյթինգ ափ ու խառը մարդկանց սկսեցի գրել։ Սկսեցի մի տղու հետ ավելի ինտենսիվ խոսալ էդ գիշեր ու համարս տվեցի, որ ուրիշ պլատֆորմում խոսանք։ Առավոտ զարթնեցի գլխացավով ու էշացած ու գրեցի, որ իրականում հարաբերություն ունեմ, որը փակ ա, ու կարճ ասած կներես, բան, ման, հաջող։ Մի քիչ մուննաթ եկավ, հետո ասեց օկայ, իսկ կարող ա՞ ուզեմ շոու նայեմ։ Ի՞նչ շոու։ Դե արդյունքում սեքս շոու։ Արդեն ասեցի, որ հարաբերություն ունեմ, ու չեմ պատրաստվում դավաճանեմ։ Ասեց օկայ, հասկացա որ հարաբերություն ունես, ու մեր մեջ ֆիզիկական կամ էմոցիոնալ կապ չի կարա լինի, բայց իմ առաջարկը էն ա, որ ես շոու անեմ, իսկ դու նստես դիվանին, գարեջուր խմես ու նայես։
Մի քանի շաբաթ երկար բարակ քննարկեցինք, թե ինքը ոնց ա էդ պատկերացնում, թե ինձնից ինչ ա սպասում և այլն ու երբ հանգիստ էի էդ սահմանների հետ, ու հետաքրքված էի պրոցեսում, դուխս հավաքեցի ու սիրածիս հետ խոսացի։ Սիրածս ոչ միայն ինձ գրողի ծոցը չուղարկեց, չմտածեց, որ շեղված եմ ու ինքը ոչ մի ընդհանուր բան չի ուզում հետս ունենա, այլ նաև ասեց, որ օկայ ա, եթե գնամ էդ շոուն նայեմ։ Ավելի շատ սիրեցի իրան ու ավելի մոտ զգացի, շոուի հավեսս էլ փախավ։

Հետո երբ արդեն բաժանվել էինք, ու դատարկ պարապ էի ներսում, գնացի էդ անծանոթ տղու տուն, ում չէի հանդիպել, հետը անձամբ չէի խոսել, որ ինքը բավարարի իրան, իսկ ես նստեմ դիվանին, գարեջուր խմեմ, նայեմ ու ասեմ ինչ անի։

Ասել էր կուզե՞ս քեզ կանացի ներքնաշորերով դիմավորեմ։ Ասել էի հա, դավայ։
Ասել էր ինձ կկպնե՞ս առհասարակ։ Ասել էի չգիտեմ։
Ասել էի կարա՞մ կպնեմ, ասել էր հա։
Ասել էի կարա՞մ մաստուրբացիա անեմ եթե ուզեմ, ասել էր հա, ջան, կայֆ։
Ասել էր ի՞նչ կուզես անեմ, ի՞նչ կուզես տեսնես։ Ասել էի ի՞նչ ես անում,, ի՞նչ կարաս անես։ Ասել էր կարաս դու էլ ինձ ինչ ուզես անես։
Ասել էր կուզես գետնին լինե՞մ թե անկողնուն։ Ասել էի գետնին։

Տենց ապահով, բան, ման, խոսակցություններ։

Վերջին պահին խնդրեցի, որ սովորական շորերով դուռը բացի որ մի պահ սովորական մարդկային կոնտակտ ունենանք։

Մի պահ սովորական մարդկային կոնտակտ ունեցանք։

Գարեջու՞ր։ Ջուր։

Հաջորդ պահին հանված, խառնված սպասում էր հրամանի։ Ես զարմացած, օտար տանը, նայում էի կարմիր լիֆ֊տրուսիկով նիհար֊երկար տղու, ով իրա տանը էդ պահին իրան անհարմար էր զգում։

Ես նստեցի դիվանին, ջուրս վերցրի, ու ասեցի, որ կարա ինչ-որ ձև սկսի։ Մենք երկուսս էլ էն տիպերից էինք, որ մենք մեզնով հերիք չենք։ Իրան թույլտվություն ա պետք հաճույք ստանալու համար, դաժե կարգադրություն։ Իրա հաճույքը լիարժեք ա, եթե ուրիշի համար ա ու “թույլատրելի”։ Ոնց որ էն երեխեն, որ սոված ա, բայց մինչև իրան մեծերից չասեն, որ գնա հացը վերցնի, պանիրը դնի վրեն, կծի ուտի, ինքը իրան թույլ չի տա ու հանգիստ խղճով չի ծամի կուլ տա։
Ես էլ ըտեղ էի, որ տեսնեի ուրիշ մարդու հաճույք ստանալուց։ Ու նաև իրա հաճույքի մաս լինեի։ Ինձ վալիդացված եմ զգում տենց վայթեմ։

