Հազիվ ինձ զսպեցի, որ վերջինն էլ չկարդամ...
Հազիվ ինձ զսպեցի, որ վերջինն էլ չկարդամ...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Պի319 (07.08.2018)
Այս քամիներից,
Մոխրագույն տանիքներից,
(Որտեղ չենք էլ եղել),
Ու
Ճանապարհներից,
(Որոնցով վերադարձի փորձ ենք անում),
Այս դռներից,
Տներից ու բակերից անծանոթ,
(Որոնք քեզ հանդիպելու
Չստացված ու հուսահատ
Խաբկանքներ են),
Ծխախոտների ծայրերից,
Ծայրերի մարդկանցից,
Այն բոլոր հյուսիսափայլերից,
(Որոնք էդպես էլ չտեսանք),
Ու երազներից,
(Որոնցում ապրելը գերադասելի է
Առավել),
Այս բոլոր տների
Պատուհաններից,
(Ուր ճաղեր են անհամար
Ու մարդիկ՝ սովորական անցուդարձով),
Ու երկինքներից,
(Որոնցում աստղերը
Հեչ էլ անհաշվելի չեն),
Ու աստղերից,
(Որտեղից էլ ոչ ոք չի իջնում
Երկիր,
Որովհետեւ բոլորս հոգնել ենք փորձելուց),
Եւ այս բոլոր փորձերից,
(Որոնք քեզ
Մոտեցնում ու հեռացնում են առավել),
Եւ այս բոլոր երգերից,
(Որ ականջներումդ են,
Քո մեջ,
Մարմնիդ մեջ),
Այս բոլոր բառերից ու
Բանաստեղծություններից
Անդին
Կա՞ մի բան
Որ կկարողանա լինել
Քո մասին։
ivy (07.08.2018), Sambitbaba (08.08.2018), Tiger29 (07.08.2018)
Անտեսված մի
Կարևորություն՝ տա-ղա-չա-փու-թյու՜ն...
Որ տեղ չունի
(ու չի ունենա նշանակություն)
Զգայուն տողերի
Հրաշալի... անկանոնության մեջ:
Հ.Գ. Ապրես: Լավն են: Զգում եմ:
Sambitbaba (08.08.2018), Բարեկամ (08.08.2018)
Սա free verse պոեզիա է, որտեղ ոչ տաղաչափությունը, ոչ հանգավորումը կարևոր չի։
Թող ես լինեմ
Սովորական,
Չհասկացված,
Չսիրված -
Մեկ է։
Թող քեզ չգտնեմ այլեւս
Քաղաքի ոչ մի պատի տակ,
Ոչ մի մայթին թող չփնտրեմ
Ոտնահետքերդ,
Ոչ մի երգ չլսեմ
Քո մասին հիշեցնող,
Թող շարունակեմ քեզնից
Այն կողմ տեսնել ինչ֊որ բան
Աղոտ
Հազիվ թե,
Կիսով չափ֊
Կարեւոր չէ։
Թող անունդ այլեւս
Տխրության նման չկախվի օդում
Ու աղոթքի պես չմնա
Մտքումս ասված,
Թող քեզ սիրեմ
Պարզ,
Հասարակ,
Բոլորի պես֊
Ինչ կարեւոր է։
Թող չդադարեմ մտքումս
Խոսել հետդ,
Որ գոնե ինչ֊որ տեղ
Ինչ֊որ բան
Կարգին լինի։
Թող ես պարզապես լինեմ
Սովորական,
Չհասկացված,
Չսիրված -
Մեկ է։
ivy (07.08.2018), Sambitbaba (10.08.2018), Վիշապ (22.08.2018)
Եթե նվաստիս խորհուրդը հասցեատեր պիտի գտնի՝ ի դեմ քեզ, ուրախ կլինեմ միայն...
Մտածիր ու ստեղծագործիր ՀԱՅԵՐԵՆՈՎ, ճիշտ հայերենով...
Դավիթ Հովհաննեսից մինչև Վիոլետ Գրիգորյան՝ հայատառ է, բայց... հայերե՞ն է...
Ժամանակը պիտի կշռի ու արժևորի քո ունեցածը, պիտի արհամարհի ներկայիս տենդենցները:
Ակումբցի ivy-ն չգիտեմ ինչու իմ ասածը վերաձևակերպեց ու դիտողության կարգով հասցեավորեց ինձ, ըստ երևույթին ճիշտ չհասկացավ... ինչևէ
Թույլ տուր հաջողություն մաղթել քեզ
Նրանք ոչինչ չգիտեն.
չգիտեն, որ
Նապոլեոնը օրվա մեջ չորս ժամ էր քնում,
որ պատերազմներ գծագրելու արանքում
մտածի նրա մասին,
ում պակասից էլ Հեղինեում մեռավ.
նրանք բոլորը պնդում են,
որ Նապոլեոնին մկնդեղն է կամաց-կամաց շարքից
հանել ու առհասարակ
բան չեն հասկանում:
Վան Գոգը
որոշեց ձեռքը կրակի վրա պահել
ու էդ ընթացքում գոնե մի քանի վայրկյան
սիրած աղջկան տեսնել,
Վան Գոգի մոտ ամեն ինչ տխուր է վերջացել,
չնայած նրանց միայն ականջն է հետաքրքրում:
Բուկը խմում էր, ծխում,
նրանք նաև ասում են,
որ կանանց ատում էր
ու երբեք, նրանք վստահեցնում են,
որ երբեք
ոչ ոքի չի սիրել.
նրանք երբեք չեն կարդացել
“to jane cooney baker, died 1-22- 62”-ը:
Նրանք չգիտեն,
որ կամուրջներից նետվողների,
թեյ խմողների,
կոճակ կարողների,
վթարի ենթարկվողների,
նարեկ կարդացողների
ու նապոլեոնի,
վան գոգի,
բուկովսկու մեջ
ինչ-որ բան կա:
Նրանք չգիտեն:
Բայց կա:
Sambitbaba (10.08.2018), Դեղին մուկիկ (22.08.2018)
շարունակվել
Սա քայլ է,
Որ շարունակություն չունի՝
Այսպիսի օրերի,
Ամիսների,
Ցավի մեջտեղում,
Որից բռնվում են ոսկորներն
Ու մարմինդ է թմրում,
Որովհետեւ սա ցավ է՝
Նվվվվացող,
Մի տեսակ անանց,
Իմ ու քո միջեւ եղած
Ամենը
Լցնելու չափ ուժեղ,
Վեր մեզնից,
Մեզնից վեհ:
Սա անձրեւ է,
Որ կկտրվի վաղ, թե ուշ,
Լվաքի պարանին ճնճղուկ է՝
Բացված թեւրով,
Լույս է, որ մութ կդառնա,
Տերեւներ են, որ կթափվեն՝
Էլ ոչ մի տեղ հարցական չթողնելով,
Միայն թե
Ես չնայած կավարտեմ այս բանաստեղծությունը,
Դու, մեկ է,
Կշարունակվես՝
Հին, անանց, նվվվվացող ցավերի պես՝
Նոր տողից
Ու մի մատ խորքից:
Sambitbaba (15.08.2018)
Որտեղ էիր,
Թեյը լցնել էր պետք,
Ծաղիկներ էր պետք չորացնել
Գրքերի էջերում
Ու արանքներում
Մեր հանդիպումների,
Մի քանի նոր գիրք պիտի
Քննարկվեր,
Ու ֆոտոներ անել՝
Պատմվածս այգում։
Որտեղ էիր
Այն ժամանակ,
Երբ դեռ չգիտեի,
Որ չկաս։
Երբ դեռ չգիտեի
Այլ ցամաքներ փնտրող
Ծովերի գոյության
Մասին։
ivy (09.08.2018), Sambitbaba (15.08.2018), Tiger29 (09.08.2018), Արէա (09.08.2018)
Մեկ-մեկ կամուրջները կանչում են՝
Կյանքից առավել,
Ու պարաններ են իջնում
Առաստաղներից բոլոր,
Ու երակները՝
Խաղալիք են դառնում
Մատներիդ մեջ
Ու ապրելը
Դժվարանում է՝
Շունչ կտրելու չափ,
Դու չես գտնում
Միեւնույնն է ոչինչ,
Ու տուն գալով՝
Փշրվում ես հատակին լոգարանի կուլ տալով հիշողություններ
Ու հաբեր,
Երբ հավատում ես գնալուն
Ու հետո..վերջակետ։
Դու, մեկ է, մնալու ես.
Ինչ֊որ մեկի
Աչքերում,
Մաշկի տակ,
Մազերի մեջ,
Մի կերպ,
Շնչակտուր,
Անօգնական,
Անավարտ բանաստեղծություններում,
Ոնց որ սա է,
Որովհետեւ որպես
Վերջ
Ես կընտրեի՝
Որն է հեշտ ու անցավ,
Ես ճանապարհը ցույց կտայի
Գնալու,
Ու կամուրջները,
Որտեղից քեզ 10 օր չէին գտնի,
Ու հաբերը,
Որոնք մի անգամվա համար են,
Ածելիները՝ սուր ու փայլփլուն
Բայց դու ամեն անգամ
Պիտի չգտնես ճանապարհները,
Հաբերը,
Ածելիները ամեն անգամ պիտի չսրված լինեն։
Դու ամեն անգամ
Պիտի չնայես ներքեւ կամրջից
Դու պիտի չմտածես՝
Քեզ պարանն ու առաստաղը
Հարմա՞ր են։
Sambitbaba (22.08.2018), StrangeLittleGirl (22.08.2018)
տատիկս պատմում էր
ոնց է իր պապը մահացել
պատերազմում կորած
որդու նամակները
ծոցում պահած
ու ես երազում էի
ռազմական օդաչու դառնալ
եւ անգործ մնալ
մի ամբողջ կյանք:
(էսպիսի բան գտա, ես տիեզերագնացի փոխարեն օդաչու էի ուզում դառնալ, հետն էլ ռազմական (Փըրլ Հարբորի ազդեցությունն էլ մի կողմից :Ճ)
Sambitbaba (25.08.2018)
Օդում ինչ-որ շունչ կա անձրեւացած օրվա
ոտնաքայլեր դանդաղ՝ջրափոսերի մեջ:
ինչ-որ ձայն կա հիմա, որ գալիս է հեռվից
որ բռնում է ձեռքս, խաղում մազերիս հետ:
Փողոցներում գունատ ինչ-որ երազներ կան,
գիրկն առնելու կարոտ հոգիներ կան կորած,
ինչ-որ տեղից ծնվող ինչ-որ սրտաթրթիռ
ու անսովոր կապույտ երկինքներ կան հիմա:
Բառարանում թողած ինչ-որ սիրուն բառեր,
որ սպասում են մտքից դեպի շուրթեր հասնեն:
Քաղաքներ կան, որտեղ մեն-մենակ ենք արդեն
ու ձեռքեր կան հիմա՝ օդին հպվող միայն:
Հոգոցներ կան այս մութ երեկոյում հանգչող
ու կարոտ կա՝ երբեք դիմագիծ չփոխած,
Օդում արձագանք կա գտած-կորցրած օրվա,
իսկ ձեռքերին՝ հուշեր, մատնահետքեր գծված:
Եւ ծովեր կան ներսում՝ բիբերի մեջ լցված,
ալեկոծվող ծովեր՝ թարթիչներում մեր խիտ,
եւ տողեր կան այնքան, հատակներում պահված,
ու կապտացած խոսքեր՝ իրար դեռ ասելիք:
ivy (24.08.2018), Sambitbaba (25.08.2018), StrangeLittleGirl (24.08.2018)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