Զգացումներից ամենադաժանը

**Selene** · 16.03.2007, 23:31

Ամենադաժանն ինձ համար դա ապագայի,վաղվա օրվա անորոշությունն է( Alize_etoilik-ի հետ համաիտ եմ այս առումով

) ,իսկ դաժանությունն արտահայտվում է նրանում, որ այսօր երջանիկ ես, բայց մեծ հավանականություն կա, որ վաղը կարող է ավարտվի այդ երջանկությունը

Մի դաժան բան էլ կա. դա երբ գիտես, որ այժմյան զգացածդ քեզ հաստատ ցավ է պատճառելու հետագայում ու պիտի չզգաս, բայց ոչինչ անել չես կարող, հասկանալով այդ ամենի դաժանությունը՝ շարունակում ես զգալ: Այ սա իրոք դաժանություն է:

Հ.Գ. Մտքերս մի քիչ խառն արտահայտեցի, կներեք:

**lili-4** · 19.03.2007, 22:28

Կան զգացմունքներ, որոնք իսկապես դաժան են, դավաճանություն, հիասթափություն.…
Իմ կարցիքով ամենադաժանը դա ինքնախաբեությունն է: Դա մի հորինված իրավիճակ է, քաղցր նինջ, որից վաղ թե ուշ արթնանալ է պետք, և հենց այդ ժամանակ էլ քաղում ես այդ դառնության պտուղները:

**Artgeo** · 20.03.2007, 13:15

Անորոշությունը... Ամենաշատը սրանից եմ նեղվում։ Հիասթափություն, դավաճանություն, տխրություն... բոլոր զգացմունքների ժամանակ շատից քչից ադեկվատ եմ, իսկ անորոշության զգացմունքի ժամանակ… Անորոշությունը դաժանա

**Kita** · 20.03.2007, 14:06

Artgeo-ի խոսքերից

Անորոշությունը... Ամենաշատը սրանից եմ նեղվում։ Հիասթափություն, դավաճանություն, տխրություն... բոլոր զգացմունքների ժամանակ շատից քչից ադեկվատ եմ, իսկ անորոշության զգացմունքի ժամանակ… Անորոշությունը դաժանա

ինչպես էի բաց թողել այդ մեկը

ուղղակի ատում եմ անորոշություն

և ատում եմ երբ մարդիկ անորոշ են իրենց պահում...

**Բարեկամ** · 20.03.2007, 14:32

Այս գրառումը չէի կարող չանել

Ատում եմ անորոշությունը

, նրա պատճառով ապրել եմ խորը դեպրեսիա

որը "պարգևեց" ինձ դաժան "ելք": Ու ատում եմ ոչ թե իրեն՝ անորոշությանը /հիմա արդեն գիտեմ, որ այն արժեք չունի, միայն ծուղակ է/, այլ ատում եմ նրա աննկարագրելի, ծվատող դաժանությունը

Եթե միայն ժամանակին իմանայի, որ նորոշությունը պատրանք է ու չհավատայի նրան…

**Philosopher** · 20.03.2007, 16:31

Զգալը, զգալը, որ զգում ես ու չես կարող չզգալ...

**murmushka** · 24.03.2007, 00:22

բացարձակ սառնությունն ու անտարբերությունը... երբ ոչինչ չես զգում ու արդեն չես էլ ուզում պայքարել ....

**Amaru** · 06.04.2007, 23:51

Կարոտը... Որ կարոտում ես մեկին, որը էլ չի գա, որ էտքան թանկ ա եղել քո համար, իսկ հիմա... Հիմա ոչ մի բան: Ահավոր բան ա, երբ գիտես, որ իրան էլ կյանքում չես տեսնի, ձայնն էլ չես լսի՝ էտքան հարազատ մարդու ձայնը: Ամիսներ, տարիներ են անցնում, իսկ էտ զգացումը մնում ա... Էէէ, խորացա

**Kita** · 07.04.2007, 00:00

Amaru-ի խոսքերից

Կարոտը... Որ կարոտում ես մեկին, որը էլ չի գա, որ էտքան թանկ ա եղել քո համար, իսկ հիմա... Հիմա ոչ մի բան: Ահավոր բան ա, երբ գիտես, որ իրան էլ կյանքում չես տեսնի, ձայնն էլ չես լսի՝ էտքան հարազատ մարդու ձայնը: Ամիսներ, տարիներ են անցնում, իսկ էտ զգացումը մնում ա... Էէէ, խորացա

ավելի շուտ կորուստի զգացումը...

և այլևս հետ չվերադարձնելու անկարողունակությունը....

Ամառու սկսել ես շատ բաներ շատ խորը ընդունել...քեզ լավ նայի

ու ստորագրությանդ հետևիր...

**Amaru** · 07.04.2007, 00:21

Ուհու... Շատ դեպքերում էլ էն ա ցավ պատճառում, որ նրան կորցրել ԵՍ... դու ես կորցրել... կարող էիր ինչ-որ բան անել, բայց չարեցիր...

Հա, համ էլ մերսի

**Մելիք** · 09.04.2007, 01:40

Ես թերևս ասեմ ոչ թե զգացմունքի, այլ զգացողության մասին:
Ամենադաժանը էն ա, որ էս թեմայի մասին մտացելուց կարելի ա ունենալ էն զգացումը, որ գրեթե էն ամենը, ինչ մասին խոսվելա ա վերևում, դու ամեն օր տանում էս քո հետ: