Բարեկամ ջան, շնորհակալ եմ ինձ հիշելու համար, ու կպատասխանեմ տարակուսանքիդ ։)Բարեկամ-ի խոսքերից
Ու ինչի համար սկսեցի այս գրառումս։ Արտահայտելու զարմանքս ու տարակուսանքս, թե ինչպես է դա հնարավոր։
Ինչպես է հնարավոր, տարիներ շարունակ՝ մինչև անորոշություն (?), առանց "տան" զգացողության ու կարոտի, հյուրանոցներում, ճաշելով դրսում, մեկ ճամպրուկով՝ տարվա բոլոր եղանակներին, զբոսաշրջիկի մշտական տրամադրությամբ, և այս ամենը ինքնաբավ մենակության մեջ։ Ճամպրուկի պահը հատկապես ամենաուշագրավն է։ Նախանձելի է, որ մարդ իր կյանքի ողջ ունեցած-չունեցածը կարողանում է տեղավորել մի ճամպրուկի մեջ։ (Ինչպես կասեր հայտնի քեռին՝ կարևորը խելքս հետս ա)
Ինչևէ, ես կատարյալ տարակուսանքի մեջ եմ․․․
Իրականում, ես Մելբուրնում սենյակիկ ունեմ վարձած, որտեղ պահում եմ իմ բոլոր իրերը, որոնք ուզում եմ պահել, բայց հետս քարշ չտալ։ Բացի դրանից, հիանալի ընկերներ ունեմ այնտեղ, որոնցից երկուսի հասցեն իմ պաշտոնական հասցեն է։ Եթե իմ անունով նամակ է գալիս, իրենք ինձ տեղեկացնում են։ Ու ոնց նկատեցիր, քաղաքացի եմ, երբ ուզեմ, հետ կգամ։
Ամենակարևորը, ըստ իս, լսել սեփական ներքին ձայնին ու չենթարկվել հանրության պարտադրած ապրելակերպին։ Ներքին ձայնը, ի դեպ, նույնպես անփոփոխ չէ։ Կարող է ուզես ճանապարհորդել, քեզ թվա թե ամբողջ կյանքումդ դա ես ուզելու, բայց որոշ ժամանակ հետո ուրիշ բան ուզես։ Նորմալ է։ Կոնկրետ հիմա ես ուրիշ բան եմ ուզում, ու աշխատում եմ այդ ուղղությամբ: Ընկերներիցս շատերը զարմացած են (ինչպես զարմացած էին, երբ ես մշտական տան գաղափարից հրաժարվեցի), բայց ես գիտեմ ինչ եմ անում
Մոդերատորական. թեման առանձնացվել է «Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ» թեմայից:
Մեջբերել
Էջանիշներ