Ինչպե՞ս ենք սիրում/ուզում, որ մեզ դիմեն

[Բարեկամ]

Ինչպես ժամանակին ակումբցիներից մեկն էր ասել, մի հազվադեպ անուն էլ լինի ։))
Բայց Սայաթը նենց էր ասում ոնց որ դա միակ անունն ա աշխարհում։ Ոնց որ Դանթեն Բեատրիչեի մասին, որ երբեք ոչ ոք չի ասել ու չի կարա ասի ինչքան էլ մեջտեղից ճղվեն։

Իմ Աննա, ասում էր։

Ես չեմ սիրում էս անունը։ Ու մնացած բոլոր անունները։ Մենակ ակումբային նիքեր եմ սիրում, որպես դիմելաձև։ Ինչ խոսք որոշ մարդկանց մոտ դա նույն բանն ա։ Իրանց բախտը բերել ա։

Իսկ իմ կյանքում միշտ հազվադեպ ա եղել, մինչև վերջերս։
Ամբողջ դպրոցում (!) մենակ ես էդ անունն ունեի, ու բակում էլ միակն էի։ Բայց այ երկիրս փոխելուց հետո, համարյա բոլոր հայ ընկերուհիներս ու ծանոթներս էդ անունն ունեն, ու հատկապես հավես ա, որ տենց մի յոթ-ութ անվանակիրներով հավաքվում ենք ու միմյանց լրիվ նույն կերպ դիմում