User Tag List

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 32 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 32 հատից

Թեմա: Գյուղ ու դպրոց

  1. #31
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դասի ժամանակ էրեխեքը հետքրքրագույն հարցադրումներ էին անում, էնքան մեծ էր գայթակղությունը դասից շեղվել, քննարկումներ անել, բայց ինչքան էլ հոգնում էի, քննարկումները թողում էի դասամիջոցին հետո կաշվից դուրս գալով՝ հաջորդ դասին պատրաստվում, դրա համար ադմինիստրատիվ լիքը աղբ էի թողնում իմ հետևից՝ կիսատ լրացված մատյաններ, դասի պլանների գզգզված վիճակ, թասքերն էի կատաստրոֆիկ ուշացնում, գնում էի տուն, մի բան էն ա որ ծամում ու էլի անցնում հաջորդ օրվա դասին պատրաստվելուն։ ՈՒնեի աշակերտներ, որ արդեն միջին դպրոցական տարիքում էին, պատմություն էին անցնում, բայց հազիվ էին տառերը կապում իրար։ Պահ կար, հանձնվում էի, հետո ինձ հավաքում, քարտեզներ նկարում, որոնց վրա իրենք հետո կարող էին նոր բաներ նկարել, ավելացնել, հետաքրքիր համեմատություններ ու զուգահեռներ մտածում։ Ես լավ ուսուցիչ չէի, էն ուսուցիչը չէի, որ կուզեի ինքս ունենալ, բայց ամեն ինչ անում էի, որ լավ ուսուցիչ լինեմ, երբեմն իդեալական դասեր էի ունենում ու ինձ հերոս զգում դրանից հետո։ Բայց ակամ զուգահեռներ էի տանում իմ ունեցած ուսուցիչների հետ։ Մենք բան չենք սովորի, եթե չհասկանանք՝ ինչու։ Ես էդպես էլ չհասկացա՝ կարողացա էդ ինչուներն էրեխեքին հասցնել, թե՝ չէ։ Բայց օր չկա, որ էրեխեքիս մասին չմտածեմ, երբեմն նկարներն եմ նայում ու արցունքներով լացում, որ ամեն ինչ կիսատ թողեցի, որ խելքից դուրս բան ունեի էրեխեքին տալու, չտվեցի։ Ու էս իմ կյանքի ամենադաժան մարտահրավերն էր, անգամ հայմորիտի սրված վիճակում, դասից հետո վազել հետ տալով ու ջերմությունից դողալով ես դպրոց էի գնում, ոչ թե քանի որ պարտավոր էի, այլ՝ քանի որ սիրում էի էրեխեքին, կարոտում ու ամեն վայրկյանն իրենց հետ ինձ համար ապրելու մոտիվացիա էր։ Հետո ամեն օր ուզում էի գնալ գյուղ՝ էրեխեքիս մոտ, բայց դեռ կոկորդս էի բուժում, որ նորից ամիսով հիվանդ չպառկեմ, հիվանդանոց ընկնեմ։ Երբ սկսեց տաքանալ, ոգևորված պլանավորում էի գնալս, մտածում ինչ տանեմ, ինչ հետաքրքիր անակնկալ մտածեմ պստոների համար ու վոալյա՝ կարանտին։ Դեկտեմբերից գյուղում չեմ եղել ու կոկորդը սեղմող լացի նման զգացողություն կա, որ էլ չեմ էլ լինելու։ ՈՒ ամբողջ ընթացքում ինձ մեղադրում էի, որ թողեցի, եկա, որ ինքս ինձ խնայեցի՝ պատճառաբանելով, թե հայրիկն իմ կարիքն ունի։ Ինչ կարանտին է հայտարարված, աշխատողները չեն գալիս, ամբողջ հոգսն ինձ վրա է։ Հայրիկի համար հաց եմ սարքում, տարածքը մաքրում, կարգի բերում։ Մի քանի օր առաջ հայրիկը վատ էր, եթե Հերիկում մնացած լինեի, անգամ ջուր տվող չէր ունենա։ ՈՒ սարսափում եմ էն մտքից, որ կարող էի գյուղն ընտրած լինել ու քամվում էրեխեքի կարոտից էնպես, ասես, սեփական երեխաներիս եմ թողել, եկել։ Ու թեև գիտեմ, որ կյանքում ցանկացած ընտրություն նաև զոհեր է պահանջում, բայց չեմ կարողանում համակերպվել ու սկսել եմ բոլորին մեղադրել․ ամենաշատն՝ ինձ։

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (03.04.2020), Sambitbaba (03.04.2020), Ուլուանա (03.04.2020)

  3. #32
    alien
    Alphaone-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    24.11.2012
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    2,780
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էլ գյուղում չեմ լինի, լինեմ էլ, էլ իմ գյուղը չի լինի, օտար աշխարհ, օտար իրականություն․․․ Ծրագրից դուրս չէի եկել, տարեկետում էի վերցրել, խնդրել եմ ինձ մի ուրիշ համայնք ուղարկեն՝ աշխատելու։ Դեռ արձագանք չկա։

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (20.03.2021), Varzor (20.03.2021)

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •