Այսինքն, դու (եթե "դու"֊ով շփումը սրտովդ չի, ասա "դուք"֊ի անցնեմ) չես հավատում, որ մարդ կարա փոխվի, աշխատի էր վրա։ Չնայած սողալու ու թռչելու մասին ասացվածքը վկայում ա, որ շատերն են տենց մտածում։
Ես երևի միամիտ մեկն եմ. հավատում (ու ձգտում) եմ փոփոխությունների, առանց դրանց մի տեսակ տխուր ու անիմաստ ա դառնում կյանքը՝ առանց պրոգրես, առանց էվոլյուցիա ։
"Հարճ ծնվել ես հարճ էլ կմեռնես"֊ով մարդուն անհույս վիճակի ու լճացման եք դատապարտում։