Թավշյա հեղափոխություն. փողոցային պայքարից հետո

[Ծլնգ]

Կոնտեքստը նրանում էր, եղբայր, որ, երբ խոսում ենք ազգային հերոսի ու պատերազմական խիզախության սիմվոլ հանդիսացող անձի մասին՝ Ռոբերտ Աբաջյանի մասին, կանացի հուզական «վայ մեր էրեխեքը» տոնը դրա համար իրոք ցածր, աընընդունելի մակարդակ է: Կարպիսը փորձ է կատարել հուզական բարձր տոնի վրա վերջացնել հաղորդումը, որ բոլորս հուզվենք... խղճանք, ու դրա համար արհեստականորեն խտացրել է գույները՝ չհասկանալով, որ, նախ դա այդպես չէ իրոք և հետո՝ ազգային հերոսի մասին չի կարելի այդպես խոսել, դա ազգային հերոսի վատաբանում է, հանուն խղճահարության՝ վատաբանում, բայց չէ՞ որ մենք բոլորս սիրում ու հպարտանում ենք Աբաջյանով հենց որպես հերոս, այլ ոչ թե այն պատճառով, որ խղչում ենք նրան:

Իմ կարծիքով այստեղ առկա է Կարպիսի բառերի կոնտեքստից հանում, ու դրանք 180 աստիճան շրջելով՝ խեղաթյուրում։ Պարզաբանեմ կարծիքս, բայց էս էն բանը չի, որի համար բազարի մեջ եմ մտնելու։

Դրած վիդեոյում Կարպիսը ասում է, որ պետք չի այդ տղաների երիտասարդ անմեղ դեմքերով (գրաֆիտիի տեսքով) մարդկանց մեջ հուզականություն առաջացնել, ու դրանով դավիտ անելով քաղաքական նվաճումների փորձել հասնել։ Այսինքն ինքը ասում ա ճիշտ հակառակը, ինչում այստեղ իրեն մեղադրում է Լիոնը․ ոչ թե փորձում է հուզական ավարտ տալ զրույցին, այլ ասում ա, որ ուրիշները այդ տղաների տարիքն ու դրա հետևանքով «էրեխու դեմքերը» ու հերոսական մահը դարձնում են հուզական շահարկման գործիք, ու պետք չի դա անել։ Այդ տղաների հերոսությունը ոչ ոք չի քչացնում, բայց նաև իրենց մահը բոլորիս մեղքն է, ուրեմն արժի հերոսացնել իրենց անձնազոհությունը, որ մինչև վերջ մարտնչել են, ոչ թե աներևելի իրավիճակում գտնվելու հետևանքով եղեռնացումը։

Կարծում եմ սա բուն հարցազրույցից էլ պիտի պարզ լիներ, բայց իր պարզաբանումն էլ է ինձ նույնը ասում։