«Հակահեղափոխականի» դիրքում չհայտնվելու զգուշությունը որտեղի՞ց է գալիս։ Կտրուկ սահման կա՞ «հեղափոխականի» եւ «հակահեղափոխականի» միջեւ, միջանկյալ տարածության ձեւակերպում դեռ չկա՞։
Եթե կա քննադատություն, ուրեմն մարդը ֆիքսել է խնդիրը եւ ուզում է դրա մասին բարձրաձայնել, լուծում ստանալ, բայց տպավորություն է, որ հենց խոսեցիր, քննադատեցիր, լուծումներ փնտրեցիր, «այն» կողմում ես։
Այս դեպքում մնում է լռել․ նախընտրում ես սպասել, ձայն չհանել, խոսում ես միայն ընկերական նեղ շրջապատում։ Շատ կուզենայի, որ այդ «միջանկյալ տեղն» ի հայտ գար, որովհետեւ թվում էր՝ հեղափոխությունը սահմանել է՝ «ես այս չեմ, ես այն չեմ, բայց մենք ընդունում ենք իրար» մթնոլորտը․․․
Ցավոք, եթե փողոցում, լարման մեջ դա հնարավոր էր, դրանից հետո, երբ արդեն խաղաղ է, նման մթնոլորտ չկա։ Տարօրինակ է, որ մեզ մոտ հենց լարված պահերին է ստեղծվում իրար ընդունելու հնարավորությունը, մյուս դեպքում «ասեղով» ծակող է պետք։
Էջանիշներ