Ահավոր հետաքրքիր թեմա ա։
Ինձ համար մեծանալու ամենալուրջ նշաններից ա գնալով ավելացող զբաղվածությունս ու դրան զուգահեռ ժամանակս ավելի ու ավելի թանկ գնահատելը։ Արդյունքում՝ժամանակս ու նյարդերս խնայում եմ լիքը բաների վրա, որոնք առաջ իմ առօրյայի մեծ մասն էին կազմում։ Ինչ խոսք, միշտ չի, որ հարյուր տոկոսով հաջողվում ա, բայց գնալով ավելի ու ավելի լավ եմ կարողանում ժամանակս կառավարել։
Հետո, մեծանալուն զուգընթաց խիստ ընտրովի եմ մարդկանց իմ շրջապատ թողնում։ Երկխոսություն, քեզնից տարբերողների հետ պետք ա զրուցել, բան համոզել, կրթել֊բան, դրանք սաղ սուտ են. տարիքի հետ հասկանում ես։ Դրա համար ավելի լավ ա ուղղակի ժամանակ անցկացնել քեզ նմանների հետ, եթե քննարկելու բան կա, քննարկել, եթե իրար համոզելու բան կա, համոզել, բայց կարևոր ա նմանների հետ լինելը։ Արդյունքում՝ կյանքը ավելի խախանդ ա դառնում։
Հետո, տարիքի (թե՞ կոնկրետ իմ կյանքի՝ ոչ էնքան հաճախ հանդիպող հանգամանքների) բերումով սկսում եմ ավելի ու ավելի քիչ մարդկանց հետ շփվելու կարիք զգալ։ Առաջ եթե գոնե շաբաթը մեկ կյանքումս որևէ սոցիալական շփում չլիներ, կգժվեի։ Հիմա հակառակը. ամիսներով կարող ա ոչ մեկի հետ չշփվեմ ու դրանից չնեղվեմ։ Էս առումով ոնց որ լրիվ մանկություն վերադարձած լինեմ. եթե մարդ ա գալիս մեր տուն հյուր, կարամ ասեմ, որ պիտի աշխատեմ, գնամ, ինձ համար մի անկյունում փակվեմ, գիրք կարդամ։ Մի քանի տարի առաջ հաստատ չէի անի տենց բան՝ քաղաքավարությանը զոհ գնալով։
Մեջբերել
Էջանիշներ