Միջանձնային հարաբերություններ

[StrangeLittleGirl]

Բյուր շատ անհաջող օրինակ ա միտքդ եկել։ Սա պատմության միակողմանի ներկայացման ամենացայտուն օրինակը կարա լինի։ Հլը մի հատ նայի էլի։ Հոդվածի սկզբում ասում ա սեքսից հետո ես ինձ ԿԵՂՏՈՏ էի զգում, հենց սենց մեծատառերով։ Վերջում էլ ասում ա սաղ ամուսինս ա մեղավոր որ ես սենց վերաբերմունք ունեմ սեքսի հանդեպ ։)) Ախր լավ էլի, գոնե ինքն իրա հետ հակասության մեջ չլինի մեղադրանքներ շաղ տալուց։

Սենց բաներից խոսելու համար մարդուն ահագին մեծ քաջություն ա պետք, ու եթե հեղինակը համարձակվել ա խոսել էդ մասին, արդար չի իրան մեղադրելը, թե միակողմանի ա։ Ինձ համար կեղտոտ զգալու մեջ ոչ մի տարօրինակ բան չկա. ի վերջո, աղջիկը քրիստոնյա ա էղել ու կոնկրետ արժեքներ ա ունեցել, որոնք իրա հետի տղամարդն ուղղակի չի հարգել։ Մեկի հետ հարաբերության մեջ լինելիս նաև կարևոր ա դիմացինի արժեքները հարգելը, ինչքան էլ դու դրանց հետ համաձայն չլինես կամ անընդունելի համարես։ Իսկ եթե էնքան անընդունելի են, որ պիտի արժեհամակարգ խախտես, ավելի լավ ա ուղղակի չլինես էդ մարդու հետ, ուրիշի փնտրես։ Ու էս աղջկա պատմությունը, ցավոք սրտի, էնքա՜ն տարածված ա։ Ստեղ իրականում սեքսը հարցի շատ փոքր կողմն ա։ Բայց բավական հաճախ ա լինում, որ հայկական հասարակությունների նման հասարակություններում տղամարդը ոչ մի կերպ հաշվի չի նստում կնոջ ցանկությունների ու կարիքների հետ ու պարտադրում ա իրա սեփական ցանկությունները՝ գործադրելով հոգեբանական ու անգամ ֆիզիկական բռնություն։ Սա տղամարդկանց կենսաբանական բնույթից չի, այլ նրանից, թե ինչպես են իրենց մայրերը մեծացրել իրանց՝ բավարարելով իրանց ամենաչնչին պահանջները, ինչի արդյունքում էդ տղամարդիկ իրանց պահանջներից էն կողմ աշխարհ չեն տեսնում։

[LisBeth]

Իսկ ես ասեցի՞, որ սաղ հնդիկներն են տենց։ Ուղղակի իմ փորձով էի կիսվում, ու հավանաբար մեծ մասամբ էդպես ա իրենց մոտ։ Ամեն դեպքում, մեկի հետ երկու֊երեք անգամ երկու֊երեք ժամով հանդիպելուց հետո ու էդ ընթացքում նաև մի քիչ չաթվելուց հետո զգում ես, որ քեզնով ինքը որպես անձ հետաքրքրված չի, հետաքրքրված ա ուրիշ պարամետրերով, ոնց որ ապրանք առնելուց ապրանքի որակով։ Ու ասենք սարեր֊ձորեր տարբերություն ա հնդիկ ու դանիացի տղամարդկանց հետ ժամադրության գնալը։ Երևի դրա պատճառով ա, որ դանիացի տղամարդկանց հետ երկու֊երեք ժամադրությունից ավել էր լինում, իսկ իրանցից մեկը ի վերջո արդեն երեքուկես տարի ա ինձ հետ ա, ու երջանիկ ենք միասին։

Ինչ խոսք, միմյանց ճանաչելու համար մի ամբողջ կյանքն էլ ա քիչ։ Բայց ժամադրությունների նպատակը որոշ տարրական բաներ պարզելն ա, որը որոշիչ կլինի՝ էս մարդու հետ հնարավո՞ր ա շարունակել, թե՞ չէ։ Հնդիկների դեպքում էղել են դեպքեր, երբ մի երկու֊երեք ժամ հետո սկի անունս չէին հիշում կամ չգիտեին, թե ինչ եմ աշխատում, ինչով եմ քաղաքում տեղաշարժվում։ Կարաս ասես՝ ընտանիքի միջոցով ճանաչելն էլ ա ճանաչելու միջոց, բայց տվյալ դեպքում դու որպես անձ անկարևոր ես դառնում, հայրդ ա կարևոր դառնում (ու մայրդ էլ չէ, հայրդ, որովհետև ոչ մի հնդիկ երբեք մորս մասին չի հարցրել, չնայած որ մայրս ա ինձ մեծացրել ու չնայած որ ամեն անգամ ընտանիքիս մասին հարց լսելիս ես դա շեշտել եմ)։ Ինչ խոսք, ունեմ լիքը լավ հնդիկ ընկերներ, որոնք արի ու տես իմ անձով ավելի հետաքրքրված են։ Չգիտեմ, կարող ա իրանց մշակույթի մեջ շատ խորը արմատացած են դասակարգերը ու ըստ դրա աղջիկ ընտրելը։ Բայց փաստը մնում ա փաստ, որ ժամադրության կոնտեքստում ես ինձ որպես անձ կորած էի զգում։

Խոցելի տեղերն իմանալն էլ ուղղակի մտերմության հետևանք ա, իսկ առանց մտերմության առողջ հարաբերություն չի կարա կառուցվի։ Ու ասենք խոցելիություն ասելով մենակ նկատի չունեմ «թույլ տեղերն» իմանալը, այլ երբ ֆիզիկապես կամ հոգեպես վատ ես զգում, դրա մասին բարձրաձայնելը։ Կամ ընդհանրապես քո կարիքների մասին բարձրաձայնելը։ Ու լիարժեք մտերմություն հնարավոր ա, երբ էդ խոցելիությունը երկկողմանի ա։ Ասենք, օրինակ տղամարդը գիտի, որ իրա կինը դաշտանի ժամանակ ուժեղ ցավեր ունի, էդ օրերին ժամը մեկ տաք գրելկա ա բերում, ճաշ ա սարքում, ձեռքը դնում ա փորին և այլն։ Կամ տղամարդը ծանր գրիպ ա, կինը հոգ ա տանում։ Այ սենց բաներն են հոգ տանելը։ Թե չէ խանդել֊մանդելն էլ իմ կարծիքով հաճախ գալիս ա նաև վստահության կամ մտերմության պակասից։ Եթե կինը խանդոտ ա, խնդրի լուծում ա ոչ թե մոնոգամ հարաբերությունը, այլ հասկանալը՝ ինչու ա խանդում։ Մեկը ես որ ինձ նայում եմ տարբեր հարաբերությունների կոնտեքստում, եղել ա, որ անտանելի խանդոտ եմ եղել, եղել ա, որ գրեթե չեմ խանդել։ Ու որ դնեմ, համեմատեմ հարաբերությունները, խանդոտ եմ էղել էն դեպքերում, երբ վստահ չեմ էղել, որ հարաբերությունը երկար ա տևելու, վախեցել եմ կորցնելուց, ու հարաբերության ներսում (թե՛ իմ կողմից, թե՛ դիմացինի) էղել են պատճառներ էդպես մտածելու։ Բայց կոնկրետ ներկայիս հարաբերության մեջ ահավոր չխանդոտ եմ, չնայած որ ընկերոջս ամբողջ ընկերական շրջապատը կանայք են, ու հաճախ ա իրանց հետ տեղ֊մեղ գնում։ Ու չեմ խանդում, որովհետև շատ խորը վստահություն ու մտերմություն կա մեր միջև։ Էստեղ դեպքերից ոչ մեկում էլ գերակայության խնդիր չկար (որովհետև գերակայել փորձող տղամարդու հետ երկու֊երեք ժամադրությունից ավել չեմ ձգում), բայց կար մտերմության պակասի խնդիր։ Գերակայել փորձող տղամարդը կնոջ իրական կարիքները հաշվի չի առնում (օրինակ, որ կինը ուզում ա աշխատել), այլ որոշում ա, որ պետք ա հոգ տանել իրա մասին, ուրեմն կինը պիտի տունը նստի, էրեխա բերի, ճաշ սարքի և այլն։ Բայց հոգ տանելը տենց չի լինում։

Բյուր եթե ես ճիշտ եմ հասկանում քո մոտեցումը, դու ունես կոնկրետ պատկերացում ժամադրության ընթացքի ու բովանդակության վերաբերյալ, դրա համար ցանկացած շեղում քո անձից քեզ դնում ա տենց իրավիճակի մեջ, որ դու սկսում ես քեզ անկարևոր զգալ։ Բայց շատ մարդիկ չեն կարողանում միանգամից նստեն ու իրանց անձը ամբողջությամբ սուփրա սարքեն նոր նոր տեսած մարդու դեմ։ Մեկին կամֆորտ ա որ անունդ իմանա, մյուսին էդ վաբշե հետաքրքիր չի, բայց դա չի նշանակում որ որպես անձ դու նրան հետաքրքիր չես։ Քո վրա վերցրու։ Եթե դեյթի ես եկել, ուրեմն մի բան քեզ բերել ա տեղ, եթե չի հետաքրքրել անձը ուղղակի չես գնա, չէ՞։ Եվ հետո, ստեղ կարևոր ա բացի էդ տհաճ հարցերից, ի՞նչ ես դու ինքդ ճանաչել իրանց մեջ։ Անուն ազգանունից դուրս։
Հիմա, պատկերացրու, որ ես ու դու դեյթի ենք, ու դու իմ անունն ես ուզում իմանալ Ես դրանից վատանում եմ մեծամասամբ, որովհետև իմ անունը չի որ ինձ պիտի գեղեցկացնի, ինձ անձ սարքի։ Բայց եթե դու դա որպես իմ մի մասն ես ընկալում ու դա քեզ համար կարևոր ա, ու կա փոխադարձ հետաքրքրվածություն, ես կարամ քեզ ասեմ, առանց ֆիքսելու, որ քեզ ոչ թե ես եմ հետաքրքրում այլ իմ անունը։
Ասածս էն ա, որ քո որպես անձ ձևավորման մեջ ծնողներիդ ներդրումը ամենամեծն ա, բավական բնական ա որ տենց հարցեր կարան լինեն, չէ։ Թե ինչու կոնկրետ հոր մասին են հարցեր տալիս, չգիտեմ։ Բայց կարա՞ լինի էնպես, որ դու էդ տեսակ հարցերից քեզ լավ չես զգում, ու էդ հարց տվողը առանձնակի վանող կարա թվա, ու ոչ թե քո անձի մասին չհետաքրքրվածությունը, այլ այդ տհաճությունը լինի պատճառ որ չուզենաս էլ գնալ դեյթի։

Խոցելի տեղերի․․․ մտերմություն։ Հա ոնց որ սաղ ճիշտ ա։ Բայց ստեղ էլ ա անհատական սաղ։ Օրինակ մեկին դուր ա գալիս որ քիթը սրբում են, հոգ տանել ա, մյուսին դա տհաճ ա, մի առանձնակի ձևի։ Ես խոցելի լինելը այդքան էլ ֆիզիկական մակարդակի վրա չեմ տեսնում։ Եթե փորը ցավում ա, կարա գրելկա դնի, բայց երբ ուզում ա, որ իր սիրած մարդը գցենք՝ գրկի, արդեն ինքը չի կարա անի։ Ու դա դառնում ա խոցելի տեղ։ Մի բան որ ինքը չի կարա անի, որի համար ունի էդ մարդու կարիքը։ Ու սենց բաներ խոստովանելու համար, հա մտերմություն ա պետք։ Ու խանդն էլ ա էս կատեգորիայի բան։

[LisBeth]

Սենց բաներից խոսելու համար մարդուն ահագին մեծ քաջություն ա պետք, ու եթե հեղինակը համարձակվել ա խոսել էդ մասին, արդար չի իրան մեղադրելը, թե միակողմանի ա։ Ինձ համար կեղտոտ զգալու մեջ ոչ մի տարօրինակ բան չկա. ի վերջո, աղջիկը քրիստոնյա ա էղել ու կոնկրետ արժեքներ ա ունեցել, որոնք իրա հետի տղամարդն ուղղակի չի հարգել։ Մեկի հետ հարաբերության մեջ լինելիս նաև կարևոր ա դիմացինի արժեքները հարգելը, ինչքան էլ դու դրանց հետ համաձայն չլինես կամ անընդունելի համարես։ Իսկ եթե էնքան անընդունելի են, որ պիտի արժեհամակարգ խախտես, ավելի լավ ա ուղղակի չլինես էդ մարդու հետ, ուրիշի փնտրես։ Ու էս աղջկա պատմությունը, ցավոք սրտի, էնքա՜ն տարածված ա։ Ստեղ իրականում սեքսը հարցի շատ փոքր կողմն ա։ Բայց բավական հաճախ ա լինում, որ հայկական հասարակությունների նման հասարակություններում տղամարդը ոչ մի կերպ հաշվի չի նստում կնոջ ցանկությունների ու կարիքների հետ ու պարտադրում ա իրա սեփական ցանկությունները՝ գործադրելով հոգեբանական ու անգամ ֆիզիկական բռնություն։ Սա տղամարդկանց կենսաբանական բնույթից չի, այլ նրանից, թե ինչպես են իրենց մայրերը մեծացրել իրանց՝ բավարարելով իրանց ամենաչնչին պահանջները, ինչի արդյունքում էդ տղամարդիկ իրանց պահանջներից էն կողմ աշխարհ չեն տեսնում։

Ասել քեզ շատ պարզ ա Բյուր։ Իհարկե մենակ սեքսի մասին չի։ Բայց եթե ինքը էդքան ողջամտություն չունի, որ տեսնի թե իրա սեքսուալ խնդիրը ամուսնուց շատ առաջ իրա ստացած դաստիարակությունից ա եկել, ո՞նց ես վստահ լինեմ, որ մնացած խնդիրներն էլ իրա երևակայության հետևանքը չեն։ Հենա ա ցանկում գրված էր /մոտավոր տեքստ/ որ Ժասմինան սեքսի ժամանակ ասում ա ինչն ա իրան դուր գալիս, ավելի բաց ու անկաշկանդ ա։ Մի քիչ տարօրինակ ձև ա միտքը տեղ հասցնելու իհարկե, բայց փաստ։ Էս մեկ։ Հետո ինքը եթե տենց արժեհամակարգ ուներ, շատ հստակ կմնար էդ համակարգի ներսում, եթե ինքը անարգել ա էդ համակարգը թույլ տալով իր հանդեպ սեռական բնույթի գործողություն, որը էդքան էլ սեքս չի, դիմացինը կարա եզրակացնի որ մնացածն էլ էդքան էլ հաստատուն չեն։ Էլի իրա պատասխանատվությունը քողարկում ա մեղքը մյուսի վրա բարդելով։ Ստեղ մի հատ ուշադրություն, ես չեմ արդարացնում հակառակ կողմի գործողությունները, ուղղակի մատնանշում եմ, որ պատասխանատվությունը երկկողմանի ա։ Ես մի տեղ չտեսա, որ ինքը գրեր թե ես փորձեցի սենց անել, ու չկարողացա։ Չկա իրա ակտիվ գործողությունների նկարագրությունը։ Ու դրանում էլ բնականաբար․․․ մեղավորը ինքը չի։

Մնացածն էլ չեմ խորանում։ Վստահություն չի ներշնչում, էդքան բան։

Տղամարդկանց մասին խուսափում եմ սենց ընդհանրացված կարծիք ասել։ Անհատական օրինակներ շատ գիտեմ, որ հակառակը կապացուցեն։

Լավ կլիներ եթե մեր երկխոսությանը մի քանիս խառնվեին ու իրենց տեսանկյունը ներկայացնեին։

[One_Way_Ticket]

Լավ կլիներ եթե մեր երկխոսությանը մի քանիս խառնվեին ու իրենց տեսանկյունը ներկայացնեին։

Հոդվածը կարդալու ու քննարկելու հավես չունեմ, իսկ խոցելիության ու հոգատարության պահով կգրեմ։
Հոգեբանության մեջ հայտնի ֆենոմեն կա, որ մենք համակրում ենք այն հարդկանց, ում համար մենք ինչ-որ բան ենք անում, այլ ոչ թե հակառակը։ Ըստ երևույթին գործում է հետևյալ շղթան՝ ես լավ բան արեցի, հետևաբար ես լավն եմ, հետևաբար նա, ով ինձ լավ զգալու հնարավորություն տվեց, նույնպես լավն է։ Ըստ այդմ, հնդիկի՝ իրեն լավ զգալու դրդումը լիովին հասկանալի է։ Ուրիշ բան, որ դա չպետք է միակողմանի լինի։ Հակառակ դեպքում աղջկա մոտ կաշխատի հետևյալ շղթան՝ նա անընդհատ ստիպված է ինձ համար ինչ-որ բաներ անել, հետևաբար ես վատն եմ, հետևաբար նա, ում պատճառով ես ինձ վատ եմ զգում, նույնպես վատն է։ Վստահ չեմ, որ StrangeLittleGirl-ի ասածի պես, միակողմանի խոցելիություն ցանկացող տղամարդիկ ուզում են գերակայել, գուցե պարզապես այն երկրորդ շղթայի գոյությունը չեն գիտակցում։

[ivy]

Ժասմինի պատմությունը մի երկու շաբաթ առաջ եմ կարդացել։ Ահագին անակնկալի էի եկել, որ ժամանակակից աշխարհում ապրող, զարգացած մարդիկ կարող են սեքսի հետ կապված էս կարգի իրավիճակում հայտնվել, բայց փաստորեն լինում են էսպիսի բաներ․

Մեր հանդիպման առաջին իսկ պահից նա ստիպել է ինձ անել ամեն ինչ` սկսած մեր առաջին համբույրից, մինչեւ սեքսը: Ես նրան պարզ ցույց տվեցի, որ ուզում եմ սպասել մինչեւ ամուսնությունը` սեքս ունենալու համար, որովհետեւ կույս էի եւ ուզում էի պահել այդ հատուկ առաջին անգամը հարսանեկան գիշերվա համար: Այնուամենայնիվ, դա նրան հետ չպահեց փորձեր կատարելուց: Երբ նշանված էինք, նա փորձեր էր անում առանց հարցնելու եւ համոզեց ինձ, որ ակտի վերջում դուրս հանելու մեթոդը սեքս չէ:

Կարծում եմ, որ կասեք՝ ես զիջել-համաձայնել եմ: Բայց պատճառն այն էր, որ ես մտածում էի, որ մեր արածը սեքս չէ: Բայց ես իսկապես ԿԵՂՏՈՏ էի զգում ինձ ամեն անգամ, երբ հետն էի լինում: Զգում էի, որ սխալ է: Նման չէր, թե սեքս չէ: Ես այնքան շփոթված էի այդ տարի եւ այնքան ընկճված` լինելով դեռ նոր Նյու Յորք տեղափոխված եւ դասերս Տեսողական արվեստների դպրոցում նոր-նոր սկսած: Մտքիս չէր գալիս որեւէ մեկին հարցնել: Եթե անգամ ուզած լինեի խոսել, շատ էի ամաչում բարձրաձայնելուց: Միայն մեր հարսանիքից հետո էր, որ իմացա, որ նա սխալ էր, բայց դեմ չգնացի նրան: Չնայած` պետք էր, որ արած լինեի: Գիտեի, որ ինչ-որ բան այն չէ, երբ կուսաթաղանթս պատռվեց նրա հետ անցկացրած մի գիշերվա ժամանակ, մեր հարսանիքից ամիսներ առաջ: Դրա մասին էլ նրան ոչինչ չասացի: Ես միայն ձեւ արեցի, թե ամսականներս են սկսվել, թեեւ դա պարզապես այդպես չէր: Քաջությունը չունեի ընդունելու, որ կորցրել եմ կուսությունս ամուսնանալուց առաջ: Քաջությունը չունեի մեր արածը սեքս անվանելու:

Ինչքան էլ ապշած լինեմ էս կնոջ ասածից, որ ինքը չգիտեր՝ ինչ է սեքսը կամ արդյոք դա սեքս է, միևնույն է էստեղ միանշանակ զուգընկերոջ կողմից անթույլատրելի քայլ է եղել նման պայմաններում ու նման ճանապարհով աղջկան սեռական կյանքին տանելը։ Սա արդեն իսկ բռնություն է։ Ու իրենց ամբողջ սեռական կյանքը փաստորեն ստեղծվել է արդեն իսկ տրավմատիկ հողի վրա։ Ո՞նց պիտի սա լավ զարգացում ունենար։

Ամուսնացած ժամանակ անկողինն այն տեղն էր, որտեղ ես ահավոր շատ մեղքի ու ամոթի զգացում ունեի՝ կապված սեքսի հետ: Անկողինն այն տեղն էր, որտեղ ես սովորեցի ատել սեքսը:

Դեռ մի տեղ էլ գրել էր, որ ձև էր անում, թե քնած է, մինչև ամուսինը «իր գործն աներ», մի կողմ քաշվեր։ Քնած մարդու հետ սե՞քս են անում․․․

Իրենց հարաբերություններում միակ խնդիրը իհարկե սեքսը չէր, ըստ պատմածի, բայց սեռական կողմը էնքան էր ապշեցրել ինձ, որ մենակ դրան եմ անդրադառնում։ Զարգացած երկրում ապրող երկու երիտասարդ ուսանող՝ էսպիսի հարաբերությունների մեջ։ Խոսք չունեմ։ Լավ է, որ ամեն ինչ ավարտին է հասել, բայց ավելի լավ կլիներ, որ սկսված էլ չլիներ։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր եթե ես ճիշտ եմ հասկանում քո մոտեցումը, դու ունես կոնկրետ պատկերացում ժամադրության ընթացքի ու բովանդակության վերաբերյալ, դրա համար ցանկացած շեղում քո անձից քեզ դնում ա տենց իրավիճակի մեջ, որ դու սկսում ես քեզ անկարևոր զգալ։ Բայց շատ մարդիկ չեն կարողանում միանգամից նստեն ու իրանց անձը ամբողջությամբ սուփրա սարքեն նոր նոր տեսած մարդու դեմ։ Մեկին կամֆորտ ա որ անունդ իմանա, մյուսին էդ վաբշե հետաքրքիր չի, բայց դա չի նշանակում որ որպես անձ դու նրան հետաքրքիր չես։ Քո վրա վերցրու։ Եթե դեյթի ես եկել, ուրեմն մի բան քեզ բերել ա տեղ, եթե չի հետաքրքրել անձը ուղղակի չես գնա, չէ՞։ Եվ հետո, ստեղ կարևոր ա բացի էդ տհաճ հարցերից, ի՞նչ ես դու ինքդ ճանաչել իրանց մեջ։ Անուն ազգանունից դուրս։
Հիմա, պատկերացրու, որ ես ու դու դեյթի ենք, ու դու իմ անունն ես ուզում իմանալ Ես դրանից վատանում եմ մեծամասամբ, որովհետև իմ անունը չի որ ինձ պիտի գեղեցկացնի, ինձ անձ սարքի։ Բայց եթե դու դա որպես իմ մի մասն ես ընկալում ու դա քեզ համար կարևոր ա, ու կա փոխադարձ հետաքրքրվածություն, ես կարամ քեզ ասեմ, առանց ֆիքսելու, որ քեզ ոչ թե ես եմ հետաքրքրում այլ իմ անունը։
Ասածս էն ա, որ քո որպես անձ ձևավորման մեջ ծնողներիդ ներդրումը ամենամեծն ա, բավական բնական ա որ տենց հարցեր կարան լինեն, չէ։ Թե ինչու կոնկրետ հոր մասին են հարցեր տալիս, չգիտեմ։ Բայց կարա՞ լինի էնպես, որ դու էդ տեսակ հարցերից քեզ լավ չես զգում, ու էդ հարց տվողը առանձնակի վանող կարա թվա, ու ոչ թե քո անձի մասին չհետաքրքրվածությունը, այլ այդ տհաճությունը լինի պատճառ որ չուզենաս էլ գնալ դեյթի։

