ձև տամ իբր գրելու եմ

[մարդ եղած վախտ]

Հաջորդ անգամ հանդիպման գնացի ուրիշ մի մարդու հետ։ Մի 2 ժամ քայլեցինք, խոսացինք, ու հայտնվեցինք այգում երեկոյան 9ի շուրջ, երբ երկինքը սիրուն էր ու թեթև անձրև էր գալիս։ էդ սիրուն վիճակում մեզ բռնեցի էն կետի վրա, որ արդեն մի 10-15 րոպե ա Իսրայելի ու Պաղեստինի թեմայով ենք խոսում ու հակառակ կարծիքների ենք ու էդ ընթացքում ադրենալինս գնալով աճում ա։
Ասեցի ֆանտաստիկ միտք ունեմ ֊ արի էս թեման թողնենք։ Թողեցինք։ Երկինքը սիրուն էր, ադրենալինս իջավ։ Իրիկունը փրկվեց։

[մարդ եղած վախտ]

Մի շաբաթ գնացի ալպերում հեծանիվ քշելու։ Անկապ մի պահի երեխեքից մեկի մոտ ասեցի ի՞նչ անեմ կյանքիս հետ ֊ ասեց երևի հեծանիվ քշելուց էդ հարցի պահասխանը կգա։ Առաջին օրերին սկսեցի մտածել, որ ես էլ սուիցիդ կանեմ։
Հոգեբանիս ասեցի, որ մտածում եմ սուիցիդ կանեմ վերջը։ Հոգեբանս սկսեց մահ բառը օգտագործել ու տարօրինակ սկսեց հնչել էդ բառը։
Հեծանիվ քշելուց մտածեցի, որ ուզում եմ հոգեբանիս պատրաստել, բայց հետո հասկացա, որ ուզում եմ հոգեբանս հետս լինի երբ ես մոտենում եմ էդ մտքին։ Ապուշ միտք էր։ Տենց չի լինում։ Ախպորս սկսեցի կարեկցել։ Ինքը մենակ էր ու ես իրա հետ չէի էդ ժամանակ։ Ու սկսեցի մտածել, որ իրան ավելի լավ կլիներ եթե հետը լինեի, եթե էդքան մենակ չլիներ։ Ասեցի, որ լավ ա իրան երբ էլ չկա, որտև շատ էր տանջվում։ Հոգեբանս հարցրեց բա քե՞զ ֊ ես էլ, ասեցի, ինձ էլ ա ավելի լավ որ ինքը չի տանջվում։ Իմաստ չկար էդ խոսակցությունը շարունակել։
Ասեց, որ սիրուն էի պատմում ալպերից ու արժի հիշեմ, որ տենց էլ ա լինում իմ կյանքում։ Եսիմ։ Տենց չես ապրում։
Ու ասեցի, որ հիմա չեմ որոշել որ էսա էսօր սուիցիդ եմ անելու, բայց գիտեմ, որ էդ լինելու ա։ Էդ ուղղակի իմանում ես։ Ոնց ախպերս գիտեր, ոնց ես գիտեի իրա համար։
Ինչ֊որ ձև կա մտածելու, ինչ֊որ մտքեր կան, որ հոսում են մի անգամ, ու էդ պահից գիտես, որ ժամանակի հարց ա։ Այ տենց գիտեմ, որ ժամանակի հարց ա։ Ապրելու անունակության, հոգեկան հաշմանդամության մի հատ սահման կա, որը մի անգամ ա պետք հատել ու սկսում ես գլորվել ներքև ֊ ինչ֊որ պահերի նեղ անցուղիներում լռվելով, ցեխերի մեջ դանդաղելով, խոտերի մեջ մոլորվելով, բայց արագ կամ դանդաղ ֊ վերջը հասնում ես ներքևի կետին։ Ամենաներքևի կետին։ Ու դրա հետ բան չի լինում անել։ Ու հետհայացքը էդ ճանապարհին ցույց ա տալիս, որ գլորվելդ արդյունք ա մենակ, որ էսինչ֊էսինչ պահերից երբ ոտերդ կտրվեցին, երբ ձեռքերդ կտրվեցին, երբ դառար էդ կլոր֊անմկան զանգվածը ֊ էդ ժամանակվանից արդեն ներքև գնալը որոշում չի, այլ իրերի բնական ընթացք։
Ուզում եմ մեղադրեմ, ուզում եմ կռվեմ պահի տակ, բայց ջոկում եմ, որ անիմաստ էներգիայի ծախս ա։ Կա իրականություն, որը կամ ընդունում ես հիմա, կամ իրա հետ կռվելուց հետո։ Արդեն շատ մեծ եմ կռվելու համար։
Ալպերում էդ օրերին նոր մարդկանց հանդիպեցի ու էդքան ազատ չէի շփվել վաղուց։ Էդքան արխային ֆլիրտ չէի արել, իսկ էդ պահին հանգիստ էր ստացվում, որտև էլ չէի տեսնելու իրանց ու որտև գիտեի, որ սուիցիդ եմ անելու։ Հետաքրքիր էր, որ տենց հաշտություններից հետո թեթևություն ա գալիս։ Էդ թեթևության հետ ավելի սիրուն ես դառնում։ Նույն մարմինն ունեի, նույն ճարպերը մեկումեջ, ու ընդգծող մայկեքից էի հագած, բայց նաև մարնիս նկատմամբ ինքնագիտակցությունս չկար։ Ավելի հանգիստ էի շարժվում, ավելի գրավիչ էի։ Վաղուց տենց ա, ինչքան թքած ունեմ, էնքան հեշտ ա ստացվում։ Եթե կարենայի տենց ապրել, կթվար դաժե նորմալ եմ։
Սկսեցի նայել, թե ԴՆԹս ինչ ա ասում հեչ։ Բոլոր >16հազար ասոցիացիաների վրայով անցա ու լիքը հասկանալի ու անհասկանալի բաներ իմացա։ Օրինակ՝ իմացա, որ տղամարդկանց հատուկ ճաղատություն հավանաբար չեմ ունենա, ոչ էլ շագանակագեղձի կամ ամորձիների քաղցկեղ ։) ։ Արգանդի վզիկի քաղցկեղը, պարզվեց ահագին ռիսկային ա, փոխարենը պապիլոմայի դեմ պատվաստվել եմ վաղուց ֊ էդ չկպավ։ Դրանից զատ ինչի հակվածություն ասես որ չունեի ֊ ասենք հաստ ու ուղիղ աղիքի, թոքի, ստամոքսի, ենթաստամոքսային գեղձի, վահանաձև գեղձի, ու կարճ ասած քիչ բացառություններով ինչ օրգան ունեմ, դրա քաղցկեղի ռիսկն էլ ունեմ։ Դա նորություն չի, ոչ էլ հուզեց առանձնապես։ Փոխարենը իմացա, որ սովորաբար օգտագործվող քիմիաթերապիայի դեղերը լիքը կողմնակի էֆեկտներ կունենան։
Քաղցկեղից զատ լիքը հետաքրքիր բաներ պարզվեց, ու նաև պարզվեց թե ինչ կարգի ամեն տիպի հետազոտություններ կան արած։
Օրինակ, feeling fed-up, feeling guilty, feeling hurt, feeling lonely, feeling miserable, feeling nervous, feeling worry, feeling tense - էս սաղ զգացողությունները մոտս ակտիվ են ու էդ սաղ կարելի էր կարդալ ԴՆԹ֊ից։ Փաստորեն էս սաղ ապուշ ձևը, որով ապրում եմ, որով մեր ընտանիքն էր ապրում, զուտ արտաքին պայմաններից չէ՞ր ֊ մեր ԴՆԹ֊ից է՞ր։ Եսիմ։ Երևի թե ոնց ենք արձագանքում աշխարհին ֊ էդ ԴՆԹ֊ում ա։ Սովետը ամբողջ ԱՊՀ տարածքում էր քանդվել։ Միլիոններով մարդիկ էին գործ կորցրել, մազից կախված, անհուսալի, անհույս վիճակում, ծեծ կերած, նեղված, ստորացված, բայց երևի էդ հարյուրավոր միլիոններից մի քանի հազարների մոտ ա տանը տենց կատաստրոֆիկ ինքնալիկվիդացնող մթնոլորտ եղել։ Անտեր ԴՆԹ֊ն։
ԴՆԹ֊ս ասեց էդքան խելոք չեմ ինչքան սպասում էի։ Խելոք եմ, օկ, բայց էդքաաաան չէ։ Նաև ասեց, որ էդքան էլ հմայիչ չեմ, ոչ տղամարդկանց, ոչ կանանց գնահատմամբ։ Պարզվեց արևից փռշտալն էլ պատահական չի, ոչ էլ խոտից ալերգիան։ Ու ահավոր շատ ուրիշ ասոցիացիաներից զատ մի լավ բանից կառչեցի։ Ասեց հիպոկամպիս ծավալը ու հիպոկամպի պոչի ծավալը ահագին մեծ ա։ Հետո կարդացի, որ դրանց ծավալը ասոցացված ա PTSD-ից ապաքինման հետ։ Եսիմ, հույս ունեցա, որ կարող ա և։

