Նեյրոբազմազանություն, տ․ 1

[Ծլնգ]

Ծլնգ ջան ես չեմ սպասում, որ գեղ. գրականություն ինֆորմացիա տա, տենց խնդիր էդ գրականությունը չունի ու ես դա էլ նկատի չունեի... պարզություն, ուղիղ գրել, ճշգրտություն, սրանք գրականության մեջ լրիվ ուրիշ բաներ են նշանակում... դու ուրիշ բան ես հասկացել...

..., բայց դե, որ ասում ես "դու իմ նպատակային հանդեսատեսը չես" (երևի ընթերցող նկատի ունես) ուրեմն քոմենթի տեղ շատ չկա....

լավ, ուրեմն չեմ հասկացել ասածդ․․․ կարա՞ս կոնկրետ ասես, թե ի՞նչը ուղիղ չի գրված, ի՞նչը պարզ չի, ի՞նչ ճշգրիտ չի

[Mephistopheles]

լավ, ուրեմն չեմ հասկացել ասածդ․․․ կարա՞ս կոնկրետ ասես, թե ի՞նչը ուղիղ չի գրված, ի՞նչը պարզ չի, ի՞նչ ճշգրիտ չի

Կգրեմ... մի քիչ հետո բայց...

[Արէա]

Ես էս պատմվածքից պարզեցի, որ իմ մոտ 12-13 տարեկանից սկսած տևական դեպրեսիա ա, ու ես մի քիչ աուտիկ եմ երևի։
Դեռ մտածում եմ էս հայտնագործությանս շուրջ։
Ժամանակ լինի, կսկսեմ դեպրեսիան ու աուտիզմը մանրամասն ուսումնասիրել։

[ivy]

Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։

[Ծլնգ]

Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։

Շնորհակալ եմ կարծիքիդ համար։ Քանի որ չես ակնկալում կարծիքիդ շուրջ կարծիք, ապա դա չեմ արտահայտի։ Միայն ուրախությունս հայտնեմ, որ հետաքրքրությամբ հետևում ես քննարկումներին, մանավանդ այն պարագայում, որ դրանց սկզբունքը/մոտեցումը չես կիսում։

[Ծլնգ]

վերջին կարծիքի պարագայում, մի երկու բան ասեմ իմ մոտեցման մասին․․․

Այս գործը բնականաբար վերջնական տպագրման դեռ չի հասել, ու ակումբում այն դնելու ու քննարկելու մեջ նաև տեսնում եմ գործը շտկելու հնարավորություն։ Այդ պատճառով բոոլոր կարծիքներին էլ ուրախ եմ ու գնահատում եմ։

Ինքս բացատրել եմ թե գործը ինչի համար ու ոնց եմ գրել երկու պատճառով․
ա) ես ինքս սիրում եմ գործը կարդալուց հետո հեղինակի մոտեցումները կարդալ, քանի որ դրանից էլ ես գործը ավելի լավ ճանաչում
բ) ակնկալելով, որ դրա հետ համեմատական կարծիքներ էլ միգուցե ստանամ

Վերջին կետի իմաստով Բումի կարծիքն ահագին թանկ էր, քանի որ ասեց, որ իր ընկալումը գրեթե բացաձակ չի բռնել նրա հետ, ինչ ես էի փորձում ստանալ։ Դա իսկապես ահագին մտածելու տեղ տվեց, ու գործի ապագա հղկման ժամանակ կփորձեմ դա էլ հաշվի առնել։ Իր մեկ այլ կարծիքին արձագանքեցի այնպես, ինչպես կարձագանքեր մեկ այլ գործը ընթերցած մարդ, ով մասնակցում է քննարկումներին (օրինակ ինչպես դիմակում իրար ընկալումները քննարկում էին, հետները համաձայնվում կամ ոչ այնքան)։ Մեֆի կարծիքի շուրջ կարծում եմ ահագին արդյունավետ քննարկում է ծավալվել (ու հուսով եմ, որ դեռ չի ավարտվել)։ Ու կարծիքներին նաև արձագանքում եմ, քանի որ դա չանելը համարում եմ անքաղաքավարի․ մարդիկ այդքան ջանք ու ժամանակ են ներդրել գործը ընթերցելու ու այդ կարծիքը հայտնելու համար, որով նաև օգնում են ինձ գործի թողած տպավորություններն ավելի լավ ըմբռնել․․․ նվազագույնը որ կարող եմ անել, դա իրենց ցույց տալն է, որ ես գնահատում եմ իրենց կարծիքը։ Այնպես որ, հուսով եմ, որ ոչ մեկին չեմ նեղացրել իրենց կարծիքին արձագանքերովս։ Ներողություն եմ խնդրում, եթե արձագանքներս տհաճ նստվածք են թողել։ Հուսով եմ դրանք չեն խոչընդոտի հետագայում ուրիշ գործերի մասին ձեր կարծիքները հայտնելուն։

