Դավադրության տեսություն. հավատում եմ

[Վիշապ]

...
Կյանքի գոյությունն ա կարևոր: Մեր իմացած կյանքի կարևորագույն հատկությունը ինքն իրեն շարունակելն ա․ մինչև հիմա ինչ էվոլյուցիա եղել ա, էս հիմնարար սկզբունքի շնորհիվ ա եղել:

Սա շատ անհատական ու սուբյեկտիվ է։ Ես իմ գոյությունը շատ կարևոր չեմ համարում, համենայն դեպս եթե հարց դրվի գնալ Մարս կամ մեռնել, ես կընտրեմ երկրորդը։ Մարդկանց մեծ մասը մեծամոլ են ու գերագնահատում են իրենց գոյության կարևորությունը ու հակված են մտածելու, որ ողջ տիեզերքը մարդու համար է ու դա չափազանց հաստատ են պնդում։ Ես կասեմ, որ ես վստահ չեմ դրա մեջ, ինչպես նաև վստահ չեմ մարդուս գոյության հենց նույն մարդուս կողմից փաստարկված իմաստների մեջ, որովհետև ներկայիս մարդը էդքան վստահություն չի ներշնչում, երկրորդ ու երրորդ կարծիքներ են պետք ։Ճ

[Ծլնգ]

Չեն հակասում: Արեգակնային համակարգում հեռավորություններն ու արևից մինչև թեկուզ ամենամոտ աստղը հեռավորությունը երկու լրիվ տարբեր բաներ են: Ու դեռ հարց ա՝ էդ «ամենամոտ» աստղին հասնելը մեզ ընդհանրապես օգուտ կտա՞, թե՞ չէ, ավելի հեռու ա պետք նշան բռնել: Մարդն իր էս տեսքով չնչին շանս ունի որևէ ուրիշ աստղի հասնելու, ինչը չես ասի մեր հարևան մոլորակների մասին: Հիմնական սահմանափակող գործոնը միս ու արյուննից մարմնի փխրունությունն ա․ սրանց մեջ փակված՝ համարյա անհնար ա որևէ լուրջ տիեզերական էքսպանսիա սկսելը: Այ գրածդ երկրորդ տարբերակը շատ ավելի հավանական բան ա, ինչքան էլ ավելի ֆանտաստիկ հնչի:

Իսկ ամենահավանականն էն ա, որ մենք մեզ չենք ուղարկելու տիեզերք: Մենք ուղարկելու ենք սերմեր՝ հուսալով, որ դրանք մի տեղ կկպնեն ու կյանք կստեղծեն:

Դե դու ինքդ էիր ասում, որ քաշի (խտության) տեսանկյունից մտածողները դիրիժաբլ էին սարքում, այն ինչ ինքնաթիռը օդագնացության լուծումը եղավ։ Նույն կերպ էլ հեռավորությունների տեսանկյունից մտածելը կարող ա խաբող լինի ապագա տիեզերագնացության պահով։ Առաջին կառավարելի ինքնաթիռային թռիչքից մինչև կոնկորդը մի 60 տարի անցավ, նենց որ իմ համար հեչ զարմանալի չի լինի, որ մի 100 տարվա մեջ տարածությունները ճեղքող անցնող տեխնոլոգիաներ ունենանք, բայց մարսի տերրաֆորմինգը էլ ավելի երկարատև ու ջանջալ պրոցեդուրա ա։ Ու զուտ երկմոլորակային կենդանակերպ լինելու համար իմ համար թեկուզ հեռու բայց ավելի պիտանի մոլորակ գտնելը շատ ավելի հեռանկարային ա թվում քան մոտակա անհյուրընկալ մոլորակը մեզնով անելը (թե էդքան կարում ենք անենք, երկրագունդը իր կուսական վիճակի բերելը ավելի հեշտ պիտի լինի)։ Ինչը իհարկե չի նշանակում, թե չպիտի Մարս թռնելու ուղղությամբ մտածենք, որովհետև տնտեսապես խելամիտ տիեզերագնացությունը ավելի կայուն զարգացման ձև ա քան սպուտնիկի վրա պուպուլիկ թափահարելը։

[Վիշապ]

Ես ձևը ասեմ, որ շատ չտանջվեք, ու Իլոն Մասկ ճիշտ ճամփի վրա է։ Ուրեմն անհրաժեշտ է մարդուս ուղեղի բջիջների ու կիսահաղորդչային տարրերի միջև ինտերֆեյս ապահովել այնպես, որ մարդուս գիտակցությունը ամբողջությամբ բեռնվի մագնիսական հիշողությունների վրա, որոնք կայուն են ամեն տեսակի դաժան պայմանների նկատմամբ, ու այդ գիտակցությանը անհրաժեշտ է կեսնաբանական մարմնի փոխարեն կապակցել SOC (System-on-a-Chip)-ի հետ։ Վերջինս էլ բնականաբար կլինի ցածր հզորությամբ, չափազանց թույլ էներգիայով աշխատող ու տարբեր հզորության ռեժիմներ ապահովող համակարգ, որ ասենք երբ էներգիայի աղբյուր չեղավ, ավտոմատ քնի ռեժիմ ընկնի մինչև նոր էներգիայի աղբյուրի մոտենալը, ասենք հերթական աստղին։ Ըհը։ Ու այս չիպը, իր աստղային մարտկոցներով հավե՜րժ թափառում է տիեզերքում մինչև բոլոր մասնիկների տարալուծվելը։ ՈՒ սա շատ ավելի հեշտ իրագործելի է, քան թե կենսաբանական օրգանիզմի հարցերը լուծելը, քյաբաբ, սեքս, քաքել․․․ հազար ու մի խնդիրներ կան։

[Տրիբուն]

Չեն հակասում: Արեգակնային համակարգում հեռավորություններն ու արևից մինչև թեկուզ ամենամոտ աստղը հեռավորությունը երկու լրիվ տարբեր բաներ են: Ու դեռ հարց ա՝ էդ «ամենամոտ» աստղին հասնելը մեզ ընդհանրապես օգուտ կտա՞, թե՞ չէ, ավելի հեռու ա պետք նշան բռնել: Մարդն իր էս տեսքով չնչին շանս ունի որևէ ուրիշ աստղի հասնելու, ինչը չես ասի մեր հարևան մոլորակների մասին: Հիմնական սահմանափակող գործոնը միս ու արյուննից մարմնի փխրունությունն ա․ սրանց մեջ փակված՝ համարյա անհնար ա որևէ լուրջ տիեզերական էքսպանսիա սկսելը: Այ գրածդ երկրորդ տարբերակը շատ ավելի հավանական բան ա, ինչքան էլ ավելի ֆանտաստիկ հնչի:

Իսկ ամենահավանականն էն ա, որ մենք մեզ չենք ուղարկելու տիեզերք: Մենք ուղարկելու ենք սերմեր՝ հուսալով, որ դրանք մի տեղ կկպնեն ու կյանք կստեղծեն:

Դրա համար էս վերջին տարիներին կարդացածս ֆանտաստիկ գրքերից ամենաշատը դուրս The Expanse-ն ա եղել, հատկապես առաջին երեք գրքերը։ Սաղ գործունեությունը ծավալվում ա Արեգակնային համակարգում, ու էտ գրքի ֆանտաստիկան, սկսած շարժիչի ֆիզիկայից, վերջացրած մոլորակից մոլորակ գնալու ժամանակով ու մարդկանց վրա թույլ գրավիտացիայի ազդեցությամբ, շատ գիտական ա։

[Տրիբուն]

Ես ձևը ասեմ, որ շատ չտանջվեք, ու Իլոն Մասկ ճիշտ ճամփի վրա է։ Ուրեմն անհրաժեշտ է մարդուս ուղեղի բջիջների ու կիսահաղորդչային տարրերի միջև ինտերֆեյս ապահովել այնպես, որ մարդուս գիտակցությունը ամբողջությամբ բեռնվի մագնիսական հիշողությունների վրա, որոնք կայուն են ամեն տեսակի դաժան պայմանների նկատմամբ, ու այդ գիտակցությանը անհրաժեշտ է կեսնաբանական մարմնի փոխարեն կապակցել SOC (System-on-a-Chip)-ի հետ։ Վերջինս էլ բնականաբար կլինի ցածր հզորությամբ, չափազանց թույլ էներգիայով աշխատող ու տարբեր հզորության ռեժիմներ ապահովող համակարգ, որ ասենք երբ էներգիայի աղբյուր չեղավ, ավտոմատ քնի ռեժիմ ընկնի մինչև նոր էներգիայի աղբյուրի մոտենալը, ասենք հերթական աստղին։ Ըհը։ Ու այս չիպը, իր աստղային մարտկոցներով հավե՜րժ թափառում է տիեզերքում մինչև բոլոր մասնիկների տարալուծվելը։ ՈՒ սա շատ ավելի հեշտ իրագործելի է, քան թե կենսաբանական օրգանիզմի հարցերը լուծելը, քյաբաբ, սեքս, քաքել․․․ հազար ու մի խնդիրներ կան։

Վերադարձանք թեմային։ Փաստորեն էս կոռոնայի վակցինաոյվ չիպավորելու հեղինակը Մասկն ա, Բիլ Գեյսթը չի, ու մարդու գիտակցությունն էլ մագնիսական կրիչների վրա 5G-ով են փողանցելու։ Ու ուզում են սաղիս տեղափոխեն ուրիշ մոլորակներ, որ մեր տները էժանով առնեն։ Այ դու ձկան աչք !!!

[Վիշապ]

Վերադարձանք թեմային։ Փաստորեն էս կոռոնայի վակցինաոյվ չիպավորելու հեղինակը Մասկն ա, Բիլ Գեյսթը չի, ու մարդու գիտակցությունն էլ մագնիսական կրիչների վրա 5G-ով են փողանցելու։ Ու ուզում են սաղիս տեղափոխեն ուրիշ մոլորակներ, որ մեր տները էժանով առնեն։ Այ դու ձկան աչք !!!

Նյետ, էդ չի։ Պրոբլեմն էն ա, որ Մասկն ու Գեյթսը անդառնալիորեն ծերանում են, ու երկուսի աչքերի շուջ բոլորն էլ կնճիռներ են հայնտվում։ Իսկ դրա դեմ պայքարի ամենաէֆեկտիվ միջոցը թարմ մեռած մարդու հետույքից ստացած կոլագենով կրեմն ա։ Իսկ ոնց են ստանում թարմ մեռած մա՞րդ, դե իհարկե վակցինացիայով։ Վակցինացիայից անմիջապես չորսուկես շաբաթ անց մարդիկ մեռնելու են, իսկ 5G-ն ապահովելու է մեռած մարմնի թարմությունը, մինչև Մասկն ու Գեյթսը անձամբ ընկնեն դաշտերով ու կոլագենը հավաքեն։

[Աղվան]

Ուզում եմ մի պատմություն պատմել արդեն հարյուրամյակ ու կես ձգվող տեսության մասին։ Համ էլ ողջույնները, նորեկ եմ։ Տեքստը մի քիչ երկար ա լինելու։

Ինչու՞ են մարդիկ կարծում, որ աշխարհում կա գաղտնի կառավարություն և որ դրա գլխին կանգնած են մասսոնները: Պատմություն ամենաերկարատև թրոլինգի մասին, որ երբևէ տեղի է ունեցել մարդկության պատմության ընթացքում: Ի դեպ, մինչև օրս Ren TV-ն ու կոնսպերոլոգները իրենց զառանցանքներն արդարացնում են ստորև ներկայացված պսևդոփաստարկներով: Փոխարենն ամեն ինչ ուղղակի ծիծաղելի է:

1854 թվական: Ֆրանսիայում ծնվում է Գաբրիել Անտուան Պաժեսը: 5 տարեկանում փոքրիկին տալիս են սովորելու ճիզվիտական դպրոցում, ինչպես ընդունված էր 19-րդ դարի Ֆրանսիայում: Դպրոցն ավարտելուց հետո մեր երիտասարդը դառնում է մոլի, նույնիսկ ոչ ադեկվատ աթեիստ: Ինչ էր մնում անել, ճիշտ է, վազել ու աշխատել հակակրոնական թերթում: Ի դեպ, հիշեցնեմ, որ խոսում ենք 19-րդ դարի Ֆրանսիայի մասին, իսկ նման քայլն այն ժամանակներում, բավականին էքստրեմալ զբաղմունք էր: Այդ ժամանակ եկեղեցին դեռևս անջատված էլ չէր պետությունից: Հետևաբար եկեղեցու դեմ խոսելու համար կամ պետք էր պողպատե ձվեր ունենալ, կամ էլ ծալապակաս լինել: Մի խոսքով:
Մեր հերոսն իրականում հենց ամենասկզբից հակված էր էպատաժային, մեկ-մեկ էլ խփնված գործունեության: Օրինակ, դեռ պատանի հասակում Մարսելի քաղաքապետարանին կեղծ նամակ է գրում, որում ասում է, թե քաղաքային նավահանգստում վխտում են շնաձկները: Քաղաքային իշխանություններն էլ չեն հապաղում ու մի ամբողջ նավ ձկնորսներ ու նավաստիներ են ուղարկում, որ հարցը շուտ լուծեն: Դե սրանք էլ գնում ու քոռ ու փոշման թողնում հետ են գալիս: Իր արածից գոհ Գաբրիելը որոշ ժամանակ անց գնում է Շվեյցարիա: Մի քանի ամիս անց նա սկսեց լուրեր տարածել, որ Ժնևյան լճի հատակին մեկ այլ խորտակված լիճ կա, այն էլ` հին հռոմեական: Բլին, լճում խորտակված լիճ: Լուրերն այնքան արագ են սկսում տարածվել, որ դրանով հետաքրքրվում են զբոսաշրջիկներն ու, նույնիսկ, հնէաբանները:
Բայց սրանք ընդամենը անմեղ էշություններ էին, համեմատած նրա, ինչ մեր ախպերը հետո պիտի բերեր մեր գլխին:
Հիմա սկսում ենք ամենահետաքրքիր մասը: Մեր հերոսին աշխարհը ճանաչում է ավելի շատ որպես Լեո Տոքսիլ: Այս կեղծանունը նա վերցրեց այն ժամանակ, երբ սկսեց հակակրոնական պամֆլետներ գրել: Ի դեպ, նա ԽՍՀՄ-ում բավականին ճանաչված ու պահանջված հեղինակ էր, հատկապես իր «Զվարճալի Աստվածաշունչ» և «Զվարճալի ավետարան» գրքերով: Սրանք, կարելի է ասել, որ ամենաառաջին աթեիստական գրքերն են, որոնք նախատեսված են եղել մեծ լսարանի համար:
Բայց պետք չէ կարծել, որ նա լուսավոր մտքի գիգանտ էր ու իր ստեղծագործությունները գրում էր ինչ-որ հետազոտությունների կամ փաստերի հիման վրա: Չէ, նա պարզապես ամենասովորական թրոլ էր, հետն էլ չաղո:
Սկզբում Տոքսիլը հակաեկեղեցական ու հակակրոնական հոդվածներ էր գրում, բայց, դրանց մեծ մասի բովանդակությունը ոչ թե ինչ-որ ուսումնասիրության արդյունք էին, այլ նրա երևակայության: Նա պարզապես հորինում էր: Շատ գունավոր կերպով նկարագրում էր եկեղեցականների գործած սոդոմական մեղքերը, հոմոսեքսուալ օրգիաները, հարբեցողությունը, քաղաքական ինտրիգները և այլն: Ու որ ասում եմ գունավոր, դուք հասկացեք էն աստիճան խայտաբղետ ու մանրամասն, որ դրանց կնախանձեր անգամ Հենրի Միլլերը:
Բայց ծիծաղելի հոդվածներից ոգևորված մեր չաղո Տոքսիլը կամաց-կամաց իսկականից սկսում ա քաքի համը հանել: 1879 թվականին նա հրատարակում է իր «Սուրբ Վերտեպ» աշխատությունը (Վերտեպ- այն քարանձավն է, որտեղ, համաձայն Սուրբ Գրքի, ծնվել է Հիսուս Քրիստոսը ): Այս աշխատության մեջ նա պատմում է ամբողջ պատմության ընթացքում Հռոմի պապերի ուրախ արկածների մասին: Դավաճանություն, այլասերում, սուտ, մի խոսքով գրել էր ինչ հնարավոր է` Հռոմի պապերին վերագրելով բոլոր հնարավոր ու անհնար մեղքերը: Բարդ է ասել՝ դրանցից քանիսն էին ճշմարտություն, քանիսը՝ սուտ: Բայց Վատիկանում այս գրքից հետո մի բոլ ղզղնում են: Հռոմի պապի ձախ աչքը սկսում է խաղալ: Գրքերը հազարներով հրապարակավ վառում էին, մեր ախպոր գլխին անեծքներ են տեղում, նույնիսկ դատի են տալիս: Բայց բախտը մեր թրոլին ժպտում է, որ նա կարողանում է ջրից չոր դուրս գալ: Բանն այն է, որ այդ ժամանակ Ֆրանսիայում մեծ թափ էր հավաքում Լուսավորականության շարժումն, ու գրեթե անհնար էր դարձել մարդուն դատել միայն այն բանի համար, որ խոսել է եկեղեցու դեմ:
Էս հաճելի նախադեպից հետո Տոքսիլն ավելի է հաբրգում: Հրատարակում է այնպիսի վերնագրերով գրքեր, ինչպես ասենք՝ «Պիոս 9-րդ պապի սիրային արկածները» կամ «Լեո 13-րդ թունավորողը»: Դրանից հետո ստեղծում է Ֆրանսիայում առաջին հակակրոնական գրախանութն ու հակակրոնական լիգան, որտեղ մի քանի տարվա ընթացքում անդամագրվում է ավելի քան 17 հազար մարդ: Այդ ժամանակ նա գրում է իր առաջին առեղծվածային վեպը՝ «Պիոս 9-րդի գաղտնի սերը»: Հեղինակ` ինչ-որ Կարլ Վոլպի, որն իբր պապի օգնականն էր: Դե կարիք չկա ասելու, թե ով էր տեքստի իրական հեղինակը: Վեպը պարզապես ճկռում էր պապի սիրուհիների ու տարատեսակ սեքսուալ տեսարանների ամենամանրամասն նկարագրություններով: Էլ չասեմ, թե ինչ հիստերիա բարձրացավ Վատիկանում ու հասարակության շրջանում: Հանգուցյալ պապի զարմիկը նույնիսկ դատի տվեց Տոքսիլին: Բայց էս անգամ մեր չաղոն տենց հեշտ չպլստաց: Նրա վրա շատ խոշոր տուգանք դրեցին: Բայց սրանից Լեոն միայն ավելի ղզղնեց: Ու իր հաջորդ ստեղծագործությունը նա ուղարկեց անձամբ Հռոմի պապին, մաղթելով, որ կաթոլիկ եկեղեցին մոտ ժամանակներս անկում ապրի: Սա Վատիկանում իսկական ֆուռոռ առաջացրեց: Լեո Տոքսիլին վտարում են եկեղեցուց, բանադրում են:
Ու այստեղից սկսվում ա ամենահետաքրքիրը՝ մարդկության պատմության ամենաերկարատև թրոլինգը, որը ձգվեց ամբողջ 12 տարի (Հովհաննես 8-րդի չապացուցված նախադեպը չհաշված): Дело было так:
Քանի դեռ Լեոն զբաղված էր եկեղեցու վրա ցեխ շպտրելով, այդ նույն ժամանակ եկեղեցին ակտիվ պայքար էր մղում մասսոնների դեմ: 19-րդ դարում հենց այդ անկախ քարտաշներն էին համարվում եկեղեցու համար մեկ թշնամին: Մի օր, Լեո 13-րդ պապը, էն նույն պապը, ում ձախ աչքը Տոքսիլի պատճառով սկսել էր խաղալ, մի հոդված է հրապարակում, որտեղ խիստ քննադատում է մասսոնական օթյակը: Ու աջակցություն է գտնում այնտեղ, որտեղից ամենաքիչն էր սպասում: Մեր Տոքսիլը պապին նամակ է գրում, որտեղ ասում է, որ զղջում է իր գործած մեղքերի համար ու ներում է հայցում: Խնդրում է իրեն նորից հետ ընդունել եկեղեցի, որպես եկեղեցու զավակ: Նա հրաժարվում է իր նախկին կյանքից ու գրքերից: Այս իրադարձությունը զարմանալի էր ոչ միայն Վատիկանի, այլև Տոքսիլի մոտ ընկերների համար, որոնք կամաց-կամաց լքում են նրան: Բայց մեր Լեոն լուրջ է տրամադրված: Գնում է Վատիկան ու կարողանում է նաև անձամբ հանդիպել պապի հետ: Նա կարողանում է հավատացնել պապին, որ իր ցանկություններն անկեղծ են, ու որ ցանկանում է միանալ մասսոնների դեմ պայքարին: Պապը հավատում է նրան, օրհնում ու ճանապարհում: Ու Լեոն նույն էնտուզիազմով ու նույն ձեռագրով, հիմա էլ սկսում է գառլախ հոդվածներ գրել այս անգամ արդեն մասսոնների մասին: Պապի հետ հանդիպումից արդեն մեկ տարի անց լույս տեսավ առաջին գիրքը՝ «Ֆրանկ մասսոնների գաղտնիքները»: Հիմա էլ գունավոր կերպով նկարագրում էր մասսոնների իբր ներքին խոհանոցը. Սատանայական ծիսակարգեր, որոնք վերածվում էին օրգիաների, Լյուցիֆերի հետ կոնտակտներ, նույնիսկ ֆիզիկական, Մասսոնների գաղտնի ծրագրերի բացահայտում, համաձայն որոնց, իբր ցանկանում են ամբողջ աշխարհում գրավել իշխանությունն ու նույնիսկ աշխարհի ղեկավարման գաղտնի կառավարություն ունեն: Այս գրքի հաջողությունը գերազանցեց բոլոր սպասելիքները (ի՞նչ գիտեք դուք բեսթսելլերների մասին): Տոքսիլը դարձավ հարուստ գրող, նաև եկեղեցական վերնախավի ցանկալի անձն էր ու սպասված հյուրը: Բայց նրա նախկին ընկերները երես թեքեցին: Նրան վռնդում են հակակրոնական լիգայից, ու նրա տեքստերն անվանում են կատարյալ հիմարություն: Նա էլ այս քննադատություններին պատասխանում էր, որ դա մասսոնների անեծքն է, նրան քննադատում են, քանի որ նա անկեղծ է: Տոքսիլը շարունակում է էլ ավելի մեծ թափով գրել մասսոնների մասին: Անգամ այնքան է խորանում, որ կարողանում է «բացահայտել» ևս մեկ գաղտնի օթյակ: Համաձայն դրա, իբր մասսոնների մեջ էլ գաղտնի կազմակերպություն գոյություն ունի՝ Պալլոդիստների գաղտնի համայնքը, որի կազմում մտնում են միայն ընտրյալները ու բացեիբաց երկրպագում են սատանային: Նա մանրամասն նկարագրել էր այն հավաքները, որտեղ մասսոնները վարկաբեկում են Քրիստոսին, արյուն են խմում: Նույնիսկ ասում էր, Լյուցիֆերն ինքն է անձամբ մի քանի անգամ մասնակցել այդ հավաքներին: Մարդկանց մոտ սկսեցին հարցեր առաջանալ, թե բա` ապեր, լավ հասկացանք, դու էսքան բանը որտեղի՞ց գիտես: Ինքն էլ ոչ տանում, ոչ բերում, թե բա՝ ես իմ տեղեկատուն ունեմ: Ինչ-որ Դիանա Վոգան, որը մասսոնների ղեկավարի դուստրն էր: Իբր: Մանկուց դաստիարակվել էր սատանիզմի ոգով: Նա իրեն անվանում էր Ասմոդեի կինը: Նույնիսկ պատմել էր, որ ֆանտաստիկ հարսանեկան ճանապարհորդության է գնացել դեպի Մարս: Բայց հետո Դիանան իբր հասկանում է, որ շեղվել է ճիշտ ուղուց, դարձի է եկել ու որոշել է բացահայտել այդ սարսափելի կազմակերպության ողջ էությունը:
Արդեն 1896 թվականին Լեո Տոքսիլի ստեղծագործություններն արդեն այն աստիճանի մառազմատիկ էին, որ անգամ նրա հակամասսոնական համախոհները սկսեցին մտածել, որ մեր ախպերը խելքը քցել ա: Այս պատմության կուլմինացիան Հակամասսոնական համախշարհային կոնֆերանսն էր, երբ նրա համախոհներն ու եկեղեցին Լեոյին ասացին, որ ապեր, արդեն լրջով տուֆտում ես, կամ ապացուցի, ցույց տուր տենանք՝ ով ա էդ Դիանա Վոգանը, կամ սիկտիրդ քաշի գնա, խայտառակ ես անում: Լեոն էլ, թե բա՝ լավ, կբերեմ: Նա որոշում է վերջակետ դնել ու ասում, որ Դիանային ի ցույց կդնի ամբողջ աշխարհին 1897 թվականի ապրիլի 19-ին, Աշխարհագրական համայնքի գլխավոր դահլիճում: Բոլորը շունչները պահած սպասում են: Գալիս է օրը: Բոլորը Լուռ սպասում են Լեոյին:
Լեոն էլ դահլիճ է մտնում միայնակ: Անշտապ քայլերով անցնում է հսկա դահլիճով, բարձրանում ամբիոնին ու հայտարարում, որ այն ինչ ասել է այս 12 տարիների ընթացքում, կատարյալ ՍՈՒՏ է: Ոչ մի Դիանա Վոգան էլ գոյություն չունի, ինքն է հնարել նրա կերպարը: Դա նրա մեքենագրուհու անունն էր, որը օգնում էր տեսքտերը հավաքել: Ըստ նրա, այդ զառանցանքին կարող էին հավատալ միայն կատարյալ տխմարներն ու հոգևորականները: Ի դեպ, այդ երկուսը Լեոյի համար հոմանիշներ էին: Նա խոստովանեց, որ այս 12 տարիների ընթացքում հորինել է այդ ամբողջ պատմությունը, որպեսզի ցույց տա կաթոլիկ եկեղեցու ամբողջ էությունը: Ասում է ու իջնում ամբիոնից: Չնայած, իջնելը որն ա, հազիվ հասցնում ա փախնել, քանի որ ներկաները պատրաստ էին կտոր-կտոր անել նրան:
Լեո 13-րդ պապի մյուս աչքն էլ է սկսում խաղալ:
Մի խոսքով, այսպես ավարտվում է պատմության ամենաերկարատև թրոլինգն ու հրապարակային խաբեությունը: Սակայն կոնսպերոլոգներն ու Ren TV-ն դրա վրա թքած ունեն: Քանի որ այս միջադեպից ավելի քան 150 տարի անց, անգամ հեղինակի հրապարակային խոստովանությունից հետո, նրանք շարունակում են տարածել Տոքսիլի ցնդաբանությունները` հղում անելով հենց հեղինակին:


Sent from my Mi A3 using Tapatalk

[Բարեկամ]

Ես ձևը ասեմ, որ շատ չտանջվեք, ու Իլոն Մասկ ճիշտ ճամփի վրա է։ Ուրեմն անհրաժեշտ է մարդուս ուղեղի բջիջների ու կիսահաղորդչային տարրերի միջև ինտերֆեյս ապահովել այնպես, որ մարդուս գիտակցությունը ամբողջությամբ բեռնվի մագնիսական հիշողությունների վրա, որոնք կայուն են ամեն տեսակի դաժան պայմանների նկատմամբ, ու այդ գիտակցությանը անհրաժեշտ է կեսնաբանական մարմնի փոխարեն կապակցել SOC (System-on-a-Chip)-ի հետ։ Վերջինս էլ բնականաբար կլինի ցածր հզորությամբ, չափազանց թույլ էներգիայով աշխատող ու տարբեր հզորության ռեժիմներ ապահովող համակարգ, որ ասենք երբ էներգիայի աղբյուր չեղավ, ավտոմատ քնի ռեժիմ ընկնի մինչև նոր էներգիայի աղբյուրի մոտենալը, ասենք հերթական աստղին։ Ըհը։ Ու այս չիպը, իր աստղային մարտկոցներով հավե՜րժ թափառում է տիեզերքում մինչև բոլոր մասնիկների տարալուծվելը։ ՈՒ սա շատ ավելի հեշտ իրագործելի է, քան թե կենսաբանական օրգանիզմի հարցերը լուծելը, քյաբաբ, սեքս, քաքել․․․ հազար ու մի խնդիրներ կան։

Որևէ մեկը կարդացե՞լ ա Միշել Ուելբեկի The possibility of an island գիրքը։ Չեմ ուզում սփոյլ անեմ, բայց Վիշապի նշած էդ "խնդիրներին", որոնցից ազատվելու համար մարդկությունն անցնում ա օրիգինալների վրա հիմնված կլոնների՝ զուրկ էդ խնդիրներից, ընդ որում յուրաքանչյուր նոր սերնդի կլոնը, հիմնվելով նախորդ կլոնի թողած առօրյա օրագրի վրա, կատարելագործում ա իր հաջորդ սերնդին՝ վերացնելով նախորդի խնդիրների հարուցիչները, ու էդպես շարունակ, մինչև որ 1864֊րդ կլոնը մի օր սկսում ա կարդալ իր օրիգինալի՝ կոնկրետ ինչ֊որ մարդու կյանքի օրագիրը, ու փիս նախանձում ա էդ Վիշապի ասած խնդիրներին, որոնք երբեք իր խիստ կատարյալ մաշկի վրա չի զգացել, ինչպես որ աստիճանաբար խնդիրների վերացման հետ վերանում էին զգացողությունները։
Տենց փիս կարոտած դուրս ա գալիս իր կացարանից, որը մի ահռելի, ստերիլ կայան էր, քանի որ մոլորակը վաղուց ապականված էր, բայց էնտեղ դեռ թափառում էին հատուկենտ մսրդիկ, որոնց կլոններն անվանում էին վայրենիներ, նրանք էին երևի, ովքեր ժամանակին մերժել էին գեյթս֊մասկ֊չիպավորումը, ու տենց պարզում ա ձեռքերը դեպի արևածագը, ու հույս կա, որ վերջին՝ ամենակատարյալ կլոնը ի վերջո հասնելու ա նրան, որ ուզենա վերադառնա մարդուն, քանի որ մարդուց, հենց իր խնդիրներով, ավելի լավ չի կարող լինել։

Էս սփոյլեր չէր, թրեյլեր էր, որովհետև գրքի բովանդակությունը էն օրիգինալ մարդու խիստ պրոբլեմատիկ կյանքն ա, ինչը կարդում էր կլոնը ու գնալով ավելի ու ավելի նախանձում։

[Վիշապ]

Որևէ մեկը կարդացե՞լ ա Միշել Ուելբեկի The possibility of an island գիրքը։ Չեմ ուզում սփոյլ անեմ, բայց Վիշապի նշած էդ "խնդիրներին", որոնցից ազատվելու համար մարդկությունն անցնում ա օրիգինալների վրա հիմնված կլոնների՝ զուրկ էդ խնդիրներից, ընդ որում յուրաքանչյուր նոր սերնդի կլոնը, հիմնվելով նախորդ կլոնի թողած առօրյա օրագրի վրա, կատարելագործում ա իր հաջորդ սերնդին՝ վերացնելով նախորդի խնդիրների հարուցիչները, ու էդպես շարունակ, մինչև որ 1864֊րդ կլոնը մի օր սկսում ա կարդալ իր օրիգինալի՝ կոնկրետ ինչ֊որ մարդու կյանքի օրագիրը, ու փիս նախանձում ա էդ Վիշապի ասած խնդիրներին, որոնք երբեք իր խիստ կատարյալ մաշկի վրա չի զգացել, ինչպես որ աստիճանաբար խնդիրների վերացման հետ վերանում էին զգացողությունները։
Տենց փիս կարոտած դուրս ա գալիս իր կացարանից, որը մի ահռելի, ստերիլ կայան էր, քանի որ մոլորակը վաղուց ապականված էր, բայց էնտեղ դեռ թափառում էին հատուկենտ մսրդիկ, որոնց կլոններն անվանում էին վայրենիներ, նրանք էին երևի, ովքեր ժամանակին մերժել էին գեյթս֊մասկ֊չիպավորումը, ու տենց պարզում ա ձեռքերը դեպի արևածագը, ու հույս կա, որ վերջին՝ ամենակատարյալ կլոնը ի վերջո հասնելու ա նրան, որ ուզենա վերադառնա մարդուն, քանի որ մարդուց, հենց իր խնդիրներով, ավելի լավ չի կարող լինել։

Էս սփոյլեր չէր, թրեյլեր էր, որովհետև գրքի բովանդակությունը էն օրիգինալ մարդու խիստ պրոբլեմատիկ կյանքն ա, ինչը կարդում էր կլոնը ու գնալով ավելի ու ավելի նախանձում։

Մարդկությունը, ինչպես ցանկացած այլ ԲԱՆ այս տիեզերքում եթե ունի սկիզբ, ապա կունենա վերջ, առաջարկում եմ հանգիստ ու նորմալ վերաբերվել դրան ու անիմաստ չփորձել սաղ տիեզերքով մեկ հիսթերիկավարի տարածվել, հաշվի առնելով, որ տիեզերքն էլ հավերժ չի։ Երկրի վրա էլ մարդս մի բան չի, երկրից դուրս լրիվ շիզոֆրենիկ ենք դառնալու, իսկ հալոպերիդոլ սինթեզելը Մարսի կամ Դեյմոսի վրա շատ, շատ, շատ ավելի թանկ ա նստելու, ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՔ????!!!!!!

[Վիշապ]

... ու փիս նախանձում ա էդ Վիշապի ասած խնդիրներին, որոնք երբեք իր խիստ կատարյալ մաշկի վրա չի զգացել, ինչպես որ աստիճանաբար խնդիրների վերացման հետ վերանում էին զգացողությունները։
Տենց փիս կարոտած դուրս ա գալիս իր կացարանից, ...

Փաստորեն սաղ խնդիրները լուծել են, նախանձն ու կարոտը թողել։ Սկզբից հենց դրանցից էր պետք սկսել, այսինքն անջատել էմոցիաները կլոնների մեջ։ Բայց մյուս կողմից էլ կլոնի փոխարեն կարելի էր փոխակերպվել ասենք․․․ ասֆալտի, հա՜րթ, կատարյա՜լ։

[Բարեկամ]

Փաստորեն սաղ խնդիրները լուծել են, նախանձն ու կարոտը թողել։ Սկզբից հենց դրանցից էր պետք սկսել, այսինքն անջատել էմոցիաները կլոնների մեջ։ Բայց մյուս կողմից էլ կլոնի փոխարեն կարելի էր փոխակերպվել ասենք․․․ ասֆալտի, հա՜րթ, կատարյա՜լ։

Լավ հարց ա։ Իսկ ի՞նչը թողնեին

[Բարեկամ]

Փաստորեն սաղ խնդիրները լուծել են, նախանձն ու կարոտը թողել։ Սկզբից հենց դրանցից էր պետք սկսել, այսինքն անջատել էմոցիաները կլոնների մեջ։ Բայց մյուս կողմից էլ կլոնի փոխարեն կարելի էր փոխակերպվել ասենք․․․ ասֆալտի, հա՜րթ, կատարյա՜լ։

Երևի ճիշտ բաներն են թողել. նախանձը մարդկության, պրոգրեսիայի շարժիչ ուժն ա, կարոտը... կարոտը երևի էն զսպանակն ա որ իմպուլսիվ չթռնեն էնքան առաջ, որ դիստրուկտիվ լինի։

[Վիշապ]

Լավ հարց ա։ Իսկ ի՞նչը թողնեին

Ընդհանրապես սխալ հունով են գնացել, փորձելով լուծել մտածածին կեղծ խնդիրներ։ Աստված ամեն ինչ ի սզբանե կատարյալ է ստեղծել։ Մարդս շեղվել է ճիշտ ճամփից։ Իսկ ճիշտ ճամփեն կլոններով ուտել-քաքելու խնդիր լուծելը, կամ Մարսի վրա տարածվելը երևի չի, ու առհասարակ մարդկությունը չափից շատ է թաթախված մարմնական ու մատերիալիստական ճահճի ու կեղծ արժեքների մեջ, ինչես ասենք հարևան թեմայում մարդուս ողջ մնալու իրավունքն է ագրեսիվորեն պաշտպանվում, թքած թե էդ ողջ մարմինն հոգեպես կենդանի է՞, թե մեռած։ Ինձ չհարցնեք, թե որն է ճիշտ ճանապարհը։

[Բարեկամ]

Ընդհանրապես սխալ հունով են գնացել, փորձելով լուծել մտածածին կեղծ խնդիրներ։ Աստված ամեն ինչ ի սզբանե կատարյալ է ստեղծել։ Մարդս շեղվել է ճիշտ ճամփից։ Իսկ ճիշտ ճամփեն կլոններով ուտել-քաքելու խնդիր լուծելը, կամ Մարսի վրա տարածվելը երևի չի, ու առհասարակ մարդկությունը չափից շատ է թաթախված մարմնական ու մատերիալիստական ճահճի ու կեղծ արժեքների մեջ, ինչես ասենք հարևան թեմայում մարդուս ողջ մնալու իրավունքն է ագրեսիվորեն պաշտպանվում, թքած թե էդ ողջ մարմինն հոգեպես կենդանի է՞, թե մեռած։ Ինձ չհարցնեք, թե որն է ճիշտ ճանապարհը։

Դե, ես չմանրամասնեցի, Ուելբեքը սեքսի վրա մի քիչ տարած գրող ա, բայց ուժեղ գրող ա, ու հիմնական խնդիրը մարդու, ըստ Ուելբեքի, սեքսուալ խնդիրներն են, այդ թվում՝ օրինակ, տարիքի հետ սեքսուալ գրավչությունը կորցնելը, որից հետո, ըստ Ուելբեքի, կյանքը դառնում ա անիմաստ։ Ուտել, հագնվել, լավ ավտո քշել ու մնացածի վրա շատ չի խորացել, ու վերջապես, ըստ Ուելբեքի, դրանք էլ նրա համար են մարդուն պետք, որ սեքսուալ հաջողության հասնի։

[Վիշապ]

Դե, ես չմանրամասնեցի, Ուելբեքը սեքսի վրա մի քիչ տարած գրող ա, բայց ուժեղ գրող ա, ու հիմնական խնդիրը մարդու, ըստ Ուելբեքի, սեքսուալ խնդիրներն են, այդ թվում՝ օրինակ, տարիքի հետ սեքսուալ գրավչությունը կորցնելը, որից հետո, ըստ Ուելբեքի, կյանքը դառնում ա անիմաստ։ Ուտել, հագնվել, լավ ավտո քշել ու մնացածի վրա շատ չի խորացել, ու վերջապես, ըստ Ուելբեքի, դրանք էլ նրա համար են մարդուն պետք, որ սեքսուալ հաջողության հասնի։

Դե իհարկե անիմաստ է կյանքը, եթե այլևս սեքսից բավանակություն չես ստանում, համտեսածդ սթեյքից պլաստիկի համ է գալիս, գինուց էլ՝ քացախի, շուրջ բոլորդ բույսերն ու ծաղիկները արհեստական են ու միապաղաղ, իսկ մարդիկ՝ մեկը մյուսին կրկնող կենդանի ռոբոտներ։ Դրա համար էլ Աստված ստեղծել է Մահը։ Ասում եմ, չէ՞ ի սկզբանե ամեն ինչ կատարյալ է ստեղծվել։ Իսկ ո՞վ ասեց, որ մարդ պիտի հավերժ ապրի ու հավերժ զբաղվի սեքսով, ես համոզված եմ, նույնիսկ աշխարհի ամենասեքսուալ տղամարդկանց, կանանց ու վերջիններիս միքսերի հետ քնած ու դեռևս սեռական բարձր հնարավորությունների բարձրակետում գտնվող մարդն էլ ի վերջո կձանձրանա ու կուզենա մեռնել։ Ու դրա համար էլ կա ծերանալը, Աստված մարդուն դաժանորեն միանգամից չի սպանում, այլ աստիճանաբար, թուլացնում է, ծերացնում, որ մարդս ավելի հանգիստ ու թեթև վերաբերվի կյանքի փուլերին։ Ասում եմ, չէ՞, Աստված ամեն ինչ կատարյալ է ստեղծել։