Ձեր երազած Հայաստանն իրականացավ. ետ կգնա՞ք

**Adam** · 10.02.2019, 06:51

Թեման բացառապես Հայաստանից արտագաղթած մարդկանց ա վերաբերում: Ու ինձ հետաքրքիր կլինի կարդալ ձեր հետ-էմիգրացիոն զգացումներն այն բանի շուրջ, թե ինչպես կվերավերվեիք Հայաստան մշտապես վերադառնալուն ու մշտական բնակություն հաստատելուն, եթե ձեր երազած Հայաստանի մոդելը կյանքի կոչվեր: Ամեն մեկի համար էդ մոդելն առանձին բնույթ կարա կրի, բայց համոզված եմ, որ բոլորս էլ էդ մոդելի բացակայությունից ենք արտագաղթել՝ ինչքան էլ որ վերջինս տարբեր կլինի բոլորիս համար: Մեր երազած Հայաստանն ունենալը մոտակա 100 տարում՝ համարում եմ ուտոպիա, բայցևայնպես, ինչն ի՛նձ ա վերաբերում, կարող եմ ասել, որ նույնիսկ եթե հենց հիմա իմ երազած Հայաստանն իրականություն դառնար՝ ես ետ չէի գնա: Ես արդեն սովորել եմ իմ գաղթականի կարգավիճակին ու իմ առօրյային: Ես սիրում եմ իմ հայ-ֆրանսիացու գաղթական կարգավիճակը ու դա իմ էության մի մասն ա: Դա ինձ բերել ա տարիների ընթացքում նոր մտահորիզոնի. աշխարհի/երկրագնդի քաղաքացի լինելուն: Ի՞նչ զգացումներ ունեք դուք: Ետ կգնայի՞ք Հայաստան, եթե այլևս չլինեին ձեզ արտագաղթել մղած մոտիվները:

**StrangeLittleGirl** · 10.02.2019, 15:35

Հա, հետ կգայի, գոնե կես դրույքով։ Բայց իմ երազած Հայաստանն իմ կյանքի ընթացքում չի լինելու։ Նենց որ պարապ խոսակցություն ա։

**Վիշապ** · 11.02.2019, 12:53

Ես ամեն տարի գնում-գալիս եմ: Իմ երազած Հայաստանը լիներ, ավելի շուտ-շուտ կգայի, կամ տարվա կեսը կմնայի Հայաստանում: Հայաստանում ամենաոռի բաները ինձ համար՝ համատարած աղքատությունն ու դրա հետ կապված տգիտությունն ու չտեսությունը, իռացիոնալ կրթությունը, էկոլոգիան, ճանապարհների խայտառակ վիճակը, բնակավայրերի տգեղությունն ու շինությունների անկանոն, փնթի խցկվածությունն ու համատարած քաղքենի-ռեստորանային արժեհամակարգն են: Բայց ես մեծ պոտենցիալ եմ տեսնում, ու խելացի կառավարման դեպքում համոզված եմ՝ սաղ արագ դզվող խնդիրներ են:

**ivy** · 11.02.2019, 15:03

Քանի երեխաս չափահաս չի, հետ գալն ինձ մոտ համարյա թե բացառվում է. չեմ ուզում, որ ինքն էսօրվա Հայաստանում մեծանա՝ հատկապես լինելով իգական սեռի: Կրթության անմխիթար վիճակն էլ՝ մյուս կողմից:
Ամեն դեպքում, սերտ կապ ենք պահպանում Հայաստանի հետ, ու իրեն էլ դա դուր է գալիս:
Իսկ մի տասը տարուց, կտեսնենք: Չգիտեմ՝ ինչ կլինի մինչ էդ. կարող է և հետ գամ, կարող է և չէ: Աղջիկս էլ արդեն ինքնուրույն կորոշի՝ որտեղ է ուզում ապրել:

Իմ երազած Հայաստանը կամ երազանքների ցանկացած այլ երկիրն ուտոպիա է ինձ համար: Ես հարմարվել եմ էն գաղափարի հետ, որ տունը հողակտորի հետ կապված չի: Իմ տունն ու հայրենիքը իմ լեզուն է՝ հայերենը, և քանի դեռ հայերենը հետս եմ տանում, հայրենիքում լինելու զգացումն էլ բավարարված է:

**Ծլնգ** · 11.02.2019, 16:28

Իմ երազած Հայաստանը սա է՝

•

Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Նենց որ ես իմ երազանքների Հայաստանում եմ ապրում, ուղղակի դեռ երազանքս չի իրականացել․․․ բայց ես համբերատար եմ՝ դեռ մի քիչ էլ կսպասեմ։

**Գաղթական** · 11.02.2019, 17:10

Մենք ցանցային ժողովուրդ ենք ու միշտ էլ էդպիսին ենք եղել ))
Մենք`մեր ներքին նեթվորքով, աշխարհի չորս կողմն իրար ենք կապում ու դա անում էինք ինտերնետի ստեղծումից դեռ հազարավոր տարիներ առաջ էլ:

Անմտություն կլինի էս յուրահատկությունից տեղը-տեղին չօգտվելով` բոլոր հայերին բերել հավաքել Հայաստանում:

Ընդհակառակը` պիտի մեկս մյուսին բրդելով (փոխաբերական իմաստով էլի) առաջ գցենք, տարբեր երկրներում վեր բարձրանանք, այլ ցեղերի ստեղծած բարիքներին տիրանանք, որ հետո դրանք բարով կառավարելով` բերենք Հայաստանը շենացնենք:

Աշխարհը մերնա, Հայաստանում ամեն մի հայ աշխարհի տերնա )))