[մարդ եղած վախտ]

Տրիգերի մասին

Մեր խմբում մի տղա կա ֊ ստերեոտիպիկ մաթեմատիկոս - քչախոս, անվստահ, անփույթ հագնված, անհաստատ քայլվածքով, կոր մեջքով, ու աբսուրդագույն հոգեկանով։ Իրա հետ խմբում ամենաշատը կարծեմ ես եմ շփվում, բայց նաև երբեմն ահավոր տրիգեր ա անում։

Ծնվել ա Ֆիլիպիններում, մեծացել ա Իտալիայում, տատն ու պապը Ֆինլանդիայի՝ շվեդերեն խոսացող փոքրամասնությունից են, մասամբ Շոտլանդացի ա, Օքսֆորդն ա ավարտել, իրան համարում ա ֆինն, բայց ոչ ֆիններեն ա խոսում, ոչ էլ շվեդերենը։ Էս կարճ կապեցի, բայց ասածս էն ա, որ խառն ա։
Լիքը կուտակված ագրեսիա ունի ներսում, ու էդ նկարելով ա արտահայտում։ Մի իրիկուն երբ երկուսով էինք, պարզվեց, որ մարդկանց մասեր ա նկարում։ Հետո պարզվեց մի կոնկրետ մասի ֆետիշ ունի ֊ կանացի մասի, ու էդ նույն մասը անթիվ անհամար անգամներ նկարել ա։ Հետո խմբում տարբեր առիթներով իրա մտքերից, արած նկարներից վախացնող, ինչ֊որ արյունոտ, խտացված ագրեսիա ա զգացվում։ Մյուս կողմից բուսակեր ա, որտև մոլորակի մասին ա մտածում։ Տենց ինչ֊որ կոմպենսացիա ունի։
Իրա վրայից միշտ հոտ ա գալիս, որտև շորերը նորմալ չի լվանում կամ կարող ա նորմալ չի լողանում։ Պահի տակ գլուխ ա գովում, թե տանը ինչ կատաստրոֆիկ կեղտոտ ա, ու երբ ինքը ասում ա կեղտոտ, ես հասկանում եմ, որ էդ իմ պատկերացրած կեղտոտը չի, այլ բազմապատկած 10֊ով։
Հետո պարզ դառավ, որ մորից վախենում ա, հետո պարզ դառավ, որ համ էլ ատում ա, հետո պարզ դառավ, որը կեղտոտ մնալը մոր նկատմամբ իրա ապստամբությունն ա։

Արձակուրդից եկավ ու պարզվեց մազերը կտրել ա։ Կտրելը ո՞րն ա․․․ Հետևից 3մմ֊ով սկսել էր վերցնել, հետո ջոկել էր էդ շատ կարճ ա, սկսել էր 6֊ով վերցնել, ու ոչ մի պահի չէր հավասարացրել, էդ մազ կտրող սարքի տեղերը դեռ երևում էր։ Կտրելուց առաջ իրա մազերը երևի 2սմ էին, ու գլխին տեղ֊տեղ 2սմ֊անոց փնջեր էին մնացել։ Ու 2 լավ մեծ փունջ ամեն ականջի վրա հանգիստ նստած էր։

Բարև, բարլուս, ո՞նց ես, ի՞նչ կա, ու քանի ինքը պատմում էր, մազերը աչքովս ընկան ու չնայած առաջին հայացքից լացելու խնդալու էր, երկրորդ պահից ներսումս սկսեցի գոռալ։ Էդ կարգի անտարբերությունը իրա տեսքի նկատմամբ ինձ թվաց ինքն իրան ատելու մասին էր։ Ասենք մարդը իրա սոցիալական եսը ոտատակ ա տալիս տենց, ու գժվեցի էդ տեսնելուց։ Էդ ամբողջ օրը մտքումս գոռգոռացի, ինչ ասես չասեցի, ու տենց էլ չհաջողացրի հանգիստ մտածել, թե այ ո՞նց ա կարելի մարդուն ասել, որ մազերդ անհավասար ա։

Իրիկունը մի ընկերուհու հանդիպեցի, ու ինչ֊որ պահի սկսեցի պատմել մազերի մասին։ Քանի ես ինձ կորցրած դետալներն էի նկարագրում, ցույց էի տալիս ինչը ոնց էր, ինքը իրան կորցրած խնդում էր։ Հետո ասեցի, որ տխուր եմ, ու չգիտեմ ոնց խոսամ հետը, որտև գժվում եմ տեսնելուց, թե ինչ անտարբեր ա ինքն իրա նկատմամբ։ Ընկերուհիս հազիվ խնդալը թարգեց, ու ոտի վրա սկսեց բառեր շարել։ Ու սենց հանգիստ դեմքի արտահայտությամբ, փափուկ ձայնով, հոգատար։ Ասեցի, որ շատ լավ ա հնչում իրա ասածը, որտև հենց մտածում եմ էդ տղուն տեսնեմ, կամ հետը խոսամ․․․․ ու սկսեցի ձայնով, համարյա գոռալով ասել ինչ մտքիս գալիս էր։ Թողեց։ Իսկ այ ընկերուհուս ասածը հանգիստ էր, ոչ ինքն էր նեղվում ասելուց, ոչ էլ էդ տղեն կնեղվեր։ Տենց ինքը մի քանի տարբերակ էլ ձևակերպեց, ու սկսեցի մոտավորապես կրկնել թե այ ես ոնց կկարենայի էդ ասել, ձայնն ու միմիկան էլ ընդօրինակելով։ Հանգիստ էր, տենց կարայի։
Հաջորդ օրը գնացի էդ տղուց բան հարցնեի, հարցրեցի, սկսեցինք խոսալ, ու վերջում մազերի մասին ասեցի ոնց սովորել էի։ Ուրախացավ։ Ասեց, որ չի տեսել թե ոնց ա հետևից, բայց կարա ապարատը բերի գործի, դզեմ։ Ինչ հեշտ էր։

[մարդ եղած վախտ]

Հ.Գ. վերևի գրառմանը ֊ չեմ մտածում, թե բուսակերությունը միշտ կոմպենսացիայի մասին ա

[մարդ եղած վախտ]

Ինձ գրելը հեշտ ա, երբ էմոցիոնալ լարվածություն եմ ունենում։ Էդ լարվածությունը խցկում եմ բառերի մեջ, կապկպում եմ իրար, մի տեղ շպրտում եմ ու մի քիչ թողնում ա, բայց նաև մեղքի զգացում ունեմ, որ լուծումները չեմ գրում։ Լուծումները հանգիստ գլխում են գալիս, իսկ էդ ժամանակ գրելու հրատապություն չեմ զգում։ Նաև, լուծումները լղոզված եզրերով են, իրանց երկար ծամծմում եմ, կասկածելով եմ բառեր ընտրում ու տենց կախված են մնում սովորաբար։ Հիմա գրում եմ լղոզված լուծումների դիրքից ու հանգիստ գլխով, երբ լավ եմ։

Ասման բաժանվելու ընթացքի մեջ էր իրա 6 տարվա ընկերոջից։ Էդ օրը խմած էր ահագին ու եթե սովորաբար սոցիալական նորմերին ա հետևում, էմոցիաներին չի տրվում, ապա էդ օրը գոռալով ասում էր, որ թքած ունի որ արդեն կես ժամ ա դուրսն ենք ու լարումից սարսռալով պատմում էր, որ բաժանվում են։ Իրա 6 տարվա ընկերոջը - ոչ միայն սիրածին, կորցնում ա։ Ասման էլ քայքայված ընտանիքից ա, իրանց տանն էլ ռումբ կա, որ կարա պայթի ամեն պահի, ու իրա հարաբերությունից բռնվում էր մի քիչ։ Հիմա երբ հարաբերությունը մատների արանքով դուրս ա հոսում, Ասման հավասարակշռությունը կորցնում ա։ Էդ նման ա նրան, որ բաց ծովում ինչ-որ փայտի կտոր գրկած լռված լինես, մեկ էլ գան էդ փայտը քեզնից խլեն։ Չգիտես ով, չգիտես ինչի, բայց խլում են։ Երբ տեղից էլ ոտներիդ տակ հող չէր, ու սենց թե նենց բաց ծովում ապահով չէիր, երբ ձեռդ տենց մի փայտ ա ընկնում, սկսում ես մտածել, որ էդ քեզ փրկելու ա, ու կառչում ես։ Էդ կորցնելուց քեզ թվում ա էդ քո միակ շանսն էր, ու վախը սկսում ա քեզ կլանել։ Երևի մեռնելու վախն ա։ Էդ վախը էնքան բացարձակ ա, որ քեզ թվում ա ավելի վատ չի կարա լինի։

Երբ ինքը պատմում էր էս, ես գիտակցեցի, որ դրա միջով անցել եմ։ Ոչ միայն անցել եմ - ծանոթ ա, այլ անցել եմ - հետևում ա։ Թեթևացած շունչ քաշեցի ու ուրախացա, որ անցել եմ, լավ եմ։ Ու նաև, ինքը էդքան մենակ չէր էդ պահին, իրա հետ էի, լսում էի իրան, ուրախ էի իրա համար, որ հետն էի։ Իրար զգում ենք։

Ասմային ասեցի, որ չգիտեմ ինչ ասեմ, բայց իրան հասկանում եմ, որտև ինչ-որ ուրիշ դետալներով, բայց ընդհանուր առմամբ անցել եմ/անցնում եմ դրա միջով ու հիմա կամ, լավ եմ։ Ու քանի որ չգիտեմ ինչ ասեմ, ոնց ասեմ, կարամ իմ փորձից պատմեմ։

Հիմա իմ փորձից եմ պատմում թարմ գլխով։

Իմ փորձի վերջին ցիկլը էն էր, որ իմ ամենաթանկ հարաբերությունները կորցրի միաժամանակ։ Էդ հարաբերությունները ինձ լցնում էին, ու էդ փորձը պատկերացնելը զուտ հարաբերությունների կորուստը չի, այլ կորուստը էն ամեն ինչի ինչ քեզ լցնում ա։ Ցանկացած մարդու համար կարելի ա առանձնացնել ներսի պահող սյուները, ու եթե դրանք հաջորդաբար սկսեն քանդվել, կգա մի պահ, որ մարդը հավասարակշռությունը կկորցնի։ Ցանկացածի համար կա էդ մինիմալ քանակը, որից հետո սկսում ես փլվել։ Ինձ պահող սյուները փոքրաթիվ են, բայց էդ ուրիշ հարց ա։ Ինձ թվում ա էդ կետից հետո մարդկանց ռեակցիաները ամեն դեպքում ունիվերսալ են։

Գիտեմ, որ Ասմայի վախերն էլ սրա մասին են։ Պարզ ա, մարդիկ տարբեր են կորուստը ապրում, բայց էս կորուստը առանցքային լինելիությանը կպնում ա։

Ասում եմ, որ վատ ա լինում։ Իսկապես, շատ վատ ա լինում։ Բայց տենց լինում ա, որ անցնում ա։ Ես կամ ու լավ եմ։ Ու ոչ թե ձևական, Ասմային դուխ տալու համար, այլ իսկապես լավ։ Հաճելի ա ասելը "կամ ու լավ եմ"։ Կրկնում եմ մտքում մի քանի անգամ։

Էդ ներսի դատարկությունից մեռնում ես։ Մթնոլորտի քաշը սկսում ես զգալ, սկսում ա ճզմել քեզ բոլոր կողմերից։ Ուղեղդ ցավում ա գոյությունից։ Չես կարում լինես, չգիտես ոնց լինես։ Ոչ մի կոնկրետ բան, բայց ինչ-որ բան, ամեն ինչ, հիշացնում ա, որ իզուր ես։ Ու մի ժամ չի, մի օր չի, այլ երկար օրերով, շաբաթներով, ամիսներով ցավում ես լինելուց ու չես կարում փոխես/ փոխվես։

