Էդքան էլ համաձայն չեմ, որ ցանկացած գործ կարաս իմ ասած տրամաբանությամբ բանալ համարես: Ու պոեզիայում հազար հատ գրավչություն կարելի ա գտնել, մանավանդ եթե սիրահար ես չափածոյի՝ սիրուն բառախաղեր, հնչյունների հետ խաղեր, քո ասած էմոցիոնալությունը, սիրուն պատկերներ, չգիտեմ, ռիթմ և այլն, փիլիսոփայություն, քո ասած պարզությունը, կամ քո չսիրած բարդությունը, նայած ճաշակ, բայց ախպոր պես, կոնկրետ էս ոտանավորում ֆաքափի մասը ինձ թվում շատ էլ հաջող ա, ես դրա հետ խնդիր չունեմ, բայց հենց երկրորդ տողը որ ասում ա They may not mean to, but they do, նենց տպավորություն ա, որ ևս մի տող ա պետք, որ քառատող լրացնի, հատուկ չեն անում, բայց անում են, ոնց որ ասենք ոտանավոր լինի՝ ես սիրում եմ քեզ, հաջորդ տողը՝ չէ, իրոք սիրում եմ, ինձ համար հենց երկրորդ տողից էնքան թուլանում ա ողջ ասելիքը, որ էլ չեմ ուզում առաջ գնալ: Գիտեմ՝ հեշտ ա քննադատելը, կարաս ասես՝ դրա կեսի չափ գրի և այլն, բայց սենց էրեսին շպպացնելով սկսվող գործը պիտի ամեն տողում ավելի ուժեղ ապտակ բերի, ստացվում ա, որ բացի առաջին տողից ու վերջին տողից էն մնացածը ուղղակի լցրել ա տողերով, որ երեք քառյակ ստացվի:Արշակ-ի խոսքերից
Տենց մոտեցմամբ ինձ թվում ա ցանկացած բանաստեղծություն էլ կարելի ա տափակություն որակելԸնդհանրապես էս աշխարհքում առանձնապես նոր բան չկա, առավել ևս պոեզիայի մեջ սովորաբար նույն թեմաներն են կրկնվում դարեդար, ոճական առումով էլ նենց մի եսիմինչ էքսպոնենցյալ պրոգրես չի նկատվում կարծես թե
Ոնց նախորդ գրառման մեջ գրել էի, ես պոեզիայից բան չեմ հասկանում ու առանձնապես պոեզիայով հետաքրքրված չեմ, բայց անձամբ ինձ դուր են գալիս շատ լակոնիկ ասված էմոցիոնալ տողերը, որ ավելի հեշտ են մեխվում ուղեղումդ, ի տարբերություն փիլիսոփայական երկարաշունչ տրակտատների, որ գուցե ավելի խորությամբ ու ակադեմիական ճշգրտությամբ են վերլուծում թեման, բայց ավելի դժվարամարս են ու միավոր բառի ազդեցության առումով պակաս տպավորիչ / էֆեկտիվ։
Ինձ համար պոեզիայի իմաստն ու գեղեցկությունը էդ պարզության ու լակոնիկության մեջ էմոցիոնալ հագեցածությունն ա, ուղեղումդ հեշտ ու խորը տպվելու հատկությունը։ Հանգի իմաստն էլ որ խորանում ես, ի վերջո էդ ա էլի։
Էդ պատճառով էլ, խուճուճ բառերով ու ալիֆրանկի արտահայտված մտքերով ջանջալ բանաստեղծությունները առանձնապես չեն գրավում։
Բայց սենց պրոֆեսոր-պրոֆեսոր որ խոսում եմ, ես ինձ դուր չեմ գալիս, զուտ իմ անձնական մոտեցումն եմ ասում, ու չէի ասի, եթե ակումբում բավականին քննադատական մոտեցում չլիներ ասենք Սևակի նկատմամբ, ով ահագին ուժեղ ա մեկ-երկու ուժեղ կամ հաճախ էլ ոչ թե ուժեղ այլ հենց տպավորիչ ուղղակի տողերի արանքը ոչինչ չասող տողերով լցնելուց, զուգահեռ էլ ուժեղ ա էդպիսի ուրիշների ոտանավորները քննադատելուց:
Թէ չէ հասկանալի ա, որ քվանտային մեխանիկա չեն բացատրելու ժամանակակից պոեզիայով, բայց ինձ համար օրինակ Սահյանի շատ ու շատ բանաստեղծություններում ամեն տողը ավելի ու ավելի ա ականջ շոյում, բայց ինքն էլ կունենա իհարկե բանալություններ: Պլյուս, մի քիչ գուգլեցի էս ընթացքում Լարկինի մասին, ու որպես տիպ էլ առանձնապես դուրս չեկավ, կարող ա դատողությանս վրա դա էլ ա ազդում:
Մեջբերել
Էջանիշներ