Խոցելի տեղերի․․․ մտերմություն։ Հա ոնց որ սաղ ճիշտ ա։ Բայց ստեղ էլ ա անհատական սաղ։ Օրինակ մեկին դուր ա գալիս որ քիթը սրբում են, հոգ տանել ա, մյուսին դա տհաճ ա, մի առանձնակի ձևի։ Ես խոցելի լինելը այդքան էլ ֆիզիկական մակարդակի վրա չեմ տեսնում։ Եթե փորը ցավում ա, կարա գրելկա դնի, բայց երբ ուզում ա, որ իր սիրած մարդը գցենք՝ գրկի, արդեն ինքը չի կարա անի։ Ու դա դառնում ա խոցելի տեղ։ Մի բան որ ինքը չի կարա անի, որի համար ունի էդ մարդու կարիքը։ Ու սենց բաներ խոստովանելու համար, հա մտերմություն ա պետք։ Ու խանդն էլ ա էս կատեգորիայի բան։

Նայի, սկսենք նրանից, որ դու իմ փորձառությունն ու զգացողությունները հարցականի տակ ես դնում, ու դա մի քիչ անդուր ա՝ հաշվի առնելով, որ էդ ժամադրություններին դու ներկա չես էղել։

Հետո, նայած ժամադրություն։ Եթե ժամադրությունը միասին սուրճ խմել ա կամ ընթրիք, ու տվյալ մարդուն առաջին անգամ ես հանդիպում, ապա առնվազն երկու֊երեք ժամ պետք ա խոսելու թեմա լինի։ Ու եթե ժամադրության նպատակը պարզելն ա՝ էս մարդու հետ լուրջ հարաբերություն հնարավո՞ր ա, թե՞ չէ, ապա կոնկրետ ինձ համար հնարավորինս ինֆորմատիվ պիտի լինի, այսինքն՝ պիտի դիմացինի մասին հնարավորինս շատ կարևոր ինֆո հավաքեմ։ Բնական ա, կան բաներ, որոնք առաջին ժամադրության ժամանակ չես հարցնի կամ չես ասի։ Բայց ասենք կոնկրետ ես փորձում էի ինձ համար կարևոր ամեն ինչը պարզել. ի՞նչ մասնագիտություն ունի, ազատ ժամանակ ինչո՞վ ա զբաղվում, երաժշտություն լսու՞մ ա, ո՞նց ա լսում և այլն։ Ու էս հարցերը կա՛մ ինքս եմ տալիս, կա՛մ զրույցի ընթացքում բարձրաձայնվում են։ Պատկերացրու, նշածս հնդիկ տղամարդիկ էլ են էս հարցերը տալիս, որովհետև գիտեն, որ պրոտոկոլ ա, պիտի հարցնեն։ Բայց երկրորդ ժամադրության ժամանակ չեն հիշում պատասխանները, նորից են հարցնում։ Իսկ ընտանիքի մասին հարցերն անցնում են հաջորդ լեվել (արդեն պապայի մասնագիտությանը հաջորդում ա, թե ինչքան աշխատավարձ ա ստանում)։

Իհարկե, մի դեպք հիշում եմ, երբ բանն էդպես էլ ժամադրության չհասավ։ Մեր համալսարանի հնդիկ ուսանողներից մեկի հետ հեռախոսով խոսում էի (գրադարանում շատ էինք իրար տեսնում, տենց մի օր համարս վերցրել էր, որ հրավիրի խմելու, ու զանգ էլ էր, որ հրավիրի)։ Ուրեմն համարյա բարևից հետո հարցրեց, թե պապաս ինչ մասնագիտություն ունի։ Մի քիչ խոսելուց հետո հարցրեց, թե ժուռնալիստն ինչ ա։ Մի քիչ ավելի շատ խոսելուց հետո հարցրեց, թե ժուռնալիստն ինչքան փող ա ստանում։ Հետո հարցրեց, թե ինչքան ժամանակ ա, ինչ ժուռնալիստ ա։ Հետո հարցրեց, թե քանի տարեկան ա։ Եվ այլն, և այլն։ Ու ինքը զանգել էր ընդամենը օր, ժամ, տեղ պայմանավորվելու։ Ի դեպ, երևի քեզ մոտ սխալ տպավորություն ա ստեղծվել, որ ես չեմ սիրում հորս մասին խոսել, բայց ճիշտ հակառակը, ահագին սիրում եմ, ու եթե հարցը տալիս են, պատասխանում եմ։ Էս ա, հայրս ինքն ա, թե հետաքրքրում ա։ Բայց պատկերացրու, ահագին անդուր ա զգացողությունը, երբ դիմացինին հայրդ ավելի ա հետաքրքրում, քան դու։ Ու դա դժվար չի զգալը։ Նենց չի, որ դանիացի տղաներ չեն էղել, որ ընտանիքիցս չհարցնեն։ Նույն իմ հիմիկվա ընկերոջ հետ առաջին ժամադրության ժամանակ մենք մեր ծնողների քաղաքական հայացքներից էինք խոսում ու մեր՝ իրանց հետ ունեցած տարաձայնություններից, ու դրանում որևէ խնդիր չկար։

Քո բերած օրինակում եթե դու չասես քո անունը, ապա չեմ պնդի, բայց կուզենամ իմանալ, թե ոնց քեզ դիմեմ, որովհետև դիմացինին դիմելու ձև ունենալը միմյանց հետ մտերմանալու առաջին քայլն ա։ Նայի, դու Լիզբեթն ես։ Ես չգիտեմ՝ դա քո իսկական անունն ա, թե չէ (երևի չէ), բայց ես քեզ դիմելու ձև ունեմ, ու դրա համար զրուցում եմ հետդ։ Ավելին՝ քեզ տեսել եմ, էդ անվան տակ դեմք էլ կա։ Այսինքն, լրիվ անդեմ բոթ չես։ Ու ինձ հետաքրքրում են քո տեսակետներն էս հարցի շուրջ։

Լրիվ համաձայն եմ խոցելիության անհատական պահերի մասով, ու շատ կարևոր ա, որ դիմացինն անի էն, ինչ իրա սիրած մարդն ուզում ա (եթե, իհարկե, իրա արժեհամակարգին դեմ չի), ոչ թե էն, ինչ ինքն իրա կարծիքով սիրած մարդն ուզում ա։ Այ երևի ստեղ ա մտերմության ու գերակայության սահմանը։ Խորը մտերմության դեպքում դիմացինը կհարգի ցանկությունները, իսկ գերակայության դեպքում՝ ինքը կորոշի, թե ինչի կարիք դիմացինն ունի։ Օրինակ, եթե կինը փորը բռնած, նստած ա, բայց ասում ա գրելկա չեմ ուզում, մտերիմը կընդունի էդ ցանկությունը ու ցավը թեթևացնելու ուրիշ ձև կգտնի, իսկ գերակայողը զոռով գրելկան կդնի փորին։ Կոպիտ օրինակ եմ բերում, բայց սա բավական հաճախ հանդիպող երևույթ ա հայրիշխանական հասարակություններում։ Իհարկե, սա մշակութային ու խորը խնդիր ա. կանանց փոքրուց սովորացնում են չարտահայտել իրանց ցանկությունները, իսկ տղամարդկանց՝ որ կանայք չեն ասելու, թե ինչ են ուզում, ու որ պետք ա իրանց մասին հոգ տանել։ Արդյունքում՝կնոջ ասածը «ասնավանի» չի, ու տղամարդը վարվում ա նենց, ոնց ինքն ա ճիշտ համարում՝ մտածելով, թե հոգ ա տանում, բայց իրականում դեմ գնալով դիմացինի ցանկություններին։

[Jarre]

Իսկ ես էդ հոդվածի հետ կապված մի քանի մեկնաբանություն ունեմ։ Նախապես ներողություն եմ խնդրում եթե ասածներս անսիրտ են հնչում, բայց այդպես եմ գրում կոնկրետ միտքս տեղ հասցնելու համար։ Ես իսկապես ցավում եմ իր ապրումների համար ու չեմ ուզում վիրավորել կամ քննադատել։ Ես հասկանում եմ, որ անկախ տարբեր մեկնաբանություններից դա իր կյանքի տրագեդիան է և նրա համար շատ դժվար է։ Ես դա հարգում եմ։ Պարզապես կարծիքս եմ գրում որոշ մտքերի հետ կապված։

Մեր հանդիպման առաջին իսկ պահից նա ստիպել է ինձ անել ամեն ինչ` սկսած մեր առաջին համբույրից, մինչեւ սեքսը:

Ի՞նչ ա նշանակում ստիպել է։ Այսինքն բռնություն ա օգտագործել, թե՞ համոզել ա։ Սրանք ստիպելու տարբեր մակարդակներ են և նման հոդվածում ես պահանջում եմ, որ այդ պահը հստակ նշվի։ Ըստ հոդվածի իմ մոտ տպավորություն է, որ գլուխը կերել համոզել է, ոչ թե բռնություն է գործել։ Այստեղ անգամ չկա ինֆորմացիա հոգեբանական բռնության մասին կոնկրետ այս հարցում։

Ես նրան պարզ ցույց տվեցի, որ ուզում եմ սպասել մինչեւ ամուսնությունը` սեքս ունենալու համար

Ուզողը անում է։ Հավատացեք։ Եթե ես ինչ որ բան ուզում եմ անել ու չի ստացվում, ապա միակ մեղավորը ես եմ։ Եթե ուզում էր սպասել մինչև ամուսնություն ինչո՞ւ չսպասեց։ Որովհետև տղան համոզե՞ց։ Ուրեմն էդքան էլ չէր ուզում, կամ ցանկությունը այդքան էլ մեծ չէր, կամ դա կյանքի ու մահվան հարց չէր։ Քանի որ եթե դա իրոք այդ աղջկա համար լիներ սկզբունք և կյանքի ու մահվան պես կարևոր հարց, ապա ինքը հաստատ կսպասեր ու ուզածը կհասցներ ավարտին։ Ինչքան էլ անսիրտ չհնչի ասածս, բայց եթե շատ ուզեր, հաստատ չէր համաձայնվի։ Եթե իսկապես դա իր համար լիներ սկզբունքային հարց, ապա ինքը կաներ հետևյալը.
- կշփվեր նենց մարդու հետ, ով նույնպես էդպես է կարծում
- հենց հասկացավ, որ էդ տղայի համար դա կարևոր չէ, միանգամից կխզեր կապերը
և այլն

Ուրեմն իմ համար այստեղից պարզ է դառնում, որ նա ուզում էր, բայց իր համար դա կենսական նշանակություն չուներ։

Երբ նշանված էինք, նա փորձեր էր անում առանց հարցնելու

Վերևի ասածս հենց սրան էր վերաբերում։ Եթե իսկապես չէր ուզում, ինչո՞ւ նրա փորձերը տեսնելուց նա չխզեց իր կապերը նրա հետ։

եւ համոզեց ինձ, որ ակտի վերջում դուրս հանելու մեթոդը սեքս չէ:

«և համոզեց ինձ»-ը այլ կերպ թարգմանվում է «և ես համոզվեցի»։ Ուրեմն տվյալ պահին այդ աղջիկը ունեցել է ավելի շատ պատճառ իր ցանկությունից հրաժարվելու, քան իր մտքին մնալու։

Կարծում եմ, որ կասեք՝ ես զիջել-համաձայնել եմ: Բայց պատճառն այն էր, որ ես մտածում էի, որ մեր արածը սեքս չէ:

Սա նույն բանն է, եթե ասես «ես մտածում էի, որ մարդուն դանակով խփելը բռնություն չէ»։ Իհարկե կարելի է մտածել ինչ մտքովդ անցնի։ Բայց ո՞նց կարա հասուն մարդը չիմանա թե ինչ է սեքսը։ Լավ, անգամ եթե չգիտես, չէ՞ որ էս ինֆորմացիոն դարում կարելի է բացել ինտերնետը և կարդալ, որ սեքսը դա սեռական օրգանների միջոցով կատարած ակտն է, անգամ եթե առնանդամը չի մտնում հեշտոցը։ Սա Վեբսթերի բառարանի բացատրությունն է։ Այնպես որ ես չեմ կարող հասկանալ ինչպե՞ս կարելի է չիմանալ թե ինչ է սեքսը։
https://www.merriam-webster.com/dict...%20intercourse

Բայց ես իսկապես ԿԵՂՏՈՏ էի զգում ինձ ամեն անգամ, երբ հետն էի լինում:

Սա արդեն ուրիշ հարց է։ Ես գնեցի նոր այֆոն շատ մեծ սպասումներով, բայց վերջում հասկացա, որ արածս անասնություն էր, շատ հիասթափվեցի, զգացի ինձ խաբված ու փոշմանեցի։ Ե՞վ։ Ի՞նչ։ Սա անձնական ընկալում է։ Արած քայլերի արդյունք։ Երբեք չի կարելի դեմ գնալ քո խղճին և սկզբունքներին։

Այստեղ հիշեցի մի դեպք, երբ մի ծանոթս մեղադրեց մյուս ծանոթիս այն բանի համար, որ իր հրավիրած երեկոյին նա հանդիպել էր իր ապագա ընկերուհուն, որի հետ նրանք շատ մեծ սկանդալով խզեցին հարաբերությունները։ Եվ այդ ծանոթս մեղադրում էր իմ ծանոթին, որ նա իրենց ծանոթացրեց իրար հետ։

Ես ԵՐԲԵՔ, ԵՐԲԵՔ չեմ կարող հասկանալ և ընդունել նման մտածելակերպը։

Միայն մեր հարսանիքից հետո էր, որ իմացա, որ նա սխալ էր, բայց դեմ չգնացի նրան:

Ես կրկին կայացրեցի որոշում դեմ չգնալ նրան։ Անգամ ամեն բան հասկանալուց հետո։

Մեկ այլ բան ուշացնում էր իրավիճակից դուրս գալու իմ որոշումը: Ես չունեի ճիշտ բառապաշարը՝ փորձս նկարագրելու: Շատ բռնության ենթարկվածների նման, ես իմ փորձը բռնություն չէի համարում, ուրեմն ինչպե՞ս կարող էի այն ներկայացնել մեկ այլ բան, քան այն, որ ամուսինս շատ խիստ էր իմ նկատմամբ: Երկար ժամանակ տեւեց, մինչեւ այս բառապաշարը ձեւավորեցի, էլ չասած, որ չգիտեի անգամ, որ այն գոյություն ուներ: Այս բառապաշարը ձեւավորելուս օգնող բաներից մեկն այն էր, որ ամուսինս համալսարանում սովորող հոգեբան էր: Ես լսում ու սովորում էի շատ բառեր, որոնք առաջ չգիտեի: Մյուս բանը, որ նպաստեց իմ փորձը բռնություն անվանելուն, այն մարդկանց լսելն էր, ում վստահում էի, եւ ովքեր այն բռնություն էին կոչում: Եթե չլինեին ընկերներս, ովքեր ինձ սա ցույց տվեցին, երբեք մտքովս անցած չէր լինի կամ էլ ինձնից ավելի շատ ժամանակ կպահանջվեր դա հասկանալու:

Իսկ սա իմ համար ամենահետաքրքիրն է։ Այսինքն եթե իրեն ուրիշ մարդիկ սովորեցնեին այնպիսի բառապաշար, որում իր վիճակը կնկարագրվեր, որպես նորմալ ընտանեկան հարաբերություններ, ապա ինքը դա կընդուներ որպես նորմալ երևո՞ւյթ։

Եվ նա հոդվածում գրում է, որ անգամ վթարից հետո ամուսինը չդադարեց իր ձախողման սխալները գցել այս աղջկա վրա։ Բայց էս հոդվածում ինքը նույն բանն է անում։ Ես չտեսա մի կետ, որը ինձ կսովորեցներ մտածել ԻՄ ԿԱՏԱՐԱԾ ՍԽԱԼՆԵՐԻ ՎՐԱ։

Ես իսկապես հասկանում եմ իր վիճակը։ Անկախ մեր տրամաբանական մտքերի դա տվյալ աղջկա տրագեդիան է։ Բայց այդպիսի տրագեդիաներ կան ամեն քայլափոխի։ Հավատացե՛ք։ Եթե իմ նախկին կինը գրի իր կյանքի պատմությունը իմ հետ, հավատացե՛ք դա նույնպես կլինի մեծ տրագեդիա։

