համարձակվում եմ ասել, որ ինտեգրվել բառի հետ առընչվել եմ, մոտ վեց տարի ....առաջի տարին միայն ապրել եմ, վայելելով ամեն օրս, ոչնչի մասին չմտածելով, բայց ջանասիրաբար սովորել եմ լեզուն, ինքս ոչ մի գրամ էդ լեզվի մասին մինչ այդ չիմանալով...էնքան լավ էի յուրացրել, որ մուծածս, չէ պապայի մուծած, ամբողջ գումարը ետ էին վերադարձրել, քանզի լավ էի հանձնել քննությունս: Հա չմոռանամ ասել, որ դպրոցականի տարիքից դուրս էի, ու մենակ լեզուն սովորելու հնարավորություն էր պետությունը տվել:
Որ հիշում եմ էդ օրերը, անկեղծ եմ ասում, ինչքան էլ մենակ էի, էդքան ընկերասեր, ընկերուհուն կարոտ մարդ լինելով, բայց ամեն օրս լի ու ուրախ էր անցնում:
մի քիչ էլ հպարտ եմ, որ կարողացա օտար ու անտեր տեղ, էտ էլ հաղթահարել, չնայած չեմ պատմի, թե իմ սիրահարված լինելու պատճառով ուր գնաց էդքան գումարը, որը մինչև հիմա անգամ ամուսինս է հիշեցնում ....հա ինչ
հետո, որոշեցի, թե բախտ վիճակվեց, լեզուն էլի մի լեվել ավել սովորել, վերջում էլ պրակտիկա, էտ էլ արեցի, չէ էս անգամ փող հետ չտվեցին, գիտեին երևի ուրա գնալու
անցա ծնարանում պրակտիկայի:Դժվար էր........... հիշում եմ ինչքան անգամ են հետս խոսել, ու ես զարմացած մեծ աչքերով կամ գլխով եմ արել իբր հասկանում եմ , ամոթից իհարկե, կամ էլ կեսը չհասկանալով սխալ բաներ եմ արել: Չէ չէ մարդու կյանք կախված չէր , բայց մի անգամ լավ պրծա, տենց մի դեպք էլ անցավ կողքովս...
Հետո հասկացա, որ հիվանդանոցի բան չեմ, ուշ ժամին տուն գալը, ինձ վախկոտիս համար չէր, ես պոլիկլինիկայում եմ աշխատել, ու շատ հարմար կլիներ, փոքր մասնավոր ինչ որ տեղ նույնը շարունակել... դժվարությամբ,բայց անցա աշխատանքի.... երեք տարով էր պայմանագիրը, բայց էն, ինչը էմիգրանտին էր վայել,դա չընկավ ձեռքս, իհարկե հաճույքով էի գնում, անբացատրելի լավ էի զգում ինձ, որ կարողացել եմ, ես հասել եմ դրան, ծնողներիս հպարտության մասին չեմ խոսի...
գումարն էլ քիչ էի ստանում, եռեսուն եվրո էր մնում ինձ, անձնական ծախսերի, բայց գոհ էի...
չմանրանամ հետո ինչքան դժվար էր, լինելով դասով ամենափոքրը , ցույց տալ, որ դու ներկայացնում էս քեզանից անհատականություն, ոչ թե ուրիշի ստրուկ..
(էդ ժամանկներիս ուժ տվողն էլ էիր դու, որ մեջս լցվում էր միանգամից սարեր շուռ տալու ու բոլորին իրենց տեղը ցույց տալու ուժով....)
ինչ որ ժամանակ անցավ, ու պարզվեց, որ լավ ոտքս ամրապնդելու համար, սովորելու հաստատակամ, ու ավելի ուժեղ թուղթ է պետք, իմ աշխատանքից մի տոն բարձր, (հա թղթի երկիր էր, ես էլ գնացել էի մնալու ու հետ չգալու . համենայն դեպս մինչ ամուսնանալս ) ...
նենց վիճակում էինք հայտնվել ընտանիքով, որ հույս չունեի թե կգտնենք, արդեն ամեն քնելուց պատկերացնում էի, որ ինձ հետ են բերում, ու էտ մեռնելու հավասար էր, էդ վախը դեռ մեջսա .......ամեն հիշելուց, մեջս ոչ հաճելի զգացումա արթնանում...
Հետո ,ստացվեց...... ծնողներիս օգնությամբ ու շատ ծիծաղելի է, բայց Եվրոպա տեղ էլ,կա էդ ծանոթ հասկացողությունը, հայ ծանոթ բժշկի օգնությամբ անցա աշխատանքի, անձնակազմը տասնապատիկ ու հազարապատիկ անգամ տարբեր էն առաջվանից, ու ներդաշնակության զգացում, ես ինձ ապահովվել էի երեք տարի հանգիստ գլուխս բարձին դնելու վստահությամբ:
ծիծաղում եմ ինձ վրա,.........
երկու տարին էդ երեքից, սովորեցի դաս ու աշխատանք միասին, հոգնած տուն գալ, սպասումի մեջ, որ լավ կլինի, էդ ընթացքում էլ տարիներիս հետ, ընտանիք ստեղծելս էր առաջիս, էդքան սպասումից հետո, քո գալը, հարսանիք, մեր տունը առանձին, ամենասիրուն հիշողությունները կյանքիս, ու հոպ....ես Երևանում եմ...
հիմա, ուզում եմ հասկանալ, ինչի....ինչիս էր պետք էս ամենը, իմ ձգտելը, իմ էդքանի մեջով անցնելը, էդ վախը, սթրեսները, էդքան լավ ինտեգրվելը, որ ամեն իրենց ազգակիցը լսելիս,զարմանում էր, ինչքան լավ եմ խոսում, էդքան կարճ ժամանակի համար....ում էր պետք, եթե քեզ կողքիս գիտակցումից հետո, ես ստեղ եմ Երևանում, առանց քեզ...կիսատ երազանքներով ....
հ.գ՝ պարապ էի, մտածեցի ես էլ իմ անցածով կիսվեմ
Մեջբերել
Էջանիշներ