Հիմա կամ ու լավ եմ։ Ու էդ իմ մասին չի։ Իմ շնորհքը չի։ Իմ իմացածից չի։ Ու դրա համար պատասխանատվություն չեմ վերցնում։ Ուղղակի տենց լինում ա, որ ինչ-որ պահի սկսում ես ուրիշ բաներ զգալ։ Առանց դրա համար ջանք թափելու, առանց որոշելու, ուղղակի գլխումդ ինչ-որ բաներ են սինթեզվում, փոխանցվում, փոխազդում ու ինչ-որ բան սիրուն ա աչքիդ։ Ինչ-որ բան ինչ-որ պահի հաճելի ա լինում անկախ քեզնից։ Երբ ուղղակի ֆիզիկապես չես մեռնում ինչ-որ ժամանակ, տենց ստացվում ա։

Չգիտեմ օգնում եմ, թե հակառակը։

Մի գիշեր ծանոթներիցս մեկի տանը մնացի, ու երազում տեսա իբր մեջքի վրա ընկնում եմ բարձր ժայռից։ Ու երբ խփվեցի գետնին ամբողջ մարմնիցս արցունքներ թռան։ Լիքը արցունքներ։ Ոնց որ երբ թաց սպունգը գցես շատ բարձրից։
Առավոտը երբ սպասում էի զարթնեին, մարմնի կեսով դիվանին փռված նայում էի պատին Աֆրիկայից ինչ-որ նկարի, որտեղ մարդը կենդանիների հոտ էր քշում։ Երգ էի լսում ու Coldplay-ից magic-ը միացավ։ Սկսեցի ժպտալ սիրունությունից, առավոտից։ Հետո երբ հասավ and if you were to ask me after all that we've been through still believe in magic? լարվեցին մկաններս ու yes, I do-ից արցունքներ սկսեցին գնալ։ Կուզեի բառեր գտնել էդ պահի համար

[մարդ եղած վախտ]

Երբ ես մարդկանց ասում եմ ֊ ինչ սիրուն ես ֊ ինձ հաճախ ասում են մերսի ու ժպտում են։ Երբ ինձ մարդիկ ասում են ֊ ինչ սիրուն ես ֊ ես մտածում եմ հո քո՞ռ չես, սկսում եմ էդ մարդկանց դատողության վրա կասկածել։ Ու երբ դադարը երկարում ա, ասում եմ ֊ հա՞, դե լավ։ Բայց կարելի ա նաև էդ վերցնել, ժպտալ, ասել մերսի։

[մարդ եղած վախտ]

Կապվածության տեսությունից

Մարտի լոքդաունից քյարը մնաց էն, որ կապվածության տեսության մեջ խորացա։ Ինձ ու սիրածիս (ըհըմ․․․ նախկին) բրինձ մաքրող տատուս մանրակրկտությամբ զննեցի մեր հարաբերության ֆոնին ու ահագին անհասկանալի ու անտանելի բաներ հասկանալի ու տանելի դառան։

Էդ տեսությունը պատմականորեն սկսել ա նկարագրել, թե երեխեքը ինչ տիպի հարաբերություններ են ձևավորում ծնողների կամ խնամակալների հետ, սովորաբար մոր հետ։ Էս կապվածությունը երեխեքը հետո տանում են հասուն կյանք ու էդ կաղապարները (պատտերնները) փոխանցվում են հասուն կյանքում իրանց ամենամոտ կապվածություններին ֊ դասական դեպքում սիրային զուգընկերոջ հետ հարաբերություններին։ Տենց նկարագրում ա, թե ոնց են մարդիկ ուրիշ մարդու հետ հարաբերությունները ընկալում, իրանք իրանց ոնց են ընկալում էդ հարաբերության մեջ, ինչ կարիքներ են ունենում, ոնց են իրանց կարիքները արտահայտում, ոնց են արձագանքում ուրիշների կարիքներին, ինչ ինսիքյուրիթիներ են ունենում, սեքսին ոնց են վերաբերվում ու հարաբերության ու կյանքի այլ ասպեկտներում ոնց են իրանց դրսևորում։

Ըստ էդ տեսության մարդիկ 4 տիպի են։ Կա 1 ապահով (secure) տիպ, որը տենց էլ կոչվում ա, ու 3 անապահով տիպ ֊ anxious preoccupied, dismissive avoidant ու fearful avoidant.