Հաջորդ պահին կանացի ներքնաշորերով չոքած էր գետնին, դեմքը գետնի փայտերին սեղմված ու փորձում էր պահի մեջ լինել, իրա ձայների մեջ ջանք էր զգացվում։ Ինձ հաճելի ա եթե իրան հաճելի ա, ու փորձում էր իրան հաճելի լիներ, որ ինձ հաճելի լիներ։ Հարցրի կարա՞մ կպնեմ իրան։ Կարելի էր։ Սկսեցի մատներով անցնել մարմնի վրայով։ Իրա մաշկը իմից սպիտակ էր ու հարթ, առանց մազերի։ Նախանձեցի։

Ասեց նուրբ ես կպնում։ Քննադատում էր։

Բա հետո՞։ Հետո՞ ինչ անի։ Հիմա սենց։ Սկսեց տենց։ Օկայ։ Վեր կացա տեղից։ Ես սովորական հագնված, նասկիներով, կարամ քայլեմ սենյակում, ասեմ սենց կամ նենց, իսկ ինքը տկլոր, տեղում մեխված, հազիվ հավասարակշռություն ա պահում ձեռքով, լարված մկաններով, միամիտ դեմքով նայում ա, սպասում ա։ Կայֆ։ Ինձ սկսեց դուր գալ։ Սկսեցի շարժել կահույքը։ Հարմարացնել իրա շուրջ։ Ինձ դուր ա գալիս։ Կարամ կպնեմ իրան։ Ձեռքերս դրեցի ուսերին, ծանրացրի ձեռքերս, սկսեց հետևել ձեռքերիս։ Ավելի մոտ զգաց, ավելի ներգրավված։ Ձայները փոխվեցին, իրան դուր ա գալիս։ Ինձ դուր ա գալիս էդ իշխանությունը։ Կարամ հետ քաշվեմ, ու կարձագանքի, կարամ մոտ գնամ ու կարձագանքի։ Հետ եմ քաշվում։ Նստում եմ, ու կարգադրություններ եմ անում։ Հետևում ա։

Կարաս պրծնես։ Պրծավ։

Նայեցինք իրար դեմքի ու սկսեցինք խնդալ։

Ասեց ամեն անգամ զարմանում ա ինչքան անիմաստ ա էդ մի քանի վայրկյանի համար էդքան ջանք թափելը, իրան տենց հիմար վիճակի մեջ դնելը։ Իբր ե՞ս ինչ եմ անում ըտեղ։ Ես իրա հանցակիցն եմ։ Մեզ երկուսիս էլ հասարակությունը կքարկոծի։ Ուզում ա հստակ փոխանցի, որ ես իրա հետ եմ եղել էդ ընթացքում, որ իմ վարքը նույնքան աբսուրդ ա։ Օկայ։

Ահագին հոգնած էի առհասարակ ու մնացի իրա դիվանին նստած մի որոշ ժամանակ ու քանի ինքը մաքռտում էր կողքերը, սկսեցի իրա իրերին ձեռք տալ, տունը հետազոտել հայացքով։ Ու բռնեցի ինձ էն մտքի վրա, որ ինձ իրավունք եմ տվել իրա իրերին կպնելու ու տունը հայացքով չափելու։ Հետո զգացի, որ դեռ ահագին իշխանություն եմ զգում իմ վրա, ոնց որ իմ հարճի տանը լինեմ ու ես ըտեղ տեր֊տիրակալ եմ։ Ու սկսեցի խնդալ, արդեն զուտ իմ վրա։ Ինձ իշխանություն ունենալու թակարդի մեջ զգացի, էդ իլյուզիայի, որ իբր իսկապես ես ըտեղ ինչ֊որ բան եմ որոշում ու լրիվ վերցրել եմ իմ վրա էդ դերը։ Ինձ իբր կարելի էր հրամաններ տալ ու առանց հարցնելու ուղղակի չափչփել էդ մարդու իրերը։ Ինքը տեսականորեն կարար ինձ սպաներ, մանրացներ ու կորցներ զուգարանի ծակում, բայց ես ինձ մեծ ու տեր էի զգում չգիտես ինչի։ Ու ցնդելու ապշած էի իմ վրա, թե ինչքան հեշտ էր ինձ էդ իլյուզիայի մեջ գցելը։ Ու էլ չզարմացա էն բոլոր մարդուկների վրա, որ կորցնում են իրանց ըտեղ։ Էն պահակի վրա, որ իրան սկսում ա աստված զգալ, երբ պահեստի բանալին ձեռն ա, կամ էն գյուղապետը, որ սկսում ա ավելի լայն լոնքերով քայլել գյուղում։

