* * *
Անձը՝ դա բարակ դիմակ է, որը ստեղծել է հասարակությունն այն բանի համար, որպեսզի թաքցնի ձեր անհատականությունը:
Եվ հասարակության բոլոր ջանքերը նրա գոյության ամբողջ պատմության ընթացքում կայացել են նրանում, որպեսզի խաբի ձեզ և մնացած բոլորին և ստիպի կենտրոնացնել ձեր ուշադրությունն անձի վրա ու հավատալ, որ դա էլ հենց ձեր անհատականությունն է:
Անձը՝դա այն է, ինչը դուք սովորել եք ուրիշներից:
Անհատականությունն՝ այն է, ինչի հետ դուք ծնվել եք, ինչը ձեր իսկական էությունն է:
Ոչ ոք չի կարող այն ձեզ տալ և ոչ ոք այն ձեզանից խլել չի կարող:
Իսկ անձը կարելի է ձեռք բերել և կարելի է դեն նետել: Հենց այդ պատճառով, երբ դուք նույնացնում եք ձեզ ձեր անձի հետ, դուք վախենում եք ձեզ կորցնել: Ծնողները, ուսուցիչները, հարևանները, մտերիմները համոզել են ձեզ, որ դա էլ հենց դուք եք՝ նրանք բոլորն աշխատել են ձեր անձի վրա, որոշակի ձև են տվել նրան: Նրանք սովորեցրել են ձեզ լինել այնպիսին, ինչպիսին դուք չեք կարող լինել; այնպիսին, ինչպիսին նրանք ցանկանում են ձեզ տեսնել: Այդ պատճառով դուք այդքան դժբախտ եք, բանտարկված եք այդ անձի մեջ: Այն ձեր վանդակն է դարձել, բայց դուք վախենում եք այնտեղից դուրս գալ, որովհետև չգիտեք, որ էլի ինչ-որ բան ունեք:
Այս ամենը հիշեցնում է իրավիճակ, երբ դուք մտածում եք, որ ձեր հագուստը՝ դուք եք: Այդ դեպքում բնական է, դուք վախենալու եք հանվել: Եվ բանը ոչ միայն հագուստը դեն նետելու վախի մեջ է, այլև այն, որ դուք վախենում եք, որ դեն նետելով հագուստը, դուք կդառնաք ոչ ոք, վախենում եք, որ բոլորը կտեսնեն ձեր ներքին դատարկությունը: Ձեր հագուստները ձեզ արտաքին նյութականություն են տալիս: Անձը դրանից վախենում է, և բնական է, որ նա պետք է դրանից վախենա:
Այն պահին, երբ ձեր վրայից դեն եք նետում ձեր ամբողջ բեռը, դուք կարող եք բացել ձեր թևերը անընդգրկելի գոյատևության առջև, որն այսքան երկար ժամանակ ձեզ էր սպասում:
* * *
Էջանիշներ