User Tag List

Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 33 հատից

Թեմա: Էմիգրանտի օրագիր

  1. #16
    Պատվավոր անդամ Meme-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    28.01.2010
    Տարիք
    32
    Գրառումներ
    2,344
    Բլոգի գրառումներ
    9
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    համարձակվում եմ ասել, որ ինտեգրվել բառի հետ առընչվել եմ, մոտ վեց տարի ....առաջի տարին միայն ապրել եմ, վայելելով ամեն օրս, ոչնչի մասին չմտածելով, բայց ջանասիրաբար սովորել եմ լեզուն, ինքս ոչ մի գրամ էդ լեզվի մասին մինչ այդ չիմանալով...էնքան լավ էի յուրացրել, որ մուծածս, չէ պապայի մուծած, ամբողջ գումարը ետ էին վերադարձրել, քանզի լավ էի հանձնել քննությունս: Հա չմոռանամ ասել, որ դպրոցականի տարիքից դուրս էի, ու մենակ լեզուն սովորելու հնարավորություն էր պետությունը տվել:
    Որ հիշում եմ էդ օրերը, անկեղծ եմ ասում, ինչքան էլ մենակ էի, էդքան ընկերասեր, ընկերուհուն կարոտ մարդ լինելով, բայց ամեն օրս լի ու ուրախ էր անցնում:
    մի քիչ էլ հպարտ եմ, որ կարողացա օտար ու անտեր տեղ, էտ էլ հաղթահարել, չնայած չեմ պատմի, թե իմ սիրահարված լինելու պատճառով ուր գնաց էդքան գումարը, որը մինչև հիմա անգամ ամուսինս է հիշեցնում ....հա ինչ
    հետո, որոշեցի, թե բախտ վիճակվեց, լեզուն էլի մի լեվել ավել սովորել, վերջում էլ պրակտիկա, էտ էլ արեցի, չէ էս անգամ փող հետ չտվեցին, գիտեին երևի ուրա գնալու
    անցա ծնարանում պրակտիկայի:Դժվար էր........... հիշում եմ ինչքան անգամ են հետս խոսել, ու ես զարմացած մեծ աչքերով կամ գլխով եմ արել իբր հասկանում եմ , ամոթից իհարկե, կամ էլ կեսը չհասկանալով սխալ բաներ եմ արել: Չէ չէ մարդու կյանք կախված չէր , բայց մի անգամ լավ պրծա, տենց մի դեպք էլ անցավ կողքովս...
    Հետո հասկացա, որ հիվանդանոցի բան չեմ, ուշ ժամին տուն գալը, ինձ վախկոտիս համար չէր, ես պոլիկլինիկայում եմ աշխատել, ու շատ հարմար կլիներ, փոքր մասնավոր ինչ որ տեղ նույնը շարունակել... դժվարությամբ,բայց անցա աշխատանքի.... երեք տարով էր պայմանագիրը, բայց էն, ինչը էմիգրանտին էր վայել,դա չընկավ ձեռքս, իհարկե հաճույքով էի գնում, անբացատրելի լավ էի զգում ինձ, որ կարողացել եմ, ես հասել եմ դրան, ծնողներիս հպարտության մասին չեմ խոսի...

    գումարն էլ քիչ էի ստանում, եռեսուն եվրո էր մնում ինձ, անձնական ծախսերի, բայց գոհ էի...
    չմանրանամ հետո ինչքան դժվար էր, լինելով դասով ամենափոքրը , ցույց տալ, որ դու ներկայացնում էս քեզանից անհատականություն, ոչ թե ուրիշի ստրուկ..
    (էդ ժամանկներիս ուժ տվողն էլ էիր դու, որ մեջս լցվում էր միանգամից սարեր շուռ տալու ու բոլորին իրենց տեղը ցույց տալու ուժով....)
    ինչ որ ժամանակ անցավ, ու պարզվեց, որ լավ ոտքս ամրապնդելու համար, սովորելու հաստատակամ, ու ավելի ուժեղ թուղթ է պետք, իմ աշխատանքից մի տոն բարձր, (հա թղթի երկիր էր, ես էլ գնացել էի մնալու ու հետ չգալու . համենայն դեպս մինչ ամուսնանալս ) ...
    նենց վիճակում էինք հայտնվել ընտանիքով, որ հույս չունեի թե կգտնենք, արդեն ամեն քնելուց պատկերացնում էի, որ ինձ հետ են բերում, ու էտ մեռնելու հավասար էր, էդ վախը դեռ մեջսա .......ամեն հիշելուց, մեջս ոչ հաճելի զգացումա արթնանում...
    Հետո ,ստացվեց...... ծնողներիս օգնությամբ ու շատ ծիծաղելի է, բայց Եվրոպա տեղ էլ,կա էդ ծանոթ հասկացողությունը, հայ ծանոթ բժշկի օգնությամբ անցա աշխատանքի, անձնակազմը տասնապատիկ ու հազարապատիկ անգամ տարբեր էն առաջվանից, ու ներդաշնակության զգացում, ես ինձ ապահովվել էի երեք տարի հանգիստ գլուխս բարձին դնելու վստահությամբ:
    ծիծաղում եմ ինձ վրա,.........
    երկու տարին էդ երեքից, սովորեցի դաս ու աշխատանք միասին, հոգնած տուն գալ, սպասումի մեջ, որ լավ կլինի, էդ ընթացքում էլ տարիներիս հետ, ընտանիք ստեղծելս էր առաջիս, էդքան սպասումից հետո, քո գալը, հարսանիք, մեր տունը առանձին, ամենասիրուն հիշողությունները կյանքիս, ու հոպ....ես Երևանում եմ...



    հիմա, ուզում եմ հասկանալ, ինչի....ինչիս էր պետք էս ամենը, իմ ձգտելը, իմ էդքանի մեջով անցնելը, էդ վախը, սթրեսները, էդքան լավ ինտեգրվելը, որ ամեն իրենց ազգակիցը լսելիս,զարմանում էր, ինչքան լավ եմ խոսում, էդքան կարճ ժամանակի համար....ում էր պետք, եթե քեզ կողքիս գիտակցումից հետո, ես ստեղ եմ Երևանում, առանց քեզ...կիսատ երազանքներով ....


    հ.գ՝ պարապ էի, մտածեցի ես էլ իմ անցածով կիսվեմ
    Վերջին խմբագրող՝ Meme: 28.10.2019, 01:45:
    ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
    ....բլա, բլա, բլաաա՝

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (01.11.2019)

  3. #17
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեկ Սոնյան ինձ ասեց, որ ինձ շատ սիրում է՝ «չնայած որ ես ուրիշ երկրից եմ»։

    Մինչև հիմա ուշքի չեմ գալիս էդ ասածից։ Էնքան սխալ հնչեց իմ ականջին։
    Նախ, որ ինքն ինձ ու իրեն «տարբեր երկրներից» է ընկալում․ երևի էդպես էլ պիտի լիներ, բայց դե անսպասելի էր իրենից դա լսելը։ Սա առաջին անգամ էր, որ հստակ ասեց՝ ինքն էս երկրից է, ես՝ չէ։
    Հետո էն, որ «ուրիշ երկրից» մեկին սիրելը պիտի «չնայածով» կապակցվի կամ ընդհանրապես ինչ-որ ձևով շեշտվի՝ զգացմունքների / վերաբերմունքի կոնտեքստում։

    Երեխեքի լավն էն է, որ ինչ մտածում են, էդպես էլ ասում են՝ առանց կոսմետիկ միջամտության։ Երևի մեծերից շատերն էլ են նույն կերպ մտածում, որ ինչ-որ մեկին հավանում են՝ «չնայած, որ ուրիշ երկրից է», կամ որ չեն հավանում, «որովհետև ուրիշ երկրից է», ու որ էդ ուրիշ երկրից լինելը անպայմանորեն կպած է տվյալ մարդու հանդեպ իրենց վերաբերմունքին՝ կամ չնայած-ով, կամ որովհետև-ով, կամ ուրիշ մի ձևով։ Բարձրաձայնեն դա, թե չբարձրաձայնեն։
    Երեխեքի մտածելակերպում ինչ-որ բաներ փոխելը դեռ անհնարի սահմաններում չի, իսկ մեծերի դեպքում, ցավոք, ամեն ինչ շատ ավելի դժվար է։

  4. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (20.12.2019), impression (19.12.2019), Life (20.12.2019), Sambitbaba (07.04.2020), StrangeLittleGirl (19.12.2019), Varzor (21.12.2019), Աթեիստ (20.12.2019), Արշակ (05.02.2020), Գաղթական (19.12.2019), մարդ եղած վախտ (24.11.2022), Նաիրուհի (19.12.2019), Ներսես_AM (19.12.2019), Շինարար (19.12.2019), Ուլուանա (19.12.2019), Վիշապ (19.12.2019)

  5. #18
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի քիչ շեղվեմ վիրուսի թեմայից, ու իմմիգրանտական գրառում անեմ։

    Հարցերից մեկը, որ հաճախ ինձ տալիս են, նույնիսկ ոչ այնքան հարց, որքան մտահոգություն․ բայց լատվիացիք նացիոնալիստ չե՞ն։ Բա ռուսախոսներին չե՞ն դիսկրիմինացնում։

    Ես առաջ շատ էի զարմանում տարածված կարծրատիպի ու սեփական փորձի կոնտրաստի վրա։ Ասենք, ատամնաբուժարանից զանգում են, որ appointment-իս հետ կապված բան ճշտեն, սկսում են լատվիերեն խոսել, ընդհատում եմ, ասում եմ․ можно по-русски? Անցնում են ռուսերենի։ Վերջերս ինտերնետս չէր աշխատում, զանգում եմ պրովայդերին, ռոբոտն ասում է՝ լատվիերենի համար սեղմեք մեկ, ռուսերենի համար սեղմեք երկուս։ Լավ, էս ամենը դեռ բիզնես է, իրենց եկամտի մասին են մտածում։ Բայց էս արտակարգ իրավիճակի հետ կապված, որ փողոցում լուսացույց միացնելու կնոպկաներն անջատել են, թուղթ են փակցրել՝ "սեղմակն անջատված է, խնդրում ենք սպասել կանաչ լույսին"։ Լատվիերեն ու ռուսերեն։ Քանի՞ երկրում ոչ պետական լեզվին էդքան տեղ կտային։ Ես ուրիշ եվրոպական երկներում մի-երկու ամիս ապրել եմ, շատ ավելի դժվար էր յոլա գնալ առանց տեղական լեզվի։ Վերաբերմունքն էլ համապատասխան է եղել։ Զագրեբում մի լավ ֆուդ-կորտ կար, գանձապահը առաջին երկու անգամը հետս անգլերեն խոսեց, հետո դադարեց։ Երևի որոշեց, որ եթե երկար ժամանակով ես եղել, բարի եղիր մեր լեզվով խոսել։

    Բա եթե էդքան լավ է ամեն ինչ, որտեղի՞ց է լատվիացիների անունն ելել որպես նացիոնալիստներ։ Մենակ ՌԴ կողմից տարվող պրոպագանդայով դա չես բացատրի։ Հենց Լատվիայի ռուսների կողմից հաճախ կլսես նացիոնալիզմի ու դիսկրիմինացիայի մասին։ Սկզբում մտածում էի՝ գուցե հայ եմ, դրա համար ես չեմ զգում։ Բայց միայն վերջերս հասկացա իրական պատճառը։ Չնայած կարելի էր ավելի շուտ հասկանալ։

    Պատճառն այն է, որ ես ինձ արտասահմանցի եմ զգում։ Ես ապրիորի չեմ համարում, որ լատվիացին հետս պարտավոր է ռուսերեն խոսել։ Ու եթե խոսում է, դա որպես բոնուս եմ ընկալում։ Ստեղի ռուսների համար ուրիշ է։ Լատվիան իրենց հայրենիքն է։ Ու հայրենի պետության նկատմամբ պահանջները ուրիշ են։ Իրենք մայրենի լեզվով կրթություն են ուզում իրենց երեխաների համար, ու համարում են, որ դրա իրավունքը ունեն։ Ինչքանով են նման պրետենզիաները արդարացված, ուրիշ հարց է, ու տվյալ պահին ինձ առանձնապես չի հետաքրքրում։

    Ու ևս մի բան, որ սկզբում չէի գիտակցում։ Եթե լատվիացին ռուսերեն հարցդ հասկանում է, բայց անգլերեն է պատասխանում, դա չի նշանակում, որ ինքը չի ուզում ռուսերեն խոսել։ Պարզապես հասկանալն ավելի հեշտ է, քան խոսելը։ Երբ քաղաքիդ բնակչության կեսը ռուս է, լեզուն լսում ու կարդում ես ամեն քայլափոխի, անկախ քեզնից կսկսես հասկանալ։ Ես էլ քչից-շատից սկսել եմ լատվիերեն հասկանալ, բայց ինքս երկու բառ իրար կապել դեռ դժվարանում եմ։ Այդ առումով տեսքս իրոք օգնում է։ Մտածում են՝ դժվար լատվիերեն հասկանամ, ավելի լավ է փորձել անգլերեն (եթե տիրապետում են)։ Ռուսներին հաճախ լատվիերեն են պատասխանում, մտածելով, որ երևի տեղացի է, կհասկանա։

  6. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (08.04.2020), Freeman (06.04.2020), Արշակ (12.04.2020), մարդ եղած վախտ (24.11.2022), Ներսես_AM (07.04.2020), Ուլուանա (07.04.2020), Տրիբուն (06.04.2020)

  7. #19
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    17տ առաջ (բըլին) Ցյուրիխում ուսանողական փարթիներից մեկին մի էստոնացու հետ ծանոթացա:
    Ես էլ իրան հարցրի՝ էդ ճիշտ ա՞, որ ձեր մոտ ռուսների հանդեպ խտրականությունը շատ ա:
    - Չկա տենց բան:
    - Հաստա՞տ կյանքում երբևէ ազգային խտրականության դրսևորման Էստոնիայում չես հանդիպել:
    - Մմմ.. հանդիպել եմ.. ազգային խտրականության.. Էստոնիայում.. բայց ոչ թե ռուսների հանդեպ, այլ՝ հայի կողմից...
    - ???

    ՈՒ պատմեց.
    Մի օր գիշերվա հազարին լյաաավ խմած ու ծաղիկներով հանդերձ գնալուց ա լինում ընկերուհու մոտ:
    Ընկերուհին էլ ուսանողական հանրակացարանում ա ապրելուց լինում:
    ՈՒ էդ հանրակացարանն 2 լրիվ իրար նման մասնաշենք ա ունենում՝ մեկը տղերքի, մյուսն էլ՝ աղջկերքի համար:
    Մեր հերոսն իհարկե խառնում ու տղերքինն ա մտնում:
    Բարձրանում ա ընկերուհու հարկ, դուռը հաշվելով գտնում ա ու սկսում ծեծել..

    Քըշերվա հազարին.. ճաքած.. չարաբաստիկ ծաղիկներն էլ ձեռը..

    Ասում ա՝ սկի չհասցրի էլ մտածեմ, թե խի ա ընկերուհուս դուռը էդ փռչոտը բացել..
    Բացեց ու տվեց քթիս..

    ՈՒշագնաց վիճակներ.. լիքը արյուն..
    Ասում ա՝ հենց ուշքի եկա, ասի հեսա ոստիկան եմ կանչելու:
    Փռչոտն էլ՝ թե բա համբերի, հեսա ես կանչեմ..
    «Է ի՞նչ տարբերություն ով կանչի: Թող ինքը կանչի: Մեկա զոհը ես եմ..»

    Ասում ա՝ հետո էլ ոստիկանը եկավ, փռչոտի հետ ինձ անհասկանալի լեզվով ինչ-որ բան խոսացին, ծիծաղացին, ինձ էլ եքա շտրաֆ գրեցին, որ մարդկանց գիշերվա հանգիստը խանգարել եմ...
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  8. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Varzor (08.04.2020)

  9. #20
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,258
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Այ թե հետաքրքիր կլիներ, որ սա կարդացողը համբերատար լսեր ներքևում բերված երաժշտությունը սկզբից մինչև վերջ ու զգար էն, ինչ ես եմ զգում, բայց դե ես վաղուց սովոր եմ, որ իմ զգացողությունները գրեթե ոչ ոք չի կարողանում կիսել, ինչպես և ես բնավ չեմ հասկանում մնացածներիդ զգացողությունները:

    ***

    Առաջին անգամ, որ նոր էինք Նահանգներ տեղափոխվել, Նոյեմբեր ամիսն էր, կինս մի երկու շաբաթով մնաց ու գործի բերմամբ մի կես տարով հետ գնաց Հայաստան ու ես մնացի միայնակ ամերիկյան երազանքի մեջ, ու սկզբի համար չափից շատ ազատությունը տարօրինակ էր ու վախեցնող:
    Եվ այդ սկզբի ժամանակները անձրևոտ, երկար ու մութ գիշերներով օրեր էին, գործերս չափազանց շատ, ու ես միշտ օֆիսը լքում էի ուշ ժամի, խելագարության աստիճանի հոգնած ու հիշողությանս մեջ մնացել է իմ մենակությունը, ծխածս «American Spirit» սիգարեթները, անձրևի ու խավարի մեջ ձգվող լենուբոլ տարածություններն ու իմ առաջին վարձակալած մեքենան՝ պաշտամունքային Դոջ Չարջեր, որի մեջ ի ուրախություն մելոմանիս կար արբանյակային ռադիոընդունիչ, որի երաժշտության ու շարժիչի հաղորդած արագացման առաջացրած բերկրանքով էլ ես ամբողջությամբ լցնում էի այդ ժամանակների գորշությունը՝ գործից մինչև կացարան, և մնացած ամեն ինչ ունայն էր, և չկար ոչինչ ըմբռնելի բացի դեպրեսիայից ու կարոտից։ Եվ այդ օրերին իմ մեջ տպավորվել է այս թրեքը, որը տարօրինակորեն հաճախ համընկնում էր իմ մեքենա նստելու հետ ու անհասկանալիորեն այնքան ներդաշնակ էր թվում դրությանս հետ, որ ես այն իմ ականջներով կլանում էի այն անապատով երկար քարշ եկած ու ջրազրկված վտարադու պես, որին անակնկալ անանուխով լիմոնադ են տալիս.

    Si vis pacem, para bellum

  10. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (02.05.2020), ivy (02.05.2020), Quyr Qery (07.05.2020), Sambitbaba (24.11.2022), Varzor (02.05.2020), Բարեկամ (03.05.2020), Գաղթական (02.05.2020), մարդ եղած վախտ (24.11.2022)

  11. #21
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի լավ բան, որ Լատվիայում ունեմ, որը Հայաստանում մնացել էր ընդամենը սովետական ուրվականի տեսքով, իսկ ավստրալիական շենքերում գոյություն չուներ որպես երևույթ, կենտրոնացված ջեռուցումն է։ Ես ընդհանրապես կուրսի չեմ, թե երբ, ով, ոնց է այն միացնում ու ղեկավարում ջերմաստիճանը, միայն գիտեմ, որ ձմռանը տունը տաք է։ Ու նորմալ տաք, իմ կոմֆորտ-զոնայում, 21°C սահմաններում։ Միայն երկու կարճ ժամանակաշրջան գոյություն ունի, երբ տանը կարող է ցուրտ լինել։ Մեկը սեպտեմբերի վերջ, հոկտեմբերի սկիզբ, երբ ջեռուցումը դեռ չեն միացրել, մեկն էլ հիմա, երբ արդեն անջատել են։

  12. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Quyr Qery (07.05.2020), Varzor (07.05.2020)

  13. #22
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ զարմացնում է, որ Ռիգայում ռուսները իրենց խոսքում բացարձակապես չեն օգտագործում լատվիերեն բառեր։ Այն դեպքում, երբ երիտասարդները շատ լավ լատվիերեն խոսում են, ու շատերի համար դա աշխատատեղում օգտագործվելիք հիմնական լեզուն է։

    Ավստրալիայում այլ կերպ էր։ Իմ ռուս ընկերների հետ մենք երբ ռուսերեն էինք խոսում, լիքը անգլերեն բառեր էինք օգտագործում, ինչը բոլորիս շատ բնական էր թվում։ Մի անգամ Թայլանդում հարսանիքի էինք, որտեղ կային նաև Ռուսաստանից հյուրեր, ու նրանցից մեկը մեր խոսելը լսելիս ապշել էր, բա թե դուք էդ ինչ լեզվով եք խոսում։

    Իսկ այստեղ այդպես չէ։ Լատվիացիների խոսքի մեջ նույնպես ռուսերեն բառեր չեմ նկատում, որոշ արտահայտված բացառություններով։ Ասենք, հաջող անելիս давай են ասում, ոնց որ հայերը։ Մեկ էլ քֆուրները։

  14. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (18.06.2020), մարդ եղած վախտ (24.11.2022)

  15. #23
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի քանի օր առաջ ուսանողական ընկերներիցս մեկն էր կապվել հետս, որի հետ տարիներով շփում չունեի․ ամբողջ ընտանիքով տեղափոխվում են Մյունխեն, լիքը հարցեր ուներ դրա հետ կապված, համարս մեկից վերցրել էր ու զանգել։
    Ամուսինն աշխատանքային երկու առաջարկ էր ստացել, մեկը՝ Դուբլինով, մյուսը՝ Մյունխենում․ ընտրել էին Մյունխենը։
    Խոսելիս հա կրկնում էր, որ սա «եզակի շանս» է, որը բաց թողնել չի կարելի։ Բայց հետն էլ էնքան լարված էր ու սթրեսի մեջ, որ մտածում էի՝ ինչին է պետք էդ «շանսը», եթե կյանքը ոտքից գլուխ շրջվելու է, ու ինքն էլ ոնց որ թե հեչ պատրաստ չի դրան։
    Երեխաներն էլ ահագին մեծ են՝ 17 ու 15, և հեշտ չի լինելու առանց լեզվի իմացության մտնել կրթական համակարգ․ պիտի պատրաստ լինեն դժվարությունների։ Փորձում էի բացատրել, որ «Այբ» դպրոցից լինելը հիմնարար չի միանգամից գիմնազիա մտնելու համար․ առաջնայինը լեզվի իմացությունն է, ու պիտի պատրաստ լինեն, որ գուցե ուրիշ դպրոցից սկսեն, հետո մի տարվա մեջ փոխեն գիմնազիա։ Բա չէ, ինչ ուրիշ դպրոց, մենք «Այբ»-ից ենք․․․
    Ու դե դրան հաջորդող հարցերը՝ «լավ» թաղամասեր, որ հանկարծ փախստական-մախստական կամ այլ «զածրակարգ միգրանտներ» չլինեն։
    Զահլես գնում է էս կարգի զրույցներից․ առաջին անգամը չի։
    Թե էս հայաստանցիների մեջ որտեղից է նստած, որ իրենք վերի արտի ցորեն են, ու էս եվրոպաներում խալիները փռած իրենց են սպասում, որ սրանք վերջապես իրենց արժանի էլիտար կյանքը վարեն, հլը մյուսներին էլ վերևից նայեն, թե բա «փախստական են», մեզ նման բարձրակարգ էքսպատ չեն։ Որտեղից էսքան մեծամտություն ու էսքան ռասիզմ, ցնդելու բան է:
    Բայց ամեն դեպքում գուցե սա իսկապես եզակի շանս է, որ քթները մի քիչ տրորվի իրականությամբ, սեփական վերադասության մասին ֆանտազիաներից էլ պոկվեն ու հասկանան, որ իրենք ավելի կարևոր չեն, քան ցանկացած ուրիշ մարդ։

  16. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (24.11.2022), StrangeLittleGirl (27.07.2020), Աթեիստ (27.07.2020), մարդ եղած վախտ (24.11.2022), Նաիրուհի (27.07.2020), Ներսես_AM (27.07.2020), Ուլուանա (27.07.2020)

  17. #24
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կոպենհագենում ապրելու վեց տարիների ընթացքում ինչ ջրեր ասես չեն հոսել, ում հետ ասես չեմ ծանոթացել, ինչ ընկերներ ասես չեմ ունեցել։ Բայց տարիների հետ սոցիալական շրջանակներս գնալով ավելի են փոքրանում. հերթով բոլորը գնում են։ Մի ռումինացի ընկերուհի ունեի, որի մասին օրագրումս շատ եմ գրել, հետը հինգ տարի առաջ եմ ծանոթացել։ Կարծում էի՝ ով գնա֊գա, ինքը կմնա։ Բայց վերջերս ինքն էլ տունը հանձնեց ու մեկնեց Իսպանիա՝ ծնողների մոտ։ Իր ասելով ուզում էր կորոնայի օրերին ծնողների հետ լինել. ի՞նչ տարբերություն, մեկ է տնից է աշխատում։ Իր ասելով՝ դեկտեմբերին վերադառնալու էր, բայց մի տեսակ մեր հավատը չէր գալիս, թե ինքը երբևէ հետ կգա Դանիա։

    Էս ընկերուհիս մեր ֆակուլտետում PhD էր անում, հաճախ էինք կամպուսում հանդիպում, միասին աշխատում։ PhD֊ից հետո ինչ֊որ նորվեգական ընկերությունում էր աշխատանքի ընդունվել, մեկումեջ գնում էր Նորվեգիա, գալիս։ Ապրում էր քաղաքի արվարձաններից մեկում, բայց վերջերս տեղափոխվել էր կենտրոն ու մի հրաշալի բնակարան վարձել. Կոպենհագենում լրիվ գտած բան։ Նման տուն հանձնելն ու գնալն ահավոր ափսոս էր։

    Մի շաբաթ առաջ մեր ռումինացի ընդհանուր ծանոթներից մեկը զանգեց ինձ։ Իրեն մի անգամ էի տեսել, երբ միասին գնացել էինք Փարաջանովի «Նռան գույնը» նայելու, դրանից հետո չէինք շփվել։ Դրա համար ահավոր անսպասելի էր զանգը։ Շունչը կտրվելով առանց բարև֊բարլուսի ասաց, որ մեր ընկերուհու մասին ինչ գիտենք, սուտ է. նա երբևէ PhD չի արել, չի պաշտպանել, որևէ նորվեգական ընկերությունում չի աշխատում, հիմա էլ Իսպանիայում չէ։ Մի կողմից, շոկի մեջ էի, մյուս կողմից՝ զարմանալի չէր, որովհետև կասկածելի նշանները միշտ էլ եղել էին, ուղղակի ուշադրություն չէի դարձրել. երբ PhD ակումբի խորհրդում էի, իր անունը PhD ուսանողների ցանկում չէի գտնում։ Իսկ ակումբի հանդիպումներին երբեք չէր գալիս, ինչքան էլ թախանձագին համոզում էի։ Պաշտպանությունն էլ իբր Լոնդոնում էր, դրա համար ոչ ոք չկարողացավ գնալ։

    Ինձ զանգողին հարցրի՝ բա էդ դեպքում ի՞նչ էր անում էսքան ժամանակ։ Ասաց, որ միակ տվյալը, որ կա, ինչ֊որ հավաքարարական ընկերության հետ է կապված։ Բայց մնացած կենսագրական տվյալները ճիշտ են. Ռումինիայում իսկապես լրագրող է եղել, իսկապես Լոնդոնում մաստեր է արել։

    Դե գնացեք ու էսքանից հետո մարդկանց բաժանեք «ցածրակարգ իմիգրանտների» ու «բարձրակարգ էքսպատների»։

  18. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (27.07.2020), Freeman (28.07.2020), Peace (30.07.2020), Sambitbaba (24.11.2022), Varzor (27.07.2020), Նաիրուհի (28.07.2020), Ներսես_AM (27.07.2020)

  19. #25
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ռիգայում մի բուրգերնոց կա, որ կես տարուց ավել է շաբաթը մեկ-երկու անգամ հաճախում եմ։ Բուրգերի հետ հաճախ սուրճ եմ պատվիրում։ Սրճի երկու չափ ունեն․ M ու L: Մի քիչ զարմանալի էր, որ S չկա, մտածում էի, որ բուրգերնոցին հարիր չէ փոքր չափի սուրճ մատուցել, պատվիրում էի medium կապուչինո։ Սկզբում համարյա միշտ նույն աշխատողն էր ու միշտ ստանում էի նույն չափի սուրճ, որն ինձ գոհացնում էր։ Վերջերս աշխատողներն անընդհատ փոխվում են (այդ մասին մեկ այլ թեմայում գրել եմ), ու ըստ այդմ սկսեցին փոխվել նաև սուրճի չափերը։ Առաջին անգամ երբ շատ ավելի փոքր բաժակով ստացա, վրդովվեցի, թե ես medium էի պատվիրել, ու առաջ միշտ ավելի մեծ էր։ Աշխատողը սկզբում զարմացավ, բայց երևի չուզեց վիճել հին հաճախորդի հետ, պարզապես ավելի մեծը սարքեց։ Հետո արդեն ես պարզապես հարմարվեցի, որ սուրճի չափը փոփոխական է, ինչ բերեն, դա էլ կխմեմ։ Բուրգերն էլ քանի որ ամեն անգամ տարբեր էի պատվիրում, գինն էլ տարբեր էր ստացվում, էլ չէի էլ խորանում։

    Էսօր սակայն երբ գինը 10.10 եվրո կազմեց, զարմացա, միշտ 10-ից քիչ էր լինում։ Նայեցի մենյուին, կռահեցի, որ սուրճը L չափն է հաշվել, ասում եմ՝ բայց ես medium խնդրեցի, ոչ թե large, ու ցույց եմ տալիս մենյուում։ Աշխատողը բացատրեց՝ էդ M-ն ու L-ը medium ու large չեն։ Լատվիերեն mazs (փոքր) ու liels (մեծ) են նշանակում։

    Վայ ձեր տունը շինվի Ես կես տարի է medium կապուչինո եմ պատվիրում, մեկը չի ասում թե medium չունենք, ունենք փոքր ու մեծ։

  20. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (19.09.2020), ivy (20.09.2020), Jarre (20.09.2020), Sambitbaba (24.11.2022), Varzor (19.09.2020), Արշակ (20.09.2020), Գաղթական (20.09.2020), մարդ եղած վախտ (24.11.2022), Ուլուանա (19.09.2020), Տրիբուն (19.09.2020)

  21. #26
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էբերհարդը ժամանակ առ ժամանակ անդրադանում է ծնողներիս թեմային, թե ոնց են վերաբերվում իմ հեռու լինելուն։
    Հարցեր է տալիս, ուշադիր լսում։
    Էբերհարդը երկու չափահաս աղջիկ ունի, որոնցից մեկը մի քանի տարի առաջ Գերմանիայից Նոր Զելանդիա է տեղափոխվել։
    Էդ պահից ի վեր Էբերհարդը անձնական ճգնաժամ է ապրում։
    Պատմում է, թե որպես հայր ինչքան ժամանակ է անցկացրել իր աղջիկների հետ։ Մայրը նրանց ծնվելուց հետո բավականին արագ աշխատանքի է անցել, մինչդեռ ինքը ամեն մեկի հետ երկու տարի տանն է մնացել ու խնամել։
    Էբերհարդի ամբողջ ընտանիքը՝ թե ծնողները, թե եղբայրը, ու թե մյուս աղջիկը իր մոտակայքում են ապրում։ Աշխատանքն էլ է տնից ոչ շատ հեռու, հոբբիներն էլ։
    Էբերհարդն ամենուր ու ամեն եղանակի հեծանվով է։ Նա իր պստիկ, հասանելի աշխարհն է կառուցել շուրջը, ու անվերջ տառապում է դրանում իր աղջկա բացակայությունից։
    - Հեծանիվս Նոր Զելանդիա չի հասնում, - ասում է տխուր։
    Որոշ ժամանակ առաջ աղջիկն ինքն էր այցելել մի ամսով։
    Իր պատմելով՝ դա ավելի տանջալից էր, քան հեռավորությունը։ Ամբողջ ամիսն անցկացրել է համոզելով, չընդունելով ու անձնական կրիզիսի խորացմամբ։
    Էբերհարդը 60 է (իր տարիքի համար հրաշալի պահպանված), մյուս տարվանից ուզում է թոշակի անցնել ու աշխարհով մեկ ճամփորդել իր հեծանվով։
    Պատմում է իր ապագա ճամփորդություններից, հետո ձայնը ցածրանում է, հայացքը մշուշվում։
    - Բայց Նոր Զելանդիա հեծանիվս միևնույն է չի հասնի։

  22. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (28.11.2022), Freeman (24.11.2022), Sambitbaba (24.11.2022), Աթեիստ (25.11.2022), մարդ եղած վախտ (24.11.2022), Ուլուանա (24.11.2022)

  23. #27
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սոցիալական անամնեզ անելու ժամանակ «ռիսկային գործոնների» շարքին ենք անդրադառնում, որոնցից մեկը «աղքատությունն» է, ու հենց դրա կողքին էլ «միգրացիան» է։ Միգրացիան էստեղ համարվում է աղքատության համարժեք սոցիալական անբարենապաստ պայման։
    Ու դեպքերն էլ քննարկելիս, առկայության դեպքում միշտ հնչում է կարևոր «բացասական» գործոնը՝ ընտանիքի միգրացիոն բեքգրաունդը։ Վատ եմ լինում ամեն անգամ։

    Հասկանում եմ, որ սրա համար որոշակի պատճառներ կան, ու որ էստեղ միգրանտներից շատերը լիքը դժվարությունների միջով են անցնում, անպայմանորեն բարձր կվալիֆիկացաներ հետները չեն բերում կամ բերում են, բայց դրանք մնում են չճանաչված, ու իրենք էլ ստիպված են լինում ինչ-որ չորակավորված աշխատանքի անցնել, որ շատերը էդպես էլ չեն ինտեգրվում, լեզուն չեն սովորում ու լիքը սոցիալական խնդիրների մեջ են հայտնվում (թեև հակառակ դեպքերն էլ հեչ քիչ չեն․ ես որ հաստատ բացառություն չեմ)։
    Սա հիմք է դառնում, որ միգրանտները հասարակության կողմից որպես թույլ ու վտանգված, մարգինալ խումբ են ընկալվում։
    Ու էդ կլիշեի տակ անցնում են բոլորը (կամ բոլորը՝ արևմտյան աշխարհից դուրս), քանի դեռ հակառակը չի ապացուցվել։

    Իմ նման մեկը՝ էս երկրում անարտաբերելի անուն-ազգանունով, ոչ եվրոպական (իրենց ասած՝ «հարավցու») արտաքինով, ոչ տեղական ակցենտով, ամեն անգամ պիտի անցնի կլիշեի հաստ պատի միջով՝ հակառակն ապացուցելու համար։ Ու ինձ նման մեկից կրկնակի ջանքեր են պահանջվում էս երկրում առաջ գնալու համար, քան ցանկացած տեղացուց կպահանջվեր։ Առաջ գնալը դեռ ի՜նչ, անգամ վարձով տուն փնտրելիս, որևէ սերվիսից օգտվելիս, ամենուր, ամեն քայլափոխին։
    Ես դեռ սկզբում պիտի իրենց կլիշեն կոտրեմ, եթե դեռ շանս ունեմ, էն բանից հետո, երբ տեսել են անուն-ազգանունս։ Մեկ-մեկ թվում է՝ ոնց որ Ջոնի Քեշի երգի միջի Սյու անունով տղան լինեմ "I tell you, life ain't easy for a boy named Sue"․

    Հետո պիտի նայեն վրաս՝ ոնց որ ինչ-որ մեծ բացառության, որովհետև միգրանտների մասին իրենց պատկերացման մեջ չեմ մտնում։
    Ու ես էլ հնարավորության դեպքում պիտի փորձեմ իրենց ընդհանուր պատկերացումը միգրանտների մասին փոխել, թե ինչքան ռեսուրսներ են իրենց հետ բերում, ինչքան բան են տալիս հասարակությանը, անգամ եթե որակավորված մասնագետներ չեն։ Թեև էս հարցում ջանքերս համարյա անհույս են։ Մարդիկ ֆիքսված են բացասական երևույթների վրա․ աչքներին լավ բան չի գալիս։
    Դրա համար էլ միգրացիան էս հասարակության համար աղքատության համարժեք դարդ է։
    Դե ոնց հոգոց չհանես։
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 08.05.2023, 18:06:

  24. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (09.05.2023), One_Way_Ticket (08.05.2023), Tiger29 (09.05.2023), մարդ եղած վախտ (09.05.2023), Ուլուանա (08.05.2023)

  25. #28
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում One_Way_Ticket-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մի լավ բան, որ Լատվիայում ունեմ, որը Հայաստանում մնացել էր ընդամենը սովետական ուրվականի տեսքով, իսկ ավստրալիական շենքերում գոյություն չուներ որպես երևույթ, կենտրոնացված ջեռուցումն է։ Ես ընդհանրապես կուրսի չեմ, թե երբ, ով, ոնց է այն միացնում ու ղեկավարում ջերմաստիճանը, միայն գիտեմ, որ ձմռանը տունը տաք է։ Ու նորմալ տաք, իմ կոմֆորտ-զոնայում, 21°C սահմաններում։ Միայն երկու կարճ ժամանակաշրջան գոյություն ունի, երբ տանը կարող է ցուրտ լինել։ Մեկը սեպտեմբերի վերջ, հոկտեմբերի սկիզբ, երբ ջեռուցումը դեռ չեն միացրել, մեկն էլ հիմա, երբ արդեն անջատել են։
    Իյա, էս ես ե՞մ գրել Սա "Ո՞վ ես եղել դու" թեմային կզազեր։ Իրականում շենքում կենտրոնացված ջեռուցումը տուֆտա բան է։ Կարճ ժամանակաշրջան, չէ մի չէ։ Ուրախ եմ, որ նոր բնակարանում իմ գազային կաթսան ունեմ։ Ու մեր մանկության տանգոյի պես՝ ընդիկ իմ անձնական գործն է, քեֆս ինչքան կուդա, էդքան պիտի վառեմ։ Հատկապես հիմա, երբ William F. Buckley Jr-ի խոսքերը, որ "A liberal is someone who is determined to reach into your shower and adjust the water temperature for you" կարելի է արդեն բառացի ընկալել։

    ivy-ի ասած կլիշեն ինձ հասկանալի է, ու ես ուրախ եմ, որ այստեղ նման խնդիր չունեմ։ Հակառակը, երբ Ռիգայում ռուսերեն ես խոսում, մարդկանց բնական ենթադրությունն այն է, որ տեղացի ես։ Չգիտեմ, գուցե էս մասին էլի գրել եմ։ Ասենք, տաքսիստը սկսում է պատմել՝ "բա հիշում ես, էն նախորդի նախորդ նախագահի ժամանակ սենց-նենց"։ Չէ, չեմ հիշում։ Ոնց հիշեմ, էն ժամանակ ես էստեղ չէի ապրում։

    Լատվիացիների հետ ուրիշ է։ Համառորեն հետս ուզում են անգլերեն խոսել, էս մասին էլ գրած կլինեմ։ Ակցենտի պահով՝ որ լատվիերենս լսում են, երբեմն փռթկոցը հազիվ են զսպում, ժպիտը գրեթե չեն զսպում։ Վերջերս մտածեցի՝ փորձեմ հասկանալ ֆենոմենը․ միացրեցի դիկտոֆոնը, պատահական լատվիերեն տեքստ կարդացի, ձայնագրեցի, միացրեցի։ Ինքս ծիծաղից մեռա, դե ես գիտեմ՝ առանց ակցենտ դա մոտավորապես ոնց պիտի հնչեր։ Ինչն է հետաքրքիր՝ տոնիս մեջ էնքան ինքնավստահություն կա, ոնց որ լավ էլ գիտեմ, թե ինչը ինչից հետո է։ Էդ առումով նման է Վալենտինա Հասանի՝ Ken Lee-ին։

     •
    • 
     Սեղմել՝ ցույց տալու համար


  26. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (09.05.2023), Նաիրուհի (10.05.2023)

  27. #29
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մտածեցի՝ արժե անել այս գրառումը՝ հավասարակշռելու համար միգրանտների հետ կապված Այվիի պատմած կարգավիճակը։

    Վերջերս ընթրիքի էի Ֆրանսիայից ժամանած մարոկացի մոտ երեսուն տարեկան մի երիտասարդի հետ, ով տևական գործուղմամբ էր Սիդնեյում, և մի քիչ զարմացա այն խանդավառության վրա, որով նա չէր դադարում հիանալ Ավստրալիայով։ Թե ինչն էր այդպես հիացրել ըստ իս ավելի քաղաքակիրթ եվրոպաներից սերված երիտասարդին՝ մարդկային վերաբերմունքն էր Ավստրալիայում։ Ասաց, որ ծնվել ու մեծացել է Փարիզի կենտրոնում, բայց լինելով ծագումով մարոկացի, իր վրա մշտապես զգում է միգրանտի հանդեպ խտրականություն։ Ապշած էր, որ մեզ մոտ նման բան չի տեսնում, որևէ մեկի հանդեպ, այլ ճիշտ հակառակը։

    Բայց երիտասարդն իրավացի է։

    Բազմամշակութայնության տարածումը, ամրապնդումը և ակտիվ գործարկումը Ավստրալիայում միայն թղթի ու քարոզչական մեքենայի բաղադրիչներ չեն։ Գործնականում Ավստրալիայի հասարակությունը իսկապես բազմամշակութային է, ես դա ապրել ու տեսել եմ բնակությանս 20 տարիների ընթացքում այստեղ, որտեղ կազմավորել եմ ընտանիք, ունեցել և մեծացրել երեխաներ, աշխատել և սովորել եմ։

    Իմ դիտարկումներով և դատողությամբ Ավստրալիայի հասարակական կյանքի փաստացի բազմշակութայնության պատճառները մի քանիսն են․

    - Ավստրալիացի ազգ, որպես էթնիկ խումբ, դեռևս գոյություն չունի, հազիվ մի երկու դար է անցել, ինչ այն բնակեցվել է առաջին եվրոպացիներով, հետևաբար արմատների ու դրանից բխող զգուշավորություն կամ մերժողականություն օտարների ներթափանցման հանդեպ երևի դեռ չի հասցրել ձևավորվել։

    - Առաջին ավստրալիացիները, որպես երկրի ներքին քաղաքականության մաս, "մեղքի" զգացում ունեն մայրացամաքի իրական էթնիկ ազգաբնակչության՝ աբորիգենների հանդեպ, որոնց համարյա իսպառ ցեղասպանել-ոչնչացրել են - չնչին տոկոսն է միայն պահպանվել, որոնց էլ ներկայումս շնորհվում են անսպառ արտոնություններ բոլոր բնագավառներում։ Այդ քաղաքականությունն իր հասկանալի պրոյեկցիան է գցում այլ մշակութային բեքգրաունդով բնակիչների վրա ևս, հակառակ դեպքում երկրի որդեգրած մշակութային ներառականությունը կթվա շինծու։

    - Առաջին ավստրալիացիներն իրենք էլ, մեծ հաշվով, ոչ շատ հեռու միգրանտներ են, ու քանի դեռ աբորիգեններին հայտարարում են "երկրի տերեր", թեկուզև ֆիկտիվ (միայն ձևական խոսքերով)՝ այսպես, Ավստրալիայում ամեն պաշտոնական և ոչ շատ պաշտոնական ելույթի խոսք պետք է սկսվի Acknowledgement of Country հայտարարությամբ, որով ելույթ ունեցողը խոնարհությամբ ու հարգանքով ընդունում է, որ կանգնած է աբորիգենային այս կամ այն էթնիկ խմբի հողի վրա (պարտավոր է իմանալ, թե տվյալ թաղամասը հարյուրավոր տարիներ առաջ ո՛ր աբորիգենային խմբին է պատկանել), ուրեմն, քանի դեռ աբորիգեններին հայտարարում են "երկրի տերեր", պատշաճ կամ բնական չի դիտվի ավելի ուշ միգրանտներին վերևից նայելը։

    - Ավստրալիայում բնակչության մոտ 30%-ը ոչ Ավստրալիայում ծնված միգրանտներ են։ Սակայն, ինչպես գիտենք, միգրանտի կարգավիճակը դեռ մի 2-3 սերունդ փոխանցվում է, հետևաբար միգրանտները թերևս ավելի շատ են, քան այսպես կոչված "բուն" ավստրալիացիները՝ եվրոպական բեքգրաունդով։

    Սրանք ընդամենը մի քանի ակնառու պատճառներ են, որ նշեցի, հաստատ կլինեն բազմաթիվ այլ քաղաքական, տնտեսական ու այլ պատճառներ էլ, բայց ինչ էլ որ լինեն՝ Ավստրալիայում միգրանտը ընդհանուր առմամբ խտրականության չի ենթարկվում, թեև, հասկանալիորեն, կլինեն թե՛ առանձին դեպքեր, և թե՛ մարդիկ, որոնք իրենց անհաջողությունների պատճառը կհամարեն ազգային խտրակականությունը։
    Բայց ամենակարևորը՝ բազմամշակութայնությունը ամուր դիրքերից և սիստեմատիկ դաստիարակվում է դպրոցներում։ Այն նույնիսկ այսպես կոչված cross-curricular առարկա է, այսինքն՝ դասավանդվում է ոչ թե որպես առանձին առարկա, այլ բոլոր առարկաների մեջ ներառված, և ուսուցչի պարտականությունն է, թե ինչպես դա հնարամտորեն ներառի իր առարկայի մեջ՝ լինի դա մաթեմատիկա, թե նկարչություն։

    Ինչ վերաբերում էաղքատության կլիշեին, այստեղի միգրանտների դեպքում ճիշտ հակառակն է։ Միգրանտներն այստեղ իրենց նվաճումներով՝ թե՛ կրթական, թե՛ բիզնես, թե՛ ֆինանսական, ընդհանուր առմամվ գերազանցում են եվրոպական բեքգրաունդով "բուն" ավստրալիացիներին, և դա ոչ առանց նախանձի տեսնում են և գիտեն վերջիններս։ Լավագույն "դղյակները" ծովափերին՝ միգրանտներինն են, ընդ որում ֆինանսապես ավելի բարեկեցիկ են արհեստավորները՝ հատկապես սեփական բիզնես ունեցող, քան մտավորականները․ ձեռքի աշխատանքը ավստրալիայում բավական թանկ է։ Իմ դիտարկումներով, միջին վիճակագրական միգրանտն Ավստրալիայում ապրում է ավելի բարեկեցիկ, քան միջին վիճակագրական ավստրալիացին, դա ակնհայտ է՝ ուր կամ ոնց էլ նայես, հետևաբար աղքատության կլիշեն միգրանտներինը չէ (իրականում աբորիգեններինն է, բայց դա ուրիշ պատմություն է)։ Իսկ նշածս բարեկեցությունը բացատրվում է ոչ միայն նրանով, որ միգրանտները հիմնականում աշխատասեր, ձգտումով կամ կրթված են (Ավստրալիա միգրացիայի պայմանները բավական խիստ են), այլև նրա շնորհիվ, որ Ավստրալիայի կառավարությունը կանաչ ճանապարհ է փռում միգրանտների համար՝ կրթվելու, զարգանալու, աշխատելու, ինչքանով որ կարողանում է (կամ նպատակահարմար է գտնում)։
    Մի օրինակ բերեմ սեփական փորձից։ Իմ հիմնական աշխատանքից զատ (որը բիզնես կառավարման ոլորտում է), շաբաթ օրերը ես տարիներ շարունակ բարեգործական հիմունքով հայերեն էի (և դեռ եմ) դասավանդում Սիդնեյի համայնքային հայկական դպրոցներից մեկում։ Մի քանի տարի առաջ, Սիդնեյի համալսարաններից մեկին կից գործող այսպես կոչված Համայնքային լեզուների ինստիտուտը (ընդ որում, համալսարանն այդ առաջատարներից է աշխարհում) գրանտ է ստանում պետությունից՝ ներգրավելու Սիդնեյի համայքային դպրոցների կարևոր չի թե ինչ լեզու դասավանդողներին՝ լիազորագրված (accredited) ուսուցչի մագիստրական կրթության մեջ։ Ընդ որում, նշանակություն չունի այդ համայնքային լեզվի դպրոցի դավանդողը մանկավարժական որևէ կրթություն ունի, թե ոչ, բավական են միայն որևէ բարձրագույն կրթություն արտասահմանում և մի քանի քննություն ու հարցազրույց էլ հանձնել տեղում։ Նպատակը՝ համալրել ավստրալիական դպրոցները ոչ-տեղացի ուսուցիչներով, քանի որ, ըստ վիճակագրության, ավստրալիական դպրոցներում ամեն երրորդ աշակերտը միգրանտի ընտանիքից է, իսկ ամեն մեկ վեցերորդը տանը խոսում է անգլերենից բացի ուրիշ լեզվով էլ։ Գրանտի դիմող համալսարանը պնդում էր, որ այդ աշակերտներին հասկանալու և նրանց պահանջներին ճիշտ արձագանքելու համար դպրոցներին անհրաժեշտ են "ոչ-սպիտակ" ուսուցիչներ, ինչի խիստ կարիք կա ներկայիս դպրոցներում՝ նրանք հազիվ 10%-ն են կազմում։ Իսկ Ավստրալիայում ուսուցիչ աշխատելու համար պահանջվում է տեղական լիցենզավորում՝ տեղական կրթությամբ, ինչպես իրավաբանի և բժշկի դեպքում է սովորաբար համարյա բոլոր զարգացած երկրներում, այդ իսկ պատճառով էլ գրանտը թիրախավորել էր համայնքային լեզվի դպրոցների կամավորներին, ուր շաբաթ-կիրակի լեզու են սովորեցնում միգրանտները՝ անվճար հիմունքով, շատերը՝ ժամանցային կամ հայրենասիրական հիմունքով։ Առաջարկն, ի դեպ, համընկավ քովիդի շրջանի հետ՝ չծրագրավորված, և ինձ հաջողվեց երկուսուկես տարի սովորել ու ձեռք բերել ավստրալիական ավագ դպրոցի ուսուցչի մագիստրոսի կոչում՝ բիզնես-կոմերցիա և օտար լեզու առարկաներից։ Լիցենզավորումը ձեռք բերելուց հետո սկսեցին տեղալ աշխատանքի առաջարկներ (համարյա ամեն շաբաթ ստանում եմ), որոնցից մի երկուսն ընդունել եմ և ներկայումս աշխատում եմ ավստրալիական հանրային ու մասնավոր դպրոցներում՝ casual հիմունքով, ու արդեն սկսել եմ մտածել իմ հիմնական աշխատանքը թողնելու և լիովին կրթության բնագավառ տեղափոխվելու մասին։
    Չփռեր իմ առաջ այդ ճանապարհը երկիրը՝ իր ներքին բազմամշակութային քաղաքականությամբ, "չստիպեր" ինձ փոխելու մասնագիտությունս չասեմթեքանի տարեկանում , դժվար թե ես անձամբ այդպիսի կտրուկ փոփոխություններ նախաձեռնեի։

    Հ․Գ․ Ի դեպ, իմ ազգանունն է՛լ ավելի դժվար-արտաբերելի է, բայց այստեղ ընդունված է (և սպասում են) անգամ արտաբերելի եվրոպական ազգանունները տառ առ տառ ասել, հենց սկզբից։
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 09.05.2023, 14:10:

  28. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (09.05.2023), One_Way_Ticket (09.05.2023), Varzor (21.05.2023), մարդ եղած վախտ (09.05.2023), Նաիրուհի (10.05.2023), Ուլուանա (09.05.2023), Վիշապ (09.05.2023)

  29. #30
    Բարի ճանապարհ One_Way_Ticket-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.03.2009
    Հասցե
    Ուղևորի ծոցագրպան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,573
    Բլոգի գրառումներ
    32
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էսօր հոկեյի աշխարհի առաջնության կիսաեզրափակիչներն էին, ու Լատվիան առաջին անգամ էր այդքան հեռու գնացել։ Դրամատիկ հանդիպում էր կանադացիների հետ, որում վերջում պարտվեցին, բայց երրորդ ռաունդից առաջ 2:1 հաղթում էին։
    Սրտանց բալետ էի անում "մերոնց"։ Չգիտեմ, երբվանից իրենք "մերոնք" դարձան։ Որ մտածում եմ, ոչ էլ դարձել են։ Գուցե ընկերներիս բալետ անելն էր վրաս փոխանցվել։ Գուցե պարզապես ինձ այստեղ ապրելը դուր է գալիս, ու այդ դուր գալը ես տարածում եմ ժողովրդի վրա։ Էդ թեմայով ռեֆլեքսիայի ահագին տեղ կա։

  30. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    մարդ եղած վախտ (28.05.2023), Նաիրուհի (30.05.2023)

Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •