Ծննդյան օրը

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մտածում եմ` հետաքրքրության համար բռնեմ, անջատեմ բոլոր տեղեկացումները, տեսնեմ` քանի հոգի կհիշի, բայց վախենում եմ` հիշողների թվից լուրջ սթրես ապրեմ, առանց էդ էլ համարյա միշտ լինում են առնվազն մի քանի հոգի, որոնցից ակնկալում եմ շնորհավորանք, բայց չեն շնորհավորում: Անջատած տեղեկացումներով ծննդյան օր անցկացնելուն դեռ հոգեպես պատրաստ չեմ, բայց հուսով եմ` մի օր պատրաստ կլինեմ, չնայած եթե էդ օրը գա, երևի էդքան նշանակություն էլ չի ունենա ինձ համար, թե ով հիշեց, ով շնորհավորեց, ով հիշեց, բայց չշնորհավորեց, ով չհիշեց, բայց հիշեցվելու շնորհիվ շնորհավորեց և այլն :

Ես մի անգամ արել եմ։ Ահագին դեպրեսիվ ա, բայց ոչ էն պատճառով, որ շնորհավորանքների քանակը փոքր ա, որտև փոքր չի, գրեթե նույնն ա։ Ուղղակի եթե գոնե մի հոգի հիշելով գրում ա էջումդ, էդ գրառումը ուրիշներն էլ են տեսնում, սկսում շնորհավորել։ Ու քանի որ ամսաթիվ գրած չի, տենց մի քանի օր շարունակ լիքը մարդիկ շնորհավորում են՝ լրիվ բեխաբար, որ օրն արդեն անցել ա։

[One_Way_Ticket]

Ես մի անգամ արել եմ։ Ահագին դեպրեսիվ ա, բայց ոչ էն պատճառով, որ շնորհավորանքների քանակը փոքր ա, որտև փոքր չի, գրեթե նույնն ա։ Ուղղակի եթե գոնե մի հոգի հիշելով գրում ա էջումդ, էդ գրառումը ուրիշներն էլ են տեսնում, սկսում շնորհավորել։ Ու քանի որ ամսաթիվ գրած չի, տենց մի քանի օր շարունակ լիքը մարդիկ շնորհավորում են՝ լրիվ բեխաբար, որ օրն արդեն անցել ա։

Ես իմ էջի վրա գրելու հնարավորությունը անջատել եմ։ Ընդհանրապես չեմ հասկանում դրա իմաստը։ Իմ էջը իմ տարածքն է։ Եթե ես գրառման հետ կապ ունեմ, ձեր էջում գրեք, ինձ թագ արեք։ Ձեռի հետ ասածդ խնդիրն էլ է լուծվում։

[Ruby Rue]

Ես բավականին վաղուց (>4 տարի), անջատել եմ էդ հնարավորությունը սոցիալական ցանցերում։ Ես առանձնապես չեմ սիրում ծնունդներս ու հատկապես՝ ոչինչ չասող, օդից պոկված շնորհավորանքները։
Սկզբում հետաքրքիր էր, թե ով կհիշի և այլ, բայց ժամանակի ընթացքում դա էլ անցավ․ մի քանի տարի փակ ծննդյան օր ունենալով, փաբլիք շնորհավորանքների քանակը տարիների ընթացքում նվազում ա։ Տարիներ առաջ նեղվում էի, որ որոշ մտերիմներ կարող ա չհիշեն, բայց երկար անալիզի ենթարկելուց հետո եկա էն եզրակացությանը, որ հիմա ուզենք թե չուզենք ապրում ենք սոցիալական ցանցերի դարաշրջանում ու երբ կյանքի՝ վիրտուալ ասպեկտը փորձում ես դուրս մղել առօրյայիցդ, լիքը բաներ դրա հետ անհետանում են։ Այսինքն՝ կապ չունի մարդն ինչ վերաբերմունք ունի քո նկատմամբ, մենք էնքան ենք սովոր ծննդյան ծանուցումներ ստանալուն, որ մեր ուղեղում ու առօրյայում էդ ամենը հիշելու տեղ հաճախ չկա։ Չգիտեմ, սոցիալական ցանցերից էսպիսի կախումը սկսում ա ինձ ահագին նեղել։

Իսկ ինչ վերաբերում ա ծննդյանս օրը չնեղվելուն, վերջին երկու տարիներին թույն լայֆհաք եմ գտել․ քանի դեռ ինձ ազատում եմ ծնունդ նշելու պարտավորությունից ու փոխարենն ինչ-որ թինեյջերական, հավես օր եմ ունենում, մի այլ կարգի բավարարված եմ լինում։ Ասենք երեկ դաշտերով թրև եմ եկել, համով բաներ կերել ու իմ սիրած մուլտը նայել ամբողջ օրը։

[Գաղթական]

Իսկ ես սիրում եմ ծննդյանս օրը..

Դե սիրելը որն ա..
Ավելի ճիշտ՝ ինձ էդ օրը լավ եմ զգում:

Չնայած էս վերջին մի 10 տարի ա, չգիտեմ ինչի, նենց ա ստացվում, որ էդ օրերին հա գործի եմ լինում,
բայց մեկ ա՝ էդ իմ օրն ա ու էդ օրը ոնց էլ չլինի՝ ընտանիքով մի փոքրիկ քեֆ կազմակերպում ենք:
ՈՒ լիքը նվերներ էլ ստանում:
Իսկ քեֆեր ես շատ եմ սիրում:
Առավել ևս, երբ էդ ընթացքում համ էլ նվերներ եմ ստանում )))

Հա, վաղուց դադարել եմ ինքս իմ ծնունդը մեծ շուքով նշել, մարդ-մուրդ կանչել բան..
Փոքր հարազատական կռուգով ավելի կայֆ ա:

Փոխարենը՝ երեխեքի ծնունդներն ենք մեծ նշում, որ իրանց լավ զգան ու հիշելու բան ունենան:

Դե մեր մոտ վաբշե-տը ընդունված ա ծնունդների նախօրեին իրիկունը 22:00-ին (յանի Հայաստանյան ժամով արդեն օրը ֆռաց ու ծնունդդ սկսեց էլի) արդեն սկսել նվեր բան տալ, տունը փուչիկ-մուչիկներով զարդարել, տորթ ու լիքը համով բան, երգ ու պար.. տենց էլի..
մինչև հաջորդ օրը հյուրերը կգան..

Կյանքը հիասքանչ ա մարդիկ,
մի քիչ կայֆ ստացեք ))

[Գաղթական]

էս 1.5 ամիսա կնոջս ծննդյան անակնկալն եմ պատրաստում..
ու բոլորն արդեն իրենց դերերն ու գործողությունների պլանը ստացել ու յուրացրել են...

մենակ զոքանչիս վրա էի մի քիչ կասկածում,
բայց առաջին էտապը բարեհաջող անցավ..
ասել էր, որ չի կարողանալու գալ, քանի որ աշխատավայրից ազատ օր չի կարողացել ստանալ...

հիմա 2 օր բանա մնացել՝ զանգել հարցնումա «աղջիկս, ի՞նչ ծաղիկ կուզես բերեմ ծնունդիդ»...

Ահհ..
Վախտին սենց բան էի պատմել ))

ՈՒրեմ հենց ծնունդի նախօրեի իրիկունը, մեր ընտանեկան ավանդույթի համաձայն, սկսեցինք նշել..
Երեխեքն իրանց նվերը տվեցին, ես էլ՝ մի հատ Բարբի տիկնիկ..

ՈՒրախացանք-բան, երեխեքը գնացին քնելու,
ասումա՝ լսի, իսկականի՞ց մենակ էդ տիկնիկն էր նվերս..
Ասեցի՝ իյա.. բա չես ամաչո՞ւմ..
Մի հատ էլ զարդեղենի փոքրիկ տուփ տվեցի..

ՈՒրախացած բացեց ու մեջից գտավ...
սրտիկի բրիլոկ...


Բայց էդ հեչ..
Մյուս օրվա համար էնքան անակնկալներ էի կազմակերպել (ինքը մտածում էր, թե ես գործի եմ ու ծնունդ չենք նշելու) ու էնքան մարդ էր եկել, որ վերջում տվածս ոսկե վզնոցն էլ կարգին բոնուս եղավ..
Գլուխ գովամ էլի՝ իմ ուզած ֆորմաներով Հայաստան ոսկերիչին պատվիրած, բերած..

Բայց էն որ անիկդոտ կա է՝
ասում ա՝ էն օրը մեր տանն էիք ու ձեր գնալուց հետո տեսանք բումաժնիկս կորել ա.
- Հորս արև մենք չենք վերցրել
- Գիտեմ.. Հետո գտանք.. Բայց մեկա նստվածքը մնաց...

Տենց մինչև հիմա էդ բրիլոկը հայտնաբերելու պահի հիասթափությունը հլը հիշում ա )))