Օրագրային զրույցներ

[Ուլուանա]

Սիգ



ՈՒ սիգ.
(ի դեպ՝ պարբերություն, նախադասության սկիզբ՝ բոլոր բառերը փոքրատառով են բացի մի տեղ «ես»-ից)

Հիմա էս վերջինի մի՞տքն ա շեդևր, թե՞ «ես»-ի մեծատառության միակության փաստը:

[Գաղթական]

Հիմա էս վերջինի մի՞տքն ա շեդևր, թե՞ «ես»-ի մեծատառության միակության փաստը:

Համ-համ, գրառման ամսաթիվն էլ վրից:

[Ուլուանա]

Համ-համ, գրառման ամսաթիվն էլ վրից:

Ամսաթվին ուշադրություն չէի դարձրել: Էդ գրառման հեղինակը, եթե ճիշտ եմ հիշում, Աֆրիկայում էր ապրում :

[Բարեկամ]

Վաղուց ուզում էի էս թեմայով մտքերս ամփոփել, էսօր վերջապես արեցի:

Վերջին տասնամյակում կամ մի քիչ էլ ավել, երջանկության գաղափարը շատ է զբաղեցրել միտքս, կարելի է ասել, լրջորեն ուսումասիրել եմ երջանկություն երևույթը ինձ համար հասանելի եղանակներով. ի՞նչ է նշանակում երջանիկ լինել, ո՞ր մարդիկ են իսկապես երջանիկ, ի՞նչ գործոններով է պայմանավորված երջանկությունը, ինչքանո՞վ է այն մարդուց կախված, ինչքանո՞վ` արտաքին աշխարհից ու հանգամանքներից, ինչպիսի՞ մարդիկ են սովորաբար երջանիկ լինում, ի՞նչ ընդհանրություններ ունեն երջանիկ մարդիկ, ի՞նչ ընդհանրություններ ունեն ոչ երջանիկ մարդիկ, ինչու՞ է հաճախ երջանկության ուժեղ զգացմանը հաջորդում դատարկության ու անձկության զգացումը, ի՞նչ անել, որ երջանկությունը զուտ պարբերաբար այցելող ժամանակավոր երանության կամ բավարարվածության զգացումից վերածվի մշտական կամ գոնե հիմնական հոգեվիճակի, հնարավո՞ր է արդյոք երջանիկ լինել առանց ունենալու էն ամենը, ինչի մասին երազում ես: Մի խոսքով` էս բոլոր հարցերի շուրջ շատ եմ մտածել, թե՛ իմ, թե՛ ծանոթ մարդկանց օրինակների վրա ուսումնասիրել, վերլուծել:

Անշուշտ, կան գործոններ, որոնք մարդու կյանքի որակն ընդհանուր առմամբ օբյեկտիվորեն բարձրացնում են, օրինակ` կողակից և/կամ ընտանիք ունենալ, աշխատանք ունենալ, բավարար չափով ապրուստ վաստակել, նորմալ ապրելու տեղ ունենալ, զբաղվել սիրած աշխատանքով և այլն, ու էս բոլորն ընդունված է համարել երջանկությանը զգալիորեն նպաստող գործոններ: Բայց, արի ու տես, որ կան մարդիկ, որոնք չունեն էս բոլորը կամ առնվազն դրանց մի մասը, բայց, միևնույն է, երջանիկ են: Ուրեմն, այնուամենայնիվ, սխալ կլինի պնդել, թե երջանկությունը նշված գործոններից է կախված:

Ընդհանրապես էսօրվա իրականության մեջ շատ տարածված է, չէ՞, աֆորիզմներ կարդալը, որովհետև դրանք ամենուր աչքդ են մտնում ինտերնետում, հատկապես ֆեյսբուքյան զանազան էջերից: Մարդիկ էլ կարդում, հիանում, լայքում, սրտիկում, շեյր են անում, մի մասն էլ ներվայնանում է, ու սովորաբար անցնում, գնում է: Ինձ համար էլ է էդպես եղել միշտ. կարդում, երբեմն հիանում, թե էս ինչ իմաստուն ու դիպուկ միտք էր, բայց հաջորդ վայրկյանին չեմ էլ հիշում դրա մասին, էլ ուր մնաց` կյանքումս կիրառեմ: Բայց երջանկության մասին մի աֆորիզմ կա, որ, կարելի է ասել, կյանքս զգալիորեն փոխել է: Ուղղակի էդ մեկը հենց սկզբից շատ ուժեղ տպավորվեց մեջս, մի տեսակ մինչև ուղնուծուծը իմը դարձավ, ու դա կարդալուց հետո իսկապես սկսեցի փորձել հետևել էդ մտքին: Խոսքս էն մտքի մասին է, որ արդեն տարիներ շարունակ Ակումբի ստորագրությունս է. «Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ»: Չգիտեմ, գուցե էս աֆորիզմին հանդիպելիս ես ուղղակի արդեն հոգեպես պատրաստ էի էդ մոտեցումը կյանքումս կիրառելուն, աֆորիզմն ուղղակի գրավեց ինձ իր հակիրճ ու դիպուկ ձևակերպմամբ, բայց էդ օրվանից սա իմ կարգախոսներից մեկը դարձավ: Ընդամենը մի համառոտ նախադասություն, որում կարծես ամեն ինչ ասված է:

Շատ մտքեր ու դիտարկումներ կան, որ կարդում ես, հավանում, համաձայնում, բայց փորձը ցույց է տալիս, որ ամենաարժեքավորն ու ամենաարդյունավետ գործողը սովորաբար սեփական փորձով ու ուսումնասիրությունների շնորհիվ արածներն են: Իսկ նման ուսումնասիրություններ, կարծում եմ, բոլորն էլ կարող են անել, թեկուզև ինչ-որ չափով հիմնվելով այլոց ուսումնասիրությունների ու դիտարկումների վրա:

Ընդհանրապես իմ ուսումնասիրությունների արդյունքում եկել եմ էն համոզման, որ որոշ մարդիկ պարզապես ծնվում են երջանիկ: Խոսքը ոչ թե հաջող պայմաններում ծնված լինելու մասին է, այլ բնածին երջանիկ հոգեվիճակ ունենալու: Մարդիկ կան` իրենց բնույթով ի սկզբանե երջանիկ են` անկախ իրենց կյանքի հանգամանքներից, ունեցած-չունեցածից: Ու հենց էդ մարդիկ էլ, իմ կարծիքով, բավական հետաքրքիր օբյեկտ են երջանկություն երևույթն ուսումնասիրելու համար: Իրենց ուսումնասիրելով` կարելի է նկատել, թե հատկապես ո՛ր հատկանիշներով, հակումներով ու գործողություններով է պայմանավորված էդ երջանկություն կոչվածը, որին բոլորս ձգտում ենք, բայց կարծես քչերն են հասնում: Հա, էս մարդիկ ի սկզբանե ունեն էն ամենն, ինչ պետք է, բայց, իմ խորին համոզմամբ, ինչպես բազմաթիվ այլ բաներ, էս մեկն էլ, նույնիսկ ի սկզբանե չունենալու դեպքում, կարելի է ձեռք բերել` էդ ուղղությամբ որոշակի աշխատանք անելով:

Նշածս մարդիկ, ունենալով ամենատարբեր ֆինանսական, ընտանեկան և այլ կարգավիճակներ ու նույնիսկ տարբեր ինտելեկտուալ մակարդակներ, հստակ ապացուցում են, որ երջանկությունը ոչ թե արտաքին գործոններով պայմանավորված, այլ լրիվ ներսից եկող հոգեվիճակ է: Հա, էն միտքը, թե խելացի, կիրթ մարդկանց համար դժվար կամ անհնար է երջանիկ լինելը, իմ խորին համոզմամբ, միֆ է, չկա էդպիսի բան. սա պարզապես երջանկություն գտնելու մեջ ձախողված ինտելեկտուալների սիրած միտքն է` սեփական անհաջողությունն արդարացնելու համար:
Իսկ ո՞րն է էդ ներսից եկող հոգեվիճակը, որ երջանիկ է դարձնում մարդկանց: Եթե ուշադրություն դարձնենք, երջանիկ մարդիկ միշտ շնորհակալ ու գոհ են էն ամենից, ինչ ունեն: Սա, իհարկե, բնավ չի նշանակում, թե նրանք չեն ձգտում ավելիին, կամ երբեք չեն փորձում փոխել իրենց շուրջ եղած բացասականը, պարզապես ավելիին ձգտել կարելի է` միաժամանակ արդեն ունեցածդ գնահատելով ու վայելելով: Երջանիկ մարդիկ միշտ կենտրոնանում են իրենց կյանքում եղած դրականի վրա` անկախ առկա բացասականի քանակությունից: Այսինքն` երջանկությունը ոչ թե կյանքումդ բացասականի բացակայությունն է (բոլորս էլ գիտենք, որ սա ուղղակի անհնար է), այլ եղած դրականը գնահատելը, եղած դրականի համար շնորհակալ զգալը: Իսկ դրական բաներ, որոնց համար կարելի է գոհ ու շնորհակալ լինել, կան գրեթե ցանկացած մարդու կյանքում, ու դրանք բազմաթիվ են, պարզապես մարդն ինքն է ընտրում, թե որի վրա կենտրոնանա:

Ընդհանրապես ունեցածիդ համար շնորհակալ զգալն, իմ կարծիքով, երջանկության բանալին է: Ու սա նաև լրացնում է ներկա պահին երջանիկ լինելու կարևորության մասին միտքը` ի հակադրություն երջանկությունը որպես հեռավոր նպատակակետ դիտարկելու մոտեցման («երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ»): Կյանքի ամեն պահին ունեցածիդ մասին հիշելը, գնահատելը, դրա համար շնորհակալ զգալը շատ կարևոր է: Երբ ի սկզբանե չունես էս մտահոգեվիճակը, հեշտ չի, իհարկե, դրան իսկապես հասնել է պետք` հատուկ էդ ուղղությամբ աշխատելով: Հա, հարցը կարելի է լրիվ կենցաղային մակարդակ տեղափոխել ու ֆիքսել, որ երջանկության համար պետք է հատուկ գոհաշնորհակալական վարժություններ անել, իսկ ինչու՞ ոչ: Արթնանում ես, ոչ մի տեղդ չի ցավում` շնորհակալ եղիր, ոտք ու ձեռք ունես, կարող ես ազատ տեղաշարժվել` շնորհակալ եղիր դրա համար (նույնիսկ եթե մի ոտք կամ մի ձեռք ունես, էլի շնորհակալ եղիր, որովհետև կարող էիր էդ մեկն էլ չունենալ), ոչ մի սարսափելի, մահացու հիվանդություն չունես` շնորհակալ լինելու լուրջ պատճառ է, հարազատներդ ընդհանուր առմամբ լավ են, ողջ-առողջ են, քեզ սիրող գոնե մի հոգի կա` շնորհակալ եղիր, դասի կամ գործի գնալիս սիրուն տեսարանների կողքով/միջով ես անցնում` վայելիր էդ պահերը, գնահատիր ու շնորհակալ եղիր, որ քո կյանքում գեղեցկություն կա, սոված չես` շնորհակալ եղիր, գոնե երբեմն կարող ես քեզ թույլ տալ սիրածդ բանով զբաղվել` շնորհակալ եղիր էդ մեծագույն երջանկության համար:

Ըստ իս, ուղղակի խետք է աշխատել ավելի զգոն, ընկալունակ ու դիտողունակ լինել կյանքումդ առկա դրականը նկատելու, վայելելու ու գնահատելու համար: Երջանիկ լինելու ուրիշ տարբերակ ես չեմ տեսնում: Ու էս գիտակցությունն, իմ կարծիքով, պետք է ինքդ քո մեջ սերմանես հետևողականորեն, աշխատելով ամեն օր նորանոր դրական մանրուքներ գտնել, որոնց համար կարելի է շնորհակալ լինել: Ու եթե, այնուամենայնիվ, չես դիմանում ուրիշների հետ համեմատվելու գայթակղությանը, ապա համեմատելու դեպքում գոնե միշտ համեմատիր էն մարդկանց հետ, որոնք չունեն էն ամենը, ինչ դու ունես: Բայց հաստատ էդ մարդկանց կյանքում էլ կան բաներ, որոնց համար իրենք կարող են շնորհակալ լինել, ու դրանց առնվազն մի մասն էլ հաստատ դու՛ չունես: Ու դա լրիվ նորմալ է, ո՞վ է ասել, թե բոլորը պիտի ամեն ինչից հավասար քանակությամբ ունենան, որպեսզի երջանիկ լինեն. չունես` փորձի ունենալ, հիմա չի հաջողվում` ոչինչ, լիքը ուրիշ բաներ ունես ու դեռ կունենաս, ամեն դեպքում գոհ եղիր ունեցածովդ: Կամ եթե դժգոհ ես, հիշի էն բոլոր բաները, որոնք ունես, բայց կարող էիր և չունենալ: Հնարավոր չի երջանիկ լինել, երբ կյանքումդ ունեցած ամեն դրականի հետ կապված մտածում ես, որ էդպես էլ պիտի լիներ, իսկ բացասական հետ կապված` ախր ինչու՞ է էսպես:

Մի խոսքով` սեփական փորձից կարող եմ ասել, որ ինչքան շատ ես փորձում նկատել դրականը, էնքան հմտանում ես դրա մեջ, ինչքան շատ ես փորձում շնորհակալ լինել ունեցածիդ համար, էնքան սովորական ու բնական է դառնում էդ գիտակցումը: Ու սա կապ չունի բացասականի առկայությունը չնկատելու ու չգիտակցելու հետ. դրականը նկատելն ու գնահատելը բացասականի դեմ պայքարելուն ոչ միայն չի խանգարում, այլև ահագին օգնում է:

Մի խոսքով` երջանկությունը ինքդ քո մեջ աճեցնել, խնամել, պահպանել ու զարգացնել է պետք, ինչպես որ անում ենք բույսի, ծաղկի դեպքում: Ի ծնե էդ հատկությունը չունեցող մարդկանց դեպքում այն մշտական ու հետևողական խնամք է պահանջում, բայց ժամանակի հետ նաև հեշտանում ու թեթևանում է էդ խնամքը, որովհետև շատ բաներ արդեն դառնում են ինքնաբուխ ու ավելի քիչ են հատուկ մտածված ջանքեր պահանջում: Անկեղծ ասած` չգիտեմ` հնարավոր է արդյոք մի կյանքի ընթացքում հասնել էնպիսի մակարդակի, որ արդեն հատուկ էդ ուղղությամբ աշխատելու կարիք ընդհանրապես չլինի: Գուցե հնարավոր է, համոզված չեմ: Ես որ դեռ մշտական հետևողական աշխատանքի կարիք զգում եմ իմ երջանիկ հոգեվիճակը պահպանելու համար. պատահում է` վատ եմ խնամում ու համապատասխան հետևանքների արժանանում, բայց երբ էդ գիտակցումն ընդհանուր առմամբ առկա է, միշտ էլ կարելի է վերականգնվել ու շարունակել հետևողական աշխատանքը` «մարզավիճակը» պահպանելու համար:

Ես իսկապես անվերջ գոհ ու շնորհակալ եմ էն ամենի համար, ինչ ունեմ, չնայած անհրաժեշտության դեպքում կարող եմ նաև անվերջ թվարկել էն բաները, որոնք կուզենայի ունենալ, բայց չունեմ:

Շատ լավ դիտարկում էր։ Ընդհանրապես, սա էն տեսակ գրառումներից է, որոնք արդարացնում են ֆորումներին ու նման սոցիալ-ինֆորմացիոն ոլորտներին ժամանակ հատկացնելը, որտեղ հատուկենտ կարելի է արժեքավոր կամ օգտակար բաների ռաստ գալ։ "Էն տեսակ" ասելով՝ նկատի ունեմ այն, ինչը կոնկերետ գիտելիք է տալիս կոնկրետ բանի մասին, և էդ գիտելիքը ինչ-որ կարևոր հարց է լուծում քո կյանքում։
Բանաձևը շատ դիպուկ էիր գտել, Ան, այսինքն՝ հանգել էիր ճիշտ կետին։ Կա չէ՞, որ մարմնիդ վրա մի տեղ քոր է գալիս, ու էդ կետը շատ միկոսկոպիկ ճշգրիտ մի կետ է, բայց չեն գտնում հենց էդ միկրոսկոպիկը, այլ քորում են ինչ-որ տեղ մոտակայքում, երբեմն շատ մոտիկ, բայց ոչ հենց ճիշտ էպիկենտրոնը, ու թեև մոտակա քորոցներն էլի օգնում են քչից-շատից, բայց ճիշտ էպիկենտրոնին դիպչելը մի ուրիշ տեսակ բավարարություն է։ Այ սա հենց էդ կարգի դիպուկ կրակոց էր նշանակետին

[Meme]

Էստեղ երբեք գրառում չեմ արել ու հուսով եմ չեմ սխալվում


Քանի որ հեռախոսով եմ , մեջբերել չեմ կարող
CactuSoul ուզում էի ասել , որ օրագրիկումդ դրված ամեն շնորհակալության կոճակը սեղմելիս ինձ մեղավոր եմ զգում, որովհետեվ ինքս նեղվում եմ , որ դու տխուր էս
Ես քո կողքին եմ


Էսքանը …

[ivy]

Ալֆայի վերջին գրառումից իմացա, որ Հերիկ գյուղում է, ու մի քիչ քչփորեցի, թե ինչ գյուղ է, ինչ կյանքով է ապրում։

Քանի որ Ալֆայի օրագրի առաջին գրառումը՝ մեռնող գյուղի մասին, տպավորվել էր իր հոռետեսական նոտաներով, որոշեցի հիմա պատասխանել էդ գրառմանը․

Սեպտեմբերի մեկին հինգ առաջին դասարանցի էին կանգնած մնացած 18 աշակերտների կողքին:
- Այս տարի աննախադեպ տարի է, դեռ ոչ մի անգամ այսքան շատ առաջին դասարանցի չէինք ունեցել, - ելույթի ժամանակ ասաց տնօրենը:
Արցունքները կառավարել չստացվեց, շուռ էի եկել, որ չտեսնեն: Փոքր գյուղերը հերթով մեռնում են, դրամական խրախուսանքներն ու մանր-մունր ծրագրերը դեր չեն խաղում, ավելի համակարգային ու ավելի շոշափելի փոփոխություններ են հարկավոր, որ մարդիկ ցանկանան մնալ:

Ալֆա ջան, Հերիկը մեռնող գյուղ չի, այլ ընդհակառակը՝ աճող ու զարգացող, ու տնօրենի խոսքը իսկապես ուրախություն պիտի առաջացներ։
Արժի խոնարհվել էդ մարդկանց առջև՝ իրենց գլուղի հանդեպ էդքան սեր ու հավատ ունենալու համար, որը օգնել է վերջին տասը տարում վերաբնակեցնել կյանքը կորցնող հողակտորը։
Ու նաև քեզ նման մարդկանց շնորհիվ է, որ գյուղի կյանքը նոր եռանդ է ստանալու՝ գնալով դեպի բարգավաճում և ոչ թե կործանում։

