Մեջբերում One_Way_Ticket-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ես մի անգամ շատ վաղուց, երևի մի 10 տարի առաջ նկատողություն արեցի վարորդին։ Գյումրի-Երևան միկրոավտոբուսն էր։ Չգիտեմ հիմա ոնց, բայց էն ժամանակ ծխելը նորմա էր, ու մեկ կամ երկու անգամ ծխելը ես tolerate էի անում։ Բայց երբ վարորդը չորրորդ անգամ կպցրեց սիգարետը, չդիմացա ու բողոքեցի։ Միայն մի ուղևոր իմ կողմը բռնեց, մեծամասնությունը դեմքիս թռան, թե պիտի շնորհակալություն հայտնենք վարորդին, որ մեզ ապահով տեղ է հասցնում։
Հա, միառժամանակ առաջ ահագին էդ կարգի վիդեոներ հայտնվեցին:
Չգիտեմ հիմա ոնց ա:

Վերջին տասնամյակներում հետաքրքիր ելևէջներ տեղի ունեցան հայ հասարակության մեջ՝ փողոցում անծանոթ մարդուն նկատողություն անելու առումով, եթե ինչ-որ «վատ» բանով ա զբաղված:

Ասենք մեր փոքր ժամանակ լրիվ անծանոթ տարիքավոր մեկը կարար հանգիստ նկատողություն աներ օրինակ ծխող երեխուն:
Կամ դաժը ձեռքից բռներ տաներ ծնողների մոտ:
ՈՒ դա նորմալ էր:
Էդ դեռ էն ժամանակներն էին, երբ դասատու-աշակերտ կոնֆլիկտում ծնողը հիմնականում դասատուի կողմն էր բռնում:
Չգիտեմ՝ ավելի շատ մեծ ընտանիքի զգացողությունից էր տենց, թե՞ բարոյական ու պարկեշտ սերունդ դաստիարակելու հասարակական պատասխանատվությունից:

Հետո դե վրա հասավ սևումութ շրջանը, երբ բոլորն իրար վրա թքած ունեին ու մարդա իրա գլխի դարդը:
Դաժը բարեկամներն իրարից հեռացան:
Էդ ընթացքում արդեն պուճուր ծխող երեխուն հեշտությամբ նկատողություն չէիր անի փողոցում ու բարեհաջող մարսեիր:

Էս սաղ վայթե էս թեմայի բան չէր, ուղղակի՝ Ֆրիմանի բերած օրինակի կոնտեքստում, հետաքրքրեց, թե հիմա՞ ինչ ստադիայում ա էդ պահը:
(17 տարի ա չեմ եղել, արանքում էլ հեղափոխություն բան ա եղել: Հասարակական իրավագիտակցությունը կարա տրամագծորեն փոխված լինել