[Ծլնգ]

Ես էս պատմվածքից պարզեցի, որ իմ մոտ 12-13 տարեկանից սկսած տևական դեպրեսիա ա, ու ես մի քիչ աուտիկ եմ երևի։
Դեռ մտածում եմ էս հայտնագործությանս շուրջ։
Ժամանակ լինի, կսկսեմ դեպրեսիան ու աուտիզմը մանրամասն ուսումնասիրել։

Արէա ջան․․․ շնորհակալություն կարծիքիդ համար։ Կարծես և դրական և բացասական նոտաներ կային մեջը։ Բայց գործից տպավորությունների հետևանքով դրա թեմաների շուրջ հետագա ուսումնասիրություններ անելու հետաքրքրության փաստը շատ բարձր գնահատական է գործին։ Անչափ ուրախ ու շնորհակալ եմ այս գնահատականիդ համար։

[Արէա]

Արէա ջան․․․ շնորհակալություն կարծիքիդ համար։ Կարծես և դրական և բացասական նոտաներ կային մեջը։ Բայց գործից տպավորությունների հետևանքով դրա թեմաների շուրջ հետագա ուսումնասիրություններ անելու հետաքրքրության փաստը շատ բարձր գնահատական է գործին։ Անչափ ուրախ ու շնորհակալ եմ այս գնահատականիդ համար։

Բացասական, պատմվածքի վերաբերյալ, բացարձակ չկան։
Պատմվածքը շատ եմ հավանել։
Մանավանդ ներկայացման ձևը։
Ուղղակի ես և Լիլիթի, և Միքայելի առաջին ու երկրորդ մասերում նկարագրություններում ոչ մի տարօրինակ, նորմայից շեղված (էս արտահայտությունը երևի չի կարելի օգտագործել, վերջերս շատ եմ ինձ բռնացնում, որ չգիտեմ, ինչպես կոռեկտ արտահայտվել որևէ երևույթի մասին, որպեսզի վիրավորական չհնչի ոչ մեկի համար) գիծ չէի տեսել, երկու վիճակներում էլ հաճախ լինում եմ ես, ու զարմացա երբ առաջինում մարդիկ դեպրեսիա էին տեսնում, իսկ երկրորդում աուտիզմ։
Ինձ համար, առաջինում ընկճված մարդ էր, երկրորդում՝ ինքնամփոփ տղա, որ սովորություն ուներ հաշվել քայլերն ու տարբեր երևույթները (ես էլ ժամանակին նման սովորություն ունեի), ու որը երկար պատասխանով ուղղակի կոպտում էր անծանոթին, անտեղի հետաքրքրասիրության համար։

[Արէա]

Հա, ու մի քիչ մոլորեցնող էր ռուս տղայի Միքայել անունը։ Մի պահ չէի հասկանում ում մասին էր խոսքը։

[Ծլնգ]

Բացասական, պատմվածքի վերաբերյալ, բացարձակ չկան։
Պատմվածքը շատ եմ հավանել։
Մանավանդ ներկայացման ձևը։
Ուղղակի ես և Լիլիթի, և Միքայելի առաջին ու երկրորդ մասերում նկարագրություններում ոչ մի տարօրինակ, նորմայից շեղված (էս արտահայտությունը երևի չի կարելի օգտագործել, վերջերս շատ եմ ինձ բռնացնում, որ չգիտեմ, ինչպես կոռեկտ արտահայտվել որևէ երևույթի մասին, որպեսզի վիրավորական չհնչի ոչ մեկի համար) գիծ չէի տեսել, երկու վիճակներում էլ հաճախ լինում եմ ես, ու զարմացա երբ առաջինում մարդիկ դեպրեսիա էին տեսնում, իսկ երկրորդում աուտիզմ։
Ինձ համար, առաջինում ընկճված մարդ էր, երկրորդում՝ ինքնամփոփ տղա, որ սովորություն ուներ հաշվել քայլերն ու տարբեր երևույթները (ես էլ ժամանակին նման սովորություն ունեի), ու որը երկար պատասխանով ուղղակի կոպտում էր անծանոթին, անտեղի հետաքրքրասիրության համար։

ահ, ավելի լավ հասկացա ասածդ․․․

հմմմ․․․ «նորմալ» օգտագործել թե չօգտագործելու պարագայում․ քո այս բացատրությամբ մեկն ինձ ցույց տվեցիր, որ քեզ մոտ միակողմանի տպավորություններ ստեղծելու հակումներ չկան, իսկ սա շաաաաատ ավելի կարևոր է, քան ինչ բառ որտեղ օգտագործելու պատշաճությունը։ Դե կամ էլ ինձ մոտ առաջին երկու մասերը շատ վատ են ստացվել, և ոչ այն, ինչ փորձում էի ստանալ

Տղային կողքինին պատասխանելու մասին արդեն մի քանի կարծիքներ հնչեցին (շատը մարդիկ դրա մեջ հակասություն էին տեսել)։ Քանի որ կարծես շատ-շատերը չունեն աուտիկների հետ շփման փորձ, մի երկու բան այդ տեսարանի մասին ասեմ․․․

Նախ նկարագրածս կերպարին ավելի ճիշտ կլինի «ասպի» անվանել՝ Ասպերգերի սինդրոմ ունեցող, որն աուտիզմի սպեկտրի վրա է՝ դեպի ֆունկցիոնալություն ունեցողների եզրը, այսինքն բարձր ֆունկցինալությամբ աուտիկ է Միքայելը, ու ասածներս լինելու են հենց դրա մասին, քանի որ աուտիզմի սպեկտրի հակառակ եզրի մարդկանց մոտ կենսական ֆունկցիոնալության գրեթե բացարձակ բացակայություն է։ Միքայելի կերպարի մեջ նկարագրված է հիպերռացիոնալ աուտիկ, ով ժխտում է իր հուզական ընկալումները, քանի որ դրանք կամ բացակայում են, կամ իրեն անըդհատ կրակն են գցում։ Այպիսի մարդիկ ունեն սոցիալ հմտությունների «պակաս» այն իմաստով, որ իրենց սոցիալիզացիայի ձևը տիպիկ ձևից տարբերվում է, բայց ամենևին չի նշանակում, որ իրենք հակասոցիալ են և չունեն շփվելու կարիք։ Միքայելն այս իմաստով շատ է սիրում շփվել, բայց չգիտի դա անել ուրիշներին ընդունելի ձևով։ Օրինակ բացարձակ չի ընկալում հետաքրքրություն արտահայտող հարցը որպես «սմալ թալկ», այլ դա ընկալում է որպես իրեն տրված ռացիոնալ հարց, որին ձգտում է պատասխանել է իր ամբողջ հիպերռացիոնալությամբ։ Ու քանի որ հարուստ փորձ ունի «չհասկացվելու», սկսել է խուսափել շփումներից՝ հասկանալով, որ այդ շփումները իրեն էլ ավելի վատ զգալ են տալիս, քան դրական սոցիալիզացիա են պարունակում։ Ու հա, սա իրեն դարձնում է և՛ շփում սիրող, և՛ շփումից խուսափող։ Իսկ երբ իր հետ շփվում են իր հիպերռացիոնալությունը հասկանալով ու դրանից չնեղվելով, ինքը դրանից հա՛մ հաճույք կստանա, հա՛մ դրական սոցիալիզացիայի փորձ։ Ու հենց դա էլ իրեն նվիրեց Լիլիթը․․․ կամ ավելի ճիշտ դա էի ուզում պատմվածքում արտահայտած լինել։ Նաև արդեն նշել էի, որ Միքայելի կերպարը հիմնված է երեք իրական անձանց վրա։ Որ հավեսս ներեց, կպատմեմ իրենց մասին մի մանրապատման մեջ։

[Բարեկամ]

Քանի որ էսպես քննարկումներ գնացին, ես էլ գրեմ իմ կարծիքը պատմվածքի և դրա քննարկման շուրջ։

Պատմվածքը, ճիշտն ասած, չեմ կարող համարել հաջողված գրականություն, ու գրականություն էլ, ճիշտն ասած, չեմ համարում։ Բայց լավ է, որ գրվել է ու դրվել է՝ քննարկման։ Վերջին հաշվով, սրանք փորձեր են և լավ է, որ փորձերն արվում են, ու ակնհայտ է, որ կոնկրետ արդյունք են տալիս։

Ինչպես նշել էի նախկինում, գրված է որոշակի ջիղով կամ ներշնչանքով, որի շնորհիվ համարում եմ ստացված՝ զգացողությունների փոխանցման առումով։ Առաջին մասում կնոջ հոգե-ֆիզիկական վիճակը ահագին ճշգրիտ էր նկարագրված, հաջողվել էր տեղափոխել ընթերցողի մաշկի տակ, որը չի կարելի ասել երկրորդ մասի մասին․ տղայի հոգեվիճակը բացակայում էր, առհասարակ փոխանցված չէր ոչինչ, բացի տղայի՝ հաշվելու մոլուցքի հետ կապված մաքուր ինֆորմացիայից՝ որոշ հակասություններն անտեսելով։
Երրորդ մասը, ըստ իս, "պլաստմասե" էր՝ և՛ պատմողականությունը, և՛ երկխոսությունները, բայց հետաքրքրություն շարժող՝ իր ոչ կանխատեսելիությամբ։
Ավարտը հեքիաթի քաղցրություն ուներ ու հավատ չներշնչեց։

Սա ընդամենը իմ կարծիքն է պատմվածքի մասին, բայց ասեմ՝ առավել հետաքրքիր էին ընթերցողների կարծիքները, որոնք ներկայացված էին ավելի "մատչելի" ու կուռ, ու հետաքրքիրն այն էր, որ բոլորի հետ էլ, չնայած բազմազանությանն ու տարբերություններին, համամիտ եմ՝ այս կամ այն չափով։

[Freeman]

Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։

+1, ու ես հիմնականում ոչ էլ կարդում կամ հետևում եմ, թե հեղինակն ինչ ա ուզել ասի։ Ստեղծագործությունը հեղինակից առանձին ա ու ինքն ա ասում, ինչ պետք ա։
Ոնց որ Գեյմանն ա մի առիթով ասել՝ "Never trust the storyteller. Only trust the story."

[Ծլնգ]

+1, ու ես հիմնականում ոչ էլ կարդում կամ հետևում եմ, թե հեղինակն ինչ ա ուզել ասի։ Ստեղծագործությունը հեղինակից առանձին ա ու ինքն ա ասում, ինչ պետք ա։
Ոնց որ Գեյմանն ա մի առիթով ասել՝ "Never trust the storyteller. Only trust the story."

երբեմն the story about the story-ն հանդիսանում է part of the story

ու միգուցե որ ավելի լավ storyteller լինեի, դա կկարողանայի անել այնպես, որ այդ մասն էլ կարդացվեր ու հասկացվեր․․․

[Freeman]

երբեմն the story about the story-ն հանդիսանում է part of the story

ու միգուցե որ ավելի լավ storyteller լինեի, դա կկարողանայի անել այնպես, որ այդ մասն էլ կարդացվեր ու հասկացվեր․․․

Չեմ կարծում լավի ու վատի հարց ա, ուղղակի ընկալումն էլ ա սուբյեկտիվ ու հաստատ նույն բանը ես ու Բումը տարբեր ձևերով կհասկանայինք։
Ու կոնկրետ իմ համար՝ ինչքան էդ տարբերությունը մեծ ա, էնքան պատմությունը լավն ա։
Համ էլ իմհկ the story about the story -ը հանդիսանում ա another story.

[Ծլնգ]

Չեմ կարծում լավի ու վատի հարց ա, ուղղակի ընկալումն էլ ա սուբյեկտիվ ու հաստատ նույն բանը ես ու Բումը տարբեր ձևերով կհասկանայինք։
Ու կոնկրետ իմ համար՝ ինչքան էդ տարբերությունը մեծ ա, էնքան պատմությունը լավն ա։
Համ էլ իմհկ the story about the story -ը հանդիսանում ա another story.

Համաձայն եմ առաջին մասում ասածիդ հետ, ու դրա պատճառով օրինակ Բարեկամի վերևի կարծիքը համարում եմ դրական, ինքան էլ որ ինքը սա գրական գործ չհամարի, քանի որ ինքն էլ խոստովանում ա, որ բոլոր իրարից այդքան տարբերվող կարծիքների հետ մասամբ համաձայն ա, և ուրեմն, այս գործը գրականության բավական լավ նմուշ ա, որ դրա մասին այդքան իրարամերժ կարծիքների արձագանքները կարող են մի մարդու մեջ տեղավորվել (դե համ էլ ակհայտորեն գործը այնքան է իրեն կպել, որ ուզեցել է առաջին կարծիքից հետո մնացածի կարծիքներն էլ կարդալ, ու շարունակել մտածել գործի մասին)։

Another story-ի առումով էլ եմ հետդ համաձայն, ու ավելի կոռռեկտ կլիներ ասածս ձևակերպել որպես the story about the story is part of the story, բայց մտածեցի, որ սա ակնհայտ կլինի․․․ ու կարծում եմ մեր տարըմբռնումը գալիս է նրանից, որ դու դիտարկում ես միայն story-ն, այն ինչ ես պատմում եմ story-ն, ինչը նեյրոբազմազանությունն-ա, և դրա մաս է կազմում և այս համանուն գեղարվեստական գործը (story), և այդ գեղարվեստական գործի քննարկման այս թեման (story), ու այդ բոլորի ընթացքում ես իմ sotryteller-ի հմտությունների չափով ներկայացնում եմ նեյրոատիպիկության նորմալությունը․․․ (և story-ն միայն այդ երկուսով չի վերջանալու)

Բայց իհարկե յուրաքանչյուրս էլ իրավասու է իր ընտրած պատմությանն ականջ դնել։