Այս գրառումը չէի կարող չանել![]()
Ատում եմ անորոշությունը, նրա պատճառով ապրել եմ խորը դեպրեսիա
![]()
որը "պարգևեց" ինձ դաժան "ելք": Ու ատում եմ ոչ թե իրեն՝ անորոշությանը /հիմա արդեն գիտեմ, որ այն արժեք չունի, միայն ծուղակ է/, այլ ատում եմ նրա աննկարագրելի, ծվատող դաժանությունը
![]()
![]()
![]()
Եթե միայն ժամանակին իմանայի, որ նորոշությունը պատրանք է ու չհավատայի նրան…
Զգալը, զգալը, որ զգում ես ու չես կարող չզգալ...
բացարձակ սառնությունն ու անտարբերությունը... երբ ոչինչ չես զգում ու արդեն չես էլ ուզում պայքարել ....
Կարոտը... Որ կարոտում ես մեկին, որը էլ չի գա, որ էտքան թանկ ա եղել քո համար, իսկ հիմա... Հիմա ոչ մի բան: Ահավոր բան ա, երբ գիտես, որ իրան էլ կյանքում չես տեսնի, ձայնն էլ չես լսի՝ էտքան հարազատ մարդու ձայնը: Ամիսներ, տարիներ են անցնում, իսկ էտ զգացումը մնում ա... Էէէ, խորացա![]()
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Farfalla (10.11.2009)
Վերջին խմբագրող՝ Kita: 07.04.2007, 00:03:
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Ուհու... Շատ դեպքերում էլ էն ա ցավ պատճառում, որ նրան կորցրել ԵՍ... դու ես կորցրել... կարող էիր ինչ-որ բան անել, բայց չարեցիր...
Հա, համ էլ մերսի![]()
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Ես թերևս ասեմ ոչ թե զգացմունքի, այլ զգացողության մասին:
Ամենադաժանը էն ա, որ էս թեմայի մասին մտացելուց կարելի ա ունենալ էն զգացումը, որ գրեթե էն ամենը, ինչ մասին խոսվելա ա վերևում, դու ամեն օր տանում էս քո հետ:
խանդն ա ահավոր բան…
չնայաց շատ քիչ եմ իսկականից խանդել, բայց իմ վրա ամենաշատը էդ ա ազդում…![]()
Ամենդաժան զգացողություններից է հուսախաբությունը, հուսալքվածությունը ու ամենակրևորը միյնությունը: Միայնությունը հոգով, երբ ամբողջ աշխարհում չես կարողանում ոչ մի հոգեհարազատ մարդ գտնել, դա շատ ծանր զգացմունք է, երբ ոչ ոք քեզ չի հասկանում: Այն քեզ միջից, մանրից ուտում ա… Այս պահին հարմար բառ մտքիս չի գալիս, որ գրեմ:![]()
![]()
Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