֊ Ապահով կապվածությամբ մարդը, ամենաադեկվատն ա հարաբերություններում, բավարար առողջ մանկություն ա ունեցել։ Իրա կարիքները լսում ա, արտահայտում ա, զուգընկերոջ կարիքները լսում ա, արձագանքում ա, իրա սահմանները գիտի, ու պահում ա։
֊ Anxious preccupied (անհանգիստ տարվա՞ծ) մարդը լքված լինելու վախ ունի։ Էս տիպի մարդիկ մանկության ընթացքում ծնողից բավարար ուշադրություն են ստացել և այլն, բայց ասենք երկար ժամանակով բաժանվել են ծնողից ինչ֊որ պատճառներով։ Հասուն տարիքում էլ էդ լքված լինելու վախը արտահայտվում ա, օրինակ` զուգընկերոջ հետ չափից շատ կոնտակտ ուզելով կամ չափից շատ փորձել գոհացնելով (people-pleasing)։ Էս դասական կպչուն մարդիկ են։
֊ Վանող խուսափող (dismissive avoidant) մարդը մեծացել ա միջավայրում, որտեղ էմոցիոնալ անտեսված ա եղել։ Իրա կարիքները չեն լսվել, արձագանք չի ստացել, ու էդ ներքնայնացվել ա։ Էս տիպի մարդիկ սկսել են իրանք էլ իրանց էմոցիաները անտեսել ու տենց են արձագանքում նաև այլ մարդկանց էմոցիաներին։ Առհասարակ էմոցիոնալ մտերմությունից խուսափում են, չափից դուրս ինքնաբավ են ու նույնն են սպասում նաև ուրիշներից։
֊ Վախվորած խուսափող (fearful avoidant) մարդիկ ինչ֊որ տիպի տրավմա տարած մարդիկ են մանկության ընթացքում, ու հարաբերության մեջ համ կպչուն են, համ վանող։ Էս մարդիկ վստահելու խնդիր ունեն, բայց նաև մտերմության կարիք։ Հարաբերության մեջ իրանք մոտ են ձգտում, հետո վախենում են թե իրանց կցավացնեն ու հեռու են գնում, հետո մոտիկ ու տենց։ Մարդկանց էմոցիաների նկատմամբ շատ զգայուն են, ու անընդհատ տարված են այլ մարդկանց կարդալով, որ հասկանան թե իրանց երբ են “գցելու”։

Մի 2 բառով սենց, ու պարզվեց, որ իմ ու սիրածիս (հա, նախկին) դինամիկան լրիվ գրքային դինամիկա ա վանող ու վախվորած խուսափողների մեջ։ Ինձ էլ, սիրածիս էլ ավելի շատ սկսեցի սիրել ու ներել գուցե մեր ջղաձգումները։
Հարաբերությունից դուրս պարզվեց, որ լիքը խասյաթներ, որ ես վերագրում էի իմ էությանը, իրականում իմ կապվածության տիպից են, ու իրանք չէին լինի եթե նորմալ կյանք ունեցած լինեի։ Բոլոր ընկերներիս գլուխը տարա էս տեսությամբ ու իմ ու իրանց հարաբերությունները սանրելով, ու պարզվեց, որ լիքը մարդիկ տենց խազված են ամենախորքում։ ՈՒ հիմա, երբ պատերազմ չի, էս նուրբ սենտիմենտալությունները էական են դառնում հանկարծ։ Ու ոնց մեկ մեկ հայերեն պոռնո եմ ուզում, ուզեցի հայերեն կարդամ կապվածությունների մասին, ու պարզվեց միակ հանրամատչելի նյութը բլոգնյուզից ա։ Վիկիում ոչ մի բան չկար։ Փոխարենը հայերեն վիկիում Մերժվածը կա ու կարելի ա կարդալ Տապասյայի ու Իչչայի մասին 14 ծանոթագրություններով։ Երևի տատս ա գրել։ Էդ ի՞նչ ա նշանակում հայերեն գրող ու կարդացող ժողովրդի մասին։ Որ մենք քիչ ե՞նք։ Ու հե՞տ։ Ուզում եմ տենց մտածեմ։