Ես կենտրոնացա միայն մի քանի կետերի վրա։

Բայց ասածս հստակ է։ ՈՉ ՄԵԿԸ ԻՐԱՎՈՒՆՔ ՉՈՒՆԻ ԻՐ ԿԱՅԱՑՐԱԾ ՈՐՈՇՈՒՄՆԵՐԻ ՊԱՏՃԱՌՈՎ ՍՏԱՑՎԱԾ ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ ՄԵՂԱԴՐԵԼ ՈՒՐԻՇՆԵՐԻՆ։ Էդքան բան։

[Jarre]

էստեղ միանշանակ զուգընկերոջ կողմից անթույլատրելի քայլ է եղել նման պայմաններում ու նման ճանապարհով աղջկան սեռական կյանքին տանելը։

ivy, մենք քանի դեռ չգիտենք բոլոր մանրամասները ու ծանոթ չենք տղայի կարծիքին, չենք կարող հստակ իմանալ պատկերացնել իրավիճակը։ Դրա համար մի քիչ փոշմանում եմ, որ տենց մեծ-մեծ գրեցի նախորդ գրառումս էս թեմայում։ Ինչևէ։

Դու վստա՞հ ես, որ տղան ամբողջությամբ հասկացել է այդ աղջկա վիճակը։ Ես դա պատկերացնում ես հետևյալ կերպ։ Տղան հավանել է նրան։ Իմացել է, որ ուզում է հետը ամուսնանալ, լսել է, որ աղջիկը մինչև ամուսնանալը սեքսով զբաղվել չի ուզում, մտածել է, որ դա ոչ կարևոր թեմա է ու որոշել է փորձել համոզել, որի արդյունքում նա համոզվել է։

Դա նշանակում է որ սեքսի համաձայնություն տված ցանկացծ անձ ցանկացած պահի կարա կանգնի ու ասի, որ ինչ որ մեկը փչացրել է իր կյանքը։ Իսկ էդ փչացնողի համար դա ինչ սթրես է դրա մասին չե՞ք մտածել։ Եթե մարդուն թվացել է, որ ինքը սիրում է մեկին ու որ սեքսը դա սիրո արտահայտման ձևերից մեկն է եղել։ Ու մեկ էլ իմանում է, որ ինքը խորտակել է ինչ որ մեկի կյանքը։

Արդան ու ճիշտ չէ իմ կարծիքով։

[ivy]

ivy, մենք քանի դեռ չգիտենք բոլոր մանրամասները ու ծանոթ չենք տղայի կարծիքին, չենք կարող հստակ իմանալ պատկերացնել իրավիճակը։ Դրա համար մի քիչ փոշմանում եմ, որ տենց մեծ-մեծ գրեցի նախորդ գրառումս էս թեմայում։ Ինչևէ։

Դու վստա՞հ ես, որ տղան ամբողջությամբ հասկացել է այդ աղջկա վիճակը։ Ես դա պատկերացնում ես հետևյալ կերպ։ Տղան հավանել է նրան։ Իմացել է, որ ուզում է հետը ամուսնանալ, լսել է, որ աղջիկը մինչև ամուսնանալը սեքսով զբաղվել չի ուզում, մտածել է, որ դա ոչ կարևոր թեմա է ու որոշել է փորձել համոզել, որի արդյունքում նա համոզվել է։

Դա նշանակում է որ սեքսի համաձայնություն տված ցանկացծ անձ ցանկացած պահի կարա կանգնի ու ասի, որ ինչ որ մեկը փչացրել է իր կյանքը։ Իսկ էդ փչացնողի համար դա ինչ սթրես է դրա մասին չե՞ք մտածել։ Եթե մարդուն թվացել է, որ ինքը սիրում է մեկին ու որ սեքսը դա սիրո արտահայտման ձևերից մեկն է եղել։ Ու մեկ էլ իմանում է, որ ինքը խորտակել է ինչ որ մեկի կյանքը։

Արդան ու ճիշտ չէ իմ կարծիքով։

Jarre, ամբողջ հարցն էն է, որ աղջկա կողմից սեռական հանաձայնություն չի եղել, այլ եղել է իր գլուխը հարթուկելով (ընդհատված ակտը սեքս չի) նրան անկողին տանել։ Լավ, էդ տղան էլ չէ՞ր հասկանում, որ իր արածը սեքս է։ Ու որ անում է մի բան, ինչ էդ աղջիկը չի ուզում։

[StrangeLittleGirl]

Ժառ, մենք էստեղ գործ ունենք կլասիկ հոգեբանական բռնության հետ։ Հոգեբանական բռնությունը ծեծել֊ջարդելով չի լինում, այլ համոզելով֊խաբելով, մանիպուլացնելով։ Ու էս պատմության մեջ էդ բոլորը նկարագրված ա։ Կարող ա էդ աղջիկն էլ որոշ իրավիճակներում սխալներ ա արել, հարցը էդ չի։ Հարցն էն ա, որ հոգեբանական բռնություն գործադրողն իրա ամուսինն ա էղել, ու էդ լուրջ թեմա ա, առկա ա բազմաթիվ հայկական ու ոչ հայկական ընտնաիքներում։

[ivy]

Ժառ, մենք էստեղ գործ ունենք կլասիկ հոգեբանական բռնության հետ։ Հոգեբանական բռնությունը ծեծել֊ջարդելով չի լինում, այլ համոզելով֊խաբելով, մանիպուլացնելով։ Ու էս պատմության մեջ էդ բոլորը նկարագրված ա։ Կարող ա էդ աղջիկն էլ որոշ իրավիճակներում սխալներ ա արել, հարցը էդ չի։ Հարցն էն ա, որ հոգեբանական բռնություն գործադրողն իրա ամուսինն ա էղել, ու էդ լուրջ թեմա ա, առկա ա բազմաթիվ հայկական ու ոչ հայկական ընտնաիքներում։

Բյուր, ինձ համար էստեղ հոգեբանական բռնությունից բացի սեռական բռնության հարց էլ կա։
Անպայման չի էլի ծեծելով բռնաբարեն, որ անունը սեռական բռնություն լինի։ Մարդը ինչ-որ պատճառներով չի ուզում սեքս. չի՚ կարելի նրան էս պարագայում անկողին տանել։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ինձ համար էստեղ հոգեբանական բռնությունից բացի սեռական բռնության հարց էլ կա։
Անպայման չի էլի ծեծելով բռնաբարեն, որ անունը սեռական բռնություն լինի։ Մարդը ինչ-որ պատճառներով չի ուզում սեքս. չի՚ կարելի նրան էս պարագայում անկողին տանել։

Դե հա, հոգեբանական բռնություն ա իրա բոլոր դրսևորումներով, էդ թվում՝ սեքսի հարցում։ Չնայած քնած ժամանակ սեքսը տեղով մեկ բռնաբարություն ա։

[LisBeth]

Նայի, սկսենք նրանից, որ դու իմ փորձառությունն ու զգացողությունները հարցականի տակ ես դնում, ու դա մի քիչ անդուր ա՝ հաշվի առնելով, որ էդ ժամադրություններին դու ներկա չես էղել։

Հետո, նայած ժամադրություն։ Եթե ժամադրությունը միասին սուրճ խմել ա կամ ընթրիք, ու տվյալ մարդուն առաջին անգամ ես հանդիպում, ապա առնվազն երկու֊երեք ժամ պետք ա խոսելու թեմա լինի։ Ու եթե ժամադրության նպատակը պարզելն ա՝ էս մարդու հետ լուրջ հարաբերություն հնարավո՞ր ա, թե՞ չէ, ապա կոնկրետ ինձ համար հնարավորինս ինֆորմատիվ պիտի լինի, այսինքն՝ պիտի դիմացինի մասին հնարավորինս շատ կարևոր ինֆո հավաքեմ։ Բնական ա, կան բաներ, որոնք առաջին ժամադրության ժամանակ չես հարցնի կամ չես ասի։ Բայց ասենք կոնկրետ ես փորձում էի ինձ համար կարևոր ամեն ինչը պարզել. ի՞նչ մասնագիտություն ունի, ազատ ժամանակ ինչո՞վ ա զբաղվում, երաժշտություն լսու՞մ ա, ո՞նց ա լսում և այլն։ Ու էս հարցերը կա՛մ ինքս եմ տալիս, կա՛մ զրույցի ընթացքում բարձրաձայնվում են։ Պատկերացրու, նշածս հնդիկ տղամարդիկ էլ են էս հարցերը տալիս, որովհետև գիտեն, որ պրոտոկոլ ա, պիտի հարցնեն։ Բայց երկրորդ ժամադրության ժամանակ չեն հիշում պատասխանները, նորից են հարցնում։ Իսկ ընտանիքի մասին հարցերն անցնում են հաջորդ լեվել (արդեն պապայի մասնագիտությանը հաջորդում ա, թե ինչքան աշխատավարձ ա ստանում)։

