Ինչքա՞ն մենակ ա մարդը իրականում։ Էս հարց ա հենց, ոչ թե հուզաճկուն խոհ։ Իմ մենակությունը նորմալ ա՞, թե խեղման մաս ա։
Ծնողի գործը երեխուն մեծացնելուց նաև նրա մասին ա, որ պատրաստի՞ երեխուն, որ երեխեն աշխարհում մենակ ա իրա էմոցիաների ու ներքին կռիվների հետ։ Թե՞ երբ ծնողը իրա գործը լավ ա անում, երեխեն չի բախվում դրանց հետ։ Թե ծնողի գործն ա, որ երեխուն էդ կռիվների հետ առերեսման գործիքներ տա, որ երեխեն քիչ թե շատ պատրաստ լինի դրանք հաղթահարելուն։ Թե՞ մարդը այ էդքան մենակ ա, որ ոտաբոբիլ ընկնում ա աշխարհ ու պետք ա գնա ջոկի։ Էս սաղ իմաստ ունի՞ ծնող լինելուց դուրս կոնտեքստում, թե զուտ ուզում եմ էլի մի բոչկա մեղք բարդեմ խեղճ մորս գլխին։
Մեջբերել
Էջանիշներ