Բարեկամ-ի խոսքերից
Որևէ մեկը կարդացե՞լ ա Միշել Ուելբեկի The possibility of an island գիրքը։ Չեմ ուզում սփոյլ անեմ, բայց Վիշապի նշած էդ "խնդիրներին", որոնցից ազատվելու համար մարդկությունն անցնում ա օրիգինալների վրա հիմնված կլոնների՝ զուրկ էդ խնդիրներից, ընդ որում յուրաքանչյուր նոր սերնդի կլոնը, հիմնվելով նախորդ կլոնի թողած առօրյա օրագրի վրա, կատարելագործում ա իր հաջորդ սերնդին՝ վերացնելով նախորդի խնդիրների հարուցիչները, ու էդպես շարունակ, մինչև որ 1864֊րդ կլոնը մի օր սկսում ա կարդալ իր օրիգինալի՝ կոնկրետ ինչ֊որ մարդու կյանքի օրագիրը, ու փիս նախանձում ա էդ Վիշապի ասած խնդիրներին, որոնք երբեք իր խիստ կատարյալ մաշկի վրա չի զգացել, ինչպես որ աստիճանաբար խնդիրների վերացման հետ վերանում էին զգացողությունները։
Տենց փիս կարոտած դուրս ա գալիս իր կացարանից, որը մի ահռելի, ստերիլ կայան էր, քանի որ մոլորակը վաղուց ապականված էր, բայց էնտեղ դեռ թափառում էին հատուկենտ մսրդիկ, որոնց կլոններն անվանում էին վայրենիներ, նրանք էին երևի, ովքեր ժամանակին մերժել էին գեյթս֊մասկ֊չիպավորումը, ու տենց պարզում ա ձեռքերը դեպի արևածագը, ու հույս կա, որ վերջին՝ ամենակատարյալ կլոնը ի վերջո հասնելու ա նրան, որ ուզենա վերադառնա մարդուն, քանի որ մարդուց, հենց իր խնդիրներով, ավելի լավ չի կարող լինել։
Էս սփոյլեր չէր, թրեյլեր էր, որովհետև գրքի բովանդակությունը էն օրիգինալ մարդու խիստ պրոբլեմատիկ կյանքն ա, ինչը կարդում էր կլոնը ու գնալով ավելի ու ավելի նախանձում։
Էջանիշներ