Ես էլ եմ կարծում, որ երկրորդ մասը կնոջ որդու տեսանկյունից է: «Երիտասարդ» բառը հեչ, հեղինակը, կարծում եմ, պարզապես պատանի է նկատի ունեցել: Իսկ թե ինչու չէր կարող ամուսինը լինել, Բարեկամն արդեն ցույց տվեց: Համարյա համոզված եմ, որ հեղինակն արտասահմանում ապրող ակումբցիներից է. ընդհանուր գրվածից էդ տպավորությունը ստացա: Ենթադրում եմ, որ երրորդ մասն էլ Սուրենի տեսանկյունից է լինելու: Հետաքրքիր կլիներ կարդալը: Ճիշտն ասած` կիսատության զգացողություն կա, ու երկրորդ մասն էդ զգացողությունը վերացնելու փոխարեն կարծես նույնիսկ ավելի է ուժեղացնում, որովհետև բացի էն ենթադրությունից, որ երկրորդ մասի հերոսը առաջին մասի հերոսուհու որդին է, ուրիշ կապ չկա երկու մասերի միջև: Ասենք, կարող էր տղան մոր հետ կապված ինչ-որ մտքեր ունենալ, կամ թեկուզ թռուցիկ ինչ-որ կերպ հիշատակվեին առաջին մասում գրվածից ինչ-որ պատառիկներ` որդու տեսանկյունից: Իսկ էսպես ոնց որ իրարից անկախ պատմություններ են, ու չի հասկացվում, թե հեղինակն ինչ է ցանկացել ցույց տալ դրանով:

Դեպրեսիան բավական լավ էր նկարագրված` իրական, շոշափելի: Բայց կարդալիս ուզում ես հասկանալ կնոջ դեպրեսիայի պատճառը, որը ոչ մի տեղ չի երևում պատմվածքում: Շարադրանքն, ինչպես շատերը նշեցին, պարզ էր, օրագրային ոճով ու դրա շնորհիվ էլ` մի տեսակ բնական, անպաճույճ, կարծես հեղինակը չի էլ փորձել հատուկ գեղարվեստականություն տալ: Բայց կարելի էր մի քիչ հղկել, որոշ մանր-մունր անճշտություններ ուղղել: