Դրա՞խտ։ Ո՞նց կարա առաքումով սնվող վիրտուալ մաստուրբատորների հասարակությունը դրախտ լինի։
Չգիտեմ Ծլնգը էն իրա բանջարեղենի վրայից ուրիշ ինչ ա կերել, բայց ոնց որ դրա դոզայի տակ ա մնացել։ Ինքն էլ աշխարհ տեսած մարդ։
Պարզ ա, որ ահագին փոփոխություններ լինելու են, առաջինը երևի հենց առողջապահության ոլորտում, քանի որ Իտալիայի նման անպատրաստն ու Գերմանիայի նման պատրաստը տարբեր մակարդակի են դիմագրվում մի վիրուսի, որի մահաբերությունը միջինը 3%-ի չափով ա։ Հնարավոր ա, որ բնապահպանության ու սոցիալական ապահովության նկատմամբ ահագին վերաբերմունք փոխվի։ Հնարավոր ա, որ ահագին նորարարություն ա լինելու․ օնլայն կրություն, մի քանի ռեստորան անցնելու են առաքումով աշխատելուն, մի քանի հիմնարկ երևի գրաֆիկը կփողի ազատ ռեժմինի, խոսքի օֆիսից չես անում, տնից արա, չեմ բացառում, որ մի քանի «վիրտուալ տուրիզիմի» ծառայություն էլ բացվի, whatever the fuck it means։
Բայց գլոբալ տեղաշարժեր չեն լինելու։ Չեք հավատում, նայեք Չիանաստանին․ մանրից վերադառնում ա հին ու բարի աշխատանքային գրաֆիկին։ Հա, մի քանի մեծ կորպորացիա կարող ա չդիմանա, երկու հայտնի ավիաընկերություն գրվի սառույցին։ Բայց Ծլնգի ասած դինոզավրերը հո մենակ ֆոնդային բորսայում իրանց ակցիաների վերև-ներքև լինելու համա՞ր չի, որ գոյություն ունեն։ Կամ դրանց աշխատողները հո մենակ էն ստիպակ վերնաշապիկ կաստում գալստուկով դզած-փչած տղաներն ու աղջիկները չե՞ն։ Էտ դինոզավրերը հարյուրավոր միլիոններով աշխատատեղեր են սովորական մարդկանց համար։
Մարդկանց հազիվ մի հինգ տոկոսն ա նորարար։ Մնացածը վարձու աշխատողներ են։ Սովորական մարդիկ, որոնք առավոտը հելնում են, երեխեքին տանում են դասի, իրանք գնում են գործի, գալիս են տուն, հաց են ուտում, շաբաթը մեկ մի տեղ են գնում, փող են հետ քցում, որ տարին մի անգամ էլ իրանց քաղաքից կամ երկրից դուրս մի տեղ գնան, մի բան տեսնեն։ Ու աշխարհի բնակչության բացարձակ մեծամասնությունը հենց էս մարդիկ են, ոչ թե օնլայն ջութակ նվագողներն ու էթնիկ սնունդը արագ տեղ հասցնոնղները։
Ծլնգը հեշտ ա ասում․ բյուջետային տուրիզմը վերանա, սաղս կինոյում Մաչու-Պիկչու նայենք, երկու տարին մեկ էլ VIP կռուիզների գնանք, թանկանոց շամպայն խմենք, նորարարություններից-բանից զրուց անենք։ Բայց չի ասում, թե էտ բյուջետային տուրիզմի հաշվին քանի միլիոն մարդ ա գոյատևում, հատկապես աղքատ երկրներում․ հազարավոր մանր հյուրանոնցներ, փոքր ռեստորաններ, գիդեր, տեսարժան վայրերի կողքը նասկի գործող, քաղցր սուջուխ սարքող ու վաճառող գյուղի տատիներ, տուրիստների կողքերով վազող ու վրեքը մագնիս նաղդող երեխեք ․․․ միլիոնավոր մարդիկ, որոնց համար սա ապրելու ու օրվա հացի խնդիր ա։ Մի հատ օրինակ, էս կորոնայի սագան որ սկսվեց, Կամբոջիայում ու Լաոսում չինացի տուրիստները կտրուկ նվազեցին, համարյա վերացան։ Էն մագնիս ծախող երեխեքը, ոչ չինացիքի վրա կողքերը վազելով մի մագնիսը van dala-ով էին ծախում, հիմա three for van dala էր դառել, որ խիղճդ կորցնեիր five for van dala-ով կառնեիր։ Էն մնացած սուվինիր, շառֆ, սումկա, շոգին մի շիշ ջուր, տուկ-տուկի շոֆեռների մասին չեմ ասում․․․․ տենաս քանի ընտանիք ա սոված մնալու, որ սաղ անցնեն վիրտուալ տուրիզմի։
Նենց որ, հանգիստ նստեք տեղներդ։

Ամեն ինչ պիտի արվի, որ արագ հանվեն սահմանափակումները ու մարդիկ վերադառնան նորմալ կյանքի ու աշխատանքային ռիթմին, մի քիչ խելքները գլուխները հավաքած ու մի քիչ ավելի բարձր սոցիալական պատասխանատվությամբ։ Աշխարհի առաջնորդներն էլ հասկանան, որ իրանց որոշումները մենակ ընտրվելու համար չեն, նաև մարդկանց կյանքերի հետ գործ ունեն։
Էջանիշներ