Գրական առաջադրանք 11․ Թարս

[Ծլնգ]

Վե՜րջ․․․ Ախր երեկ էր դեռ
Խնձորենին ծաղկել,
Եվ միտքը, թե կա ձմեռ,
Չէր էլ սկսել այցելել
Սիրահարված ուղեղն իմ։

Ծաղկից առաջ կար բողբոջ,
Որ նշան էր գարնան,
Սիրոց առաջ կար դողդոջ՝
Տեսնելուց հանկարծ նրան
Անցած գարնանը ուշիմ։

Բայց դա՝ գարնան ավարտին,
Երբ առուն բանիմաց,
Ջրում է ծարավ արտին։
Իսկ սկզբում, հալքից արբած,
Գետն է գոռում, ասես՝ լիրբ։

Նույնըն էլ՝ սիրտս պառավ,
Ինչպես գիշերոում ստվար
Անսեր հոգնած մի ագռավ,
Կռռում էր մենակ։ Ու չկար․․․
Ոչ վերջ։ Ոչ ընթացք։ Ո՛չ սկիզբ։

[ivy]

Լավ փորձ էր։
Սիրում եմ, երբ Ծլնգը չափածո է գրում ։) Արձակ էլ․․․ Ու ընդհանրապես ։))

Իսկ ինչ, եթե «սկիզբ» ու «վերջ» բառերը չօգտագործվե՞ն, այլ միայն պատմությունն ինքնին ցույց տա, որ վերջից առաջ է գնում։
Իմ մտքով էսպիսի մի բան էր անցնում։ Պատմությունը սկսվում է պատասխանով ու հետ է գնում դեպի հարցը։
Ուրիշ հետընթաց բաներ էլ կարելի է մտածել։ Բայց դե հեշտ չի գրելը։