Օսկար 2020

[StrangeLittleGirl]

Jojo Rabbit֊ն ահավոր լավն էր։ Նայեք անպայման, հատկապես սև հումորի սիրահարներդ։

Netflix-ը քուանշեց էս գրածիդ

ԱՄՆ֊ում օրենսդրական փոփոխություն ա հեսա լինելու, ինչի արդյունքում Դիսնեյը սաղին առնելու ա, ում էլ չառնի, տակ են տալու։

Պարազիտը ես էլ կարծում, որ լավը պիտի լինի, բայց (Յոհանի ասած) չեմ կարողանում ինձ տրամադրել, որ նայեմ:

Հա, ոնց որ ասում են էդ ֆիլմի մասին, քեզնից մենակ գնում ա քեզ տրամադրել ու նստել նայելու։ Մնացածն ինքնիրան կգնա։ Հենց մենակ կորեական լինելու պահը սաղին հետ ա պահում։

Ի դեպ, էսօր Little Women֊ի թրեյլերն էլ տեսա, անհամբեր սպասում եմ, թե երբ պիտի կինոն նայեմ։ Saoirse Ronan֊ը լրիվ ծիտ էր էնտեղ։

[Աթեիստ]

Հենց մենակ կորեական լինելու պահը սաղին հետ ա պահում։

Կորեացիք եթե լավ ֆիլմ եմ նկարում, դա սովորաբար շատ լավն ա լինում ։)

Oldboy-ը վկա։ Եթե ինչ որ մեկը դեռ չի նայել, անպայման նայեք, ու անպայման voiceover-ով կամ տիտրերով։ Հանկարծ դուբլյաժով չնայեք։ Սաղ էֆեկտը կորելու ա։

[StrangeLittleGirl]

Կորեացիք եթե լավ ֆիլմ եմ նկարում, դա սովորաբար շատ լավն ա լինում ։)

Oldboy-ը վկա։ Եթե ինչ որ մեկը դեռ չի նայել, անպայման նայեք, ու անպայման voiceover-ով կամ տիտրերով։ Հանկարծ դուբլյաժով չնայեք։ Սաղ էֆեկտը կորելու ա։

Կորեական ֆիլմեր ես էլ եմ սիրում, բայց դժվար ա կինոթատրոն գնացող, ադիբուդի ուտող միջին վիճակագրական սպիտակ մարդուն բացատրել, որ կինոն կարա լավը լինի, նույնիսկ եթե դերասաններն արտաքինով իրան նման չեն, իրան հասկանալի լեզվով չեն խոսում։

[ivy]

''Marriage Story''-ն հեչ չէր ձգում՝ զուտ վերնագրի պատճառով. լավ բանի անունը սովորաբար «ամուսնություն» չի լինում: Հետն էլ Սքարլեթ Յոհանսոնին տանել չեմ կարող, ոչ էլ Ադամ Դրայվերին եմ հավանում:
Բայց որ էստեղ դրական կարծիքներ հնչեցին, մտածեցի՝ լավ, փորձեմ նայել:
Ուրախացնողն էն էր, որ արագ հասկացվեց՝ ընտանիքի «գեղեցկության» մասին պատմող հերթական բուլշիթը չի, այլ իրականում ''Divorce Story'' է: Բայց միևնույն է կես ժամից ավել չձգեցի. Սքարլեթին ուղղակի ի վիճակի չեմ ավելի երկար նայել ու առավել ևս՝ լսել (ինչ ահավոր ձայն ունի): Կողքի երկրորդ պլանի դերասանուհիններն էլ, իմ կարծիքով, շատ վանող ու անբնական էին:

[Quyr Qery]

''Marriage Story''-ն հեչ չէր ձգում՝ զուտ վերնագրի պատճառով. լավ բանի անունը սովորաբար «ամուսնություն» չի լինում: Հետն էլ Սքարլեթ Յոհանսոնին տանել չեմ կարող, ոչ էլ Ադամ Դրայվերին եմ հավանում:
Բայց որ էստեղ դրական կարծիքներ հնչեցին, մտածեցի՝ լավ, փորձեմ նայել:
Ուրախացնողն էն էր, որ արագ հասկացվեց՝ ընտանիքի «գեղեցկության» մասին պատմող հերթական բուլշիթը չի, այլ իրականում ''Divorce Story'' է: Բայց միևնույն է կես ժամից ավել չձգեցի. Սքարլեթին ուղղակի ի վիճակի չեմ ավելի երկար նայել ու առավել ևս՝ լսել (ինչ ահավոր ձայն ունի): Կողքի երկրորդ պլանի դերասանուհիններն էլ, իմ կարծիքով, շատ վանող ու անբնական էին:

Ինձ ամենաշատ չձգող ֆիմն էր էս տարվա, շատ нудный ա երևում ու Ադամ Դրայվերից զզվում եմ, ավելի լավ է Midsommar-ը նոմինացվեր դրա փոխարեն:

[Լեո]

Այս պահի դրությամբ նայել եմ հետևյալ ֆիլմերը.

Ջոկեր - Ժոակին Ֆենիքսը շատ լավն էր, համոզիչ ու դրամատիզմով լի (տղամարդու լավագույն դերի Օսկարի հիմնական թեկնածուն): Որևէ ուրիշ էական բան ֆիլմում չտեսա, իմը չէր:

Իռլանդացին - Երկար էր, երկար էր, երկար էր... Դե Նիրոն Գոռ Վարդանյանի ոճով ողջ ֆիլմի ընթացքում դեմքի արտահայտությունը չփոխեց: Ալ Պաչինոյի պերսոնաժի իմաստը չհասկացա, կարող էր և չլինել... Պերսոնաժի միակ առավելությունն այն էր, որ նրան մարմնավորել էր Ալ Պաչինոն: Ի դեպ այս ֆիլմում Ալ Պաչինոյի խաղը մի քանի գլուխ բարձր էր Դե Նիրոյի խաղից:

Մի անգամ Հոլիվուդում - Այս սա կինո էր: Ամեն ինչ կար. օրիգինալ սցենար, լավ օպերատորական աշխատանք, դերասանական լավ խաղ (Բ.Պիտն անկասկած երկրորդ պլանի համար Օսկարը կվերցնի), գրավիչ ընթացք և իհարկե, Տարանտինոյին հատուկ անսպասելի ավարտ: Մի խոսքով հոյակապ էր, ես միանշանակ էս ֆիլմին կտայի Օսկարը:

1917 - Առաջին բանը, ինչը հենց սկզբից գերեց ու մինչև վերջ էկրանի առաջ գամած պահեց, օպերատորական լավ աշխատանքն էր (ինչ խոսք, Օսկարի արժանի): Սցենարը չէի ասի, որ օրիգինալ էր, բայց ամեն դեպքում հետաքրքիր էր: Դրամատիզմ կար, բայց քիչ էր նման թեմայի համար:

[ivy]

Jojo Rabbit-ն էդ ի՜նչ լավն էր
Նույնիսկ Սքարլեթ Յոհանսոնի հետ հաշտվեցի․ շատ լավն էր ֆիլմում։ Մնացած բոլոր դերասաններն էլ էին ընտիր։
Իսկ ֆիլմը կինոթատրոնում նայելը, երբ կողքդ լիքը գերմա․․․նացիներ են, մի իսկական հաճույք էր

[Jarre]

''Marriage Story''-ն հեչ չէր ձգում՝ զուտ վերնագրի պատճառով. լավ բանի անունը սովորաբար «ամուսնություն» չի լինում: Հետն էլ Սքարլեթ Յոհանսոնին տանել չեմ կարող, ոչ էլ Ադամ Դրայվերին եմ հավանում:
Բայց որ էստեղ դրական կարծիքներ հնչեցին, մտածեցի՝ լավ, փորձեմ նայել:
Ուրախացնողն էն էր, որ արագ հասկացվեց՝ ընտանիքի «գեղեցկության» մասին պատմող հերթական բուլշիթը չի, այլ իրականում ''Divorce Story'' է: Բայց միևնույն է կես ժամից ավել չձգեցի. Սքարլեթին ուղղակի ի վիճակի չեմ ավելի երկար նայել ու առավել ևս՝ լսել (ինչ ահավոր ձայն ունի): Կողքի երկրորդ պլանի դերասանուհիններն էլ, իմ կարծիքով, շատ վանող ու անբնական էին:

ivy, ներողություն սենց երկար քոմենթի համար։ Կարող ես հանգիստ իգնոր անել ))) Ես լիովին քեզ կհասկանամ ))) Իրականում էս գրառում գտա Midsommar ֆիլմը որոնելիս։ Ուզում էի տեսնեի էդ ֆիլմի մասին քննարկումներ եղել են, թե ոչ, ու տեսա քո այս գրառումը։ Չկարողացա անտարբեր անցնել ))))

Չգիտեմ Marriage Story-ին Օսկարի արժանի էր, թե ոչ, բայց ֆիլմը շատ շատ առանձնահատուկ է՝ համեմատած մյուս դրամաների հետ։ Ուզում եմ մի քանի բան գրել։ Ներողություն եմ խնդրում, եթե գրածս որոշ տեղեր անհասկանալի կամ ձանձրալի է։ Կարծում եմ, որ ինչ որ չափով հետաքրքիր կլինի, դրա համար եմ գրում

