Զարգացումները հետհեղափոխական Հայաստանում

[Ներսես_AM]

Թուրքերը էլեկտրական ավտոյի արտադրություն են սկսում՝ Turkey unveils its first domestic car prototypes։ Հիմա կասեք՝ ի՞նչ կապ ունի Հայաստանի զարգացումների հետ։ Հեչ, ուղղակի համեմատական եմ տանում, ասենք մեր թափ-թազա իշխանությունների երևի մեծագույն ձեռքբերումը Գյումրիի մաքսատունն է, որ դրսի զիբիլը հարմար ու արագ ներմուծենք մեր փողոցներ։ Պատկերացրեք, ասենք տանը մի քիչ փող ունեք, ու մտածում եք ինվեստիցիա անել, կամ մի օգտակար բանի վրա ծախսել, ու առնում եք․․․ Պենտծիում իրեք համակարգիչ․․․ որ քցեք փեջը վառեք տաքանալու համար։

Հոպար, շատ ծանր ես տանում։ Ուզում ես 30 տարվա գաղջից հետո մի տարում Տեսլայի հետ մրցակցե՞նք։ Իսկ էդ որ հա ասում ես «դրսի զիբիլ» կարաս ասես Հայաստանում քանի հոգի կարա նոր 20000 դոլարանոց ավտո առնի։ Ասենք թոփ 5% տոկոսը։ Բա մնացած 95% ավտո չքշե՞ն։ Հլը որ էդքան ենք կարում էդքան ենք քշում։ Որ ազգովի հարստանանք թազա ավտո էլ կքշենք հեչ չմտածես։ Պրոբլեմը նրանում ա որ ավտոն նենց ապրանք ա որ համարյա անկախ շուկայից մոտավորապես նույն գինն ունի ամեն տեղ։ Ես որ Հայաստանում էի իմ կոմպի սաղ ծրագրերը քրեքած էին։ Հիմա եթե իրոք պետքական ծրագիր ա լինում առնում եմ, որտև ամսական աշխատավարձիս կեսի չափ չի։

[Վիշապ]

Հոպար, շատ ծանր ես տանում։ Ուզում ես 30 տարվա գաղջից հետո մի տարում Տեսլայի հետ մրցակցե՞նք։ Իսկ էդ որ հա ասում ես «դրսի զիբիլ» կարաս ասես Հայաստանում քանի հոգի կարա նոր 20000 դոլարանոց ավտո առնի։ Ասենք թոփ 5% տոկոսը։ Բա մնացած 95% ավտո չքշե՞ն։ Հլը որ էդքան ենք կարում էդքան ենք քշում։ Որ ազգովի հարստանանք թազա ավտո էլ կքշենք հեչ չմտածես։ Պրոբլեմը նրանում ա որ ավտոն նենց ապրանք ա որ համարյա անկախ շուկայից մոտավորապես նույն գինն ունի ամեն տեղ։ Ես որ Հայաստանում էի իմ կոմպի սաղ ծրագրերը քրեքած էին։ Հիմա եթե իրոք պետքական ծրագիր ա լինում առնում եմ, որտև ամսական աշխատավարձիս կեսի չափ չի։

Խնդիրը մարդկանց մեքենա քշելը չի (ավտո քշելը ինքնանպատակ չի), խնդիրը մակրոտնտեսական ա, որ ասենք Պողոսի ամեն օր գործի գնալ-գալը խլամով ինչ է նստում Պողոսի վրա (ու իր նման հազարավորների) ու ինչ է նստում երկրի վրա երկարաժամկետ կտրվածքով հաշվի առած ամորտիզացիա, էֆեկտիվություն, հարմարավետություն, էկոլոգիա, ժամանակ, առողջություն, տուրիզմ, վերջապես ազգային անվտանգություն, համեմատած այլընտրանքի հետ՝ ասենք Պողոսը տեղափոխվում է տաքսիով, մետրոյով, հեծանիվով, ոտով, գազելով, ավտոբուսով, կամ դրանց կոմբինացիայով, կամ չի տեղափոխվում։ Պողոսը իր սեփական միկրոհաշվարկներն ունի (ավելի ճիշտ է ասել՝ բացարձակապես չունի), բայց պետության խնդիրն ա մակրոհաշվարկներով Պողոսի կյանքը ավելի բարեկեցիկ դարձնելը, որը կարող ա լրիվ ուրիշ ձև պետք ա լինի, քան բլած Օփել առնելն ու օրեկան 3-4 ժամ ճամփեքին 5կմ/ժ արագությամբ քշելն ու տուգանքներ մուծելն ու դրանք բողոքարկելն ու օդը կեղտոտելն, տարին երկու անգամ խադավոյ փոխելը, կամ շիթն ու կռիլոն դզել ներկելը, ավելի շատ ծխելն ու հիվանդանոնցներում ներվերը կամ թոքերն ու սիրտը բուժելը։ Օրինակ։ Հայաստանի պարագայում նման ա, որ այնուամենայնիվ ճիշտը ընտրում ա Պողոսը, որն է՝ ավտո քշելը։ Բայց սա արդեն ոչ թե ժողովդրավարության ձև ա, այլ Ժիրայր Սեֆիլյանի ասած՝ չպետություն ա, բարդակ, առանց որևէ խելացի հաշվարկի ու կարգավորումների, ինչն էլ ամեն օր փողոցներում տեսնում ես (ավելի շուտ՝ Երևանցիները տեսնում են, կամ էլ չտեսնելու են տալիս)։