Պատանեկան մրցույթ․ վավերագրական ժանր

**Բարեկամ** · 27.07.2018, 17:43

StrangeLittleGirl-ի խոսքերից

Կմեռնեմ, եթե չասեմ։ Հեմինգուեյը «Ծերունին և ծովը» տասնութում չի գրել։ Ընդհանրապես տասնութ տարեկանում ինքը չեմ կարծում, թե էս մրցույթի մասնակիցներից շատ լավ էր գրում։ Քսանչորս-քսանհինգում նոր սկսել ա տպագրվել։

Իսկ մնացածի մասով․ ասելով, թե ինչ պիտի գրողը գրի, ինչ՝ չէ, ինչ վերաբերմունք պիտի արտահայտի, ինչ՝ չէ, գրականությունը դնում եք կաղապարների մեջ։ Գրողն ազատ ա գրելու էն, ինչ ուզում ա։ Կուզի կքրֆի, կուզի կգովի, կուզի կլացացնի, կուզի կփորձի լրիվ օբյեկտիվ գրել, կուզի իրա վերաբերմունքը լրիվ մեջը կլինի։ Էդ սաղ գրականություն ա։

Բյուր, փաստորեն ասում ես, որ էս աշխարհիս երեսին ի՜նչ էլ գրվի, սաղ գրականություն ա, էնքան որ գրվի։

**StrangeLittleGirl** · 27.07.2018, 20:12

Շինարար-ի խոսքերից

դու չասի՞ր կուզի կքրֆի: Քեզ հետ եմ չէ՞ զրուցում: Մի բան էլ ավելացնեմ էլի: Էս կարգի արտահայտությունները «ասելով, թե ինչ պիտի գրողը գրի, ինչ՝ չէ, ինչ վերաբերմունք պիտի արտահայտի, ինչ՝ չէ, գրականությունը դնում եք կաղապարների մեջ։ Գրողն ազատ ա գրելու էն, ինչ ուզում ա» իմ կարծիքով ավելի են խոչընդոտում գրականության զարգացումը, քանը կաղապարների առաջարկը, որովհետև հայտարարելով, թե ով ինչ ուզի կգրի, սպանում ենք դիսկուսի հնարավորությունը: Որովհետև ի վերջո գրականությունը քննարկում ենք մեր աշխարհընկալումներից ելնելով, մեր պատկերացումներից, մեր ճաշակից ելնելով: Եթե մի բանում ամեն բան թույլատրելի ա, ինչպե՞ս կարանք սահմանենք դա: Չափանիշ ա պետք չէ՞: Ես առաջարկում եմ իմ չափանիշը, մյուսը իրենը, մյուսը իրենը, տենց դիսկուս ա ձևավորվում: Օդից չէ չէ՞ գրականության կանոնը ձևավորվել, որոշակի դիսկուսի արդյունքում ա դա, որոշակի չափանիշների պայմաններում ա դա տեղի ունենում: Ու եթե նույնիսկ ինչ-որ մի գործ մեզ ցնցում ա դուրս լինելով կանոնից, չափանիշների մեջ չտեղավորվելով, էդ նույն կանոնի առկայությունն ա, էդ նույն չափանիշների առկայությունն ա նպաստում, որ էդ գործը տենց ցնցող լինի, որովհետև եթե չափանիշներ չկան, ո՞նց կարանք նկատենք, որ գործը չափանիշներից դուրս գալով ինչքան ցնցող ա:

Չեմ սիրում քո էս բերնիս գալը, թե ով ինչ կուզի կանի: Այ բանը, ես հիմնավորում եմ, թե ինչու պիտի չասես ծյապիկների հեղափոխություն, եթե նույնիսկ նպատակդ ցույց տալն ա, որ դա ծյապիկների հեղափոխություն ա, ասում էս գրականությունը դնում ես կաղապարների մեջ: Չեմ ասում չի մի արա, ասում եմ պետք չի, որովհետև սենց ու նենց: Եթե դու գտնում ես, որ սխա՞լ եմ, խնդրեմ հակադրվիր, բայց պարզաբանելով, ոչ թե մի նախադասությունով անհիմն մեղադրանք ներկայացնելով: Հասուն մարդիկ ենք, մանկապարտեզ չի: Եթե չափանիշներ չլինեին, գրականագիտություն ու գրաքննադատություն որտեղի՞ց էր լինելու: Կամ ո՞նց եք էդ գործերը առանց կաղապարների գնահատել մեկից տասնմեկ բալանոց սանդղակով:

Շին, ստեղ ուրիշ բան ա ընթերցողի դեմքին ուղիղ թռնելը, ուրիշ բան ա՝ գործի մեջ որևէ տեսակի արտահայտություն օգտագործելը։ Իհարկե, եթե ընթերցողի դեմքին ուղիղ թռնում ա, ուղիղ ասում ա՝ դու ով ես, որ հասկանաս իմ գրածը, առնվազն ընթերցողի համար տհաճ ա կարդալը։ Բայց «ծյապիկների հեղափոխությունը» էդ կատեգորիայից չի։ Դա հեղինակի՝ հեղափոխությանը տված գնահատականն ա, իրա իրավունքն ա, ու դրանից իրա գործը չի դադարում գրականություն լինելուց։

Ինչ վերաբերում ա էդ չափանիշները, չափանիշները գրականագետներն են որոշել, որ սպիտակ գինու գավաթը ձեռներին, ոտը ոտին գցած նստեն էս ու էն գործը սենց ու նենց վերլուծեն, իսկ գրողները գրում են նենց, ոնց որ իրանց հարմար ա (ու ցավոք, ներկայիս կապիտալիստ աշխարհում նաև նենց, ոնց որ հրատարակչին ա հարմար, բայց դա մի կողմ թողնենք)։ Գրողը գրականագետի համար չի գրում, ընթերցողի համար ա գրում, ու ընթերցողը, որը էդ վերին չափանիշներից ու զանազան այլ վեհ գաղափարներից խաբար չի, վերջնական գնահատական դնողն ա։ Գրականության սահմաններն ընթերցողով են որոշվում, ոչ թե գրականագետների գծած չափանիշներով, որոնցից իրանք էլ կարգին գլուխ չեն հանում, որտև միշտ էլ հայտնվում ա գրող, որը քանդում ա էդ չափանիշները, ու գրականագետները նորից գլուխ են ջարդում, որ նոր չափանիշներ հորինեն։

**StrangeLittleGirl** · 27.07.2018, 20:13

Բարեկամ-ի խոսքերից

Բյուր, փաստորեն ասում ես, որ էս աշխարհիս երեսին ի՜նչ էլ գրվի, սաղ գրականություն ա, էնքան որ գրվի։

Ես տենց բան չեմ ասել։
Որևէ տեքստ գրականություն լինելու համար պետք ա ստեղծագործական կոմպոնենտ ունենա։

**Շինարար** · 28.07.2018, 01:07

StrangeLittleGirl-ի խոսքերից

Շին, ստեղ ուրիշ բան ա ընթերցողի դեմքին ուղիղ թռնելը, ուրիշ բան ա՝ գործի մեջ որևէ տեսակի արտահայտություն օգտագործելը։ Իհարկե, եթե ընթերցողի դեմքին ուղիղ թռնում ա, ուղիղ ասում ա՝ դու ով ես, որ հասկանաս իմ գրածը, առնվազն ընթերցողի համար տհաճ ա կարդալը։ Բայց «ծյապիկների հեղափոխությունը» էդ կատեգորիայից չի։ Դա հեղինակի՝ հեղափոխությանը տված գնահատականն ա, իրա իրավունքն ա, ու դրանից իրա գործը չի դադարում գրականություն լինելուց։

Ինչ վերաբերում ա էդ չափանիշները, չափանիշները գրականագետներն են որոշել, որ սպիտակ գինու գավաթը ձեռներին, ոտը ոտին գցած նստեն էս ու էն գործը սենց ու նենց վերլուծեն, իսկ գրողները գրում են նենց, ոնց որ իրանց հարմար ա (ու ցավոք, ներկայիս կապիտալիստ աշխարհում նաև նենց, ոնց որ հրատարակչին ա հարմար, բայց դա մի կողմ թողնենք)։ Գրողը գրականագետի համար չի գրում, ընթերցողի համար ա գրում, ու ընթերցողը, որը էդ վերին չափանիշներից ու զանազան այլ վեհ գաղափարներից խաբար չի, վերջնական գնահատական դնողն ա։ Գրականության սահմաններն ընթերցողով են որոշվում, ոչ թե գրականագետների գծած չափանիշներով, որոնցից իրանք էլ կարգին գլուխ չեն հանում, որտև միշտ էլ հայտնվում ա գրող, որը քանդում ա էդ չափանիշները, ու գրականագետները նորից գլուխ են ջարդում, որ նոր չափանիշներ հորինեն։

Այսինքն դու քննարկման կարևորությունը բացառում ես։