StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Հարցնում ես, թե որն ա մոտիկներին ասելու իմաստը, ես էլ ասում եմ։ Ու մոտիկներին ասելու ու չասելու իմաստը նույն տիրույթում են. ասում ա, որտև օգնություն ա ակնկալում, բայց չեն օգնում, դատապարտում են, ու հենց դրա համար չի ասում/դադարեցնում ա ասելը։
Էստեղ ոչ ոք նենց թունդ խղճահարությամբ չի զբաղվում։ Բայց խոսքն ուղղելով քննելուն ու անվտանգությանը, որ ապագայում խուսափի նման հարաբերություններից՝ դու շեղում ես խնդիրը, որովհետև խնդիրն էստեղ էն չի, որ ինքը թույլ ա տվել, որ իրան հոգեբանական բռնության ենթարկեն, այլ էն ա, որ կա անձ, որը հոգեբանական բռնության ա ենթարկում։ Ու խնդիրն էն ա, որ հոգեբանական բռնության ենթարկողներին հայտնաբերելն ու պատժելը շատ ավելի դժվար ա։
Ինքը էստեղ սխալ չի արել։ Ինչու՞ ա լռել։ Հազար ու մի պատճառ կարա լինի։ Էս քեզ մի քանի հատ. որովհետև վախեցել ա, որ ֆիզիկական բռնության կենթարկի, վախեցել ա, որ իրեն չեն հասկանա, մտածել ա, որ սխալն իրա մեջ ա, ուրեմն պիտի ինքն իրան շտկի և այլն։ Ի դեպ, այ հենց էս վերջին կետն ա, որ հոգեբանական բռնության դեպքում ամենաուժեղն ա գործում։ Բռնության զոհն օգնության չի դիմում, որտև ամբողջ ժամանակ կարծում ա կամ իրան ստիպում են հավատալ, որ խնդիրն իրա մեջ ա։ Ու անգամ վիճակից դուրս գալուց հետո էլի փաստորեն շարունակում են ասել, որ խնդիրն իրա մեջ ա։ Սրա հետ կապված մի պատմություն պատմեմ (որ ասում եմ Հայաստանում սենց բաներն ահավոր շատ են, օդից չեմ ասում)։
Մի ընկերուհի ունեի։ Երջանիկ ամուսնացած էր, կողքից էլի որպես կատարյալ ընտանիք էին էրևում։ Մի անգամ ինձ դիմեց, խնդրեց, որ ներվերը հանգստացնող դեղեր ասեմ, որ խմի, հանգստանա։ Ասեց, որ շատ լարված ա, նույնիսկ կասկածում ա, որ հոգեկան խնդիրներ են սկսվել երեխա ունենալուց հետո և այլն։ Մինչև ստեղ ամեն ինչ նորմալ ա թվում։ Բայց խորացա, սկսեցի հարցեր տալ, ու ի՞նչ պարզվեց։ Ամուսինն իրան օր ու արև չի տալիս։ Գործից գալիս ա, դժգոհում, թե էսինչն էնքան էլ մաքուր չի, թե ճաշը դեռ պատրաստ չի, թե սենց, թե նենց։ Ու էդ ընկերուհիս օրվա ընթացքում պիտի երեխայի խնամքով զբաղվի, տունը պլպլացնի, ճաշ էփի, դեռ մի հատ էլ հասցնի նաև աշխատանքի գնալ֊գալ, մինչ ամուսինը որևէ ձևով հրաժարվում ա օգնել։ Ու երբ ամուսինը սենց վրան գոռգոռում ա, ինքն էլ չի դիմանում, պատասխանում ա։ Դրանից նյարդերը լարվում են։ Ամուսինն էլ ասում ա՝ հոգեկան հիվանդ ես, գնա բուժվի։ Ինքն էլ իրա պատկերացմամբ, իրա իրականության մեջ հավատում ա, որ իրոք էդպես ա։
Բնական ա, ես իրան դեղի անուն չասեցի, այլ ասեցի, որ խոսի ամուսնու հետ։ Խոսե՞լ։ Ամուսինը տնային հոգսը կիսելու մասին լսել անգամ չի ուզում, ասում ա՝ դա կնոջ գործ ա։ Բաժանվե՞լ։ Ինքը ֆինանսապես չի կարա անկախ լինի, չնայած որ աշխատում ա։ Ինքը հիմա՞ր ա, որ թույլ ա տվել իրան մանիպուլացնել։ Իհարկե ոչ։ Էս ամեն ինչը կաթիլ֊կաթիլ ա գումարվել, իսկ երեխա ունենալուց հետո, երբ «պարտականությունները» շատացել են, հասել ա կուլմինացիային։ Առօրյա մանրուքներ, որոնք ժամանակին կարող ա լուրջ խնդիր չհամարեր, իրականում ազդանշաններ են էղել, թե ինչի ա գնում։ Նույնն էլ Ժասմինայի պատմությունն ա։ Իրա տեքստում անգամ ինքն ասում ա, որ իրան թվում էր՝ տենց էլ պիտի լինի, ճիշտը էդ ա։ Ու մենակ ավտովթարից հետո, երբ ամեն ինչ ավելի ահավոր ա դառնում, մանրից հասկանում ա, թե ինչ վիճակում ա ինքը։
Ի՞նչ ես կարծում՝ ինքը նորից կհայտնվի՞ տենց հարաբերության մեջ։ Գուցե հա, գուցե չէ։ Մանիպուլյացիաներն ու հոգեբանական բռնությունները տարբեր տիպի են լինում, տարբեր տեղերում կարան դրսևորվեն։ Բայց ամեն դեպքում բռնություն գործադրողի արարքը չի արդարացնում։ Նույնն ա, որ կանանց ասես՝ դանակով ման արի, որ եթե մեկը փորձի ձեռ գցել, խփես։ Բռնաբարեցի՞ն։ Դու ես մեղավոր, ինչու՞ ինքնապաշտպանական միջոցներ հետդ ման չէիր տալիս։
Հիմա չեմ հիշում՝ ոնց ցրեցի, կարող ա նաև ինքը ցրեց, չգիտեմ։
Մեջբերել
Էջանիշներ