Դու քո գրառման մեջ գրում ես, որ «լավ բանի անունը սովորաբար «ամուսնություն» չի լինում» և ես քեզ հետ համաձայն եմ )) Բայց դու երևի կզարմանաս իմանալով, որ ֆիլմի ռեժիսորնել է քեզ հետ համաձայն )) Վերնագրի մեջ շատ հետաքրքիր խաղ ու իրոնյա կա։ Ամբողջ ֆիլմը ամուսնալուծության մասին է՝ սկզբից մինչև վերջ։ Հարց է առաջանում. բա ինչո՞ւ է Divorce Story-ի մասին ֆիլմը անվանում Marriage Story։ Ես հակված եմ մտածել, որ սա հատուկ է մտածված։ Իմաստներից մեկը հնարավոր է այն է, որ ցանկացած ամուսնության պատմություն, դա իրականում հենց ամուսնալուծության պատմություն է։ Կամ՝ ինչպես հենց ռեժիսորն է ասում. ամուսնալուծությունը ավելի լավ, քան ցանկացած այլ բան, ցույց է տալիս, թե ինչ է ամուսնությունը։ Եթե ուշադրություն դարձնես, ապա կնկատես, որ դասական գրականության, ֆիլմերի կամ արվեստի այլ ճյուղերի մեջ ցանկացած ամուսնության պատմություն, դա հենց ամուսնալուծության պատմություն է։ Ինչպես գրում է Տոլստոյը Աննա Կարենինայի մեջ՝ «Все счастливые семьи похожи друг на друга, каждая несчастливая семья несчастлива по-своему»։ Այ սա հենց ֆիլմ է այն մարդկանց մասին, ովքեր «несчастливы по-своему»։ Մի խոսքով էս նյուանսը շատ հետաքրքիր է և տալիս է ընդհանուր պատկերացում ֆիլմի կառուցվածքի ու տրամաբանության մասին։

Ֆիլմը ունիկալ է նաև նրանով, որ այնտեղ կան հղումներ բազմաթիվ ստեղծագործությունների, ֆիլմերի, մյուզիքլների։
Այս ֆիլմը, ինչպես և վերջին 45 տարիների ընթացքում ամունալուծության մասին նկարահանված լուրջ ֆիլմերը, մեծ չափով նմանակում են Ինգմար Բերգմանի Scenes from a Marriage վեց ժամանոց սերիալին։ Այս սերիալը երևի մոտակա հարյուր տարվա համար հիմք է հանդիսանալու նորանոր ֆիլմերի և ստեղծագործությունների։ Կարծում եմ, որ քեզ՝ որպես հոգեբանի շատ հետաքրքիր կլինի։ Ամբողջ վեց ժամը զրույցներ են։ Բայց այնքան խորը, այնքան անսպասելի, այնքան անմիջական, պարզ, ազնիվ, որ կարող եմ հարյուր տոկոսով երաշխավորել, որ անգամ ժամանակակից մարդկանցից շատ շատերը իրենք իրենց հետ այդքան ազնիվ չեն։ Եթե ժամանակ ունենաս նայի։ Մարտինը Սքորցեզե, Ալենը Վուդի այդ ֆիլմը անվանում են աստվածային, չրկնվող, աննման.... Դա նայելուց հետո Marriage Story-ին լրիվ այլ կերպ կընկալես ու կարծում եմ ավելի շատ կսիրես։

Բացի դրանից ֆիլմում կան հղումներ դեպի այլ ֆիլմեր։ Օրինակ՝ Ռոբերտ Բենտոնի Kramer vs. Kramer և Ասգար Ֆարհադիի A Separation։ Էս ֆիլմը կարծես էս երկու ֆիլմերի ալտերնատիվ տարբերակը լինի, բայց ահավոր յուրահատուկ ձեռագրով ու ասելիքով։ Բայց կառուցվածքային ահագին նմանություններ կան։

Ու մի բան էլ ասեմ, ու էլ գլուխդ չեմ տանի ))
Ֆիլմի համարյա թե վերջում Չարլին երգում է մի երգ.

Someone to need you too much,
Someone to know you too well,
Someone to pull you up short
And put you through hell.
Someone you have to let in,
Someone whose feelings you spare,
Someone who, like it or not,
Will want you to share
A little, a lot.

Somebody, hold me too close,
Somebody, hurt me too deep,
Somebody, sit in my chair
And ruin my sleep
And make me aware
Of being alive,
Being alive.

