Բարում ստոյկի մոտ մի սևամորթ ա մենակ նստած, մի քիչ հեռու էլ սեղանի շուրջ սպիտակամորթ ջահելներ են բարձր-բարձր ծիծաղում, հայ-բույանիտ անում։ Մեկ էլ կտրուկ սկսում են իրար հետ շշնջալ ու դեպի սևամորթը նայել։ Մի կես րոպեյից էլ սրանցից մեկը առանձնանում ա ու գնում ա դեպի ստոյկի մոտ նստած սևամորթը․
― Հոպար, գիտե՞ս խի ա ամբողջ մարմինդ սև, իսկ ձեռքիդ ափերն ու ոտերիդ թաթի տակերը սպիտակ։
Սևամորթը հոգծան աչքերը գցում ա էս ջահելի վրա, հետո նայում ա սեղանի շուրջ նստած ու հազիվ ծիծաղները զսպող սրա ընկերներին, ու հարցնում․
― Խի՞։
― Որտև որ քեզ ներկում էի, հատակին կանգնած՝ ձեռքերով պատին էիր հենված՝ էդ մասերն էլ մոռացա ներկել։
Սեղանի շուրջ նստած սպիտակամորթ ջահելները ծիծաղից պոռթկում են։ Սևամորթն էլ, ծանր հոգոց հանելով, դիմում ա իրեն մոտեցածին․
― Իսկ գիտե՞ս ինչու ա քո ու ընկերներիդ մոտ ամբողջ մարմինը սպիտակ, իսկ հետանցքը սև։
Բոլոր սպիտակամորթ ընկերները միանգամուց ձուկ են կտրում։
― Ինչո՞ւ։
― Որտև որ քեզ ու ընկներիդ ոռից ք#$%ում էի, վրիս ներկը դեռ չէր չորացել։
Մեջբերել
Էջանիշներ