ՕՇՈ - "Անխոս մարդու խոսքերը"

[Sambitbaba]

* * *


Ես շարունակում եմ ճշմարիտ պատասխաններ տալ ձեր սխալ հարցերին, բայց ավելի լավ ոչինչ չեմ կարող անել: Ես հասկանում եմ, որ ճշմարիտ հարց տալ դուք չեք կարող: Բայց ես չեմ կարող ձեզ սխալ պատասխան տալ, ուրեմն ի՞նչ անեմ: Չէ՞ որ այդ ամենը շարունակվում է: Դուք շարունակում եք տալ սխալ հարցեր: Բայց ձեր հարցերն ինձ այնքան էլ չեն հետաքրքրում: Ես ասում եմ այն, ինչ ցանկանում եմ ասել: Իսկ ձեր հարցերը... դրանք ինձ համար ուղղակի խոսելու պատրվակ են:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Դուք՝ ներդաշնակ ամբողջականություն եք:
Ձեր մեջ ամեն ինչ մեկ ամբողջականություն է կազմում: Դուք չեք կարող հարստացնել ձեր մի մասը և աղքատացնել մյուսը: Դրանով կվնասեք ամբողջին, ամբողջը կամ աղքատացած կդառնա, կամ հարստացած: Ձեզ պետք է ընդունել ձեր ամբողջականությունը:
Այդ պատճառով ուղղակի ապրեք, ապրեք ձեր ամբողջ էներգիայով: Կյանքի ջահը վառեք միանգամից երկու ծայրերից: Միայն այդ ժամանակ կարող եք մեռնել երանության մեջ, ժպիտը դեմքերիդ:
Մահվան շեմին ժպտալ կարող է միայն նա, ում կյանքում ոչ մի չապրված ակնթարթ չի մնացել, ում գլխավերևում այլևս ոչ մի բան չկա կանգնած ու չի հարցնում. "Իսկ ի՞նչ կասես իմ վերաբերյալ", - ում մոտ անավարտ ոչինչ չի մնացել:
Եթե ոչինչ չի մնացել անավարտ, եթե յուրաքանչյուր ակնթարթ ապրվել է լիովին, ձեր մեջ մնում է լռությունը միայն:
Երբ դուք ամբողջովին ապրում եք ձեր ամեն մի վայրկյան, ուրեմն ապագայի համար ոչինչ չի մնում, որովհետև վաղվա օրը հետաքրքրում է միայն նրանց, ով չի ապրում ներկա պահի մեջ. եթե դուք երեկ ինչ-որ բան չեք արել, ցանկանում եք անել դա վաղը:
Բայց երբ անցած օրվա մեջ անավարտ ոչինչ չի մնացել, այդ դեպքում ոչինչ վաղվան թողնելու էլ պետք չունեք: Այդ ժամանակ ներկա պահը՝ դա ամենն է, ինչ դուք ունեք:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Ես ապրել եմ, չմտորելով անցյալի մասին, չհոգալով ապագայի մասին: Եվ հասկացել եմ, որ ապրել կարելի է միայն այդպես:
Հակառակ դեպքում դուք մտածելու եք, որ ապրում եք, բայց իրականում դա կյանք չէ:
Դուք հուսալու եք սկսել ապրել, բայց այդպես էլ չեք սկսի:
Դուք հիշելու եք որ երբևէ ապրել եք, բայց այս պահին չեք ապրի:
Դուք ապրելու եք կամ հիշողության մեջ կամ ցնորքի, բայց իրականության մեջ երբեք:

Գոյությունը ճանաչում է մեկ ժամանակ միայն, և այդ ժամանակը՝ ներկան է: Երեք տարբեր ժամանակներ մեր լեզուն է ստեղծել: Երեք ժամանակները մեր մտքի մեջ ստեղծել են երեք հազար թյուրիմացություններ:
Գոյությունը ճանաչում է մեկ ժամանակ միայն, և դա ներկան է, և այդ ժամանակը բոլորովին էլ չի վազում, այն բացարձակապես անշարժ է:
Երբ դուք ամբողջովին այստեղ եք, երբ անցյալը ձեզ ինչ-որ տեղ հետ չի քաշում, իսկ ապագան չի հրապուրում ձեզ ինչ-որ տեղ առջևում, դուք կանգ եք առնում:

Ըստ իս, ներդիտարկումը նշանակում է ուղղակի լինել տվյալ տեղում, ամբողջովին լինել տվյալ պահի մեջ: Դա այնքան հիանալի է, այնքան բարերար, այնքան թարմ: Այդ վիճակը երբեք չի ծերանում, այն երբեք չի հեռանում:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Մարդկային ամենաուժեղ պահանջը՝ ինչ-որ մեկին պետքական լինելն է: Հակառակ դեպքում մարդն ամբողջովին շփոթմունքի մեջ է ընկնում: Բայց ծառերը, ամպերը, արևը, լուսինը, աստղերը, սարերը՝ այդ ամենը, թվում է, ձեզանով ամենևին չեն հետաքրքրվում:
Թվում է, թե Ամենայն Գոյը լիովին անտարբեր է ձեր հանդեպ; ոչ ոքի չի անհանգստացնում, կաք դուք կամ չկաք: Եվ դա շփոթմունքի մեջ է գցում ձեր մտքին: Նա սկսում է հետաքրքրվել կրոնով, իբր թե հոգևորով...

Իսկական հոգևորն ամեն կերպ կփորձեր օգնել ձեզ դեն նետել այդ պահանջը, որպեսզի դուք տեսնեիք, որ ինչ-որ մեկին անհրաժեշտ լինելու ոչ մի կարիք չունեք, որ ցանկանալով այդ, դուք անիրական բան եք ցանկանում:


* * *

Կան բաներ, որոնց հետ մարդուն պետք է մենակ թողնել; միայն այդ ժամանակ նա իր համար ինչ-որ բան կբացահայտի: Եթե փորձեք նրան օգնել, դուք նրան հաշմանդամ կդարձնեք:
Մի փորձեք ոչ ոքի պարտադրել ձեր օգնությունը, եթե նա ինքը կարող է գործը գլուխ բերել: Մի պարտադրեք ոչ ոքի ձեր հայացքը, մարդիկ իրենց սեփական աչքերն ունեն: Եվ, խնդրում եմ, նույնիսկ ձեր ակնոցները ոչ մեկի աչքին մի դրեք՝ բոլորի աչքերը տարբեր են: Դուք մարդուն կկուրացնեք:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Հոգևոր մարդը գայթակղություններ չի ունենում: Նրա կյանքը պարզ է, բնական, ինքնակա; նա ապրում է պահից պահ: Նա չունի մեծ գաղափարներ, որոնք կուզենար ցուցադրել աշխարհին: Չունի մեծ գաղափարախոսություններ, որոնք կուզեր տալ մարդկությանը:

Ոչ իմը կա, ոչ քոնը՝ լռության մեջ խորին:
Կյանքն ուղղակի կյանք է. ընթացք միասնական:
Իրար հետ մենք կապված ենք թելերով անտեսանելի:
Եթե վնաս հասցնեմ քեզ, կվնասեմ անձս սեփական:
Եթե ես վնասեմ ինձ, կվնասեմ բոլորին:

Կյանքը՝ հոսանք է, շարժում, անընդհատականություն:
Նրանում սխալ ոչինչ չկա: Վայելեք յուրաքանչյուր ակնթարթ, որը գալիս և գնում է:
Խմեք այն այնքան, որքան կարող եք, չէ՞ որ այն այնքա՜ն անցողիկ է, - այդ պատճառով մտորելու վրա ժամանակ մի ծախսեք: Մի՛ կառչեք մտքից, որ այն անցողիկ է: Մի՛ անհանգստացեք այն մասին, թե ինչ կլինի վաղը, կմնա դա ձեզ հետ կամ ոչ: Անցյալի մասին նույնպես մի մտածեք:
Քանի դեռ այս պահը չի անցել, խմեք նրա ողջ հյութը, ըմպեք մինչև հատակ:
Այդ ժամանակ ձեզ չի անհանգստացնի, գնացել է նա թե մնացել: Եթե մնացել է, մենք այն կխմենք: Եթե գնացել է, լավ է. մենք կըմպենք մի ինչ-որ հաջորդ պահից:

* * *

[Sambitbaba]

* * *

Ձեզ հոգեբանական բեռ է դառնում միայն ոչ ամբողջովին ապրված անցյալը:
Թույլ տվեք կրկնել. չապրված անցյալը՝ բոլոր այն պահերը, որոնք դուք կարող էինք ապրել ամբողջապես, բայց այդպես էլ չապրեցիք; բոլոր այն սիրային կապերը, որոնք ձեզ կարող էին ծաղկունք տալ և որոնք դուք բաց թողեցիք... այն երգերը, որոնք դուք կարող էիք երգել, բայց լռվելով ինչ-որ հիմար գործերի մեջ, մոռացաք երգել, - ամբողջ այդ չապրված անցյալը ձեր հոգեբանական բեռն է դառնում, որն օր օրի վրա ծանրանում է ավելի ու ավելի:
Ահա թե ինչու տարիքով մարդիկ այդքան դյուրադրդիռ են դառնում: Նրանք մեղավոր չեն: Նրանք իրենք էլ չգիտեն, թե ինչու են այդքան նյարդայնացած, ինչու է ամեն ինչ ջղայնացնում, ինչու ամեն ինչ չարացնում է իրենց, ինչու նրանք չեն կարող թույլ տալ ուրախ լինել ոչ ոքի, ինչու չեն կարողանում նայել պարող երեխաներին, որոնք երգում են, թռչկոտում են, ուրախանում են, ինչու նրանք բոլորին հանգիստ են ուզում տեսնել: Ի՞նչ է ուրեմն նրանց պատահել:
Դա հոգեբանական երևույթ է. ամբողջ խնդիրը նրանց չապրված կյանքերն են: Երբ նրանք տեսնում են, որ երեխան սկսել է պարել, նրանց սեփական ներքին երեխան նեղանում է: Նրանց սեփական ներքին երեխային ինչ-որ կերպ արգելված էր պարել՝ հավանաբար ծնողները, ավագ եղբայրներն ու քույրերը, կամ նույնիսկ հենց ինքը արգելել էր պարել, որովհետև այդ արգելքի համար նրան աջակցում էին, գովում էին: Նրան ցույց էին տալիս հարևաններին և ասում էին. "Նայեք այս երեխային, տեսեք, թե որքան հանգիստ, խաղաղ ու լռակյաց է նա. ոչ ոքի չի խանգարում, չարաճճի չէ": Նրա էգոն բավարարված էր: Այսպես թե այնպես, նա ամեն ինչ բաց է թողել: Իսկ այժմ չի կարող այդ տանել, տանել չի կարող պարող երեխայի: Չէ՞ որ այդ նրա սեփական չապրված կյանքն է ելնում ջրի մակերես: Նրա մեջ այն սպի է թողել:
Եվ քանի՞ այդպիսի սպիներ դուք ունեք:
Հազարավոր, մեկը մյուսի հետևից, որովհետև որքա՞ն շատ բան եք դուք կյանքում թողել չապրված...


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Եթե դուք հանդիպել եք ընկերոջ՝ տրվեք այդ պահին: Չէ որ ո՞վ գիտի, դուք կարող եք այլևս չհանդիպել: Այն ժամանակ դուք կափսոսաք: Եվ այդ չբավարարված անցյալը կսկսի ձեզ հետապնդել: Դուք ուզում էիք ասել ինչ-որ բան, բայց այդպես էլ չասացիք: Ինչ-որ մեկն ուզում է ուրիշին ասել. "Ես քեզ սիրում եմ", իսկ ինքը սպասում է տարի տարու հետևից, այդպես էլ ոչինչ չասելով: Իսկ այն մարդը մի օր կարող է մեռնել, և այդ ժամանակ նա կսկսի լացել ու բողոքել. "Ես ցանկանում էի ասել նրան, որ ես նրան սիրում եմ, բայց այդպես էլ չկարողացա այդ անել":

Ես սովորեցնում եմ ձեզ իսկական կյանք ապրել, էքստազով լի կյանք, բազմակողմանի կյանք: Ֆիզիկական մակարդակի վրա, մտավոր մակարդակի վրա, հոգևոր մակարդակի վրա; ապրել, բացելով ձեր բոլոր հնարավորությունները:
Կյանքի ամեն ակնթաթրից խմեք նրա բոլոր հնարավոր հաճույքները, բոլոր հնարավոր ուրախությունները, որ հետո չասեք, որ ինչ-որ բան բաց եք թողել:
Միայն շատ քչերն են ապրում իսկական կյանքով:
Մարդկանց իննսունինն ամբողջ ինը տասնորդական տոկոսն իրականացնում է ընդամենը դանդաղ ինքնասպանություն:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Մի հատիկ սերմը կարող է միլիոնավոր սերմեր տալ: Տեսնու՞մ եք, թե որքան մեծ է գոյատևության առատությունն ու հարստությունը: Մի փոքրիկ սերմը կարող է կանաչապատել ամբողջ երկիրը, երկիրն ինչ է՝ ամբողջ տիեզե՛րքը: Ընդամենը մի հատիկ սերմ՝ Ինչպիսի՜ հսկայական հնարավորություններ է կրում իր մեջ փոքրիկ սերմը: Բայց այդ սերմը դուք կարող եք պահել նաև ձեր սեյֆի մեջ, պահել ձեր բանկային հաշվի վրա և ապրել մի կյանքով, որը կյանք էլ չես անվանի:
Ձեր միտքը պահեք ամենն, ինչ տեսնում եք երազում: Ձեր երազները ցույց են տալիս այն, ինչը դուք բաց եք թողել իրականության մեջ: Որքան ավելի շատ է մարդ ապրում իրականության մեջ, այնքան ավելի քիչ երազներ ունի: Նա ուղղակի արդեն չունի ինչ-որ բան, ինչի մասին կարող էր երազ տեսնել: Երբ գալիս է քնի ժամը, նա արդեն կատարել օրվա է իր ամբողջ աշխատանքը: Նա ամեն ինչ ավարտել է: Նա քնի խումար չունի:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Երեկվա օրը չի կարող նորից ապրվել: Եթե միայն երևակայության մեջ, բայց ոչ իրականում: Այն արդեն մեռել է, և նրան վերակենդանացնելու ոչ մի հնար չկա: Ժամանակով հետ գնալու հնարավորություն դուք չունեք: Այն, ինչ գնացել է, գնացել է ընդմիշտ:
Իսկ վաղվա օրը դեռ չի եկել, այն այդպես էլ երբեք չի գա: Այն երբեք քեզ չի հասնում, այդպիսին է նրա բնույթը: Այն միշտ մոտենում է, մոտենում է մոտենում է... բայց այդպես էլ չի գալիս: Դա միայն հույս է, որը երբեք չի իրականանա:

Չկա հետմահու կյանք, ծայրահեղ դեպքում այնպիսի, ինչպիսին դուք գիտեք: Եթե կա էլ ինչ-որ կյանք, դուք պետք է սովորեք ապրել այն հիմա: Եվ դուք պետք է ապրեք այն այնքան ամբողջական և լի, որ եթե կա էլ հետմահու կյանք, կարողանաք այնտեղ էլ ապրել նույն կերպով: Իսկ եթե չկա, ուրեմն խոսելու բան էլ չկա:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Դարձեք գիտակից, և այդ ժամանակ սերը կնվիրի ձեզ ծիածանի բոլոր գույները, այդ ժամանակ ամեն մարդ ձեզ երջանկություն կբերի: Մեկ կինը կդիպչի ձեր էության մեկ տեսանկյանը միայն, իսկ մեկ այլ տեսանկյուն կմնա չբավարարված, քաղցած: Մեկ տղամարդը կդիպչի ձեր սրտի միայն մեկ կողմին, իսկ մյուս կողմերն աճ չեն ապրի: Եթե դուք կառչում եք մեկ մարդուց, ձեր մի մասը դառնում է հրեշ, իսկ մյուս մասերը սկսում են թոշնել:


* * *

Հավաքեք ձեր ողջ էներգիան այստեղ և հիմա: Այն ամբողջովին լցրեք այս ակնթարթի մեջ, այնքան լարվածաբար, որքան կարող եք: Եվ այդ կերպ այս ակնթարթին դուք կզգաք կյանքը: Ինձ համար այդպիսի կյանքը համարժեք է Աստծո հետ: Չկա այլ Աստված, բացի այդ կյանքը:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Երջանկության համար պատճառ պետք չէ:
Պատճառները պետք են դժբախտության համար; երջանկությունը՝ ուղղակի բնական վիճակ է:
Ինքը մարդու բնույթը՝ ուրախ լինելն է:
Դժբախտ դառնալու համար պատճառներ են պետք, բայց երջանկությունը պատճառներ չի ունենում: Երջանկությունն ինքնաբավ է: Այդ ապրումը սքանչելի է ինքնին, էլ ի՞նչ պատճառներ են պետք այստեղ: Նրա ինչի՞ն են պետք ինչ-որ պատճառներ: Նա ինքն արդեն իսկ ինքնաբավ է. և իր պատճառն էլ հենց ինքն է:

* * *

Եթե դուք արարում եք երգ, եթե դուք արարում եք երաժշտություն, եթե դուք արարում եք այգի, դուք հոգևոր եք դարձել:
Հիմարություն է եկեղեցի գնալը, իսկ այ այգի արարելը՝ դա իրոք հոգևոր բան է:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Եթե դուք կարող եք լիովին վայելել այս կյանքը, ձեզ արդեն չի անհանգստացնի, թե ինչ է լինելու հետմահու, որովհետև հիմա ձեզ հետ այնքան շատ բան է պատահում, որ դուք չեք էլ պատկերացնում, թե ավել ինչ-որ բան հնարավոր է:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Այդ միայն մենք ենք գալիս ու գնում; գոյատևությունը մնում է այնպիսին, ինչպիսին կա: Ոչ թե ժամանակն է գալիս, գալիս ենք մենք: Բայց մենք սխալ ենք գործում. չհասկանալով, որ մենք ենք շարժվողը, մենք մեծագույն հայտնագործություն կատարեցինք, ժամացույցը՝ մենք հորինեցինք ժամանակ:
Մտածեք ուղղակի. եթե երկրի վրա մարդ չլիներ, ժամանակ կլինե՞ր: Ամեն ինչ կլիներ անպիսին, ինչպես միշտ, օվկիանոսը կշարունակեր ափին վրա տալ, ափ թափել իր քարերն ու ալիքները: Արևը կշարունակեր ծագել ու մայր մտնել, բայց ոչ առավոտյան ժամ կլիներ, ոչ երեկոյան: Ժամանակ որպես այդպիսին չէր լինի: Ժամանակը՝ դա մտքի հայտնագործություն է, այն հիմնված է "երեկ" և "վաղը" հասկացությունների վրա; ներկա պահը ժամանակին չի պատկանում:
Երբ դուք ուղղակի այստեղ եք, ուղղակի հիմա, - ժամանակ չկա:


* * *


Ձեր ինչի՞ն է պետք կառչել ներկա պահից: Որտեղի՞ց գիտեք, որ սրանից ավելի լավ պահեր չեն լինելու: Րոպե առաջ դուք չէիք էլ մտածում, որ այս պահը կարող է գալ: Եվ ով գիտե, միգուցէ, երբ այս պահն անցնի, ավելի լավ մի բան կգա: Իրականում, հենց այդպես էլ կլինի, որովհետև, եթե դուք մտնեք այս պահի մեջ ամբողջությամբ, մի արտակարգ կարևոր բան կսովորեք: Եվ կօգտագործեք դա հաջորդ ակնթարթին: Ամեն պահ դուք ավելի ու ավելի հասուն կդառնաք: Ամեն պահ ավելի կենտրոնացված կդառնաք, ավելի այստեղ, ավելի գիտակցված, ավելի զգոն, ապրելու ավելի ընդունակ:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Ցանկացած իմ պնդում կարող է հակասական թվալ իմ նախկին պնդումների հետ: Մի անհանգստացեք: Ճշմարիտ է այն, ինչ ես ասում եմ հիմա, իսկ այն, ինչ կասեմ վաղը, կլինի ավելի ճշմարիտ: Վերջնականապես ճշմարիտ կլինի այն ֆրազը, որը ես կարտասանեմ մահվան մահճից, - իսկ մինչ այդ ինքներդ որոշեք: Ես՝ կենդանի մարդ եմ և ոչ մի կերպ ինձ անցյալի հետ չեմ կապել:


* * *

Կյանքը գնում է իր սեփական ճանապարհներով: Եվ այն պահին, երբ ձեր ձեռքն առնեք այն, դուք այն կփչացնեք:
Լիակատար ազատություն տվեք կյանքին:


* * *

[Sambitbaba]

* * *

Աշխարհը բաղկացած է ոչ թե գոյականներից, այլ բայերից:
Գոյականները՝ դրանք մարդու հայտնագործությունն են, անհրաժեշտ բան են, բայց և այնպես մարդու հայտնագործությունն են:
Բայց գոյատևությունը բաղկացած է բայերից, միայն բայերից, նրա մեջ ոչ գոյականներ կան, ոչ դերանուններ:
Նայեք այնտեղ: Դուք տեսնում եք ծաղիկ, վարդ: Անվանել այն "ծաղիկ"՝ կլինի սխալ, որովհետև այն դեռ չի դադարել "ծաղկել": Նրա ծաղկունքը շարունակվում է; դա բայ է, դա ընթացք է: Անվանելով այն ծաղիկ, դուք նրան գոյական դարձրեցիք: Նայեք գետին: Դուք անվանում եք այն "գետակ" և դարձնում եք գոյական: Բայց չէ՞ որ այն "հոսում է": Ավելի ճիշտ կլիներ ասել, որ դա հոսանք է, շարժում: Կյանքում ամեն ինչ փոխվում է, ամեն ինչ հոսում է: Երեխան դառնում է պատանի; պատանին դառնում է ծերունի; կյանքը փոխակերպվում է մահի. մահը փոխակերպվում է կյանքի:
Ամեն ինչ շարժման մեջ է, մշտական փոփոխության; դա անվերջությունն է: Այն երբեք կանգ չի առնում, երբեք ամբողջովին կանգ չի առնում: Լիակատար կանգառը հնարավոր է միայն լեզվի վրա: Կյանքում այն չի լինում:


* * *

Գիտակցված մարդն անկախատեսելի է, որովհետև ոչ մի բանի նա մեքենայորեն չի արձագանքում:
Նախապես նրա արարքը գուշակել դուք չեք կարող:
Ամեն ակնթարթ նա նոր մեկն է:
Որոշակի պահի նա կարող է վարվել որոշակի կերպով: Հաջորդ պահին նա կարող է վարվել բոլորովին այլ կերպ, որովհետև հաջորդ պահին ամեն ինչ կփոխվի:
Կյանքի ամեն ակնթարթ փոխվում է; կյանքը՝ վազող գետ է: Նրա մեջ անփոփոխ ոչինչ չկա, բացառությամբ ձեր ենթագիտակցությունը և նրա արձագանքները, որոնք անփոփոխ են:

* * *