Միջանձնային հարաբերություններ

[LisBeth]

Sexuality plays a VERY big role... կներեք անգլերենիս համար

սենց դիպուկ և սիրուն ձևակերպման համար ներում պետք էլ չի

[Mephistopheles]

հա բան մի ասա, ես եմ ու դարդիս դարման եմ ման գալիս

ինձ թվում ա, մշակույթը, հասարակությունը, կամ այլ ֆակտրները որ ձևավորում են սերը այնքնաով են դա անում, որքանով ձևավորում են անձին․․ այսինքն էդ պրոցեսսի վրա մարդ կարող ա ունենալ ազդեցություն, ինչքանով որ իր անձի մեջ որոշակի փոփխություններ կատարելու հնարավորություններն ա, դու չես կարա վերցնես քեզ ոտից գլուխ նոր մարդ սարքես, ուստի կարա լինի տեսականորեն, նեց մի հատ զգացմունք, որի վրա դու րուբեբաս ազդեցություն․․ որովհետև դա շատ խորը, ու մի քիչ էլ դարք արմատներ ա տալիս, ու դաժը էս ամենը վեր հանելն ու հասկանալն էլ չի օգնում

Դարդդ հասկացող, որ եղավ կլնի դարդիդ դարման...

սրանք փոխկապակցված բաներ են... անհատ ու մշակույթ... մշակույթն էլ ա դինամիկ ու փոփոխական, օրինակ Հայաստանը... էն քյառթը, որ երկրի գուխ էր տեղը կամաց կամաց զիջեց հակաքյառթին... ու կտեսնես, որ սրանց մոտ հարաբերությունները լրիվ ուրիշ են ու սեր հասկացությունը լրիվ տարբեր ա... հակամշակույթը մշակույթի մաս ա...

մի անգամ իմ առաջարկով մի հատ գրական մրցույթ էր, անունը չեմ հիշում լավ, բայց թեման էս էր` տեսնել ու նկարագրել... մի հատ աղջիկ կար, որ շատ հետաքրքիր, բայց մտահոգիչ բան էր գրել ու դա շատ տարօրինակ ու մտահոգիչ ընկալվես... նույն մշակույթի ու հասարակության մեջ...

[Interdenominational]

Ներանձնական զրիցարանի (երևի որպես չեզոք հարթություն ենթադրելու համար՝ "միջանձնական" անվանված ) շեմին կանգնած անհամարձակորեն դոփում եմ:
Ճիշտն ասած սկզբից թեմայի վերնագիրը ենթագիտակցորեն հոմանիշեցի "ներանձնական հարաբերությունների" հետ: Սա ավելի ըմբռնելի հարթություն կլիներ ինձ համար: Միջանձնականի քննարկումները, ըստ իս, իհարկե անծայրածիր, չհերկված դաշտեր են, բայց՝ ոչ միշտ պարարտ: Ինտերակտիվ վիրտուուալի դեպքում (որպես օրինակ, որպես մոդել) որտեղ և ինչպե՞ս է զատվում ու պարփակվում միջանձնականը... երբ քո մտերիմը քաղաքի (երկրի, մոլորակի) մյուս ծայրում է:
Մի բան ուշադրություն գրավեց՝ "պետք ա նշել, որ շփումը տարբեր մակարդակների վրա է լինում"... ըստ իս սա ամենատարածված հոգեբանական խաբեություններից մեկն է: Ինչպես ճաշակի հարցում չվիճելը: Քո մակարդակը նույնն է՝ ամեն տեղ և ամենուր, ու իմ մակարդակը նույնն է՝ ամենուր... ես չեմ կարող լինել ավելին միջանձնական հարաբերություններում: Դրանով եմ ես "իդենտիֆիկացվում": Ու նաև՝ չեմ կարող պակասել ինքս ինձնից, դա պարզապես... անիմաստ է: Հնարավոր է ժամանակավորապես, բայց անիմաստ է:

Թեման հետաքրքրեց... բայց ինչպես միշտ՝ ակումբավարի ջրիկացրին...

[LisBeth]

Ներանձնական զրիցարանի (երևի որպես չեզոք հարթություն ենթադրելու համար՝ "միջանձնական" անվանված ) շեմին կանգնած անհամարձակորեն դոփում եմ:
Ճիշտն ասած սկզբից թեմայի վերնագիրը ենթագիտակցորեն հոմանիշեցի "ներանձնական հարաբերությունների" հետ: Սա ավելի ըմբռնելի հարթություն կլիներ ինձ համար: Միջանձնականի քննարկումները, ըստ իս, իհարկե անծայրածիր, չհերկված դաշտեր են, բայց՝ ոչ միշտ պարարտ: Ինտերակտիվ վիրտուուալի դեպքում (որպես օրինակ, որպես մոդել) որտեղ և ինչպե՞ս է զատվում ու պարփակվում միջանձնականը... երբ քո մտերիմը քաղաքի (երկրի, մոլորակի) մյուս ծայրում է:
Մի բան ուշադրություն գրավեց՝ "պետք ա նշել, որ շփումը տարբեր մակարդակների վրա է լինում"... ըստ իս սա ամենատարածված հոգեբանական խաբեություններից մեկն է: Ինչպես ճաշակի հարցում չվիճելը: Քո մակարդակը նույնն է՝ ամեն տեղ և ամենուր, ու իմ մակարդակը նույնն է՝ ամենուր... ես չեմ կարող լինել ավելին միջանձնական հարաբերություններում: Դրանով եմ ես "իդենտիֆիկացվում": Ու նաև՝ չեմ կարող պակասել ինքս ինձնից, դա պարզապես... անիմաստ է: Հնարավոր է ժամանակավորապես, բայց անիմաստ է:

Թեման հետաքրքրեց... բայց ինչպես միշտ՝ ակումբավարի ջրիկացրին...

Շփման մակարդակ ասելով, ես բոլորվին նկատի չեմ ունեցել դրանում մասնակից հանդիսացող անձանց "մակարդակը"։ Ստեղ մակարդակը դա հարաբերությունների որակավորում ա, ոչ թե անձանց։ Ինչ խոսք, գուցե կան մարդիկ, որ ձևավորում են զուտ միատեսակ հարաբերություններ, չունեն ավելի մտերիմ կամ էմոցիաոնալ տարբեր հարթակներում գտնվող հարաբերություններ, չնայած, որ ես սա դժվար եմ պատկերացնում։ Շնորհակալ եմ, որ անդրադարձար թեմային։ Ինքը իրոք անսահման ա ու հետաքրքիր։

[Interdenominational]

Շփման մակարդակ ասելով, ես բոլորվին նկատի չեմ ունեցել դրանում մասնակից հանդիսացող անձանց "մակարդակը"։ Ստեղ մակարդակը դա հարաբերությունների որակավորում ա, ոչ թե անձանց։ Ինչ խոսք, գուցե կան մարդիկ, որ ձևավորում են զուտ միատեսակ հարաբերություններ, չունեն ավելի մտերիմ կամ էմոցիաոնալ տարբեր հարթակներում գտնվող հարաբերություններ, չնայած, որ ես սա դժվար եմ պատկերացնում։ Շնորհակալ եմ, որ անդրադարձար թեմային։ Ինքը իրոք անսահման ա ու հետաքրքիր։

Սատանայի խորագիտություն ունես, գրողը տանի... բայց ես Ակումբում եմ "տրանզիտով":

[LisBeth]

Սատանայի խորագիտություն ունես, գրողը տանի... բայց ես Ակումբում եմ "տրանզիտով":

Բարի, կոմպլիմենտը կկրեմ հպարտությամբ

[LisBeth]

Թարմացնեմ թեման․․․

Էս վերջերս նորածանոթ մի հնդիկ տղայի հետ անկեղծ զրույցի բռնվեցինք, կապված հարաբերությունների ու դրանց ընկալման հետ։ Մի հատ հետաքրքրի միտք առաջ քաշեց։ Ասեց, որ որպես տղամարդ, ֆիմեյլ փարթնըրների մեջ հարաբերություններում նախընտրում ա, երբ կինը գտնվում ա ավելի խոցելի դերում, որ ինքը կարողանա հոգատար լինել։ Ուշագրավ էր, որ հետո ընդլայնեց այս միտքը ասելով, որ երևի բոլոր տղամարդիկ էլ այդպիսի հարաբերություններ են գերադասում։

Երկար էի մտածում։ Ասեցի գամ ճշտեմ ակումբի գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիճներից, արդյոք այս միտքը հիմնավորվա՞ծ ա։ Ու նաև հետաքրքիր ա ինչ կարծիքի են կանայք։

Բյուր քո կարծիքը շատ կուզեմ կարդալ, քանի որ հնդկական մշակույթում դերաբաշխումները այնուամենայնիվ մոտ են մերին, ի՞նչ ես կարծում եվրոպայում կա նման բան։ Սենց մի հատ հարց ևս, սա իրո՞ք հոգատարություն ա, թե գերակայելու տեսակ։

Եկեք քննարկենք այս թեման։

[Sambitbaba]

Օրինակ ասենք իմ կյանքում մարդիկ կային, որոնց հետ շփվելուց հետո մտնում էի ակումբ, կռիվ֊ղալմաղալ էի սարքում։ Տո ակումբցիներ կային, որոնց հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալի աղբյուր էր։ Ու դա արդեն ինձ համար ազդակ էր, որ տվյալ մարդկանց պետք ա հեռացնել իմ կյանքից։

Բայց սա ինչ-որ... ամեն ինչում ուրիշներին մեղադրել չի՞ ստացվում, Բյուր ջան... Լավ, ոչ ամեն ինչում, ասենք, կոնկրետ իրավիճակում: Մյուս կողմից էլ, եթե մի իրավիճակի մեղավորը համարում եմ մեկին, մեկ այլ իրավիճակի մեղավորն էլ մեկ ուրիշին կհամարեմ և այդպես շարունակ... Ու նորից կստացվի, որ ամբողջ կյանքումս սեփական սխալներիս համար ուրիշներն են պատասխանատու...

Մնացածը շատ լավ էիր ասել, համաձայն եմ հետդ...

[StrangeLittleGirl]

Թարմացնեմ թեման․․․

Էս վերջերս նորածանոթ մի հնդիկ տղայի հետ անկեղծ զրույցի բռնվեցինք, կապված հարաբերությունների ու դրանց ընկալման հետ։ Մի հատ հետաքրքրի միտք առաջ քաշեց։ Ասեց, որ որպես տղամարդ, ֆիմեյլ փարթնըրների մեջ հարաբերություններում նախընտրում ա, երբ կինը գտնվում ա ավելի խոցելի դերում, որ ինքը կարողանա հոգատար լինել։ Ուշագրավ էր, որ հետո ընդլայնեց այս միտքը ասելով, որ երևի բոլոր տղամարդիկ էլ այդպիսի հարաբերություններ են գերադասում։

Երկար էի մտածում։ Ասեցի գամ ճշտեմ ակումբի գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիճներից, արդյոք այս միտքը հիմնավորվա՞ծ ա։ Ու նաև հետաքրքիր ա ինչ կարծիքի են կանայք։

Բյուր քո կարծիքը շատ կուզեմ կարդալ, քանի որ հնդկական մշակույթում դերաբաշխումները այնուամենայնիվ մոտ են մերին, ի՞նչ ես կարծում եվրոպայում կա նման բան։ Սենց մի հատ հարց ևս, սա իրո՞ք հոգատարություն ա, թե գերակայելու տեսակ։

Եկեք քննարկենք այս թեման։

Հետաքրքիր հարց ես տալիս։ Արի սկսենք հնդիկներից, քանի որ իրանց հետ տարիների փորձ ունեմ, ու որպես կանոն երկու֊երեք ժամադրությունից էն կողմ հնարավոր չի էղել գնալ։ Հիմնական պատճառը, որ չեմ կարողացել ձգել իրանց հետ, էն ա, որ էնպիսի զգացողություն էր, որ որպես անձ ես իրանց չեմ հետաքրքրում, այլ իրանք նայում են ինձ որպես ապրանք։ Ու ասենք առաջին ժամադրությունները հիմնականում ինչի՞ վրա պիտի ծախսվեն։ Դիմացինին ավելի լավ ճանաչելու, չէ՞։ Իսկ իրանք փորձում էին ոչ թե ինձ ճանաչել, այլ ընտանիքիս (ասենք, կարող ա մանրամասն հարցաքննեն, թե պապաս ինչով ա զբաղվում ու ինչքան փող ա ստանում՝ առանց հետաքրքրվելու, թե ես ինչով եմ զբաղվում)։ Հայաստանում էս աստիճանի ծայրահեղ հետաքրքրվածություն ընտանիքով ու անհետաքրքրվածություն իմ անձով չեն նկատել, բայց համաձայն եմ, որ դերաբաշխումների ընդհանրություն կա։

Ինչ վերաբերում ա Եվրոպայի տղամարդկանց (խոսում եմ կոնկրետ դանիացիներից, մյուսների հետ շատ փորձ չունեմ), ապա էստեղ խոցելիությունը երկկողմանի ա, այսինքն՝ տղամարդը սպասում ա, որ կինը պիտի խոցելի լինի, ու ինքը հոգ տանի, բայց կինն էլ նույն սպասելիքները տղամարդուց ունի։ Հետո, տղամարդը կնոջից նաև որոշակի անկախություն ա ակնկալում (օրինակ, ֆինանսական), նույն կերպ էլ կինն ա տղամարդուց որոշակի անկախություն ակնկալում (օրինակ՝ իր սննդային ու այլ կարիքները հոգալու)։ Իհարկե, սա չի նշանակում, որ բոլոր հարաբերություններում սենց կատարյալ բալանս ա, բայց ամեն դեպքում պահանջելը, որ կինը խոցելի ու թույլ լինի, որ իրա մասին հոգ տանեն, կարծում եմ, գերակայելու բազմաթիվ ձևերից մեկն ա։

[StrangeLittleGirl]

Բայց սա ինչ-որ... ամեն ինչում ուրիշներին մեղադրել չի՞ ստացվում, Բյուր ջան... Լավ, ոչ ամեն ինչում, ասենք, կոնկրետ իրավիճակում: Մյուս կողմից էլ, եթե մի իրավիճակի մեղավորը համարում եմ մեկին, մեկ այլ իրավիճակի մեղավորն էլ մեկ ուրիշին կհամարեմ և այդպես շարունակ... Ու նորից կստացվի, որ ամբողջ կյանքումս սեփական սխալներիս համար ուրիշներն են պատասխանատու...

Մնացածը շատ լավ էիր ասել, համաձայն եմ հետդ...

Սամ, նայի, եթե մեկնումեկի հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալ սարքելու համար երկու կողմ ա պետք, այսինքն՝ սա չի նշանակում, թե մի կողմն ա լրիվ մեղավոր կռիվ֊ղալմաղալի համար։ Կա փաստ. էս հարաբերությունները ինչ֊ինչ պատճառներով չեն ստացվում։ Ու արդեն էական չի, թե ով ա մեղավոր։ Գալիս ա հարց. պե՞տք ա փորձել փրկել, թե՞ չէ։ Եթե չէ, ուրեմն մարդ ա իրա ճամփով, անիմաստ ա որևէ բան փորձելը։ Եթե հա, ուրեմն նույն կերպ երկու կողմ ա պետք փրկելու համար։ Եթե մի կողմը չի ուզում, էլի մարդ ա իրա ճամփով տարբերակն ավելի լավ լուծում ա։

[Sambitbaba]

Սամ, նայի, եթե մեկնումեկի հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալ սարքելու համար երկու կողմ ա պետք, այսինքն՝ սա չի նշանակում, թե մի կողմն ա լրիվ մեղավոր կռիվ֊ղալմաղալի համար։ Կա փաստ. էս հարաբերությունները ինչ֊ինչ պատճառներով չեն ստացվում։ Ու արդեն էական չի, թե ով ա մեղավոր։ Գալիս ա հարց. պե՞տք ա փորձել փրկել, թե՞ չէ։ Եթե չէ, ուրեմն մարդ ա իրա ճամփով, անիմաստ ա որևէ բան փորձելը։ Եթե հա, ուրեմն նույն կերպ երկու կողմ ա պետք փրկելու համար։ Եթե մի կողմը չի ուզում, էլի մարդ ա իրա ճամփով տարբերակն ավելի լավ լուծում ա։

Դե հա, հարաբերությունները միշտ էլ փոխադարձ են, դրա համար էլ կոչվում են փոխհարաբերություններ: Բայց այստեղ մենք մեկ՝ "իմ" կողմի մասին ենք խոսում, չէ՞: Ու նման "փախուստը" բարդ իրավիճակներից ինձ ինչ-որ վտանգավոր է թվում... Կամաց-կամաց քեզ սովորեցնում ես ընկնելուց առաջ տակդ բարձ գցելուն, այսինքն գնալով ավելի ու ավելի ես խուսափում դժվար իրավիճակներից, որոնք էլ հենց մարդու համար առավել կարևոր փորձի աղբյուր են հանդիսանում...

Ապրի Լիզը, հետաքրքիր թեմա է բացել: Արժի խորանալ մեջը, ցավոք ժամանակ չկա...

[StrangeLittleGirl]

Դե հա, հարաբերությունները միշտ էլ փոխադարձ են, դրա համար էլ կոչվում են փոխհարաբերություններ: Բայց այստեղ մենք մեկ՝ "իմ" կողմի մասին ենք խոսում, չէ՞: Ու նման "փախուստը" բարդ իրավիճակներից ինձ ինչ-որ վտանգավոր է թվում... Կամաց-կամաց քեզ սովորեցնում ես ընկնելուց առաջ տակդ բարձ գցելուն, այսինքն գնալով ավելի ու ավելի ես խուսափում դժվար իրավիճակներից, որոնք էլ հենց մարդու համար առավել կարևոր փորձի աղբյուր են հանդիսանում...

Ապրի Լիզը, հետաքրքիր թեմա է բացել: Արժի խորանալ մեջը, ցավոք ժամանակ չկա...

Սամ, ստեղ խոսքը հարաբերությունների ծայրահեղ տոքսիկության մասին ա։ Ես ասում եմ՝ ոչ թե պետք ա կոնֆլիկտներից խուսափել (հակառակը, մի այլ կարգի զզվում եմ դանիական֊ավանդական կոնֆլիկտից խուսափելու սովորությունը), այլ պետք ա թողնել հարաբերությունը, որտեղ աճ չկա, որտեղ կոնֆլիկտի արդյունքում դու լուծում չես գտնում, որտեղ մեղավոր կողմը միշտ մեկն ա։

Այ օրինակ էս հոդվածը միտքս եկավ։ Գիտե՞ս ինչքան շատ են նմանատիպ հարաբերությունների մեջ գտնվող կանայք։ Ֆիզիկական բռնությունը հեշտությամբ հայտնաբերվում ու դատապարտվում ա, բայց հոգեբանական բռնությունն էդքան հեշտ նկատելի չի։ Էս պատմությունը որ կարդացի, հեչի պես կարող էի մի տասը ընկերուհու թվարկել, որ նման բռնության ա ենթարկվում։

[LisBeth]

Հետաքրքիր հարց ես տալիս։ Արի սկսենք հնդիկներից, քանի որ իրանց հետ տարիների փորձ ունեմ, ու որպես կանոն երկու֊երեք ժամադրությունից էն կողմ հնարավոր չի էղել գնալ։ Հիմնական պատճառը, որ չեմ կարողացել ձգել իրանց հետ, էն ա, որ էնպիսի զգացողություն էր, որ որպես անձ ես իրանց չեմ հետաքրքրում, այլ իրանք նայում են ինձ որպես ապրանք։ Ու ասենք առաջին ժամադրությունները հիմնականում ինչի՞ վրա պիտի ծախսվեն։ Դիմացինին ավելի լավ ճանաչելու, չէ՞։ Իսկ իրանք փորձում էին ոչ թե ինձ ճանաչել, այլ ընտանիքիս (ասենք, կարող ա մանրամասն հարցաքննեն, թե պապաս ինչով ա զբաղվում ու ինչքան փող ա ստանում՝ առանց հետաքրքրվելու, թե ես ինչով եմ զբաղվում)։ Հայաստանում էս աստիճանի ծայրահեղ հետաքրքրվածություն ընտանիքով ու անհետաքրքրվածություն իմ անձով չեն նկատել, բայց համաձայն եմ, որ դերաբաշխումների ընդհանրություն կա։

Ինչ վերաբերում ա Եվրոպայի տղամարդկանց (խոսում եմ կոնկրետ դանիացիներից, մյուսների հետ շատ փորձ չունեմ), ապա էստեղ խոցելիությունը երկկողմանի ա, այսինքն՝ տղամարդը սպասում ա, որ կինը պիտի խոցելի լինի, ու ինքը հոգ տանի, բայց կինն էլ նույն սպասելիքները տղամարդուց ունի։ Հետո, տղամարդը կնոջից նաև որոշակի անկախություն ա ակնկալում (օրինակ, ֆինանսական), նույն կերպ էլ կինն ա տղամարդուց որոշակի անկախություն ակնկալում (օրինակ՝ իր սննդային ու այլ կարիքները հոգալու)։ Իհարկե, սա չի նշանակում, որ բոլոր հարաբերություններում սենց կատարյալ բալանս ա, բայց ամեն դեպքում պահանջելը, որ կինը խոցելի ու թույլ լինի, որ իրա մասին հոգ տանեն, կարծում եմ, գերակայելու բազմաթիվ ձևերից մեկն ա։

Ես չէի ընդհանրացնի որ սաղ հնդիկներն են տենց։ Կարող ա իրենց համար դա կարևոր ա։ Հարցրե՞լ ես ինչու են ընտանիքով հետաքրքրվում։ Գուցե իրանց համար դա քեզ ճանաչելու միջոց ա ։)
Իմ ծանոթը ահավոր հետաքրքրասերն էր, բայց իրանը ոլորտներով սահմանափակ չէր, ուզում էր տակից գլխից սաղ իմանա։ Բայց անզուսպ էլ չէր, ասենք ասում ես չեմ ուզում խոսել այդ մասին անցնում ես առաջ։
Իսկ ինչ վերաբերվում ա ժամադրություններին, կարծում եմ, կարևոր ա, որ առաջինները ուղղակի հետաքրքիր անցնեն, իսկ ճանաչելը դա բավական երկարատև բան ա, որն հա, սկսվում ա հանդիպման պահից, բայց երբ արդեն հեռանկար ա հայտնվում, ինչ որ հիմք ես զգում, նոր սկսում ես ուզել ավելի լավ ճանաչել։ Որ իզուր ջանքեր չներդնես։ Ըստ տրամաբանության սենց պետք ա որ լինի։
Մի տեսակ էս խոցելի լինելու պարտադրությունը չեմ հասկանում։ Հա ամեն մեկն էլ կարող ա ունենա խոցելի տեղեր, ու հաճախ ստացվում ա որ մարդիկ դրանք հարաբերություններում բացահայտելով, իրենք իրենց կարան թակարդը գցեն։ Երբ հարաբերությունները այնքան վստահելի են որ խոցելի լինելը անկարևոր ա, սա կլինի հոգատարություն, երևի, իսկ երբ խոցելի լինելը դառնում ա պայման, անկախ մնացած հանգամանքներից, սա դառնում ա գերակայություն, կապ չունենալով սեռից։
Ասենք կոնկրետ այս դեպքում, ինքը ասում էր, որ գտնվելով հարաբերությունների մեջ շատ խանդոտ կնոջ հետ, խանդը դիտարկում ա որպես խոցելի տեղ ու հաստատ կնախընտրի մոնոգամիա։
Իմ աչքին սա հոգատարություն ա։ Իսկ եթե ինքը նախընտրեր որ կինը լինի խանդոտ, ու ինքը լևի գնար, սա կլիներ գերակայություն։ Միտումնավոր օգտվելը մարդու խոցելի կարգավիճակից․․․ սենց։

[LisBeth]

Սամ, ստեղ խոսքը հարաբերությունների ծայրահեղ տոքսիկության մասին ա։ Ես ասում եմ՝ ոչ թե պետք ա կոնֆլիկտներից խուսափել (հակառակը, մի այլ կարգի զզվում եմ դանիական֊ավանդական կոնֆլիկտից խուսափելու սովորությունը), այլ պետք ա թողնել հարաբերությունը, որտեղ աճ չկա, որտեղ կոնֆլիկտի արդյունքում դու լուծում չես գտնում, որտեղ մեղավոր կողմը միշտ մեկն ա։

Այ օրինակ էս հոդվածը միտքս եկավ։ Գիտե՞ս ինչքան շատ են նմանատիպ հարաբերությունների մեջ գտնվող կանայք։ Ֆիզիկական բռնությունը հեշտությամբ հայտնաբերվում ու դատապարտվում ա, բայց հոգեբանական բռնությունն էդքան հեշտ նկատելի չի։ Էս պատմությունը որ կարդացի, հեչի պես կարող էի մի տասը ընկերուհու թվարկել, որ նման բռնության ա ենթարկվում։

Բյուր շատ անհաջող օրինակ ա միտքդ եկել։ Սա պատմության միակողմանի ներկայացման ամենացայտուն օրինակը կարա լինի։ Հլը մի հատ նայի էլի։ Հոդվածի սկզբում ասում ա սեքսից հետո ես ինձ ԿԵՂՏՈՏ էի զգում, հենց սենց մեծատառերով։ Վերջում էլ ասում ա սաղ ամուսինս ա մեղավոր որ ես սենց վերաբերմունք ունեմ սեքսի հանդեպ ։)) Ախր լավ էլի, գոնե ինքն իրա հետ հակասության մեջ չլինի մեղադրանքներ շաղ տալուց։

[StrangeLittleGirl]

Ես չէի ընդհանրացնի որ սաղ հնդիկներն են տենց։ Կարող ա իրենց համար դա կարևոր ա։ Հարցրե՞լ ես ինչու են ընտանիքով հետաքրքրվում։ Գուցե իրանց համար դա քեզ ճանաչելու միջոց ա ։)
Իմ ծանոթը ահավոր հետաքրքրասերն էր, բայց իրանը ոլորտներով սահմանափակ չէր, ուզում էր տակից գլխից սաղ իմանա։ Բայց անզուսպ էլ չէր, ասենք ասում ես չեմ ուզում խոսել այդ մասին անցնում ես առաջ։
Իսկ ինչ վերաբերվում ա ժամադրություններին, կարծում եմ, կարևոր ա, որ առաջինները ուղղակի հետաքրքիր անցնեն, իսկ ճանաչելը դա բավական երկարատև բան ա, որն հա, սկսվում ա հանդիպման պահից, բայց երբ արդեն հեռանկար ա հայտնվում, ինչ որ հիմք ես զգում, նոր սկսում ես ուզել ավելի լավ ճանաչել։ Որ իզուր ջանքեր չներդնես։ Ըստ տրամաբանության սենց պետք ա որ լինի։
Մի տեսակ էս խոցելի լինելու պարտադրությունը չեմ հասկանում։ Հա ամեն մեկն էլ կարող ա ունենա խոցելի տեղեր, ու հաճախ ստացվում ա որ մարդիկ դրանք հարաբերություններում բացահայտելով, իրենք իրենց կարան թակարդը գցեն։ Երբ հարաբերությունները այնքան վստահելի են որ խոցելի լինելը անկարևոր ա, սա կլինի հոգատարություն, երևի, իսկ երբ խոցելի լինելը դառնում ա պայման, անկախ մնացած հանգամանքներից, սա դառնում ա գերակայություն, կապ չունենալով սեռից։
Ասենք կոնկրետ այս դեպքում, ինքը ասում էր, որ գտնվելով հարաբերությունների մեջ շատ խանդոտ կնոջ հետ, խանդը դիտարկում ա որպես խոցելի տեղ ու հաստատ կնախընտրի մոնոգամիա։
Իմ աչքին սա հոգատարություն ա։ Իսկ եթե ինքը նախընտրեր որ կինը լինի խանդոտ, ու ինքը լևի գնար, սա կլիներ գերակայություն։ Միտումնավոր օգտվելը մարդու խոցելի կարգավիճակից․․․ սենց։

Իսկ ես ասեցի՞, որ սաղ հնդիկներն են տենց։ Ուղղակի իմ փորձով էի կիսվում, ու հավանաբար մեծ մասամբ էդպես ա իրենց մոտ։ Ամեն դեպքում, մեկի հետ երկու֊երեք անգամ երկու֊երեք ժամով հանդիպելուց հետո ու էդ ընթացքում նաև մի քիչ չաթվելուց հետո զգում ես, որ քեզնով ինքը որպես անձ հետաքրքրված չի, հետաքրքրված ա ուրիշ պարամետրերով, ոնց որ ապրանք առնելուց ապրանքի որակով։ Ու ասենք սարեր֊ձորեր տարբերություն ա հնդիկ ու դանիացի տղամարդկանց հետ ժամադրության գնալը։ Երևի դրա պատճառով ա, որ դանիացի տղամարդկանց հետ երկու֊երեք ժամադրությունից ավել էր լինում, իսկ իրանցից մեկը ի վերջո արդեն երեքուկես տարի ա ինձ հետ ա, ու երջանիկ ենք միասին։

Ինչ խոսք, միմյանց ճանաչելու համար մի ամբողջ կյանքն էլ ա քիչ։ Բայց ժամադրությունների նպատակը որոշ տարրական բաներ պարզելն ա, որը որոշիչ կլինի՝ էս մարդու հետ հնարավո՞ր ա շարունակել, թե՞ չէ։ Հնդիկների դեպքում էղել են դեպքեր, երբ մի երկու֊երեք ժամ հետո սկի անունս չէին հիշում կամ չգիտեին, թե ինչ եմ աշխատում, ինչով եմ քաղաքում տեղաշարժվում։ Կարաս ասես՝ ընտանիքի միջոցով ճանաչելն էլ ա ճանաչելու միջոց, բայց տվյալ դեպքում դու որպես անձ անկարևոր ես դառնում, հայրդ ա կարևոր դառնում (ու մայրդ էլ չէ, հայրդ, որովհետև ոչ մի հնդիկ երբեք մորս մասին չի հարցրել, չնայած որ մայրս ա ինձ մեծացրել ու չնայած որ ամեն անգամ ընտանիքիս մասին հարց լսելիս ես դա շեշտել եմ)։ Ինչ խոսք, ունեմ լիքը լավ հնդիկ ընկերներ, որոնք արի ու տես իմ անձով ավելի հետաքրքրված են։ Չգիտեմ, կարող ա իրանց մշակույթի մեջ շատ խորը արմատացած են դասակարգերը ու ըստ դրա աղջիկ ընտրելը։ Բայց փաստը մնում ա փաստ, որ ժամադրության կոնտեքստում ես ինձ որպես անձ կորած էի զգում։

Խոցելի տեղերն իմանալն էլ ուղղակի մտերմության հետևանք ա, իսկ առանց մտերմության առողջ հարաբերություն չի կարա կառուցվի։ Ու ասենք խոցելիություն ասելով մենակ նկատի չունեմ «թույլ տեղերն» իմանալը, այլ երբ ֆիզիկապես կամ հոգեպես վատ ես զգում, դրա մասին բարձրաձայնելը։ Կամ ընդհանրապես քո կարիքների մասին բարձրաձայնելը։ Ու լիարժեք մտերմություն հնարավոր ա, երբ էդ խոցելիությունը երկկողմանի ա։ Ասենք, օրինակ տղամարդը գիտի, որ իրա կինը դաշտանի ժամանակ ուժեղ ցավեր ունի, էդ օրերին ժամը մեկ տաք գրելկա ա բերում, ճաշ ա սարքում, ձեռքը դնում ա փորին և այլն։ Կամ տղամարդը ծանր գրիպ ա, կինը հոգ ա տանում։ Այ սենց բաներն են հոգ տանելը։ Թե չէ խանդել֊մանդելն էլ իմ կարծիքով հաճախ գալիս ա նաև վստահության կամ մտերմության պակասից։ Եթե կինը խանդոտ ա, խնդրի լուծում ա ոչ թե մոնոգամ հարաբերությունը, այլ հասկանալը՝ ինչու ա խանդում։ Մեկը ես որ ինձ նայում եմ տարբեր հարաբերությունների կոնտեքստում, եղել ա, որ անտանելի խանդոտ եմ եղել, եղել ա, որ գրեթե չեմ խանդել։ Ու որ դնեմ, համեմատեմ հարաբերությունները, խանդոտ եմ էղել էն դեպքերում, երբ վստահ չեմ էղել, որ հարաբերությունը երկար ա տևելու, վախեցել եմ կորցնելուց, ու հարաբերության ներսում (թե՛ իմ կողմից, թե՛ դիմացինի) էղել են պատճառներ էդպես մտածելու։ Բայց կոնկրետ ներկայիս հարաբերության մեջ ահավոր չխանդոտ եմ, չնայած որ ընկերոջս ամբողջ ընկերական շրջապատը կանայք են, ու հաճախ ա իրանց հետ տեղ֊մեղ գնում։ Ու չեմ խանդում, որովհետև շատ խորը վստահություն ու մտերմություն կա մեր միջև։ Էստեղ դեպքերից ոչ մեկում էլ գերակայության խնդիր չկար (որովհետև գերակայել փորձող տղամարդու հետ երկու֊երեք ժամադրությունից ավել չեմ ձգում), բայց կար մտերմության պակասի խնդիր։ Գերակայել փորձող տղամարդը կնոջ իրական կարիքները հաշվի չի առնում (օրինակ, որ կինը ուզում ա աշխատել), այլ որոշում ա, որ պետք ա հոգ տանել իրա մասին, ուրեմն կինը պիտի տունը նստի, էրեխա բերի, ճաշ սարքի և այլն։ Բայց հոգ տանելը տենց չի լինում։