Իհարկե, մի դեպք հիշում եմ, երբ բանն էդպես էլ ժամադրության չհասավ։ Մեր համալսարանի հնդիկ ուսանողներից մեկի հետ հեռախոսով խոսում էի (գրադարանում շատ էինք իրար տեսնում, տենց մի օր համարս վերցրել էր, որ հրավիրի խմելու, ու զանգ էլ էր, որ հրավիրի)։ Ուրեմն համարյա բարևից հետո հարցրեց, թե պապաս ինչ մասնագիտություն ունի։ Մի քիչ խոսելուց հետո հարցրեց, թե ժուռնալիստն ինչ ա։ Մի քիչ ավելի շատ խոսելուց հետո հարցրեց, թե ժուռնալիստն ինչքան փող ա ստանում։ Հետո հարցրեց, թե ինչքան ժամանակ ա, ինչ ժուռնալիստ ա։ Հետո հարցրեց, թե քանի տարեկան ա։ Եվ այլն, և այլն։ Ու ինքը զանգել էր ընդամենը օր, ժամ, տեղ պայմանավորվելու։ Ի դեպ, երևի քեզ մոտ սխալ տպավորություն ա ստեղծվել, որ ես չեմ սիրում հորս մասին խոսել, բայց ճիշտ հակառակը, ահագին սիրում եմ, ու եթե հարցը տալիս են, պատասխանում եմ։ Էս ա, հայրս ինքն ա, թե հետաքրքրում ա։ Բայց պատկերացրու, ահագին անդուր ա զգացողությունը, երբ դիմացինին հայրդ ավելի ա հետաքրքրում, քան դու։ Ու դա դժվար չի զգալը։ Նենց չի, որ դանիացի տղաներ չեն էղել, որ ընտանիքիցս չհարցնեն։ Նույն իմ հիմիկվա ընկերոջ հետ առաջին ժամադրության ժամանակ մենք մեր ծնողների քաղաքական հայացքներից էինք խոսում ու մեր՝ իրանց հետ ունեցած տարաձայնություններից, ու դրանում որևէ խնդիր չկար։

Քո բերած օրինակում եթե դու չասես քո անունը, ապա չեմ պնդի, բայց կուզենամ իմանալ, թե ոնց քեզ դիմեմ, որովհետև դիմացինին դիմելու ձև ունենալը միմյանց հետ մտերմանալու առաջին քայլն ա։ Նայի, դու Լիզբեթն ես։ Ես չգիտեմ՝ դա քո իսկական անունն ա, թե չէ (երևի չէ), բայց ես քեզ դիմելու ձև ունեմ, ու դրա համար զրուցում եմ հետդ։ Ավելին՝ քեզ տեսել եմ, էդ անվան տակ դեմք էլ կա։ Այսինքն, լրիվ անդեմ բոթ չես։ Ու ինձ հետաքրքրում են քո տեսակետներն էս հարցի շուրջ։

Լրիվ համաձայն եմ խոցելիության անհատական պահերի մասով, ու շատ կարևոր ա, որ դիմացինն անի էն, ինչ իրա սիրած մարդն ուզում ա (եթե, իհարկե, իրա արժեհամակարգին դեմ չի), ոչ թե էն, ինչ ինքն իրա կարծիքով սիրած մարդն ուզում ա։ Այ երևի ստեղ ա մտերմության ու գերակայության սահմանը։ Խորը մտերմության դեպքում դիմացինը կհարգի ցանկությունները, իսկ գերակայության դեպքում՝ ինքը կորոշի, թե ինչի կարիք դիմացինն ունի։ Օրինակ, եթե կինը փորը բռնած, նստած ա, բայց ասում ա գրելկա չեմ ուզում, մտերիմը կընդունի էդ ցանկությունը ու ցավը թեթևացնելու ուրիշ ձև կգտնի, իսկ գերակայողը զոռով գրելկան կդնի փորին։ Կոպիտ օրինակ եմ բերում, բայց սա բավական հաճախ հանդիպող երևույթ ա հայրիշխանական հասարակություններում։ Իհարկե, սա մշակութային ու խորը խնդիր ա. կանանց փոքրուց սովորացնում են չարտահայտել իրանց ցանկությունները, իսկ տղամարդկանց՝ որ կանայք չեն ասելու, թե ինչ են ուզում, ու որ պետք ա իրանց մասին հոգ տանել։ Արդյունքում՝կնոջ ասածը «ասնավանի» չի, ու տղամարդը վարվում ա նենց, ոնց ինքն ա ճիշտ համարում՝ մտածելով, թե հոգ ա տանում, բայց իրականում դեմ գնալով դիմացինի ցանկություններին։

Բյուր, ես ոչինչ հարցականի տակ չեմ առել, ուղղակի ասում եմ որ մի քանի օրինակը դեռ օրինաչափություն չի։ Ու քո ասած պրոտոկոլն ա ինձ համար արտառոց բան։ Ցանկացած ժամադրություն, որ պրոտոկոլով կգնա, իրավունք ունի շարունակություն չստանալու, երկու ծանրակշիռ պատճառներով, մեկը, որ կարա ահավոր ձանձրալի լինի, մյուսը, որ ըստ պրոտոկոլի տրված հարցերի պատասխանները, եթե իրականում չեն հուզում, չեն էլ տպավորվում, ու հետագայում նույն հարցերին ստիպված ես նորից պատասխանել, ու նենց չի որ փոփոխական ոլորտի հարցեր են, որ ամեն անգամ ուրիշ պատասխանի ակնկալիք լինի, կամ վերամտածես նոր բան պատասխանես։ Էն ինչ դու ես նկարագրում ավելի շատ ինտերվյուի ա նման, քան թե ժամադրության։ Տպավորությունս եմ կիսում, քո ասածների վրա հիմնվելով, ինքս նման փորձ չեմ ունեցել։ Եթե դրանից դուրս տեղի ունեցողը ժամադրության ընթացքում ավելի հետաքրքիր ու հիշարժան լինի, կարծում եմ ոչ մի ձևի խնդիր չի լինի էդ ինֆոն ևս մի անգամ կրկնել, երբ կարիքը իրոք լինի։ Երբ նման բաները ընթացիկ ես իմանում, ոչ թե կոնկրետ հարցերի միջոցով, երևի ավելի բնական ա, չգիտեմ, ինձ համար մի տեսակ արհեստականության տարր կա մեջը։

Մի հատ սենց հարց, էդ հառախոսային զրույցից հետո դու գնացե՞լ ես ժամադրության։ Շատ տարօրինակ ա, որ խոսակցության կեսին տենց հարցեր ա տնկում մեջը։ Ուզում եմ հասկանամ էդ հարցերին անցումները տենց ռեզկի են եղե՞լ։

Ներկա խոսակցության կոնտեքստում ինձ համար կարևոր չի թե քո հայրը ով ա։ Բայց շնորհակալ եմ ինֆորմացիայի համար։ Իմ հարցը ավելի շատ քո իրա հետ հարաբերությունների անդրադարձին էր վերաբերվում, քո ձևավորած այլ հարաբերությունների վրա։ Ուզում էի հասկանամ որ դու այդ հարցերը հատուկ չես առանձնացնում, այլ դրանք իրոք տենց անդուր են։ Հասկացա։

Դիալոգը շատ կարևոր բան ա, որ հարաբերությունների մեջ անընդհատ պետք ա լինի։ Տենց ավելի հեշտ կլինի հասկանալ դիմացինի կարիքները, ցանկությունները, ըստ այդմ հասկանալ դրանցից որոնք են իրագործելի կամ ոչ։ Որ չստացվի անպահանջարկ գործողությունների ու չբավարարված ցանկությունների շղթա։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ես ոչինչ հարցականի տակ չեմ առել, ուղղակի ասում եմ որ մի քանի օրինակը դեռ օրինաչափություն չի։ Ու քո ասած պրոտոկոլն ա ինձ համար արտառոց բան։ Ցանկացած ժամադրություն, որ պրոտոկոլով կգնա, իրավունք ունի շարունակություն չստանալու, երկու ծանրակշիռ պատճառներով, մեկը, որ կարա ահավոր ձանձրալի լինի, մյուսը, որ ըստ պրոտոկոլի տրված հարցերի պատասխանները, եթե իրականում չեն հուզում, չեն էլ տպավորվում, ու հետագայում նույն հարցերին ստիպված ես նորից պատասխանել, ու նենց չի որ փոփոխական ոլորտի հարցեր են, որ ամեն անգամ ուրիշ պատասխանի ակնկալիք լինի, կամ վերամտածես նոր բան պատասխանես։ Էն ինչ դու ես նկարագրում ավելի շատ ինտերվյուի ա նման, քան թե ժամադրության։ Տպավորությունս եմ կիսում, քո ասածների վրա հիմնվելով, ինքս նման փորձ չեմ ունեցել։ Եթե դրանից դուրս տեղի ունեցողը ժամադրության ընթացքում ավելի հետաքրքիր ու հիշարժան լինի, կարծում եմ ոչ մի ձևի խնդիր չի լինի էդ ինֆոն ևս մի անգամ կրկնել, երբ կարիքը իրոք լինի։ Երբ նման բաները ընթացիկ ես իմանում, ոչ թե կոնկրետ հարցերի միջոցով, երևի ավելի բնական ա, չգիտեմ, ինձ համար մի տեսակ արհեստականության տարր կա մեջը։

Մի հատ սենց հարց, էդ հառախոսային զրույցից հետո դու գնացե՞լ ես ժամադրության։ Շատ տարօրինակ ա, որ խոսակցության կեսին տենց հարցեր ա տնկում մեջը։ Ուզում եմ հասկանամ էդ հարցերին անցումները տենց ռեզկի են եղե՞լ։

Ներկա խոսակցության կոնտեքստում ինձ համար կարևոր չի թե քո հայրը ով ա։ Բայց շնորհակալ եմ ինֆորմացիայի համար։ Իմ հարցը ավելի շատ քո իրա հետ հարաբերությունների անդրադարձին էր վերաբերվում, քո ձևավորած այլ հարաբերությունների վրա։ Ուզում էի հասկանամ որ դու այդ հարցերը հատուկ չես առանձնացնում, այլ դրանք իրոք տենց անդուր են։ Հասկացա։

Դիալոգը շատ կարևոր բան ա, որ հարաբերությունների մեջ անընդհատ պետք ա լինի։ Տենց ավելի հեշտ կլինի հասկանալ դիմացինի կարիքները, ցանկությունները, ըստ այդմ հասկանալ դրանցից որոնք են իրագործելի կամ ոչ։ Որ չստացվի անպահանջարկ գործողությունների ու չբավարարված ցանկությունների շղթա։

Արևմտյան հասարակությունների մեջ ժամադրությունը հենց էդ ա որ կա. ինտերվյու ա։ Հատկապես առաջին ժամադրությունը, որովհետև որպես կանոն դրանք տեղի են ունենում միմյանց գրեթե չճանաչող մարդկանց միջև, ու որոշակի հարցեր տալով ա մենակ լինում միջանձնային հեռավորությունը կոտրել ու մոտենալ իրար։ Ասենք էն հին ու բարի ժամանակներն անցել են, երբ մարդիկ երեք տարի կողք կողքի սովորում են, ամեն օր իրար էրես տեսնում, մինչև վերջը տղան ռիսկ ա անում աղջկան ժամադրության հրավիրի։ Ու բնական ա, որ տենց ժամադրության ժամանակ ինտերվյուն անիմաստ ա, որովհետև արդեն լիքը բան ընթացիկ իմացել ես։ Ավելին ասեմ. նման ինտերվյուն նաև հնարավորություն ա տալիս հաջորդ ժամադրություններն ավելի հետաքրքիր դարձնել։ Օրինակ, իմ հիմիկվա ընկերոջ հետ առաջին ժամադրության ժամանակ մենք խոսեցինք երաժշտությունից, ու կես ամիս անց միասին համերգ գնացինք։

Ասեմ ավելին. եթե նայեմ առաջին ժամադրություններիս ու տարբեր մարդկանց հետ ծանոթություններիս, տարբերություն համարյա չկա. միմյանցով հետաքրքրվում եք, որ պարզեք՝ սա մի բան կդառնա՞ (սիրային հարաբերություն, զուտ ընկերական հարաբերություն, մենթորություն և այլն)։ Չո՞ր ա, պրագմանտի՞կ ա։ Եսի՞մ։ Բայց փաստն էն ա, որ դրա արդյունքում երջանիկ հարաբերության մեջ եմ։

Հարցիդ պատասխան. էդ մի հոգու հետ չգնացի ժամադրության Հիմա չեմ հիշում՝ ոնց ցրեցի, կարող ա նաև ինքը ցրեց, չգիտեմ։

Դիալոգը միշտ ա կարևոր։ Ցանկացած տիպի հարաբերության մեջ։

[LisBeth]

Բյուր, Այվի միանգամից երկուսիդ գրածներին էլ անդրադառնամ կապված սեռական բռնության հետ։
Նախ քնած ժամանակ սեքսի մասին։ Չեմ կարծում որ կա տղամարդ, ով կենթադրի, որ բնական քնի ժամանակ կարող ա առնանդամը աննկատ մտցնել կնոջ հեշտոցի մեջ։ Այսինք քնած մարդու հանդեպ սեռական գործողությունը ավտոմատ ենթադրում են, որ տվյալ մարդը զարթնելու ա։ Մնացած ընթացքը արդեն բացառապես հենց էդ մարդու գործողություններից ա գալիս։
Կարա զարթնի ու ընդառաջ գնա։ Սա սա սեռական կյանքի հետաքրքրություններից կարա դառնա։
Կարա զարթնի ու ձև անի որ չի զարթնել, Ժասմինայի նման։ Ստեղ արդեն ամուսինը ենթադրությունների հույսին ա մնում, զարթնել ա ու դեմ չի, չի զարթնել․․․ բայց ախր ո՞նց։
Կարա զարթնի, ու զգա որ տհաճ ա, կամ ինքը հոգնած ա ևն, ասի չեմ ուզում, հարկ եղած դեպքում դիմադրություն ցույց տա։ Էստեղ արդեն բռնությունը կարա վերածվի ակնհայտի, եթե տղան իրոք տենց անասուն ա, կամ սեքսը հետաձգվի։

Հիմա էս կոնկրետ հոդվածի դեպքում, երբ մարդիկ կարդում ու տոչորվում են, Ժասմինային առանց կամքի զոհ դիտարկելով։ Բարձրաձայնվում ա միայն ամուսնու վարքի սխալները, քննադատելով ու դատապարտելով։ Ոչ մեկ չի մատնանշում Ժասմինայի սխալը։ Իրա պատմությունը պետք ա սովորացնի, թե ինչ կարան անեն կանայք այդ դեպքում, այլ ոչ թե ինչ վատն են բոլոր տղամարդիկ, կամ կոնկրետ այս մեկ տղամարդը։ Ու եթե ինչ-որ մեկը գտնի որ իր հետ քնած ժամանակ սեքս անելը օքեյ ա, տենց լինի,իր հետ զապիսկաներով խոսելը օքեյ ա, տենց լինի, ու էդ սաղ վերջում չդառնա սենց մեղադրական հոդված։
Մի հատ սենց բան էլ, մարդիկ մեծ մասամբ մտքեր կարդալու հատկություն չունեն, ու լռությունը մեկնաբանում են ոնց հարմար ա, կամ ոնց ցուցանում են այլ ոչ վերբալ նախադրյալներ։