(Кто-то слишком в тебе нуждается,
Кто-то слишком хорошо тебя знает,
Кто-то обрывает тебя на полуслове.
И устраивает тебе кромешный ад.
Кто-то, кого ты должен впустить,
Кто-то, чьи чувства надо беречь,
Кто-то, с кем хочешь не хочешь
Надо делиться и большим, и малым.
Кто-нибудь, обними меня чересчур крепко,
Кто-нибудь, рань меня слишком глубоко,
Кто-нибудь, займи мое кресло
И помешай мне спать.
И дай мне знать,
Что я живой…
Быть живым.)

Ես սրա վրա տենց հատուկ ուշադրություն չէի դարձրել, մինչև չկարդացի մի հոդված մի հատ շատ լուրջ ֆիլմերին նվիրված պարբերականում, որտեղ բացատրում էր թե ինչին ա սա ակնարկում։ Պարզվում է այս խոսքերը վերցված են 70-ականների մի մյուզիքից, որտեղ 40-ի մոտ холостяк Ռոբերտի ընկերները, որոնք արդեն վաղուց ամուսնացած են, ունեն երեխաներ, գտնվում են ամուսնական պարտականությունների ծանր բեռի տակ, անկանխատեսելի են, դավաճանում են.... մի խոսքով էն ամենը ինչ կա «ընտանիք»-ներից շատերում։ Ու իրենք Ռոբերտին անընդհատ դրդում են ամուսնանալու, իսկ ինքը անընդհատ ինչ որ պատճառներ է բերում հօգուտ իր որոշման՝ մնալու չամուսնացած։ Ու էդ ընկերները Ռոբերտի յուրաքանչյուր պատասխանից հետո կրկնում են.
"You’ve got so many reasons for not being with someone, but you haven’t got one good reason for being alone"
(у тебя так много резонов, чтобы не быть ни с кем, и ни одного убедительного, для чего оставаться одному)

Ու էն խոսքերով, որը ես բերեցի վերևում, Ռոբերտը ինքն իրեն պատասխանում է, թե ինչու ԼԻՆԵԼ ինչ որ մեկի հետ.
And make me aware
Of being alive,
Being alive.

И дай мне знать,
Что я живой…
Быть живым.

Փաստորեն, ըստ էս խոսքերի փիլիսոփայության, լինել կենդանի նշանակում է արտացոլվել ինչ որ մեկի մեջ։ Չենք կարող լինել կենդանի մենակ։ Միշտ պետք է մյուսը, որ մենք լինենք կենդանի։

Փաստորեն որքան էլ որ ֆիլմը ամուսնալուծության մասին է, բայց այն կարծես հայելիային արտացոլանքով ամուսնալուծության մեջ արտացոլում է ամուսնությունը։ Մի խոսքով, էսքան գրում եմ, որ մի բան ասեմ։ Չգիտեմ օսկարի արժանի է, թե չէ, բայց որ յուհատուկ խորը, գեղեցիկ ու ճաշակով ֆիլմ են ստեղծել դա փաստ է։

[Վիշապ]

Արա, էդ խեղճ կորեացին երկրորդ օսկարից հետո ասեց՝ վսյո, էս իրիկուն կխմեմ, հետո երրորդ անգամ կանչեցին, մարդը շփոթված ասեց՝ լավ, կխմեմ մինչև առավոտ, հիմա էլ չորրորդ անգամ կանչեցին ասին, ապեր կինոդ էլ ա օսկար ստանում, արդեն մանթոից քիչ էր մնում գետնինը մտներ, պարազիտը սաղ տարավ

[Բարեկամ]

Արա, էդ խեղճ կորեացին երկրորդ օսկարից հետո ասեց՝ վսյո, էս իրիկուն կխմեմ, հետո երրորդ անգամ կանչեցին, մարդը շփոթված ասեց՝ լավ, կխմեմ մինչև առավոտ, հիմա էլ չորրորդ անգամ կանչեցին ասին, ապեր կինոդ էլ ա օսկար ստանում, արդեն մանթոից քիչ էր մնում գետնինը մտներ, պարազիտը սաղ տարավ

Պարազիտը չեմ նայել, բայց մի բան ինձ հուշում ա, որ պալիծիկայի մատը խառն ա ստեղ։ Ու ռեժիսորն էլ ոնց որ մի քիչ շատ համարեց էդքան նոմինացիաներ սրբել֊տանելը, ես կասեի՝ անհարմար էր զգում ավելի շատ, քան թե մանթո էր, նույնիսկ Սկորսեզին մխիթարում էր՝ վերջինիս ցիտելով։