Դասի ժամանակ էրեխեքը հետքրքրագույն հարցադրումներ էին անում, էնքան մեծ էր գայթակղությունը դասից շեղվել, քննարկումներ անել, բայց ինչքան էլ հոգնում էի, քննարկումները թողում էի դասամիջոցին հետո կաշվից դուրս գալով՝ հաջորդ դասին պատրաստվում, դրա համար ադմինիստրատիվ լիքը աղբ էի թողնում իմ հետևից՝ կիսատ լրացված մատյաններ, դասի պլանների գզգզված վիճակ, թասքերն էի կատաստրոֆիկ ուշացնում, գնում էի տուն, մի բան էն ա որ ծամում ու էլի անցնում հաջորդ օրվա դասին պատրաստվելուն։ ՈՒնեի աշակերտներ, որ արդեն միջին դպրոցական տարիքում էին, պատմություն էին անցնում, բայց հազիվ էին տառերը կապում իրար։ Պահ կար, հանձնվում էի, հետո ինձ հավաքում, քարտեզներ նկարում, որոնց վրա իրենք հետո կարող էին նոր բաներ նկարել, ավելացնել, հետաքրքիր համեմատություններ ու զուգահեռներ մտածում։ Ես լավ ուսուցիչ չէի, էն ուսուցիչը չէի, որ կուզեի ինքս ունենալ, բայց ամեն ինչ անում էի, որ լավ ուսուցիչ լինեմ, երբեմն իդեալական դասեր էի ունենում ու ինձ հերոս զգում դրանից հետո։ Բայց ակամ զուգահեռներ էի տանում իմ ունեցած ուսուցիչների հետ։ Մենք բան չենք սովորի, եթե չհասկանանք՝ ինչու։ Ես էդպես էլ չհասկացա՝ կարողացա էդ ինչուներն էրեխեքին հասցնել, թե՝ չէ։ Բայց օր չկա, որ էրեխեքիս մասին չմտածեմ, երբեմն նկարներն եմ նայում ու արցունքներով լացում, որ ամեն ինչ կիսատ թողեցի, որ խելքից դուրս բան ունեի էրեխեքին տալու, չտվեցի։ Ու էս իմ կյանքի ամենադաժան մարտահրավերն էր, անգամ հայմորիտի սրված վիճակում, դասից հետո վազել հետ տալով ու ջերմությունից դողալով ես դպրոց էի գնում, ոչ թե քանի որ պարտավոր էի, այլ՝ քանի որ սիրում էի էրեխեքին, կարոտում ու ամեն վայրկյանն իրենց հետ ինձ համար ապրելու մոտիվացիա էր։ Հետո ամեն օր ուզում էի գնալ գյուղ՝ էրեխեքիս մոտ, բայց դեռ կոկորդս էի բուժում, որ նորից ամիսով հիվանդ չպառկեմ, հիվանդանոց ընկնեմ։ Երբ սկսեց տաքանալ, ոգևորված պլանավորում էի գնալս, մտածում ինչ տանեմ, ինչ հետաքրքիր անակնկալ մտածեմ պստոների համար ու վոալյա՝ կարանտին։ Դեկտեմբերից գյուղում չեմ եղել ու կոկորդը սեղմող լացի նման զգացողություն կա, որ էլ չեմ էլ լինելու։ ՈՒ ամբողջ ընթացքում ինձ մեղադրում էի, որ թողեցի, եկա, որ ինքս ինձ խնայեցի՝ պատճառաբանելով, թե հայրիկն իմ կարիքն ունի։ Ինչ կարանտին է հայտարարված, աշխատողները չեն գալիս, ամբողջ հոգսն ինձ վրա է։ Հայրիկի համար հաց եմ սարքում, տարածքը մաքրում, կարգի բերում։ Մի քանի օր առաջ հայրիկը վատ էր, եթե Հերիկում մնացած լինեի, անգամ ջուր տվող չէր ունենա։ ՈՒ սարսափում եմ էն մտքից, որ կարող էի գյուղն ընտրած լինել ու քամվում էրեխեքի կարոտից էնպես, ասես, սեփական երեխաներիս եմ թողել, եկել։ Ու թեև գիտեմ, որ կյանքում ցանկացած ընտրություն նաև զոհեր է պահանջում, բայց չեմ կարողանում համակերպվել ու սկսել եմ բոլորին մեղադրել․ ամենաշատն՝ ինձ։
Էջանիշներ