Ահ, կարծես սկում եմ հասկանալ թե որտեղ իրար չենք հասկանումMephistopheles-ի խոսքերից
Այս պատմությունը կնոջ մասին չի, Մեֆ ջան, ոչ էլ իր երեխաների, ոչ էլ ամուսնու կամ իրենց միջև հարաբերությունների։ Այդ պատճառով էլ քո կարևորածները բացարձակ կարևոր չեն իմ կառուցած պատմության մեջ։ Երեխաները և ամուսինը այստեղ լրիվ երկրորդական կերպաներ են, ովքեր օգտագործվում են որպես խորհրդանիշներ․ երեխաները այստեղ բնականաբար մոր կողմից սիրվող կերպարներ են, որոնց համար չի կարողանում պատշաճ հոգ տանել, ամուսինն էլ իրեն սիրող կերպար է, ում սերը ինքը չի կարողանում ըստ պատշաճի ընդունել։ Ու այդ երեխաներն ու ամուսինը այդքանով են միմիայն կարևոր առաջին մասում։ Ու որ ավելի գլոբալ վերցնես, առաջին մասի կերպարը ոչ թե Լիլիթն է, այլ դեպրեսիան, որը մարմնավորվում է Լիլիթով։ Ու Լիլիթի ոչինչն էլ կարևոր չի բացի իր դեպրեսիայից ու դրա խորհրդանիշներով նկարագրությունից։ Սա առաջին երկու հարցերիդ մասով։
3. Այո, առաջին մասում էլ ասում է, որ ուզենաու ու կարողանալու միջև սահմանները լղոզված են։ Երեխաների ձայնը լսելուց հետո իր մեջ պայքարում են մայրական բնազդն ու ծնողական պարտականությունները մի կողմից և դեպրեսիայի շնորհիվ իր սիրած էակների խնամքի ու պարտականությունները ստանձնելը չկարողանալը։ Առաջինը «ուզելն» է, երկորդը՝ «չկարողանալը»։ Ու սա էլ է մեղքի զգացում ցույց տալիս․ արդյո՞ք ինքը չի ուզում, թե՞ ուզում է, բայց անկարող է։
Համաձայն եմ, կերպարն իր կյանքն ունի, բայց այստեղ կերպարը դեպրեսիան է, իսկ Լիլիթը՝ դրա մարմնացումը։ Միգուցե սրանով է գործը քո աչքին ոչ-ուղիղ ուոլոր-մոլոր գեղարվեստականացումներով թվացել, բայց դե իմ գործը դեպրեսիա նկարագրելն էր, իսկ ինչքանով է դա ստացվել՝ արդեն պիտի երևար արձագանքներից։ Քո արձագանքից երևում է, որ քո տիպի ընթերցողի համար բացարձակ չի ստացվել․․․ ցավոք սրտի։
Աթոռիկը ինձ համար նույնքան բնական է, ինչ աթոռակը․․․ միգուցե ավելի հազվադեպ օգտագործվող, բայց դե այդքան էլ big deal չի այստեղ։ Հայերենում ահագին օգտագործվող ձև է, ընդհուպ՝ մինչև տեղանունների մեջ։
Մեջբերել
Էջանիշներ