Ներգաղթ

[Բարեկամ]

Լրիվ համաձայն եմ ասածներիդ հետ։ Բայց սրա մյուս կողմն էլ կա․ Հայաստանում քեզ օտար, քո ամանի մեջ չզգալը։ Ինչքան էլ որ շատերը չուզենան հավատալ, ես Հայաստանում ինձ միշտ շատ ավելի օտար եմ զգացել, քան Դանիայում, նույնիսկ էն դեպքում, երբ Հայաստանում արտաքնապես առանձնապես չեմ տարբերվում մյուսներից, իսկ Դանիայում՝ շագանակագույն մազերս բազմության մեջ դուրս են ցցվում։

Ու երբ ասում եմ՝ ինչ պայմանների դեպքում Հայաստան կգամ, Տրիբունը ծաղրում ա, թե՝ Շվեդիա ես ուզում։ Բայց ես ո՞նց թողնեմ իմ հիմիկվա բավական հարմարավետ կյանքը, որտեղ ամեն առումով ինձ լավ եմ զգում ու գամ Հայաստան, որտեղ էն գործոնները, որոնք նպաստել են, որ արտագաղթեմ, դեռ կան։ Ես չեմ արտագաղթել Սերժիկի կամ մի ուրիշի պատճառով, այլ արտագաղթել եմ, որտև տեղս չէի գտնում թե՛ մասնագիտական, թե՛ հասարակական միջավայրերում։

Եվ կա մի երրորդ տարբերակ էլ՝ երբ ոչ այնքան Հայաստանում քեզ օտար, քո "ամանի" մեջ չզգալու զգացողությունն ա, այլ ուղղակի Հայաստանի ընդհանուր միջավայրը, երևույթները, որոնք քեզ ուղղակիորեն չեն կպնում, ընդհանուր առմամբ քեզ տհաճ են ու անհարմարավետ, թեև ամբողջ կյանքդ էդտեղ ես ապրել, օրինակ՝ մարդկանց խոսելաձն իրար հետ, "ավելորդ" ջերմությունը, հագուկապը, լսած երաժշտությունը, արժեքներն ու ձգտումները, ու էդ կարգի ընդհանուր մթնոլորտի բաներ։ Դա էլ ա հաճախ պատճառ արտագաղթի, որի արդյունքում եթե նույնիսկ քեզ շատ հարազատ էլ չես զգում արտերկրային միջավայրում, ապա գոնե զերծ ես մնում նախկինում քեզ տհաճ մթնոլորտից։ Բայց ես էստեղ, ճիշտն ասած, ողբերգություն եմ տեսնում․ անհայրենիք մարդ։ Ու չեմ կարծում, որ անհայրենիք մարդը լիարժեք երջանիկ ա զգում իրեն իր կյանքում։

Տրիբունի ասածն էլ ընդունում եմ․ Ինչու՞ Հայաստանում անհարմարավետ կյանքով ապրողները պիտի չարչարվեն, Հայաստանը հարմարավետ սարքեն, որ էդ անհարմարավետությունից փախածները հետ գան վայելելու՝ որպես մեծ ադալժենի ու հերոսություն, որ հետ են եկել։ Թող մնային կամ մինչև Շվեդիա դառնալը հետ գային միանալու միասնական չարչարանքին։