Օրագրային զրույցներ

[Ուլուանա]

Լրիիվ մտքիցս թռել էր մեր Տաշիր պիցցայի հանդիպումը:
Երեքով էի՞նք , թե՞ ինչ-որ մեկն էլ հետո մեզ միացավ…
շատ աղոտ եմ հիշում: Մենակ հիշում եմ, որ հետո ես ու դու քայլեցինք դեպի օպերա՝ բաղրամյան բարձրացող մարշրուտկաների մոտ ու քեզ ճանապարհեցի…
ճի՞շտ եմ հիշում:

Չէ, երեքով էինք, ուրիշ մարդ չի եղել: Մատուցողն ինձ հին ծանոթ դուրս եկավ, տեղում հետը մի քիչ խոսեցի, հետո էլ մեզ նկարեց: Կարող ա դրանից ա մեջդ չորրորդ մարդ տպավորվել, չգիտեմ: ))) Հետաքրքիր ա, որ ես էլ էդ վերջին մասը չեմ հիշում` ինձ ճանապարհելու, բայց ասածդ խելքին մոտ ա թվում: )))
Էս էլ մենք: Չգիտեմ` դու ունեիր էս նկարները, թե չէ.

[Adam]

Չէ, երեքով էինք, ուրիշ մարդ չի եղել: Մատուցողն ինձ հին ծանոթ դուրս եկավ, տեղում հետը մի ][/url]

Wow , բացարձակապես չէի հիշում նմանատիպ ֆոտոների գոյության մասին:

[Գաղթական]

Էն որ դեսից-դենից օրվա դասի համար հարկավոր գլուխներն ես ճարում, որ կարդաս, որովհետև ձեռդ չի գնում մի կիսամյակի գրքերի վրա 200 եվրոյի կարգի ծախսել, մեկ էլ կուրսեցիներիցդ մեկը բոլոր գրքերի էլեկտրոնայիններն ուղարկում է

Նաիրուհի ջան, էդ ակումբյան մէյլ-բոքսդ տենց էլ չդատարկեցիր ))
Ստեղ եմ գրում.

DUO-ի հետ կապ չունե՞ս, որ իրենք ուսմանդ հետ կապված բոլոր ծախսերը հոգան:

[ivy]

Էն որ կոլեգայիդ նեղված տեսնելով հարցնում ես, թե ինչ ա եղել, ինքն էլ թե՝ կինն իրեն ուրիշի հետ ա փոխել:
Հետո երկար ու մանրամասն սկսում ա պատմել, թե ինքն ինչքան էր նրան սիրում ու ինչքան շատ փաշըն կար իրենց միջև..

Ինձ մոտ էլ պատմության մյուս կողմն է։ Կոլեգաս մտածում է ամուսնուց հեռանալու մասին, որովհետև մինչև ականջների ծայրը սիրահարված է ուրիշին ու հետը սիրային հարաբերությունների մեջ է։ Մոտ 55 տարեկան է ու հազար տարի ամուսնացած։ Զարմանում է, որ էդ տարիքում դեռ կարող էր էդպես խելակորույս սիրահարվել։
Ինձ հարցնում է, թե ինչ անի։ Իբր թե ուրիշի խորհրդով պիտի ամուսնուն թողնի կամ չթողնի։ Ասում եմ՝ սիրահարված վիճակդ ու սիրուն զգացմունքներդ վայելիր․ դրանից բացի ուրիշ խորհուրդ տալ չեմ կարող։

[Գաղթական]

Ինձ մոտ էլ պատմության մյուս կողմն է։ Կոլեգաս մտածում է ամուսնուց հեռանալու մասին, որովհետև մինչև ականջների ծայրը սիրահարված է ուրիշին ու հետը սիրային հարաբերությունների մեջ է։ Մոտ 55 տարեկան է ու հազար տարի ամուսնացած։ Զարմանում է, որ էդ տարիքում դեռ կարող էր էդպես խելակորույս սիրահարվել։
Ինձ հարցնում է, թե ինչ անի։ Իբր թե ուրիշի խորհրդով պիտի ամուսնուն թողնի կամ չթողնի։ Ասում եմ՝ սիրահարված վիճակդ ու սիրուն զգացմունքներդ վայելիր․ դրանից բացի ուրիշ խորհուրդ տալ չեմ կարող։

Բաժանության պատմություններ շատ եմ լսել, բայց կան, որ առանձնապես չեմ կարողանում մարսել..

Օրինակ մի ջահել հայ ընտանիք կար:
Հոլանդիայից նոր էին Բելգիա տեղափոխվել ու չերեզներով մեր վրա դուրս եկել, որ օգնեյինք:
Տենց գնում-գալիս էին, լավ զույգ էր:
Հետո նորից հետ տեղափոխվեցին Հոլանդիա:
Աղջիկը քաղաքացի էր, տղեն նոր էր եկել Հայաստանից: Թղթերի հետ ստեղ խնդիրներ կային, որ նորից Հոլանդիայում լուծվեցին:
Էլի կապ էինք պահում:
Ընթացքում էլ՝ 2 հրաշալի երեխա ունեցան:

Հետո տղու id-ն անձնագրով փոխելու ժամանակն եկավ ու, անձնագիր ստանալու հաջորդ օրը, ճամպրուկներն ու սաղ ոսկեղենը սիրուն հավաքած մի լեհուհու հետ տեղափոխվեց չգիտես ուր ու հետքն էլ կորցրեց...

Ավելի մեծ սրիկայություն ահագին դժվար ա պատկերացնել...

[ivy]

Բաժանության պատմություններ շատ եմ լսել, բայց կան, որ առանձնապես չեմ կարողանում մարսել..

Օրինակ մի ջահել հայ ընտանիք կար:
...

Բաժանություններին վատ չեմ նայում․ կարծում եմ, որ շատ հաճախ թե բաժանվողները, թե երեխաները դրանից հետո ավելի երջանիկ են լինում, քան ծանր մթնոլորտում ապրելու ժամանակ։ Ընդհանրապես, ամուսնության ինստիտուտն ու դրա կարևորությունը (պահպանե՜լ ամեն գնով) անտեղի ուռճացված է ու ոչ միշտ է ծառայում մարդկանց բարեկեցությանն ու երջանկությանը։ Բայց դե մարդիկ կան, որ իրենք իրենց համոզում են ինչ-որ անիմաստ արժեքների մեջ ու ամբողջ կյանքը տառապելով ապրում․ կարևորը քանդվելիքը չքանդվի, իբր թե միասին մի տանիքի տակ մնալը չքանդելու գրավականն է։ Իհարկե խոսքը էն դեպքերի մասին չի, երբ ամուսինները հաշտ ու ներդաշնակ ապրում են և իրար շատ սիրում։ Բայց դե տառապելով ապրելու իմաստը ես որ ընդհանրապես չեմ հասկանում․ եղած չեղած էդ մի կյանքն ունեն, ինչի են վարի տալիս։

Իսկ քո նկարագրած դեպքն իսկապես սրիկայություն է․ գնալ էր ուզում, թող մարդավարի խոսեր դրա մասին, փախչելը ո՞րն է՝ հետն էլ տան ունեցվածքը գողանալ-տանելով։ Էդպես խոպան գնացած ու հավետ կորածներ էլ Հայաստանում շատ կան։ Որ եղած փողը վերցնում, գնում են Ռուսաստաններ ու հետքները ընդմիշտ կորցնում՝ հետևում կին ու երեխաներ թողնելով։
Բաժանվելը կարող է նաև շատ քաղաքակիրթ ու սիրուն ձևով լինել, անպայման չի ստորությունների գնալ։

[Գաղթական]

Բավականին մեծ հաջողություն կլինի, եթե հնարավոր լինի աշխարհիս մոտ 8մլրդ բնակչության մեջ գտնել 2 հոգու, որոնք բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք են ու այդենթիքըլ են մտածում:

Միշտ էլ կարող են ծագել հարցեր կամ լինել իրավիճակներ, որոնց շուրջ սիրող զույգը համաձայնության չգա ու նեւյնիսկ վեճ ծագի:

Նորապսակ զույգերի մոտ նման իրավիճակներն ավելի հաճախ են հանդիպում առաջին մի 5 տարում:
ՈՒ հենց էս առաջին էտապի շեմն ա, որը հաղթահարելով զույգի միությունն ավելի ա ամրանում:

Այսինքն էդ էն շրջանն ա, երբ զույգն ինտենսիվորեն զբաղված ա իրենց մեջ դերերի բաժանումով ու միմյանց հարմարվելով:
«Հարմարվել»-ն էլ էստեղ ամենադրական իմաստն ունի, էն որ ծագած մեծ ու պուճուր անհամաձայնությունների ժանանակ իրարու ձեռնտու կոմպրոմիսային տարբերակներ են մշակվում:

«Սեր» հասկացողությունն արդեն հազարամյսկներ ա հայտնի փիլիսոփաների ուղեղ կեղեքում ու սա ամեն մարդ յուրովի կարող է սահմանել:
Ըստ այդմ էլ՝ առաջին շրջանի սերն ու սիրահարվածությունը կարող է տեղի տալ փոխադարձ կապվածության ու հարգանքի:
Դա էլ է ամուր հիմք՝ միության, ընտանիքի պահպանման համար:
Իսկ եթե էդ միությունը նաև ամրագրված ա որպես օրինական ընտանիք, դա ավելի շատ պատասխանատվություն ա ենթադրում ու ավելի շատ ջանք՝ այն պահպանելու համար:

Այսինքն՝ ըստ իս, միադին ապրող սիրահար զույգի միությունը, եթե օրինական գրանցված չեն, մի քիչ ավելի փխրուն հիմքերի վրա ա, էն իմաստով, որ իրարից բաժանվել ավելի հեշտ ա:
Բայց, եթե հեշտ չլիներ, գուցե իրար մի երկու անգամ ավել շանս տային ու մեկ էլ տեսար ամեն ինչ հարթվեր գնար..

Հ.Գ. Ոնց-որ մի քիչ խառը ստացվեց՝ ոտի վրա )))

[ivy]

Գաղթական ջան, պարզ է, որ երկու հոգի բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք լինել չեն կարող, խոսքը դրա մասին չի։
Տարակարծությունները կարող են լուծվել փոխզիջումներով ու իրար հասկանալու ձգտումով, սա հեչ անպայման չի, որ լարված ու տհաճ մթնոլորտի կամ դեռ ավելի վատ՝ անընդհատ կրկնվող կռիվների պատճառ դառնա։ Բայց եթե մարդիկ տարիներով իրար են ուտում, իրար ցավեցնում են, ու դեռ երեխաներն էլ դրա ականատեսն են, ես որ չեմ հասկանում էդպիսի միությունը պահել-պահպանել ցանկանալու իմաստը, և համոզված եմ, որ էդպիսի մթնոլորտը երեխաների վրա էլ լավ չի անդրադառնում։
Սիրո մասին էլ, հա, կարելի է անվերջ փիլիսոփայել․ որոշիչն էն է, թե մարդիկ ինչ պահանջներ ունեն հարաբերություններում։
Ռոմանտիկայի առկայությունը ու սիարհարվածությունը չի նշանակում, որ չկա հարգանք, կապվածություն, հոգատարություն ու լավ ընկերություն կամ որ ժամանակի հետ պիտի մեկը մյուսով փոխարինվի։ Ինձ համար առանց վառ զգացմունքների ու ռոմանտիկայի հարաբերություններն անիմաստ են․ եթե դա ժամանակի հետ մարելու է, ուրեմն միությունն էլ է մարելու։
Ում համար դա կարևոր չի, թող ուրիշ ձևով ապրի։

[Ուլուանա]

Բավականին մեծ հաջողություն կլինի, եթե հնարավոր լինի աշխարհիս մոտ 8մլրդ բնակչության մեջ գտնել 2 հոգու, որոնք բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք են ու այդենթիքըլ են մտածում:

Միշտ էլ կարող են ծագել հարցեր կամ լինել իրավիճակներ, որոնց շուրջ սիրող զույգը համաձայնության չգա ու նեւյնիսկ վեճ ծագի:

Նորապսակ զույգերի մոտ նման իրավիճակներն ավելի հաճախ են հանդիպում առաջին մի 5 տարում:
ՈՒ հենց էս առաջին էտապի շեմն ա, որը հաղթահարելով զույգի միությունն ավելի ա ամրանում:

Այսինքն էդ էն շրջանն ա, երբ զույգն ինտենսիվորեն զբաղված ա իրենց մեջ դերերի բաժանումով ու միմյանց հարմարվելով:
«Հարմարվել»-ն էլ էստեղ ամենադրական իմաստն ունի, էն որ ծագած մեծ ու պուճուր անհամաձայնությունների ժանանակ իրարու ձեռնտու կոմպրոմիսային տարբերակներ են մշակվում:

«Սեր» հասկացողությունն արդեն հազարամյսկներ ա հայտնի փիլիսոփաների ուղեղ կեղեքում ու սա ամեն մարդ յուրովի կարող է սահմանել:
Ըստ այդմ էլ՝ առաջին շրջանի սերն ու սիրահարվածությունը կարող է տեղի տալ փոխադարձ կապվածության ու հարգանքի:
Դա էլ է ամուր հիմք՝ միության, ընտանիքի պահպանման համար:
Իսկ եթե էդ միությունը նաև ամրագրված ա որպես օրինական ընտանիք, դա ավելի շատ պատասխանատվություն ա ենթադրում ու ավելի շատ ջանք՝ այն պահպանելու համար:

Այսինքն՝ ըստ իս, միադին ապրող սիրահար զույգի միությունը, եթե օրինական գրանցված չեն, մի քիչ ավելի փխրուն հիմքերի վրա ա, էն իմաստով, որ իրարից բաժանվել ավելի հեշտ ա:
Բայց, եթե հեշտ չլիներ, գուցե իրար մի երկու անգամ ավել շանս տային ու մեկ էլ տեսար ամեն ինչ հարթվեր գնար..

Հ.Գ. Ոնց-որ մի քիչ խառը ստացվեց՝ ոտի վրա )))

Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց տարաձայնություններ ու խնդիրներ են լինում, որոնք ոչ մի կերպ լուծելի չեն, ու շատ կարևոր ա դա ժամանակին հասկանալն ու համապատասխան քայլեր անելը, այսինքն` բաժանվելը: Ու հենց էդտեղ ա, որ շատերը ծուղակն են ընկնում` սին հույսեր փայփայելով, թե խնդիրները կլուծվեն, իրենք էլ երջանիկ կապրեն, կամ, ինչպես Այվին նկարագրեց, զուտ ընտանիքը չքանդվելու, երեխաների համար երկու ծնողի լիարժեք ներկայությունն ապահովելու համար, թեկուզ, իմանալով, որ խնդիրները չեն լուծվելու, միևնույն ա, շարունակեն միասին ապրել: Ընդհանրապես եթե համատեղ կյանքը դիսկոմֆորտ ա առաջացնում ամուսիններից որևէ մեկի համար, ու կապ չունի, թե ինչ պատճառով, ուրեմն էդ ամուսնության հետ մի բան էն չի, ու դրանից ոչ միայն իրենց կյանքն ա փչանում, այլև երեխաների, հանուն որոնց էդպես իրենց զոհում են: Ճիշտ ա, շատ դեպքերում անկեղծ զրուցելը, պարզաբանելը կարող ա ահագին օգնել, շատ խնդիրներ լուծել, բայց երբ անկեղծ խոսակցություններն ուղղակի չեն ստացվում, կամ անկեղծանալու դեպքում էլ ոչ մի կերպ ընդհանուր հայտատարի չեն գալիս մարդիկ, ուրիշ ի՞նչ ա մնում, եթե ոչ բաժանվել:

Իսկ ընդհանրապես, ինձ որ հարցնեք, խնդիրները հիմնականում առաջանում են էն պատճառով, որ մարդկանց մեծ մասն ամուսնանում են` առանց իրար լավ ճանաչելու: Սիրահարվում են, մի երկու պուպուշ հատկանիշ են նկատում իրար մեջ (որոնց մի մասը, կարող ա հետագայում պարզվի, պատրանք էր), հիանում, ուրախանում, թե գտել են իրենց ուզած մարդուն, հետն էլ երկուստեք աշխատում են իրենց հնարավորինս լավ կողմերից դրսևորել, որ դիմացինին հանկարծ չհիասթափեցնեն, ու միայն համատեղ կյանքի ընթացքում են սկսում կամաց-կամաց հայտնաբերել միմյանց մութ կողմերն ու հաճախ պարզում, որ դրանք իրենց համար ընդունելի չեն:

[Գաղթական]

Բայց եթե մարդիկ տարիներով իրար են ուտում, իրար ցավեցնում են, ու դեռ երեխաներն էլ դրա ականատեսն են, ես որ չեմ հասկանում էդպիսի միությունը պահել-պահպանել ցանկանալու իմաստը, և համոզված եմ, որ էդպիսի մթնոլորտը երեխաների վրա էլ լավ չի անդրադառնում։

Էստեղ բանալի բառը «ցանկանալ»-ն ա, Այվի ջան:
Անգամ իրար տարիներով ուտելով ու ցավեցնելով, եթե մարդիկ ցանկանում են պահպանել իրենց միությունը, նշանակում է դրա համար լուրջ պատճառ ունեն:

Եթե վերցնենք Հայաստանյան իրականությունը, ապա էդ պատճառներից հիմնականները երևի հասարակական պարսավանքից խուսափելն ա ու սոցիալական պայմանները:

Նշվածներից 2-րդ լուրջ խնդիրը լուծելու համար մարդիկ հնարել են կանանց սոցիալական ու հոգեբանական աջակցության ֆոնդերը:
Չգիտեմ, ճիշտն ասած, թե որքանով են դրանք էսօր առկա Հայաստանում:
Բայց դրանց գոյությունը բավական մեծ դեր ա խաղում նման իրավիճակներում:

[Հարդ]

Չէ, երեքով էինք, ուրիշ մարդ չի եղել: Մատուցողն ինձ հին ծանոթ դուրս եկավ, տեղում հետը մի քիչ խոսեցի, հետո էլ մեզ նկարեց: Կարող ա դրանից ա մեջդ չորրորդ մարդ տպավորվել, չգիտեմ: ))) Հետաքրքիր ա, որ ես էլ էդ վերջին մասը չեմ հիշում` ինձ ճանապարհելու, բայց ասածդ խելքին մոտ ա թվում: )))
Էս էլ մենք: Չգիտեմ` դու ունեիր էս նկարները, թե չէ.

Էս նկարը որ տեսա, մտածեցի ես էլ կամ մեջը, բայց հետո հիշեցի որ մենք ուրիշ կազմով էինք: Տերյանի տաշիրի ներքևի հարկում էինք, աստիճաններին մոտ: Վիստն էր, Դատարկը, Սկեպտիկն ու ես: Կարող ա Դատարկի տեղը @Yellow Raven(Վահիկ) - ն էր, թող ուղղեն ինձ: Հիշում ե՞ք էդ օրը տղերք:

[laro]

Էն, որ մի բան որոշում ես պահել, որ էրեխեքը չգտնեն, ձեռք չտան, բայց նենց լավ ես պահում, որ հետո դու էլ չես կարողանում գտնել :

Էն, որ էդպես մամաս էր պահում նոր տարվա նվերներն ու ընդեղենը։ Ու ամեն տարի պնդուկը 2 անգամ էր առնում, գտնում վերացնում էինք։
Մի անգամ էլ նոր տարվա նվեր քրոջս հողաթափ էր առել, իբր "Ձմեռ պապի" նվեր, էն, որ ինչ-որ կենդանի ա, ասենք շուն։ Բնականաբար գտել էր, ու տանը չեղած ժամանակ էնքան էր հագել, մաշել էր մինչև Նոր տարի ։

[Ուլուանա]

Էն, որ էդպես մամաս էր պահում նոր տարվա նվերներն ու ընդեղենը։ Ու ամեն տարի պնդուկը 2 անգամ էր առնում, գտնում վերացնում էինք։
Մի անգամ էլ նոր տարվա նվեր քրոջս հողաթափ էր առել, իբր "Ձմեռ պապի" նվեր, էն, որ ինչ-որ կենդանի ա, ասենք շուն։ Բնականաբար գտել էր, ու տանը չեղած ժամանակ էնքան էր հագել, մաշել էր մինչև Նոր տարի ։

Մերն էդ դեպքը չի. ես հետո չեմ գտնում ոչ թե էն պատճառով, որ էրեխեքն են գտել, վերցրել, այլ ուղղակի շատ խորն եմ պահել ու չեմ հիշում` որտեղ: Իմ պահածները գտնելն էդքան հեշտ չի :

[ivy]

Էս ակումբը ոնց կա, տենց էլ մնում ա, ասում, խոսում, կատակում, իրար կծմծում, կռվում, խռովում, մի տան էրեխանց պես, մտածս օրվանից էդ ա:

Կարոտում եմ Շինի գրառումներին, տեսնես բլոգ ունի՞ ինչ-որ տեղ՝ որպես «Տնաշեն»-ի շարունակություն կամ նման մի բան։

[Yellow Raven]

Ադամ, ինձ թվում ա` ինչ-որ բան խառնում ես: Ես էլ Վիստին առաջին անգամ 2010-ի հունվարին եմ հանդիպել, երբ 2009-ի դեկտեմբեր-2010-ի հունվար ամիսներին եկել էինք Հայաստան: Ես, դու, ինքը հանդիպել էինք երեքով, հիշու՞մ ես: Սկզբում ես ու Վիստը դրսում հանդիպեցինք, գնացինք կարծեմ Տաշիր Պիցա, հետո դու էլ եկար էնտեղ: Ենթադրում եմ, որ դու էդ ժամանակ իրան առաջին անգամ չէիր հանդիպում: Դա եղել ա հունվարին: Ուղղակի բանն էն ա, որ «Ավատարը» նայելիս էլ ես կայի, իմ հիշելով` էդ մեկը դեկտեմբերին էր, բայց կարող ա հունվարին էր, էդ մեկը հաստատ չեմ հիշում: Բայց «Ավատարը» նայելու օրը Վիստին չեմ հիշում: Մի խոսքով` կամ դեկտեմբերին ենք Ավատարը նայել, ու Վիստը էդ ժամանակ չի եղել, կամ էլ հունվարին ենք նայել, ինքն էլ ա եղել, բայց էդ դեպքում դու իրան էդ օրը հաստատ առաջին անգամ չէիր տեսնում:
Ես էլ եմ հիշում, որ շատ չխոսկան էր. համարյա չխոսեց, զգացվում էր, որ քաշվում ա:

Ավատարը նայել ենք 2010 թվականի հունվարի 3-ին կամ 4-ին, Մոսկվա կինոթատրոնում։ Մի տեսակ լավա տպավորվել էդ օրն իմ մեջ, կոնկրետ օրով եմ հիշում