Օրագրային զրույցներ

[Յոհաննես]

Յոհաննես․․․

Հազարավոր բառերի փոխարեն

[Վիշապ]

էն որ երկու կարևոր էլ-նամակի ես սպասում, որ ահռելի ազդեցություն են ունենալու մոտակա առնվազն մի կես տարվա-մի տարվա համար, ու դրանից ուշադրությունդ ցրված ա գործի նկատմամբ, ասում ես մտնեմ ակումբ՝ գրեմ-մրեմ, էն էլ թեմայից թեմա ցատկոտելով հասկանում ես, որ ասելու բան էլ չունես․․․

Ծլնգ, քանի պարապ ես, կարնիվոր արա։

[Ծլնգ]

Ծլնգ, քանի պարապ ես, կարնիվոր արա։

կյանքը շատ կարճ ա _դիետիկ_նախասիրության_անուն_ անելու համար, Վիշապ ջան, երջանկությունը չափովարութան մեջ ա, ոչ թե (սննադային) խտրականության

[Adam]

Հետաքրքիր ա, որ Վիշապը պրագմատիկությունից ա խոսում, նրանից, որ մենք հոգի չունենք ու տենց անկապ ճանճատիպ արարածներ ենք, որ ոչ միսիա ունենք, ոչ էլ եսիմ ինչ, ու դրա հետ մեկտեղ՝ ինքը ահավոր կառչած ա կյանքից: Ինքը ուզում ա առողջ ապրի, էներգիայով լեցուն: Իր էքստրեմալ ռեժիմներով՝ փորձում ա կյանքից մաքսիմալ հաճույք քամի:

Ասա՝ իբրև ի՞նչ յանի: Եթե դու կարծում ես, որ մենք ճանճատիպ արարածներ ենք ու առանց նպատակի, ուրեմն կեր-խմի-քեֆ արա: Ի՞նչ ես ընկել ռեժիմների գիրկը: Որ 4 տարի ավել ապրեցիր, յանի որ ինչ …

Ոչ մի կենդանի (բացի մարդուց) իր գլուխը չի ցավացնում՝ մտածելով՝ 3 տարի ավել կարող ա ապրի, ու բռնում ռեժիմով իր կերը ուտում, կամ սկսում հաշվել իր երեկոյան ուտելիք վիսկասի կալորիաները:

Դե եթե մենք էլ իրա ասածի պես՝ չենք տարբերվում կենդանիներից (նպատակային առումով. ինտելեկտը նկատի չունեմ) ուրեմն էլ ինչու՞մ ա կայանում Վիշապի ջանքերը՝ ավելի առողջ ապրելու համար:

Ավելի առողջ ապրեցիր որ ի՞նչ: Մեկ ա մենք ճանճեր ենք, որ ամեն պահի հանգելու ենք ու ոչ իմաստ կա էս ամենին, ոչ էլ:

[ivy]

Ադամ ջան, միանշանակ չի դա։ Ես, օրինակ, մի քանի տարի բոլորովին չէի մտնում, ու ոչ թե նրա համար, որ նեղացած էի, այլ հոգնել էի երևի ու կորցրել էր ակտուալությունը, ու հետո ընդհանրապես մոռացա Ակումբի մասին, ու երբ որ, տարիներ հետո, հիշեցի ու մտա, զարմացա, թե ինչ ամայի տեղ էր դառել (ջարդված պատուհաններ, սվսվացող սկվազնյակ․․․)։ Իսկ հիմա ինձ շատ դուր է գալիս, որ նախնիներով հարություն ենք առել ու եկել՝ սարդոստայններն ենք մաքրում, ճոճվող սեղանների ոտքերը վերանորոգում, ու ամենակարևորը՝ օգտակար քննարկումներ ծավալում (ինձ համար՝ օգտակար են)։

Էն, որ ակումբով հետաքրքրված են միմիայն 40-ին մոտ մարդիկ, ու որ մեզնից հետո էս հարթակն իր ջարդված պատուհաններով ու սվսվացող քամով հազիվ թե ինչ-որ մեկին պետք գա:

Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։

Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։

Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։

[Ուլուանա]

Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։

Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։

Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։

Իմ զգացողություններն էլ են լրիվ քո նկարագրածի պես: Ուղղակի ինձ թվում ա` Ադամի նկարագրածը վերաբերում էր ապագային, երբ մենք այլևս չենք լինի, ու Ակումբը ապագայի մարդկանց էդպիսին կթվա:

[Արամ]

Իմ զգացողություններն էլ են լրիվ քո նկարագրածի պես: Ուղղակի ինձ թվում ա` Ադամի նկարագրածը վերաբերում էր ապագային, երբ մենք այլևս չենք լինի, ու Ակումբը ապագայի մարդկանց էդպիսին կթվա:

Ակումբը կլինի ենքան ժամանակ, ինչքան իրա հոսթինգի համար վճարողը լինի։ Եթե հիմա Չուկն ա, ապա Չուկը մեռնելուց հաստատ, տվյալները չի հիշելու տվյալները փոխանցի ուրիշին։ Այսինքն կարելի ա մոտավորապես փաստել, որ մի 60-80 տարի հետո ակումբ հաստատ չի լինի։ Եթե իհարկե կետո ա անում, եթե կետո չի անում, մի 30-40 տարի հետո։

[Ուլուանա]

Ակումբը կլինի ենքան ժամանակ, ինչքան իրա հոսթինգի համար վճարողը լինի։ Եթե հիմա Չուկն ա, ապա Չուկը մեռնելուց հաստատ, տվյալները չի հիշելու տվյալները փոխանցի ուրիշին։ Այսինքն կարելի ա մոտավորապես փաստել, որ մի 60-80 տարի հետո ակումբ հաստատ չի լինի։ Եթե իհարկե կետո ա անում, եթե կետո չի անում, մի 30-40 տարի հետո։

Բայց ինչի՞ ես տենց համոզված, որ չի փոխանցելու ուրիշին: Ամեն դեպքում խնդիրն էստեղ դա չի, իմ կարծիքով, այլ էն, թե ապագայի մարդկանց ինչքանով կհետաքրքրի Ակումբը, որ մտնեն:

[Արամ]

Բայց ինչի՞ ես տենց համոզված, որ չի փոխանցելու ուրիշին: Ամեն դեպքում խնդիրն էստեղ դա չի, իմ կարծիքով, այլ էն, թե ապագայի մարդկանց ինչքանով կհետաքրքրի Ակումբը, որ մտնեն:

Որովհետև ում որ փոխանցելու լինի, լինելու են Gen ZZZZZZ-երը, իսկ իրանք խորապես թքած են ունենալու, սենց մեռելի վրա, տիկտոկ միկտոկը թողած։

[Բարեկամ]

Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։

Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։

Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։

Գրադարանային լռությունն ինձ համար էլ ընտիր կոմֆորտ ա, բայց երբևէ չեմ մտածել Ակումբը որպես գրադարան ընկալել, այն է՝ բացել հին գրառումային շարքեր ու կարդալ։
Էստեղ, երբ որ լռություն ա, նշանակում ա անելիք չկա (դե, կոնկրետ ինձ համար), որովհետև [նոր] կարդալիքներ չկան, իսկ էդ լռության մեջ պատուհանագոգի ծաղիկներ ջրելը ճիշտն ասած չեմ պատկերացնում, թե որ գործողությունն ա

[Բարեկամ]

Էն, որ գրառում ես անում, բայց էնքան ա երկարում, որ արդեն հարց ա առաջանում` հրապարակել, թե չէ: Ընդ որում` արդեն երկրորդ էդպիսի գրառումն ա, որ օրերով քիչ-քիչ գրել եմ, բայց հիմա մտածում եմ` գուցե չարժե Ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա անելու կարդա, առանց էդ էլ վերջերս գրառումները շատ են :

Հեչ համակարծիք չեմ էս մոտեցման հետ։ Ի՞նչ ա նշանակում՝ արժե՞, թե՞ չարժե դնել՝ աուդիտորիայի հանդեպ սպասելիքներով։
Եթե մի հոգի էլ օրերից մի օր կարդա, ուրեմն արժեր, էդ մի հոգու համար։ Իսկ էդ մի հոգու հայտնվելու մասին դու կարող ա և չիմանաս։
Վերջապես, եթե ասելիք ունես, ուրեմն արժե ասել։ Բայց եթե էդ ասելիքը սեփական անձի հանդեպ ուշադրության գնահատականով ա պայմանավորված՝ քանի հոգի կարդացին, շնորհակալեցին թե չէ, ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։

[Ուլուանա]

Հեչ համակարծիք չեմ էս մոտեցման հետ։ Ի՞նչ ա նշանակում՝ արժե՞, թե՞ չարժե դնել՝ աուդիտորիայի հանդեպ սպասելիքներով։
Եթե մի հոգի էլ օրերից մի օր կարդա, ուրեմն արժեր, էդ մի հոգու համար։ Իսկ էդ մի հոգու հայտնվելու մասին դու կարող ա և չիմանաս։
Վերջապես, եթե ասելիք ունես, ուրեմն արժե ասել։ Բայց եթե էդ ասելիքը սեփական անձի հանդեպ ուշադրության գնահատականով ա պայմանավորված՝ քանի հոգի կարդացին, շնորհակալեցին թե չէ, ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։

Հարցն ինքս ինձ էր ուղղված, ոչ թե աուդիտորիային, այսինքն` բարձրաձայն մտածում էի ուղղակի, ոչ թե ակումբցիներից պատասխանն ակնկալում: Իսկ արժե-չարժեն վերաբերում էր նրան, թե ինչքանով եմ հարմար գտնում հրապարակելը: Երբ երկար ես գրում, դա զուտ ուրիշների համար կարդալիքի ծավալի հարցը չի, չնայած գրել եմ զահլա չանելու մասին, բայց իրականում դա չի հարցը : Երկար գրառումը սովորաբար ավելի շատ մանրամասներ ա ենթադրում, ավելի շատ բացահայտումներ, որոնք, հարց ա, թե ինչքանով կուզենայիր հրապարակել:

[Բարեկամ]

Հարցն ինքս ինձ էր ուղղված, ոչ թե աուդիտորիային, այսինքն` բարձրաձայն մտածում էի ուղղակի, ոչ թե ակումբցիներից պատասխանն ակնկալում: Իսկ արժե-չարժեն վերաբերում էր նրան, թե ինչքանով եմ հարմար գտնում հրապարակելը: Երբ երկար ես գրում, դա զուտ ուրիշների համար կարդալիքի ծավալի հարցը չի, չնայած գրել եմ զահլա չանելու մասին, բայց իրականում դա չի հարցը : Երկար գրառումը սովորաբար ավելի շատ մանրամասներ ա ենթադրում, ավելի շատ բացահայտումներ, որոնք, հարց ա, թե ինչքանով կուզենայիր հրապարակել:

Ան, ես ոչ թե քո հռետորական կամ ինքդ քեզ ուղղված հարցին եմ պատասխանել, այլ արձագանքել եմ քո արտահայտած մոտեցմանը, որը բառացիորեն հետևյալն էր.
... գուցե չարժե ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա ունենալու կարդալու, առանց էդ էլ վերջերս ակումբում գրառումները շատ են։

[Բարեկամ]

․․․ ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։

Ուրեմն, առանց որակելու մարդկային էդ երկու կարիքները - ստանալ (լսվելու կարիքը) և տալ (ասելու կարիքը) - թե "որն է հոգեպես ավելի ազնիվ" ((c) Շեքսպիր), էդ երկար գրառմանդ բովանդակությունը (որը ես հետաքրքրությամբ և հաճույքով կարդացի, ի դեպ) զարմանալիորեն հակասում է բացահայտվելու զգուշավորության հանդեպ հակվածությանդ, որը, ինչպես ասում ես, հիմնական պատճառն էր տատանվելու՝ թե արժե՞ արդյոք գրել ու կիսել հրապարակավ։

Բովանդակության հետևյալ մասը նկատի ունեի․

Ալիկին կարելի է ճանաչել և՛ իր աշխաանքներով, որոնք իր պես բազմազան են, և՛ իր կյանքի պատմություններով: Դրանք, որպես կանոն, հետաքրքրաշարժ են, մաքսիմալ անկեղծ ու հումորով համեմված ու հաճախ` նաև ուսանելի: Դրանցում անկեղծությունն ու անմիջականությունը երբեմն էնպիսի աներևակայելի չափերի է հասնում, որ ուղղակի հավատդ չի գալիս, որ մարդ ընդունակ է իր մասին էդ աստիճանի անկեղծ ու անպաշտպան ձևով պատմելու («անպաշտպան» բառը մի քիչ տարօրինակ է հնչում, բայց ավելի հարմար բառ չգտա). մարդիկ էդպես միայն ուրիշների մասին են պատմում սովորաբար: Իսկ Ալիկի համար կարծես անձնական ոչինչ չկա. ամեն ինչ բաց է բոլորի առաջ: Էդպիսի մարդկանց հետ ընկեր լինելը շատ հավես է ու հեշտ, բայց ընտանիքի անդամ լինելը պիտի որ շատ բարդ լինի, նույնիսկ` անհնար:

[Ուլուանա]

Ան, ես ոչ թե քո հռետորական կամ ինքդ քեզ ուղղված հարցին եմ պատասխանել, այլ արձագանքել եմ քո արտահայտած մոտեցմանը, որը բառացիորեն հետևյալն էր.
... գուցե չարժե ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա ունենալու կարդալու, առանց էդ էլ վերջերս ակումբում գրառումները շատ են։

Հա, դրա համար էլ պարզաբանել էի` ասելով, որ իրականում հարցը դա չէր հիմնականում, չնայած դա էլ էի նշել:

Ուրեմն, առանց որակելու մարդկային էդ երկու կարիքները - ստանալ (լսվելու կարիքը) և տալ (ասելու կարիքը) - թե "որն է հոգեպես ավելի ազնիվ" ((c) Շեքսպիր), էդ երկար գրառմանդ բովանդակությունը (որը ես հետաքրքրությամբ և հաճույքով կարդացի, ի դեպ) զարմանալիորեն հակասում է բացահայտվելու զգուշավորության հանդեպ հակվածությանդ, որը, ինչպես ասում ես, հիմնական պատճառն էր տատանվելու՝ թե արժե՞ արդյոք գրել ու կիսել հրապարակավ։

Բովանդակության հետևյալ մասը նկատի ունեի․

Հակասություն չկա, ճիշտ հակառակը` հենց էն ա, ինչը և պահանջվում էր ապացուցել : Ուղղակի տվյալ դեպքում զգուշավորությունս մի կողմ եմ դրել ու հրապարակել: Չնայած որ ճիշտն ասեմ, էնքան էլ չհասկացա, թե հենց տվյալ հատվածն ինչով էր տենց բացահայտող, բայց դե չեմ էլ ուզում էդ հարցն էստեղ քննարկել: