1․ Երբ Սերը հաղթում է Ատելությունը
Անկեղծ, ոգեշունչ ու հուզախառը գործ էր: Հեղինակի ոգևորությունն ամեն տողից կաթում էր: Ընդհանուր հավանեցի, բայց շարադրանքը մի քիչ խառն էր, զգացվում էր, որ հեղինակի հույզերի հեղեղը տեղ-տեղ թույլ չի տվել, որ ավելի կուռ կառուցի տեքստը: Հավես էին էն հատվածները, որոնցում հեղինակի անմիջական մասնակցությունն էր երևում հեղափոխությանը, օրինակ` փողոց փակելու պահերը: Մեկ էլ էս պահն եմ հավանել.
Իսկ գիտե՞ք, երբ հասկացա ես, որ ուզում եմ Նիկոլին վարչապետ։ Ամսի 13-ն էր, ԵՊՀ-ի դիմաց։ Չկային դեռ նրանք, ովքեր վերջում պատմում էին, որ հեղափոխությունը դա իրենց անձնական հաղթանակն է, չկային նրանք, ովքեր վերջում խորոված էին անում ու շամպայն տրաքացնում։ Նոր էինք դուրս եկել ԵՊՀ-ից։ Որոշեցինք նստել, մի փոքր հանգստանալ։ Նիկոլը նստեց արձանի դիմացի քարին, գրպանից հանեց չոր անձեռնոցիկը ու մաքրեց քիթը։ Էդ պահին ես հասկացա, որ սա այն մարդն է, ում ես ուզում եմ տեսնել վարչապետ։ Մարդու, մեզ նման, հասարակ, մսից ու արյունից, կենդանի օրգանիզմ, որ ունակ է մտածելու ժողովրդի համար, քանզի ինքն էլ է այդ ժողովրդի մի մասնիկը։