Մի քիչ խորացանք էդ թեմայով, ու ասեց, որ ԲԴՍՄ խաղերում հնազանդ պարտնյորը ավելի շատ իշխանություն ունի, որտև ցանկացած պահի կարա ասի վերջ ու էդ դոմինանտ պարտնյորի դոմինանտության վերջն ա։ Հնազանդ պարտնյորն ա իշխանություն տալիս դոմինանտին ու ոնց տվել ա, կարա տենց էլ վերցնի։ Հաճելի էր էդ գիտակցումը։

Էդ պահին ճիշտ կլիներ վեր կենայի գնայի տուն, բայց շարունակեցի մնալ դիվանին ու շարունակեցինք խոսել։ Հետո չգիտեմ ինչի մեկնումեկս մեջ բերեց կորոնավիրուսի թեման, ու ըտեղից մեր քննարկումը դառավ կատարտրոֆիկ բանավեճ, որ հեչից 2 ժամ ձգվեց ու վերջում էնքան ներվայնացանք իրար վրա, որ ուժասպառ վեր կացա տուն գնալու էս տարվա տեսածս ամենահորդառատ անձրևի տակ, ու էնքան ներվային, որ թքած ունեի էդ անձրևի վրա։

Արդյունքում էդ տղու հետ շատ զգայուն, խոցելի պահեր էինք կիսել էդ օրը, բայց էդ իրիկունը անցկացրի էդ անհեթեթ, անիմաստ բանավեճի ներվայինության հետ։ Շատ հեշտ ստացվեց էդ անցումը։ Խնդալու։

[մարդ եղած վախտ]

Հաջորդ անգամ հանդիպման գնացի ուրիշ մի մարդու հետ։ Մի 2 ժամ քայլեցինք, խոսացինք, ու հայտնվեցինք այգում երեկոյան 9ի շուրջ, երբ երկինքը սիրուն էր ու թեթև անձրև էր գալիս։ էդ սիրուն վիճակում մեզ բռնեցի էն կետի վրա, որ արդեն մի 10-15 րոպե ա Իսրայելի ու Պաղեստինի թեմայով ենք խոսում ու հակառակ կարծիքների ենք ու էդ ընթացքում ադրենալինս գնալով աճում ա։
Ասեցի ֆանտաստիկ միտք ունեմ ֊ արի էս թեման թողնենք։ Թողեցինք։ Երկինքը սիրուն էր, ադրենալինս իջավ։ Իրիկունը փրկվեց։

[մարդ եղած վախտ]

Մի շաբաթ գնացի ալպերում հեծանիվ քշելու։ Անկապ մի պահի երեխեքից մեկի մոտ ասեցի ի՞նչ անեմ կյանքիս հետ ֊ ասեց երևի հեծանիվ քշելուց էդ հարցի պահասխանը կգա։ Առաջին օրերին սկսեցի մտածել, որ ես էլ սուիցիդ կանեմ։
Հոգեբանիս ասեցի, որ մտածում եմ սուիցիդ կանեմ վերջը։ Հոգեբանս սկսեց մահ բառը օգտագործել ու տարօրինակ սկսեց հնչել էդ բառը։
Հեծանիվ քշելուց մտածեցի, որ ուզում եմ հոգեբանիս պատրաստել, բայց հետո հասկացա, որ ուզում եմ հոգեբանս հետս լինի երբ ես մոտենում եմ էդ մտքին։ Ապուշ միտք էր։ Տենց չի լինում։ Ախպորս սկսեցի կարեկցել։ Ինքը մենակ էր ու ես իրա հետ չէի էդ ժամանակ։ Ու սկսեցի մտածել, որ իրան ավելի լավ կլիներ եթե հետը լինեի, եթե էդքան մենակ չլիներ։ Ասեցի, որ լավ ա իրան երբ էլ չկա, որտև շատ էր տանջվում։ Հոգեբանս հարցրեց բա քե՞զ ֊ ես էլ, ասեցի, ինձ էլ ա ավելի լավ որ ինքը չի տանջվում։ Իմաստ չկար էդ խոսակցությունը շարունակել։
Ասեց, որ սիրուն էի պատմում ալպերից ու արժի հիշեմ, որ տենց էլ ա լինում իմ կյանքում։ Եսիմ։ Տենց չես ապրում։
Ու ասեցի, որ հիմա չեմ որոշել որ էսա էսօր սուիցիդ եմ անելու, բայց գիտեմ, որ էդ լինելու ա։ Էդ ուղղակի իմանում ես։ Ոնց ախպերս գիտեր, ոնց ես գիտեի իրա համար։
Ինչ֊որ ձև կա մտածելու, ինչ֊որ մտքեր կան, որ հոսում են մի անգամ, ու էդ պահից գիտես, որ ժամանակի հարց ա։ Այ տենց գիտեմ, որ ժամանակի հարց ա։ Ապրելու անունակության, հոգեկան հաշմանդամության մի հատ սահման կա, որը մի անգամ ա պետք հատել ու սկսում ես գլորվել ներքև ֊ ինչ֊որ պահերի նեղ անցուղիներում լռվելով, ցեխերի մեջ դանդաղելով, խոտերի մեջ մոլորվելով, բայց արագ կամ դանդաղ ֊ վերջը հասնում ես ներքևի կետին։ Ամենաներքևի կետին։ Ու դրա հետ բան չի լինում անել։ Ու հետհայացքը էդ ճանապարհին ցույց ա տալիս, որ գլորվելդ արդյունք ա մենակ, որ էսինչ֊էսինչ պահերից երբ ոտերդ կտրվեցին, երբ ձեռքերդ կտրվեցին, երբ դառար էդ կլոր֊անմկան զանգվածը ֊ էդ ժամանակվանից արդեն ներքև գնալը որոշում չի, այլ իրերի բնական ընթացք։
Ուզում եմ մեղադրեմ, ուզում եմ կռվեմ պահի տակ, բայց ջոկում եմ, որ անիմաստ էներգիայի ծախս ա։ Կա իրականություն, որը կամ ընդունում ես հիմա, կամ իրա հետ կռվելուց հետո։ Արդեն շատ մեծ եմ կռվելու համար։
Ալպերում էդ օրերին նոր մարդկանց հանդիպեցի ու էդքան ազատ չէի շփվել վաղուց։ Էդքան արխային ֆլիրտ չէի արել, իսկ էդ պահին հանգիստ էր ստացվում, որտև էլ չէի տեսնելու իրանց ու որտև գիտեի, որ սուիցիդ եմ անելու։ Հետաքրքիր էր, որ տենց հաշտություններից հետո թեթևություն ա գալիս։ Էդ թեթևության հետ ավելի սիրուն ես դառնում։ Նույն մարմինն ունեի, նույն ճարպերը մեկումեջ, ու ընդգծող մայկեքից էի հագած, բայց նաև մարնիս նկատմամբ ինքնագիտակցությունս չկար։ Ավելի հանգիստ էի շարժվում, ավելի գրավիչ էի։ Վաղուց տենց ա, ինչքան թքած ունեմ, էնքան հեշտ ա ստացվում։ Եթե կարենայի տենց ապրել, կթվար դաժե նորմալ եմ։
Սկսեցի նայել, թե ԴՆԹս ինչ ա ասում հեչ։ Բոլոր >16հազար ասոցիացիաների վրայով անցա ու լիքը հասկանալի ու անհասկանալի բաներ իմացա։ Օրինակ՝ իմացա, որ տղամարդկանց հատուկ ճաղատություն հավանաբար չեմ ունենա, ոչ էլ շագանակագեղձի կամ ամորձիների քաղցկեղ ։) ։ Արգանդի վզիկի քաղցկեղը, պարզվեց ահագին ռիսկային ա, փոխարենը պապիլոմայի դեմ պատվաստվել եմ վաղուց ֊ էդ չկպավ։ Դրանից զատ ինչի հակվածություն ասես որ չունեի ֊ ասենք հաստ ու ուղիղ աղիքի, թոքի, ստամոքսի, ենթաստամոքսային գեղձի, վահանաձև գեղձի, ու կարճ ասած քիչ բացառություններով ինչ օրգան ունեմ, դրա քաղցկեղի ռիսկն էլ ունեմ։ Դա նորություն չի, ոչ էլ հուզեց առանձնապես։ Փոխարենը իմացա, որ սովորաբար օգտագործվող քիմիաթերապիայի դեղերը լիքը կողմնակի էֆեկտներ կունենան։
Քաղցկեղից զատ լիքը հետաքրքիր բաներ պարզվեց, ու նաև պարզվեց թե ինչ կարգի ամեն տիպի հետազոտություններ կան արած։
Օրինակ, feeling fed-up, feeling guilty, feeling hurt, feeling lonely, feeling miserable, feeling nervous, feeling worry, feeling tense - էս սաղ զգացողությունները մոտս ակտիվ են ու էդ սաղ կարելի էր կարդալ ԴՆԹ֊ից։ Փաստորեն էս սաղ ապուշ ձևը, որով ապրում եմ, որով մեր ընտանիքն էր ապրում, զուտ արտաքին պայմաններից չէ՞ր ֊ մեր ԴՆԹ֊ից է՞ր։ Եսիմ։ Երևի թե ոնց ենք արձագանքում աշխարհին ֊ էդ ԴՆԹ֊ում ա։ Սովետը ամբողջ ԱՊՀ տարածքում էր քանդվել։ Միլիոններով մարդիկ էին գործ կորցրել, մազից կախված, անհուսալի, անհույս վիճակում, ծեծ կերած, նեղված, ստորացված, բայց երևի էդ հարյուրավոր միլիոններից մի քանի հազարների մոտ ա տանը տենց կատաստրոֆիկ ինքնալիկվիդացնող մթնոլորտ եղել։ Անտեր ԴՆԹ֊ն։
ԴՆԹ֊ս ասեց էդքան խելոք չեմ ինչքան սպասում էի։ Խելոք եմ, օկ, բայց էդքաաաան չէ։ Նաև ասեց, որ էդքան էլ հմայիչ չեմ, ոչ տղամարդկանց, ոչ կանանց գնահատմամբ։ Պարզվեց արևից փռշտալն էլ պատահական չի, ոչ էլ խոտից ալերգիան։ Ու ահավոր շատ ուրիշ ասոցիացիաներից զատ մի լավ բանից կառչեցի։ Ասեց հիպոկամպիս ծավալը ու հիպոկամպի պոչի ծավալը ահագին մեծ ա։ Հետո կարդացի, որ դրանց ծավալը ասոցացված ա PTSD-ից ապաքինման հետ։ Եսիմ, հույս ունեցա, որ կարող ա և։

[մարդ եղած վախտ]

Տրիգերի մասին

Մեր խմբում մի տղա կա ֊ ստերեոտիպիկ մաթեմատիկոս - քչախոս, անվստահ, անփույթ հագնված, անհաստատ քայլվածքով, կոր մեջքով, ու աբսուրդագույն հոգեկանով։ Իրա հետ խմբում ամենաշատը կարծեմ ես եմ շփվում, բայց նաև երբեմն ահավոր տրիգեր ա անում։

Ծնվել ա Ֆիլիպիններում, մեծացել ա Իտալիայում, տատն ու պապը Ֆինլանդիայի՝ շվեդերեն խոսացող փոքրամասնությունից են, մասամբ Շոտլանդացի ա, Օքսֆորդն ա ավարտել, իրան համարում ա ֆինն, բայց ոչ ֆիններեն ա խոսում, ոչ էլ շվեդերենը։ Էս կարճ կապեցի, բայց ասածս էն ա, որ խառն ա։
Լիքը կուտակված ագրեսիա ունի ներսում, ու էդ նկարելով ա արտահայտում։ Մի իրիկուն երբ երկուսով էինք, պարզվեց, որ մարդկանց մասեր ա նկարում։ Հետո պարզվեց մի կոնկրետ մասի ֆետիշ ունի ֊ կանացի մասի, ու էդ նույն մասը անթիվ անհամար անգամներ նկարել ա։ Հետո խմբում տարբեր առիթներով իրա մտքերից, արած նկարներից վախացնող, ինչ֊որ արյունոտ, խտացված ագրեսիա ա զգացվում։ Մյուս կողմից բուսակեր ա, որտև մոլորակի մասին ա մտածում։ Տենց ինչ֊որ կոմպենսացիա ունի։
Իրա վրայից միշտ հոտ ա գալիս, որտև շորերը նորմալ չի լվանում կամ կարող ա նորմալ չի լողանում։ Պահի տակ գլուխ ա գովում, թե տանը ինչ կատաստրոֆիկ կեղտոտ ա, ու երբ ինքը ասում ա կեղտոտ, ես հասկանում եմ, որ էդ իմ պատկերացրած կեղտոտը չի, այլ բազմապատկած 10֊ով։
Հետո պարզ դառավ, որ մորից վախենում ա, հետո պարզ դառավ, որ համ էլ ատում ա, հետո պարզ դառավ, որը կեղտոտ մնալը մոր նկատմամբ իրա ապստամբությունն ա։

Արձակուրդից եկավ ու պարզվեց մազերը կտրել ա։ Կտրելը ո՞րն ա․․․ Հետևից 3մմ֊ով սկսել էր վերցնել, հետո ջոկել էր էդ շատ կարճ ա, սկսել էր 6֊ով վերցնել, ու ոչ մի պահի չէր հավասարացրել, էդ մազ կտրող սարքի տեղերը դեռ երևում էր։ Կտրելուց առաջ իրա մազերը երևի 2սմ էին, ու գլխին տեղ֊տեղ 2սմ֊անոց փնջեր էին մնացել։ Ու 2 լավ մեծ փունջ ամեն ականջի վրա հանգիստ նստած էր։

Բարև, բարլուս, ո՞նց ես, ի՞նչ կա, ու քանի ինքը պատմում էր, մազերը աչքովս ընկան ու չնայած առաջին հայացքից լացելու խնդալու էր, երկրորդ պահից ներսումս սկսեցի գոռալ։ Էդ կարգի անտարբերությունը իրա տեսքի նկատմամբ ինձ թվաց ինքն իրան ատելու մասին էր։ Ասենք մարդը իրա սոցիալական եսը ոտատակ ա տալիս տենց, ու գժվեցի էդ տեսնելուց։ Էդ ամբողջ օրը մտքումս գոռգոռացի, ինչ ասես չասեցի, ու տենց էլ չհաջողացրի հանգիստ մտածել, թե այ ո՞նց ա կարելի մարդուն ասել, որ մազերդ անհավասար ա։

Իրիկունը մի ընկերուհու հանդիպեցի, ու ինչ֊որ պահի սկսեցի պատմել մազերի մասին։ Քանի ես ինձ կորցրած դետալներն էի նկարագրում, ցույց էի տալիս ինչը ոնց էր, ինքը իրան կորցրած խնդում էր։ Հետո ասեցի, որ տխուր եմ, ու չգիտեմ ոնց խոսամ հետը, որտև գժվում եմ տեսնելուց, թե ինչ անտարբեր ա ինքն իրա նկատմամբ։ Ընկերուհիս հազիվ խնդալը թարգեց, ու ոտի վրա սկսեց բառեր շարել։ Ու սենց հանգիստ դեմքի արտահայտությամբ, փափուկ ձայնով, հոգատար։ Ասեցի, որ շատ լավ ա հնչում իրա ասածը, որտև հենց մտածում եմ էդ տղուն տեսնեմ, կամ հետը խոսամ․․․․ ու սկսեցի ձայնով, համարյա գոռալով ասել ինչ մտքիս գալիս էր։ Թողեց։ Իսկ այ ընկերուհուս ասածը հանգիստ էր, ոչ ինքն էր նեղվում ասելուց, ոչ էլ էդ տղեն կնեղվեր։ Տենց ինքը մի քանի տարբերակ էլ ձևակերպեց, ու սկսեցի մոտավորապես կրկնել թե այ ես ոնց կկարենայի էդ ասել, ձայնն ու միմիկան էլ ընդօրինակելով։ Հանգիստ էր, տենց կարայի։
Հաջորդ օրը գնացի էդ տղուց բան հարցնեի, հարցրեցի, սկսեցինք խոսալ, ու վերջում մազերի մասին ասեցի ոնց սովորել էի։ Ուրախացավ։ Ասեց, որ չի տեսել թե ոնց ա հետևից, բայց կարա ապարատը բերի գործի, դզեմ։ Ինչ հեշտ էր։