Ահա, էդ էլ մյուս ծայրահեղությունն ա։ Ուղղակի եթե համարենք, որ մարդը ուզում ա ինչ֊որ բան անել, ասենք ծրագրավորող դառնալ, ապա հերիք չի մահացած ծրագրավորման լեզվի գիրք առնել ու 5 անգամ ծերից ծեր կարդալ, կարևոր ա համակարգիչ ու ինտերնետ ունենալ, ցանկալի ա անգլերեն իմանալ, իմանալ թե որ լեզուներ են հիմա ակտուալ, գտնել թե ինչ մեթոդներով ա կարելի սովորել ու դրանցից որոնք են արդյունավետ, ինչ խնդիրներ են ակտուալ, իդեալական դեպքում գտնել միջավայր, որտեղ այլ մարդիկ էլ զբաղվում են ծրագրավորմամբ կամ գոնե սովորում են, սովորել մարդկանց հետ քննարկել, և այլն։ Ու սենց, օրինակ ծրագրավորումը զրոյից սովորելը արդեն լիքը ռեսուրս ու գիտելիք ա պահանջում, էլ չասած ավելի կոմպլեքս նպատակները։ Իմ մոտ տպավորություն ա, որ մարդկանց ահռելի մասը (այդ թվում նաև ես) ուղղակի տեղյակ չի մի որևէ ոլորտում հաջողության հասնելու համար պետք եղած էդ նախնական գիտելիքներից ու ռեսուրսներից, ու սկսում են մեռած լեզվի գիրքը կարդալուց։ Ինչը չեղած տեղից էլի բան ա, բայց ռեսուրսի ահավոր վատնում ա, ու հազվագյուտները ըտեղից սկսելուց չեն հիասթափվի։Freeman-ի խոսքերից
Թեմային թեթև հարող փաստ իմացա վերջերս, որ Բիլ Գեյթսը ու Պոլ Ալենը մի դպրոցում են սովորել, որտեղ մաթեմի դասատուն վիզ ա դրել, որ դպրոցը համակարգիչ ունենա, ու Բիլն ու Պոլը 8֊րդ դասարանից համակարգչի հասանելիություն են ունեցել 1968 թվին։
Լավ դիտարկում էր ։) էդ էլ կա, որ մարդը իրա հաջողությունը վերագրում ա իրան, ուրիշի հաջողությունը՝ միջավայրինՄյուս կողմից էլ՝ էս երկուսն իրար հետ են գալիս՝ «ես հաջողակ եմ, որտև ես թույն դեմք եմ, բայց մեր հարևանի փչացած աղջիկա մերսեդեսը հաստատ սիրածն ա առել» կամ «Ամերիկան Իսրայելին երկիր դարձրեց, բայց մենք, հայերս էնքան թույն դեմքեր ենք, որ Ասորեստանն էսօր չկա, բայց Հայաստանը կա»
Մեջբերել
Էջանիշներ