Լեոնիդ Ենգիբարյան- հավերժ հայտնի և հավերժ անհայտ

[Yeghoyan]

Չեմ զզվեցնում, չէ՞

իսկ ես չգիտեի սրանց մասին բայց իրեն շաաատ եմ սիրում, որպես ծաղրածու շատ լավն է
ստեղծագործություններն էլ լավն են, կարդացի այստեղ գրվածները և դուրս եկան, կարճ ու բովանդակալից են;

[Whyspher Whisper]

Շատ եմ սիրում Ենգիբարովին: Երբեք իմաստ չեմ գտել ծաղրածուների գործունեության մեջ, միակ բացառությունը նա է: Երևի միայն ինքը կարող էր էդքան պարզ ու փոքրիկ բաների միջոցով բացահայտել ամենգեղեցիկը, ամենաբարդն ու խորքայինը:

[Smokie]

Մեկը մյուսից լավն էին, ամեն-մի նովելի վրա շնորհակալություն դրեցի:
Էս էլ իմ կողմից: Ռուսերենն էր մոտս: Կամ առաջին ռաունդինն ա, կամ վերջինինը:

Сердце.

К художнику пришла старость. Стало быть сердце. Художник вышел из дома, поправил длинные пряди седых волос и, прищурив глаза от солнца, пошел к своему другу каменщику.
_Здравствуй, Акоп,-сказал художник,-мы дружим с тобой много лет и многое знаем: ты-о камне, я - о человеческом сердце. Людские сердца бывают разные. Бывают чистые, как горный хрусталь, бывают твердые, как алмаз, или нежные, как махарит. Я знаю, есть и другие, пустые, как морская галька, или шершавые, как пемза. Скажи, мастер. из каково же камня мое сердце?
Каменшик раскурил трубку и ответил:
_Твое сердце из туфа. Ты не должен печалиться, что оно не такое твердое, как алмаз. Туф - редкий камень, он дает людям тепло, а болит твое сердце потому, что туф ранимый и все невзгоды оставляют на нем свои следы. Туф это камень для тебя. для художника.
Они еще долго сидели, глядя на город, раскинувшийся перед ними, прекрасный, туфовый, хранящий в своих строениях сердца его создателей - каменщиков художников.

Автобиография.

Родился в Москве. Девять лет провел на ринге. Заповедь ударили по правой щеке, подставь левую считаю в корне ошибочной.
Сменил множество профессий, и в двадцать два года мне осталось только стать актером. Писать начал поневоле. Никто из авторов не хотел со мной работать, пришлось самому стать сценаристом. Понравилось. Теперь с ужасом думаю: а вдруг явится настоящий сценарист . . .
Люблю: море, осень . . . Винсента Ван-Гога.
Боюсь: благополучия.
Главное для меня в жизни - чувствовать ответственность за все совершаюшееся вокруг нас.

Не обижайте человека

Зря, просто так обижать человека не надо. Потому что что опасно. А вдруг он Моцарт? К томы же еще не успевший ничего написат, даже "Турецкий марш". Вы его обидите - он и вовсе ничего не напишет. Не напишет один, потом другой, и на свете будет меньше прекрасной музыки, меньше светлых чувств и мыслей, а значит, и меньше хороших людей.
Конечно, иного можно и обидеть, ведь не каждый человек - Моцарт, и все же не надо: а вдруг . . .
Не обижайте человека, не надо.
Вы такие же, как он.
Берегите друг друга, люди!

[Smokie]

Երեկ գիշերով Ենգիբարյանի մասին հաղորդում էր, «Երկիր Մեդիա»-ով, նրա մասին էին խոսում: Լավն էր, դուք նայել ե՞ք:

[Whyspher Whisper]

Չեմ նայել, ափսոս Ենթադրում եմ, իր 75-ամյակին էր նվիրված: Ռադիոյով էլ մի հաղորդում էր` Միմ-թատրոնի ~գեղարվեստական ղեկավարի հետ:
Ասեց, որ Ենգիբարյանը ուղղակի ծաղրածու չէր` դա ամենակարևորն էր)

[Մելոման]

Շնորհակալություն թեմայի համար: Հուսով եմ` այս հղումները ևս կօգնեն շատերին տեղեկանալու Լեոնիդ Ենգիբարյան-բացառիկ նուրբ բանաստեղծի մասին:

http://www.youtube.com/watch?v=fLspl_pd2Vs

http://www.youtube.com/watch?v=Aiq7Cgce3RE

[Nare-M]

Առաջին անգամ Ենգիբարյանի ստեղծագործություններից կարդացել եմ "Ձնծաղիկ" –ը 7–րդ դասարանում, ռուսաց լեզվի դասագրքի մեջ էր, շատ էր դուրս եկել, բայց հեղինակին այն ժամանակ ուշադրություն չէի դարձրել։ Ամեն գարնան գալուց հիշում եմ դրա մասին, գրեթե անգիր գիտեմ։ Այս տարի որոշեցի գտնել։ Մեծ եղավ զարմանքս, երբ իմացա որ դա Ենգիբարյանի գրածն է։ Իսկապես, որ բոլորն էլ հրաշալի ստեղծագործություններ են։

ПОДСНЕЖНИК

Сегодня я собираю в осеннем лесу оранжевые, желтые, багряные листья.
Чудо-золото в моих руках и вокруг.
А я думаю о том, что скоро наступит долгая суровая зима.
И сколько Мужества и Веры нужно иметь крохотному подснежнику, когда он появится весной в опустевшем и голом лесу.
Сколько Мужества и Веры в прекрасные силы должно быть заложено в крохотных живых лепестках, чтобы не дрогнуть и в который раз начать все сначала!
Мой друг, будь как Подснежник, я знаю, сейчас тебе трудно...
Мой друг, будь как Подснежник, я знаю, сейчас ты совсем один...
Мой друг, я верю в тебя, как в Подснежник, пока жив в тебе хоть один листочек, хоть один лепесток!

[CactuSoul]

Հովանոցը

... Փոքր-ինչ լռելուց հետո աղջիկն ասաց. «Բայց մենք տեղ չունենք ապրելու, տուն չունենք»։
Տղան ծիծաղեց և ասաց, որ ինքը հովանոց ունի, բոլորովին նոր, ու եթե կոճակը սեղմես, նա ինքն իրեն կբացվի։ Եվ հովանոցը հրաշալի տուն է, շատ հարմարավետ երկուսի համար։ ճիշտ է, այն պատեր չունի, բայց փոխարենը բավական է ձեռքը երկարել, և դուք կիմանաք, թե դրսում տարվա որ եղանակն է՝ օրինակ, անցե՞լ է գարունը, թե դեռ շարունակվում է։
Այնպիսի բնակարանով, ինչպիսին հովանոցն է, հարմար է ճանապարհորդել, հաճելի է լսել անձրևի ձայնը ու նաև...
Բայց աղջիկը չհարցրեց, «նաև ինչ...» և հեռացավ մեկ ուրիշի մոտ, որը բոլոր հարմարություններով մեկ սենյականոց բնակարան ուներ, բայց, երևի, այնուամենայնիվ չուներ այդպիսի հովանոց, իսկ եթե անգամ ուներ, ապա, համաձայնեք, ինչի՞ համար է մարդուն երկու բնակարանը, չէ՞ որ դա ծիծաղելի է...
Այժմ, շատ տարիներ անց, նա վերջապես հասկացել էր, թե դա ի՜նչ հրաշալի հովանոց էր՝ մի փոքրիկ պարաշյուտ, որից բռնվելով երկուսով, կարելի է թռչել-գնալ հեռու՜-հեռու՜, հատկապես անձրևոտ օրերին...
Եվ նա թախծում է իր արդեն երեք սենյականոց բնակարանում, որովհետև ինչքան մեծ է բնակարանը, այնքան հեռու են իրարից նրանք, ովքեր ապրում են այնտեղ, և երբ անձրև է գալիս, նա պատրաստ է ներքև նետվել իր հովանոցը փնտրելու, բայց մի՞թե տասնհինգերորդ հարկից կճանաչես, թե որն է քո հովանոցը։
Իսկ եթե անգամ ճանաչես, ապա հայտնի էլ չէ, թե այսօր սարքի՞ն է արդյոք վերելակը։

[CactuSoul]

«Ես կրկին մենակ եմ...»

Ես կրկին մենակ եմ։ Տանջալի է։ Սարսափելի է, ապագան բոլորովին հույս չի ներշնչում։
Շատ դժվար է, բայց այնքան էլ նոր չէ մենակ լինելը։ Չկա մտերիմ մեկը՝ կին, որ հավատար, տաքացներ քեզ, և արդեն, երևի, այլևս չի լինի։
Սա դառը ճշմարտություն է։
Իսկ վաղը չափազանց դժվար, տաժանակիր աշխատանք է սպասվում, որի իսկական գինը միայն դու գիտես։ Եվ ի՜նչ աննշան կլինի հաջողությունը, եթե այն, իհարկե, լինի. փոխարենը ի՜նչ սարսափելի կլինի պարտությունը։
Իմ հանդիսատե՛ս, ես հավատում եմ, որ դու բարի կգտնվես։ Ինչի՞ մասին ես դու այսօր՝ այժմ, այս երեկո, մտածում, դու, որ վաղը գալու ես ինձ դիտելու, հավանաբար, ոչ իմ մասին։ Իսկ եթե նույնիսկ իմ մասին, քո մտքով անգամ չի անցնի, թե ի՜նչ տխուր է, թե ինչպե՜ս չի ուզում ապրել այս ծաղրածուն, թե ինչքա՜ն միայնակ է նա ու նաև քաղցած։ Այդ ինչպե՞ս է, որ սերը ու նրա նկատմամբ հսկայական պահանջկոտությունը բերում են գժտության։ Արդյոք քո մտքով կանցնի՞, որ ես բոլորովին, հասկանու՞մ ես, բացարձակապես միայնակ եմ։ Ես ինչպե՞ս բացատրեմ, որ չեմ կարող ներել սիրելի կնոջը իր սովորական մարդկային կանացի անցյալի համար, որովհետև ինձ համար սիրելի կնոջ անցյալը, ներկան և ապագան միասնական ամբողջություն են կազմում, որովհետև ես սիրել եմ նրան իր ծննդյան օրվանից սկսած և կսիրեմ մինչև նրա մահվան օրը, և այն ամենը, ինչ տեղի կունենա նրա հետ այդ ժամանակահատվածում, ինձ է վերաբերում, ամեն ինչ ես ընդունում եմ այնպես, կարծես թե այսօր առավոտյան է տեղի ունեցել։
Չե՛մ հասկանում, ոչինչ չե՛մ հասկանում, չե՛մ հասկանում ձեր օրենքները, ձեր բարոյականությունը, ձեր սերը, մեծահասակնե՛ր։
Չգիտեմ, ինչպես եմ ես ապրելու։ Ձեր աշխարհում ես չկարողացա ապրել, իսկ իմ աշխարհում ես միանգամայն մենակ եմ։

[Agni]

Շնորհակալ եմ Ան, հատկապես այս երկու փոքրիկ ստեղծագործությունները շատ եմ սիրում, ախր մի տեսակ էնքան տխուր նրբություն եմ զգում կարդալուց…