Մի հոդված Հերիկ գյուղի մասին․

Հերիկ. հրաշքով փրկված ու զարգացող գյուղը

Բերձորից 45 կմ հեռավորության վրա գտնվող Հերիկ գյուղում աշակերտներն արդեն նորակառույց դպրոցում են սովորում։ «Հայրենասեր» կազմակերպության ջանքերով կառուցված դպրոցը նպաստել է գյուղում նոր ընտանիքների վերաբնակեցման որոշում կայացնելուն։ «Արմենպրես»-ը ներկայացնում է արցախաբնակ Թամարա Գրիգորյանի ծավալուն հոդվածը գյուղի անցուդարձի վերաբերյալ։

Գյուղի մասին

Հերիկ գյուղը Մոշաթաղ եւ Բերդիկ գյուղերի հետ մտնում է Մոշաթաղ համայնքի մեջ: Հերիկը գտնվում է Քաշաթաղի շրջկենտրոն Բերձորից 45 կմ հեռավորության վրա, դեպի հյուսիս-արեւելք: Գյուղն ազատագրվել է Արցախյան պատերազմի ժամանակ, 1991-92 թթ.: Գյուղի վերաբնակեցումն սկսվել է 1995-96 թթ.: Այդ տարիներին գյուղում եղել է 30 տնտեսություն: Վերաբնակեցումից հետո դեռ մի քանի տարի գյուղում էլեկտրականություն չի եղել, Հերիկ գյուղի երեխաները դպրոց չեն ունեցել:

Մի անգամ դատարկված ու նորից վերաբնակեցված Հերիկը

Էլեկտրականության, դպրոցի բացակայության պատճառով Հերիկը 1999-2000-ական թվականներին սկսել է դատարկվել: Թվում էր, թե գյուղի կործանումն անխուսափելի է: Սակայն գյուղին վիճակված էր ապրել ու վերածնվել. գյուղում միայնակ մնացած Բակունց եղբայրների երկու ընտանիքները պահպանել ու հսկել են ամբողջ գյուղը, թույլ չեն տվել տներին ավերվել: Եվ այդ տները պետք է մի օր ծառայեին նոր վերաբնակիչներին:

2009-2010 թթ. Քաշաթաղի շրջվարչակազմի ղեկավարության հատուկ որոշմամբ Հերիկն սկսվել է կրկին վերաբնակեցվել: Այստեղ տեղափոխվել են մի քանի ընտանիքներ, գյուղն ապահովվել է էլեկտրականությամբ:

«Հայրենասեր»-ի կողմից կառուցված դպրոցը՝ գյուղի զարգացման գրավական

Որոշ տարրական պայմաններով ապահովվելուց հետո էլ, սակայն, գյուղում առաջնային էր մնում դպրոցի հարցը: Հերիկ գյուղի երեխաները դասերն անց էին կացնում կիսախարխուլ ու խոնավ մի տան մեջ: Ծնողներն ամեն օր մտածում էին երեխաներին օր առաջ այդ դպրոցից, հետեւաբար՝ գյուղից հեռացնելու մասին: Շատ ընտանիքներ խուսափում էին վերաբնակվել Հերիկում՝ հաշվի առնելով հենց դպրոցի անմխիթար վիճակը:

Համայնքապետ Սիրակ Սողոմոնյանի խոսքով, շատերն էին թերահավատորեն նայում այն շենքի ավերակին, որը նախատեսվում էր վերակառուցել որպես նոր ու ժամանակակից դպրոց: Շատերը չէին հավատում ծրագրի հնարավոր լինելուն. ծրագրին, սակայն, հավատացին «Հայրենասեր» կազմակերպությունն ու իր նվիրատուները: Մի քանի ամսվա մեջ հնարավոր եղավ ավերակը վերածել հարմարավետ ու մաքուր դպրոցի: Այսօր արդեն նոր ընտանիքներ են գալիս գյուղ՝ հաշվի առնելով դպրոցի առկայությունը: «Սեպտեմբերի մեկին, մի ընտանիք տեղափոխվեց մեզ մոտ, երեք երեխա ունեն: Թուֆենկյան հիմնադրամն էլ որոշել է մեր գյուղում մի քանի բնակելի տներ կառուցել՝ հաշվի առնելով այն, որ մեր գյուղում արդեն ժամանակակից ու բարեկարգ դպրոց կա»,-տեղեկացրեց Սիրակ Սողոմոնյանը:

Հերիկում կառուցված դպրոցն այսօր դարձել է գյուղի լինելիության, զարգացման ու կայացման գրավականը:

Հերիկն այսօր

Հերիկում այսօր 12 տնտեսություն կա: Գյուղն այսօր լիահույս է ապագայի հանդեպ: Ծնողը տեսնելով իր երեխայի համար կառուցված դպրոցը, այլեւս չի մտածում նրան որեւէ տեղ տեղափոխելու մասին: Երեխան էլ այսօր մեծ ուրախությամբ է գնում մաքուր ու բարեկարգ, դեռեւս նախորդ տարի միայն երազանք թվացող դպրոց:

Գյուղի բնակիչները, ենթակառուցվածքների առկայության դեպքում, պատրաստ են ապրել ու աշխատել Հերիկում: Գյուղի դիրքը թույլ է տալիս մեծ ծավալով ցորեն, գարի մշակել, ինչով էլ գյուղացիները հիմնականում զբաղվում են:

Այսօր նաեւ բարեկարգվում են գյուղի ճանապարհները: Համայնքապետն ասում է, որ ճանապարհների բարեկարգման ընթացքում մի քանի խաչքարեր են հայտնաբերել, որոնք տեղափոխվել են գյուղում գոյություն ունեցող միջնադարյան եկեղեցու բակ:

Հերիկն ազատագրվել է հայ ազատամարտիկի կյանքի գնով, հայրենիքի այս հողակտորը սրբագործված է հայ զինվորի արյունով: Հերիկցիները սա քաջ են գիտակցում: Հենց այդ պատճառով ապրիլյան առաջին օրերին նրանք առաջիններից էին, որ մոռանալով տուն ու աշխատանք՝ կամավոր շտապեցին սահման: «Իհարկե, առաջինն ենք մեկնել, միայն Հերիկից 6-7, իսկ մեր ամբողջ համայնքից միասին՝ մոտ 45 հոգի մեկնել են առաջնագիծ ու ակտիվորեն մասնակցել հայրենիքի պաշտպանությանը: Մեկնել ենք, քանի որ մենք շատ լավ հասկանում ենք, թե ինչու ենք այստեղ ապրում», հպարտորեն ասում է համայնքապետ Սիրակ Սողոմոնյանը:

Նրա ձայնի մեջ վստահություն ու ուրախություն է զգացվում. համայնքապետն իսկապես ուրախ է կառուցված դպրոցի համար, ուրախ է, որ Հերիկ գյուղն այսուհետ ապրելու է լիարժեք կյանքով, ուրախ է, որ իր համայնքից ոչ թե մարդիկ հեռանալու են ու հեռացնեն իրենց երեխաներին, այլ ձգտելու են իրենց երեխաներին բերել այստեղ՝ մաքուր ու հարմարավետ դպրոցում սովորելու:

Հերիկն արժանի է լավագույն ապագայի եւ կունենա այն:

Թամարա Գրիգորյան

Հղում

[Գաղթական]

P.S. Եթե գիտեք, թե Ամստերդամում որտեղ կարելի է հայկական կոնյակ ճարել, ձեն հանեք։ Ռիգայում իհարկե գիտեմ, բայց մտադիր եմ միայն ձեռքի ուղեբեռով թռնել։

Ապեր, նոր զանգեցի հարցրեցի.
Ամստերդամում 2 հայկական խանութ կար, բայց ասում են ոնց-որ մեկը փակվել ա:
Իսկ մեկն էլ էս ա:
ՈՒղղակի Հոլանդիայում թունդ խմիչք ծախելու համար հատուկ թույլտվություն ա պետք հանել:
Հասկանալի չի, թե էս Միքս Մարկտը կոնյակ ունի, թե չէ, որտև սայտում գրած ա գարեջրեր ու այլ ալկոհոլային խմիչքներ, բայց մենակ գարեջրերն ա երևում:

Փոխարենը ՈՒտրեխտի հայկական խանութում հաստատ կոնյակի մեծ տեսականի ունեն:
Էս էդ խանութի սայտն ա, էս էլ՝ էդ խանութի տիրոջ օնլայն հայկական խանութն ա:
ՈՒտրեխտից Ամստերդամ՝ գիտես երևի, 1ժ ա ինչ ա՝ գնացքով:

Ամեն դեպքում, եթե տեղ հասնես ու հանկարծ նենց լինի, որ ոչ մի ձև չճարես, ինձ գրի, կասեմ կբերեն կհասցնեն:

[One_Way_Ticket]

Ապեր, նոր զանգեցի հարցրեցի.
Ամստերդամում 2 հայկական խանութ կար, բայց ասում են ոնց-որ մեկը փակվել ա:
Իսկ մեկն էլ էս ա:
ՈՒղղակի Հոլանդիայում թունդ խմիչք ծախելու համար հատուկ թույլտվություն ա պետք հանել:
Հասկանալի չի, թե էս Միքս Մարկտը կոնյակ ունի, թե չէ, որտև սայտում գրած ա գարեջրեր ու այլ ալկոհոլային խմիչքներ, բայց մենակ գարեջրերն ա երևում:

Փոխարենը ՈՒտրեխտի հայկական խանութում հաստատ կոնյակի մեծ տեսականի ունեն:
Էս էդ խանութի սայտն ա, էս էլ՝ էդ խանութի տիրոջ օնլայն հայկական խանութն ա:
ՈՒտրեխտից Ամստերդամ՝ գիտես երևի, 1ժ ա ինչ ա՝ գնացքով:

Ամեն դեպքում, եթե տեղ հասնես ու հանկարծ նենց լինի, որ ոչ մի ձև չճարես, ինձ գրի, կասեմ կբերեն կհասցնեն:

Մերսի! Ուտրեխտ գնալը մի քիչ նպատակահարմար չի թվում, ավելի լավ է՝ ուրիշ նվեր մտածեմ, բայց դե էդ տարբերակն էլ նկատի կունենամ։

[Գաղթական]

Մերսի! Ուտրեխտ գնալը մի քիչ նպատակահարմար չի թվում, ավելի լավ է՝ ուրիշ նվեր մտածեմ, բայց դե էդ տարբերակն էլ նկատի կունենամ։

Ի դեպ՝ եթե կոնյակը հարցական ա, ապա հայկական գինիներ Ամստերդամի Միքս Մարկտում հաստատ կա:

[Quyr Qery]

Ժողովուրդ, բարի երեկո, մի հարց ունեմ, չգիտեմ որտեղ տամ:
Ինչքան փնտրեցի չգտա, անգլերեն լեզվում կա՞ նենց դեպք, որ Your You դերանունները գրվեն մեծատառ:

[Mephistopheles]

Ժողովուրդ, բարի երեկո, մի հարց ունեմ, չգիտեմ որտեղ տամ:
Ինչքան փնտրեցի չգտա, անգլերեն լեզվում կա՞ նենց դեպք, որ Your You դերանունները գրվեն մեծատառ:

Նախադաության սկզբու՞մ...

[Quyr Qery]

Նախադաության սկզբու՞մ...

Լավ էլի, Մեֆ: Բնականաբար, ոչ: Նախադասության մեջ՝ իբրև հարգալից դիմելաձև:

[Mephistopheles]

Լավ էլի, Մեֆ: Բնականաբար, ոչ: Նախադասության մեջ՝ իբրև հարգալից դիմելաձև:

Բայարգե կա... մի երկու արտահայտություն կա, որ մենակ մեծատառով ա... ու բոլոր տառերն են մեծատառով գրվում

[Quyr Qery]

Մեֆ, դե չէ, էլի, դրանք գիտեմ :
Ուրիշ:

[Mephistopheles]

Մեֆ, դե չէ, էլի, դրանք գիտեմ :
Ուրիշ:

Ուրիշ չկա, էտ ա....