Թեման նախատեսված է քննարկելու համար տարատեսակ հարաբերությունները մարդկանց միջև։ Մարդ ասելով նկատի ունեմ արդեն գիտակից
Սովորաբար, սոցիալիզացիան ինքնաբերաբար է ստացվում։ Շփումը կարծեմ Մասլոուի պահանջների բուրգի մեջ էլ կա, տեղը չեմ հիշում։ Նախ պետք ա նշել, որ շփումը տարբեր մակարդակների վրա է լինում, ու այստեղ նկատի ունեմ զուտ սերտ ու հաճախակի շփումները, որոնց ընթացքում մարդիկ սկսում են կասկածել դրա անհրաժեշտության վրա, կամ էլ ասենք նեգատիվ փորձ են ունենում, որից դրդված ձգտում են մեկուսացման։ Ի՞նչ հետևանքներ կարող է ունենալ սա։
Որո՞նք են հարաբերություններ ունենալու կարևորությունները։
Ինչևէ, ես ուզում եմ մի թեքում տալ ի սկզբանե։ Որովհետև սա էր ինձ հետաքրքրող հիմնական հարցը։
Վերջերս անընդհատ լսում եմ միասին զարգանանաք, առաջընթաց գրանցենք, դառնանք ավելի լավը քան կանք և այլն։ Իմ դիտարկումներով, մարդիկ սենց թե նենց որոշակի մեխանիզմներ են ձեռք բերում, ըստ որի պրոգրեսիվում են առանց կողմնակի միջամտության։ Նենց չի էլ որ հարաբերությունները ընդհատվեցին, վռազ թռավ ծառին ու սկսեց արտաթորանք շպրտել մնացածների վրա։ Չնայած տենց բան հնարավոր ա, տեսականորեն, ու նաև ակտիվ շփման մեջ գտնվողների մոտ։
Իսկ արտաքին ազդակների ներքո մարդիկ վերափոխվում են ավելի շուտ ներկա պահի հարաբերություններին հարմար։ Բացի դրանից տենդենց կա, երբ հարաբերություններում մեկը սկսում է դոմինանտի որակներ ցուցաբերել, ու իրա կողքը հայտնված անձիք կորցնում են ինքնությունը, եթե իրենց անձը դեռևս հստակ ձևավորված չի կամ ավելի անկայուն է։ Ինչքանով է սա արդարացված, ու արդյոք դա առաջընթաց կարելի է համարել։
Ասենք, եթե հարաբերությոնները զուտ միմյանց զարգացնելը ունի ինքնանպատակ, կամ թեկուզ դրանցից կարևորագույնն ա դիտվում, կարելի է պարզապես էդ ժամանակը ծախսել կրթության վրա։ Էլ ինչի են ստեղծում էդ կոմպլեքսը, որը լիքը զգայական ոլորտի խնդիրներ է հետագայում բերում իր հետ։
Առայժմ սենց։ Հետո պարզ կլինի ուր է տանում էս ամենը։
Էջանիշներ